Ik ben chaotisch
De titel zegt het al, ik ben een enorme chaoot. Het ironische is dat de meeste mensen denken dat ik vrij stipt en netjes ben, maar niets is minder waar. Als je me eenmaal beter kent zul je merken dat ik bijna altijd te laat kom, vaak dingen vergeet, dubbele afspraken maak, mijn huis (als het aan mij lag) een troep is (gelukkig is mijn partner van het opruimen), ik standaard pas na dagen reageer op appjes en mailtjes en ik altijd van alles kwijt ben. Als ik beneden begin met opruimen vind je mij 2 uur later boven met door het hele huis heen allerlei onafgemaakte klusjes en taakjes. Werkelijk gek word ik van mezelf, en anderen soms ook van mij.
Sinds ik 2 kinderen heb is het erger en erger geworden. De vermoeidheid en dat ik nu nog borstvoeding geef helpen niet mee.
Ik start volgende maand weer met werken. Hoe in godsnaam ga ik dat doen?!
Ook daar heb ik vaak ellenlange to do lijstjes, heb ik moeite met optijd komen of afspraken nakomen en mail ik regelmatig te laat terug. Het lukt me gewoon niet, en dat geeft een hoop stress.
Ben ik de enige die zo'n chaoot is? De mensen om mij heen lijken alles zo goed op orde te hebben. Ik doe altijd heel hard alsof maar heb steeds vaker het gevoel dat ik door de mand val.
En dat ik er ook gewoon geen zin meer in heb om altijd maar zo hard te werken maar al-tijd te falen. Ik word er een beetje moedeloos en verdrietig van, dat ik zo ben en maar niet verander, hoe hard ik mijn best ook doe.
Wie heeft er tips voor mij? Alle feedback is welkom!
En je hebt geen adhd ?
Roos55 schreef op 06-10-2022 om 22:18:
En je hebt geen adhd ?
Ja zo klinkt het inderdaad.
Roos55 schreef op 06-10-2022 om 22:18:
En je hebt geen adhd ?
Ik wilde eerst typen dat ik dacht van niet, omdat ik hier in mijn kindertijd nooit last van had en volgens mij juist een hele snelle informatie verwerking heb, maar als ik onderstaande lees dan is verder wel alles op mij van toepassing.
' De kennis over ADD bij vrouwen is beperkt omdat er vaker onderzoek wordt gedaan naar mannen en kinderen met ADD. Toch komt ADD veel voor bij vrouwen, de diagnose ADD wordt alleen niet snel gesteld. Deze ADD vrouwen weten hun ADD stoornis echter goed te verhullen door gebruik te maken van hun hoge intelligentie, creativiteit en doorzettingsvermogen (check, check, check). Het resultaat is echter steeds vaker lichamelijke en emotionele uitputting op volwassen leeftijd. Dit komt vooral voor bij vrouwen tussen de 20 en 35 jaar. Hun ADD diagnose wordt dus vaak pas later gesteld.'
Het gekke is dat ik mezelf niet zie als iemand met ad(h)d? Ik werk zelf met jongeren met oa adhd en heb mij nooit in hen herkend. Het zijn wel alleen maar mannen met vnl hyperactiviteit, dat maakt het waarschijnlijk heel anders qua uitingsvorm.
En soms lukt het me weer wel om de dingen gestructureerd te doen...
Maar wat nu, is het zinvol om onderzoek uit te laten voeren? Of iets anders?
mijn antwoord op hoe red ik dit: thank the inventor of ritalin!
En idd het klinkt als ad(h)d, of je dat wil uitzoeken is aan jou. Je kunt ook eerst kijken bv samen met een coach wat jou helpt. Ik heb nog steeds geen officiële diagnose, wel een huisarts die vond dat ik genoeg andere dingen geprobeerd had om samen te kijken of medicatie als ondersteuning zou helpen.
En dat helpt. nog steeds ga ik naar een gespecialiseerde coach want dat helpt mij ook.
Ysenda schreef op 06-10-2022 om 23:32:
mijn antwoord op hoe red ik dit: thank the inventor of ritalin!
En idd het klinkt als ad(h)d, of je dat wil uitzoeken is aan jou. Je kunt ook eerst kijken bv samen met een coach wat jou helpt. Ik heb nog steeds geen officiële diagnose, wel een huisarts die vond dat ik genoeg andere dingen geprobeerd had om samen te kijken of medicatie als ondersteuning zou helpen.
