Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Ysenda schreef op 09-03-2024 om 19:51:
och lieverd, schrijf gewoon als je dat wil, je doet NIETS fout, zeker niet hier. Eentonig, dat maakt niet uit als het jou de dagen door helpt is het goed.
Wat vervelend dat de opname nog niet rond is. Begint het besef bij je man wel te komen en is hij dingen aan het organiseren voor als het moment er wel is?
dankjewel
Ik ben zo gewend me niet kwetsbaar op te stellen dat dat me gewoon niet lukt. Kwetsbaar is misbruik of teleurstelling. Ik sleep me nu de dagen door. Liefst duik ik m’n bed in en slaap ik alleen. Maar heb zorg voor drie kinderen en sta nu op de voetbal. Voor andere lijk ik vrolijk en druk maar chaos is zo groot van binnen. Hoe drukker hoe meer ik mezelf verlies en hoe paniekeriger m’n gedachtes worden. Ik weet dat ik moet openstellen maar voor nu leek opname even oplossing. Druk van alledag eraf. En nu laat het op zich wachten. En komt t dichterbij de vakantie die we hebben staan en verjaardag en dat maakt weer paniekerig. Behandeling gaat voor wil niet ondankbaar zijn maar wil ook goede moeder zijn ..
Die goede moeder zijn doe je nu in eerste plaats door voor jezelf te zorgen. Er komen nog verjaardagen en vakanties.
Lees het volgende niet als een verwijt.
Ben zelf opgegroeid met een chronisch depressieve moeder die daarnaast nog een stevige verslaving had aan pijnstillers. In heel mijn jeugd heeft ze nooit echte hulp gezocht onder meer omdat ze een goede moeder moest zijn, althans zo werkte het in haar hoofd, in de realiteit werd de ouder-kind rol bijna omgedraaid en kwam een deel van het zorgen bij mij terecht. Ondertussen zit ze al jaren in een psychiatrisch verzorgingstehuis omdat de problemen niet meer opgelost kunnen worden.
thanks moirmel. Ik snap wat je bedoelt. Heftig voor je. Ik haat het dat mijn ouders en dan vooral m’n vader nooit hulp heeft gezocht. Daarom juist ik wil toen het begon grote rol te spelen in m’n gezin. Maar m’n schijn ophouden zit zo ingebakken. Niemand ziet wat er echt gebeurd in m’n hoofd. Hoe ver het kan gaan dus ook moeilijk de noodzaak over te brengen. Alsof ik me aanstel. Ik ben te goed in goed doen. Maar van binnen ben ik flipperkast alle kanten op. En zooo moe wil hele dagen weg slapen. Ik weet dat er meer vakanties en verjaardagen komen maar ik wil zo graag die schijn ophouden. Tegelijkertijd dat iemand gewoon alles overneemt. Ik ben moe
hoe langer het duurt en onduidelijkheid des te meer ik ga twijfelen. Is dus niet zo erg valt best mee, nu ook niet dat helemaal stijf staan en tegen crisis aan. Misschien was t overdreven ik was echt klaar om te gaan en nu komen al die twijfels
Onlyhuman schreef op 09-03-2024 om 18:09:
En blijkbaar is het over en weer wat ze kunnen bieden en verzekeringstechnisch nogal een dingetje deze groep waar ik op geplaatst zou worden.
En dit is dus precies wat ik bedoelde, vorige week. Waarna twee opmerkingen kwamen van "Niet handig" en "Eens".
Maar wel realiteit.
Dat zegt niets over de ernst; psychiatrie is een log apparaat dat vastloopt in regelgeving en wie waar wel of niet hoort.
Ik weet hoe moeilijk is om passende plek te vinden. En dan zitten ze ook nog eens vol. Maar is zo moeilijk om vast te houden aan dat gevoel. Want nu denk ik soms dat het niet nodig is. Terwijl m’n hoofd nog alle kanten opgaat. Ik snap m’n eigen gedachtes niet. Ik had alle hulp aangenomen maar nu voelt het alsof het overdreven is. Vakantie kinderen voorbij dus meer rust. Maar kom dag eigenlijk alleen door door te slapen. Als ze op school zijn slik ik en is er tenminste rust in m’n hoofd. Maar ben steeds minder de persoon die ik wil zijn. En maakt me bang. Wat als opname niet gaat worden hoe kom ik dan hieruit? We wachten iig geduldig door..
Het zijn dus twee verschillende dingen: of je situatie een bepaalde ernst heeft en of een organisatie daarbij aansluit.
