Ik durf geen hulp te zoeken

Gevoelsmens schreef op 08-04-2025 om 13:20:

[..]

Ik weet niet of het daadwerkelijk zo was. Ik houd van duidelijkheid. Als ze daar transparant over was geweest had ik me daarop kunnen anticiperen. Waarschijnlijk niet, maar dat geeft niet meer

Ja dat geeft wel . Als jij dingen invult en bij voorbaat dus al stopt ….

Therapie kan je dus leren oefenen in vertrouwen 

Gevoelsmens schreef op 08-04-2025 om 13:49:

[..]

Uiteindelijk ben je toch maar een nummertje voor hen en maar een verdienmodel. Leven gaat verder. Met of zonder hulp.

Jaaaa, als je het zo ziet, dan moet je inderdaad geen hulp zoeken. Maar dan ligt dat niet bij die anderen, maar bij jou. En als je een nummer bent, zo lang JIJ geholpen bent bij hun aanpak, is het doel dan niet bereikt?

Tenslotte kan je moeilijk van een hulpverlener verwachten dat ie met jou gaat meehuilen, of je 's avonds nog belt om te vragen of het gaat. Dat doet een vriendin maar geen hulpverlener. Want als jij bij hem/haar de deur uitgaat, staat de volgende alweer te wachten om ook geholpen te worden. Dus als je spreekt over een nummer, ja. Maar iedereen is bij een dokter, tandarts, chirurg, psycholoog, psychiater, ..., ... een nummer. En toch worden vele van die 'nummers' héél goed geholpen. 

Gevoelsmens schreef op 08-04-2025 om 13:06:

Ik heb t geprobeerd, een in vertrouwen genomen en toen ik mijn verhaal deelde voelde ik aankomen dat de sessies zouden eindigen. Miss technisch gezien, uiteindelijk gevraagd om een ander en dat werd niet gewaardeerd. Toen kreeg ik niemand. Het was of haar of niemand.

Wat is er zo erg dat professionele hulpverlening zich van je zou afkeren?

Bij pedofilie of moordneigingen hebben ze belang om je te helpen, om slachtoffers te voorkomen.

Als jouw iets akeligs is overkomen, zijn daar ook therapieën voor. Dan stoppen misschien de onderzoekende sessies, zodra dat boven water is, maar dat is omdat dan de echte behandeling begint.

Misschien dat dat is wat je voelde aankomen, een volgende fase in de behandeling?

de titel van je topic is dat je geen hulp durft te zoeken.
De inhoud van je berichten is waarom je hulp niet helpend vind, zinloos, oneerlijk, alleen maar op winst belust enzoverder, enzoverder.
Dat is wel heel menselijk hoor,  angst is een slechte raadgever en je bent jezelf dus aan het overtuigen dat je dat in elk geval niet gaat helpen. Want dan hoef je niet.

Ik heb vaak naast bange kinderen gezeten (tandartsassistente) en gevraagd wat is een held? Is dat iemand die nergens bang voor is? Nee, dat is een domme eikel, sommige dingen zijn echt gevaarlijk. Een held is iemand die wel degelijk bang is maar als het nodig is daar overheen durft te stappen omdat hij weet wat het goede is om te doen. Probeer een held te zijn.

Je noemt jezelf Gevoelsmens, maar durft je gevoelens niet écht te delen, zoiets?

Iedereen leert met vallen en opstaan, dat is het leven, maar het is werkelijk een verademing als je je kwetsbaar durft op te stellen. De ėén kan dat makkelijker dan een ander, maar met de juiste hulp is dat zeker te leren.

Waarom is 1 negatieve ervaring voor jou voldoende het totale vertrouwen te zijn kwijtgeraakt en zo cynisch te zijn over hulpverlening? Je hebt ook echt niet voor niets dit topic geopend, dus je voelt wel nog steeds de behoefte je ‘gehoord’ te voelen.

Kun je (of wil je) wat meer uitweiden over wat je kwijt wilt? Je bent hier immers anoniem met veel luisterende oren als het moet….

Gevoelsmens schreef op 11-04-2025 om 13:54:

Ik durf het niet inderdaad. Het is een hoop en durf het ook niet meer hier te plaatsen. Ik vertrouw niemand of mezelf meer. Ik voel heel veel weerstand want oprakelen van negatieve ervaringen en onzekerheid qua wat er is gebeurd laten mij alleen maar gekker maken. Ik weet wel dat het allemaal erg jammer is en de tijd niet meer terug kan draaien. Ik wil verandering, maar merk dat ik toch blij stil staan en niet vooruit kom meer zoals ik wil. Een misstap kan je nog verder doen laten afdwalen en uiteindelijk denk je helder na over alles en weet je nog steeds niet alles. Het aller ergste is het twijfelen aan jezelf en niet meer weten.

Misschien zijn zelfhulp boeken meer jouw ding? Dan kan je jezelf min of meer therapie geven. Hoef je in eerste instantie niemand te vertrouwen behalve jezelf.

In reactie op inmiddels weer aangepast bericht:

Het klinkt alsof je een foute vriendengroep hebt. Dat is wel iets dat je kan veranderen zonder een psycholoog in te schakelen. Niet meer naar die vrienden toegaan.

Gevoelsmens schreef op 11-04-2025 om 15:39:

-ik moet niks

Ha, “je moet niks” is de titel van een boek geschreven door een gedragspsycholoog. Ze beschrijft het ‘Vat van Zelfwaardering’ en ‘Kleine Goede Daden (KGD's)’ om je te helpen je gedrag te veranderen. Dan sta je jezelf een schouderklopje te geven elke keer als je iets goeds (KGD) voor jezelf doet. Schouderklopje voor het openen van een topic. Dat kan alvast in het vat…

Gevoelsmens schreef op 11-04-2025 om 16:03:

[..]

Het ligt niet alleen aan hen. Het is de situatie. En eerder ook afstand genomen en toen in zoiets beland.
Ik weet niet meer waar ik goed aan doe dan, heb eigenlijk ook echt nergens meer zin in en geen vrienden meer over hebben is erger misschien.. van bepaalde mensen wel afstand genomen en dat heeft zeker wel geholpen. Maar je kan nooit alles vermijden enz

Ik snap mezelf niet meer zo en word gek van ‘t twijfelen aan mezelf. Van wel of niet. Als ik weet dat het wel zo is nog pijnlijker maar dan oke verder gaan. Er zal wel een reden zijn dat ik me hier nog mee bezig houd. Moet t loslaten alles, en doen alsof er inderdaad helemaal niks is gebeurd. Wellicht is dat ook daadwerkelijk t geval, al denk ik ergens toch miss van niet. Heb er nu niks aan er mee bezig te blijven. Na dat ben ik mezelf alleen maar labieler gaan gedragen. Nu denk ik wat zonde, maar wil ook weer gaan genieten van het leven. Want zo leven mezelf opsluiten word je ook niet echt beter op.

Wat hoop(te) je te bereiken met het openen van dit topic? Dat bedoel ik overigens niet negatief….