En dat helpt. nog steeds ga ik naar een gespecialiseerde coach want dat helpt mij ook.
Wat fijn dat zowel een goede coach als ritalin jou helpen! Ik denk dat een gespecialiseerde coach voor mij ook heel helpend kan zijn. Het lijkt mij zo fijn om weer iets van een gevoel van controle over je leven terug te kunnen krijgen!
Ik ben mij even verder in gaan lezen over add bij volwassenen /vrouwen en lees zoveel herkenning. Werd net ook even heel emotioneel, zo fijn dat er eindelijk erkenning is voor waar ik eigenlijk al jaren mee struggle?!
Verklaard misschien ook waarom ik al 3x 'overspannen' ben geweest en elke keer het gevoel heb dat een baan hebben gewoon niet werkt voor mij.
Ook lieg ik vaak om kleine dingen zoals te laat komen of op tijd terugmailen te verbloemen, puur omdat ik mij dan zo schaam dat zelfs dát me niet lukt. En nu lees ik daar dus over als zijnde adhd kenmerk en valt er zo'n last van mijn schouder!
Bananapancake schreef op 06-10-2022 om 22:58:
[..]
Ik wilde eerst typen dat ik dacht van niet, omdat ik hier in mijn kindertijd nooit last van had en volgens mij juist een hele snelle informatie verwerking heb, maar als ik onderstaande lees dan is verder wel alles op mij van toepassing.
' De kennis over ADD bij vrouwen is beperkt omdat er vaker onderzoek wordt gedaan naar mannen en kinderen met ADD. Toch komt ADD veel voor bij vrouwen, de diagnose ADD wordt alleen niet snel gesteld. Deze ADD vrouwen weten hun ADD stoornis echter goed te verhullen door gebruik te maken van hun hoge intelligentie, creativiteit en doorzettingsvermogen (check, check, check). Het resultaat is echter steeds vaker lichamelijke en emotionele uitputting op volwassen leeftijd. Dit komt vooral voor bij vrouwen tussen de 20 en 35 jaar. Hun ADD diagnose wordt dus vaak pas later gesteld.'
Het gekke is dat ik mezelf niet zie als iemand met ad(h)d? Ik werk zelf met jongeren met oa adhd en heb mij nooit in hen herkend. Het zijn wel alleen maar mannen met vnl hyperactiviteit, dat maakt het waarschijnlijk heel anders qua uitingsvorm.
En soms lukt het me weer wel om de dingen gestructureerd te doen...
Maar wat nu, is het zinvol om onderzoek uit te laten voeren? Of iets anders?
Ja, ik zou er zeker mee aan de slag gaan. Niet omdat je per se AD(H)D moet hebben, of uberhaubt een 'label'. Maar wel omdat je gigantisch tegen jezelf aanloopt, teleurgesteld bent in jezelf en maar met veel moeite je hoofd boven water houdt. Gun jezelf hulp, ongeacht wat daar als diagnose uit komt.
Ja ik herken het.
Maar ik herken me ook in veel symptomen van ad(h)d, al is het nooit onderzocht.
Maisnon3 schreef op 07-10-2022 om 06:16:
[..]
Ja, ik zou er zeker mee aan de slag gaan. Niet omdat je per se AD(H)D moet hebben, of uberhaubt een 'label'. Maar wel omdat je gigantisch tegen jezelf aanloopt, teleurgesteld bent in jezelf en maar met veel moeite je hoofd boven water houdt. Gun jezelf hulp, ongeacht wat daar als diagnose uit komt.
Zo voelt het inderdaad voor mij nu ook: fijn dat er misschien wel een verklaring is maar het voelt echt als een opluchting dat ik er wel wat mee kan doen en ik er wellicht op een dag minder mee ga worstelen en wat beter kan gaan functioneren. Dat stemt me heel hoopvol, vooral omdat ik me sinds het openen van dit topic pas besef wat voor een worsteling de afgelopen 10 a 15 jaar voor mij zijn geweest, op allerlei vlakken in mijn leven en ik altijd zo verdrietig werd van het niet goed kunnen functioneren in de maatschappij.
Nu nog een goede coach zoeken, maar misschien eerst eens de huisarts bellen.