Ironisch gezien is suïcidaliteit / dreigende crisis nogal eens een contra-indicatie, m.a.w. hoe erger, hoe minder aanbod. 'k Heb het voorbeeld gisteren op de mat ontvangen. Vanuit mijn euthanasietraject is er nog iets geprobeerd waar meerdere organisaties hun vingers niet aan wilden branden.
Ik snap je situatie wel, hoor. Heb er zelf jaren ingezeten. Of nou ja... dat zit ik natuurlijk nog. Dit traject duurt nu ook al 3.5 jaar. Wat dat betreft weet ik iets over hoe lang het duurt en onzekerheid.
Een concrete oplossing heb ik niet.
Niet te ver vooruit kijken. Zo doe ik het. Dagstructuur. En ik gebruik medicatie alleen zo-nodig, in de avond/ nacht. Bij voorkeur niet overdag (ik persoonlijk, dus). Dat gaat ten koste van mijn dagstructuur.
Wat rot dat organisaties daarachter verschuilen. Onwijs kut dat je zo niet eens een kans krijgt.
Ik merk ook, tijdens een crisis zou ik in aanmerking komen voor crisisopname. Maar die opnames zijn vooral gericht op stabiliseren en ontslag. Nu bij deze instelling zijn ze bang te weinig te kunnen betekenen. Hoop heen en weer gebel en gemail maar puntje bij paaltje gebeurd er niks.
Wbt dagritme, daar ben ik normaal ook heel erg van. Zeker met jonge kinderen is dat in de praktijk noodzakelijk. Maar nu voelt t zo hopeloos. En om de middag te trekken moet de ochtend/begin middag gewoon rust. M’n hoofd laten stoppen met Malen. Mis ook energie om ook maar iets op te pakken. Verzorging kinderen, school, boodschappen, middag er voor ze zijn en koken. Dan ben ik al compleet op. Start ik zonder die break in m’n dag gaat het fout. Loop ik compleet over. Dus voor nu zorgen dat kinderen er geen last van ondervinden prioriteit.
Dat snap ik. Ik heb geen kinderen en weet niet of ik dat ooit getrokken had. Wat dat betreft: waar-o-waar is je omgeving?
Ik bedoelde mijn punt m.b.t. hulp echt niet om je angst aan te wakkeren; je merkt nu zelf "hoop heen en weer gebel maar er gebeurt niks."
Heb ik ook gehad, suïcidaal en al destijds. Ik was eigenlijk niet tot bellen in staat, maar moest alles wel zelf regelen. Op de crisisafdeling zelf boze, grove medewerkers, verkeerde medicatieverstrekking wat werd gerapporteerd als weigering, drie dagen later ontslag zonder nazorg. Echt, als iemand dan typt dat er heel lieve mensen werken op de crisisafdeling... ik ken ze niet.
Afdeling A vond dat ik op B moest zijn, B vond van niet, C zei wéér wat anders, en dat meer dan 20 jaar.
Nu in het euthanasietraject eindelijk erkenning en o.a. de diagnose complex trauma, óók opgelopen in de GGZ. Het EE noemt het zelfs klachtwaardig.
Aan de andere kant moet ik zeggen dat de psychiater van het EE een goede is, de organisatie die nieuwe diagnostiek gedaan heeft zijn ook goede mensen, dus het bestaat. Maar nu loop ik er weer tegenaan dat hetgeen inhoudelijk aangeraden wordt niet uitgevoerd kan worden, omdat je niet crisisgevoelig mag zijn, en omdat GGZ kortdurend moet zijn.
Tuurlijk, ik wens je goede en snelle zorg.
Maar psychiatrie zelf is ook wel aardig kapot. En dat zegt dus niet dat jouw situatie niet erg genoeg is.
Mijn oude huisarts zei: "Vragen betekent niet persé krijgen."
Na 20 jaar besloot ik er te stoppen.
Aanvulling: ik ging toen nog niet het euthanasietraject in, maar ondervond dat alles zelf uitzoeken minder ontwrichtend was dan continu bellen, aangeven dat het niet ging (waarop verwijten kwamen) en daarna de hele kastjes-en-muren-toestand.
Ongeveer een jaar later - toen alles wat was gezakt en ik merkte dat mijn doodswens geen reactie was hierop, maar inderdaad een fundamentele wens - heb ik me aangemeld bij het EE. Ook weer 100% zelf voorbereid en alle mis-informatie en fouten kunnen tackelen (zoals dus die zogenaamde medicatieweigering, o.a.).