Due-scimmie schreef op 07-10-2022 om 08:17:
Ja ik herken het.
Maar ik herken me ook in veel symptomen van ad(h)d, al is het nooit onderzocht.
Wat rot dat jij het ook herkent, heel fijn is het niet om altijd maar achter de feiten aan te lopen.
Heb jij iets gevonden wat voor jou helpend is?
Het zit je duidelijk dwars dus dan zou ik er inderdaad wat mee gaan doen.
ik herken me ook in heel veel kenmerken van add. Nooit onderzoek gehad en ook nooit een diagnose. Ik ben wel depressief geweest en heb daar behandeling voor gehad. Daar heb ik wel wat aan in de zin van zelfcompassie, grenzen stellen voor mezelf, zelfzorg. En accepteren dat ik ben zoals ik ben.
Ik ben nu eenmaal een grote chaoot. Altijd alles kwijt. Vergeet tijden van afspraken ('was het nu kwart voor of kwart over 10?) Die zet ik nu in mijn agenda en in mijn telefoon maar soms ben ik ze dan weer allebei kwijt.
Heb 's ochtends altijd haast en mis dan mijn sleutels. Soms echt kwijt maar soms heb ik ze ook gewoon vast. Huis rommelig, overzicht missen soms, wel behoefte aan structuur maar die structuur ook weer verliezen, onafgemaakte taakjes, dan ga ik de wc poetsen, mits iets wat ik boven moet gaan halen, dan zie ik daar dat ik de bedden nog moet opmaken, op dochters kamer zie ik dat de was nog in de mand moet en dat de wastafel wel eens uitgedaan mag worden. O de tandenborstel mag ook wel eens vervangen worden. Even op mijn lijstje voor e boodschappen zetten.
Uiteindelijk staat er een sopje naast de wc, zijn er 2 bedden van de 3 opgemaakt, staat er op het lijstje dat ik een tandenborstel moet kopen en die wastafel is nog steeds vies.
Voor mij werkt het nu om eenpapiertje en een pen in mijn zak te doen.
Ik ga de wc uitdoen, moet boven iets pakken. Zie dat de bedden niet opgemaakt zijn. Daar schrijf ik op. Dan kan ik het voor nu laten en ga eerst verder met de wc. Voor mij werkt het. Het is dan nog de vraag of die bedden opgemaakt worden na de wc maar ik werk nu wel het eerste taakje af voordat ik verder ga met iets anders.
Of een takenlijst maken. Afvinken vind ik ook heel fijn.
Voor man en kinderen is het denk ik soms wel vermoeiend om met mij in een huis te wonen. Maar aan de andere kant is het ook niet saai
duizel schreef op 07-10-2022 om 10:02:
Voor man en kinderen is het denk ik soms wel vermoeiend om met mij in een huis te wonen. Maar aan de andere kant is het ook niet saai
Dat, met een beetje humor kom je een eind.
Wat bij mij heel erg hielp was simpel weg veel minder spullen. Minder spullen om op te ruimen, minder spullen om kwijt te raken.
En routines, altijd dezelfde volgorde hanteren, JOUW volgorde, niet dat wat anderen handig vinden. Dus loop ik met de boodschappen naar de keuken, hang mijn sleutels op het rekje, trek mijn schoenen uit, pak de boodschappen uit en hang dan pas mijn jas op. De kapstok is boven het schoenenrek, toch werkt het voor mij niet om eerst mijn jas uit te doen. Want dat is voor mij het teken dat het klusje 'boodschappen doen' klaar is. Doe ik eerder mijn jas uit, blijven de boodschappen gewoon in de tas staan.
En die zul je zelf moeten ontdekken.
Ik heb via onderstaande link een fijne coach gevonden.
ADHD en ADD begeleiding gericht op mogelijkheden en kwaliteiten (adhd-nederland.nl)
duizel schreef op 07-10-2022 om 10:02:
ik herken me ook in heel veel kenmerken van add. Nooit onderzoek gehad en ook nooit een diagnose. Ik ben wel depressief geweest en heb daar behandeling voor gehad. Daar heb ik wel wat aan in de zin van zelfcompassie, grenzen stellen voor mezelf, zelfzorg. En accepteren dat ik ben zoals ik ben.
Ik ben nu eenmaal een grote chaoot. Altijd alles kwijt. Vergeet tijden van afspraken ('was het nu kwart voor of kwart over 10?) Die zet ik nu in mijn agenda en in mijn telefoon maar soms ben ik ze dan weer allebei kwijt.
Heb 's ochtends altijd haast en mis dan mijn sleutels. Soms echt kwijt maar soms heb ik ze ook gewoon vast. Huis rommelig, overzicht missen soms, wel behoefte aan structuur maar die structuur ook weer verliezen, onafgemaakte taakjes, dan ga ik de wc poetsen, mits iets wat ik boven moet gaan halen, dan zie ik daar dat ik de bedden nog moet opmaken, op dochters kamer zie ik dat de was nog in de mand moet en dat de wastafel wel eens uitgedaan mag worden. O de tandenborstel mag ook wel eens vervangen worden. Even op mijn lijstje voor e boodschappen zetten.
Uiteindelijk staat er een sopje naast de wc, zijn er 2 bedden van de 3 opgemaakt, staat er op het lijstje dat ik een tandenborstel moet kopen en die wastafel is nog steeds vies.
Voor mij werkt het nu om eenpapiertje en een pen in mijn zak te doen.
Ik ga de wc uitdoen, moet boven iets pakken. Zie dat de bedden niet opgemaakt zijn. Daar schrijf ik op. Dan kan ik het voor nu laten en ga eerst verder met de wc. Voor mij werkt het. Het is dan nog de vraag of die bedden opgemaakt worden na de wc maar ik werk nu wel het eerste taakje af voordat ik verder ga met iets anders.
Of een takenlijst maken. Afvinken vind ik ook heel fijn.
Voor man en kinderen is het denk ik soms wel vermoeiend om met mij in een huis te wonen. Maar aan de andere kant is het ook niet saai
Alsof ik deze post zelf heb geschreven 😉
Grote voorstander van humor hier, ik denk dat dat ook wel een van mijn betere copingsmechanismen is..
Mijn partner daarentegen wordt snel boos en gefrustreerd om mijn chaos, en laat dit dan duidelijk merken. Ik vermoed al best lang dat hij ook adhd heeft en hij is echt gebaad bij structuur en een opgeruimd huis en heeft daar wel een eigen (voor mij niet logische routine in). Ik snap ook wel dat mijn chaos dan heel lastig voor hem is, maar zijn reactie hierop laat mij altijd heel naar voelen, als 'ik heb weer gefaald'. Dat geeft ook een hoop stress.
Kortom, werk aan de winkel, voor ons beiden denk ik!
Herkenbaar, toch heb ik een prima modus gevonden om ermee om te gaan. Ik ben standaard te laat, mijn partner standaard te vroeg, hij bepaalt dus hoe laat we vertrekken want ik kan het duidelijk niet inschatten. Op mijn werk heb ik een handige modus gevonden waardoor mijn taken toch afkomen, het scheelt dat ik ondertussen een wat hogere functie heb en dus mensen heb die voor mij notuleren, mij herinneren aan afspraken en taken over kunnen nemen. Ook op andere vlakken heb ik veel hulpmiddelen gevonden. Het enige wat ik nog lastig vind is het huishouden plannen, mijn partner is daar ook slecht in dus daar zijn we nog een beetje zoekende.
Bananapancake schreef op 07-10-2022 om 11:05:
[..]
Alsof ik deze post zelf heb geschreven 😉
Grote voorstander van humor hier, ik denk dat dat ook wel een van mijn betere copingsmechanismen is..
Mijn partner daarentegen wordt snel boos en gefrustreerd om mijn chaos, en laat dit dan duidelijk merken. Ik vermoed al best lang dat hij ook adhd heeft en hij is echt gebaad bij structuur en een opgeruimd huis en heeft daar wel een eigen (voor mij niet logische routine in). Ik snap ook wel dat mijn chaos dan heel lastig voor hem is, maar zijn reactie hierop laat mij altijd heel naar voelen, als 'ik heb weer gefaald'. Dat geeft ook een hoop stress.
Kortom, werk aan de winkel, voor ons beiden denk ik!
Mijn partner raakt soms ook gefrustreerd hoor. Vindt het echt niet altijd grappig. Vooral van de chaos in huis heeft hij met tijden echt genoeg.
Stel er komt een diagnose voor je, dan kan dat ook voor begrip bij je man zorgen. Dat hij weet dat het echt onmacht is.