En om nog even iets te schrijven waar je misschien nog iets aan hebt - ik heb het in ieder geval over mijn regio, weet niet of dat overal zo is:
Ze zijn heel erg op zoek naar iets dat passend is voor de situatie. Kortom, een crisisopname is niet bedoeld om te behandelen. Het is bedoeld om je - plat gezegd - zo snel mogelijk weer thuis te krijgen. En daarvan is dus de vraag: heb je daar echt wat aan, of ben je dan terug bij af?
Ik denk dat daarom de thuisbegeleiding werd geopperd, omdat dat structureler is. Verder bestaan er (deeltijd)afdelingen waar wél wordt behandeld, ook opnameafdelingen waar een dagprogramma is. Om daar nog weer een haakje aan te hangen - het mag niet te eenvoudig zijn, kuch - hangt dat weer erg af van diagnostiek en of men vindt of je ergens wel of niet "hoort". Ik heb alle afdelingen gezien, behalve ouderenpsychiatrie.
Ik denk dus dat je ook bij jezelf te rade "moet" gaan wat je op de langere duur nodig hebt, om niet weer terug te vallen, of minder ver.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik hiervoor zélf altijd hard heb moeten doordrammen, en dat menig hulpverlener zijn eigen organisatie en aanbod niet kende. (Niet wist hoe de behandeling op een andere afdeling er uit zag, dus ook niet wist of dat passend kon zijn).
Ach slechts-op-bezoek, wat een kutsysteem kan het toch zijn. Wat ontzettend rot dat de hulp die je juist had moet helpen heeft geresulteerd in meer trauma. Mijn psycholoog is zelf ook geen voorstander van crisisopvang. Ze is van mening dat je daar vaak slechter uitkomt Dan erin gaat. Puur om de crisis t hoofd te bieden. Zou puur in uiterste nood zijn maar meestal zijn dat vlagen, momenten die weer afzwakken. Wel paar keer behandelaar gehad die dreigde crisisdienst in te schakelen. Door mijn doen alsof dit steeds weten te voorkomen. Kan me niet voorstellen hoe het voor jou geweest moet zijn. Alle fouten die gemaakt zijn maar vooral de onjuiste bejegening. Je bent al zo kwetsbaar en zou verwachten dat de mensen die daar werken het beste met je voorhebben. Ik sta zelf redelijk in het begin van het hele traject ook al loop ik al 2 jaar bij ggz. Mijn psycholoog regelt gelukkig alles. Ik hoef alleen af te wachten. Maar dat wachten duurt lang. En nu is er even minder druk, minder prikkels-vakantie voorbij- en slik ik meer en dan betwijfel ik of ik het nodig heb. Maar als het fout gaat gaat het heel fout. Ik wil niet zo leven dat alles strijd is. Deze behandeling zou vooral op rust gefocust zijn. Groepsbehandelingen maar vooral time out. Die tijd zou ik dan ook moeten gebruiken om te bepalen hoe ik verder wil. Maar gezien de problematiek zijn ze weer bang dat ze te weinig kunnen bieden. Dan moet de instelling die verwijst weet overtuigen dat zij de zorg daarna weer overnemen ofzo maar ook verzekeringstechnisch allemaal een ding. Dankje voor het delen van je ervaringen. Jammer dat ze zo ontzettend bagger warenZ had je meer gegund
Klein beetje OT: ik was dus degene die wel goede ervaring had met crisisdienst en hoe erg ik de negatieve ervaringen van anderen ook vind, vind ik het ook niet tof als mijn reactie dan als onwaar wordt weggezet. Snap heus wel dat dit regio en casusafhankelijk is.
On topic: je mag er echt vanuit gaan dat de mensen die er voor kiezen om in de GGZ te gaan werken het beste met jevoor hebben. Draken kom je in ieder werkveld tegen, ook in GGZ. Maar: de meeste mensen deugen.
hai citroentje, dat geloof ik zeker. Tot nu toe heb ik het erg getroffen. Helaas kunnen ze niet de ondersteuning bieden die nu nodig is. Eng om iets achter te laten wat veilig voelt voor onbekende. Hoop dat ook ik goede ervaring zal hebben. Fijn dat jij goede ervaringen hebt
het is gewoon lastig dit wachten. Psycholoog wilde me week erna En zijn nu 3 weken verder. En eerder was de herinnering aan laatste crisis en dagelijkse hel nog zo aanwezig. Nu iets meer afstand. Meer rust meer slaap dus dan ga je zelf twijfelen. Of nog wel nodig is. Maar volgende crisis komt gegarandeerd en ooit gaat het miss keer fout. Nu probeer ik zo min mogelijk te voelen door verdoven. Maar dat kan omdat kinderen dan op school zijn. Dat kan niet altijd