Hoogbegaafdheid, kletstopic
Kom hier gezellig meepraten over hoogbegaafdheid, of je nu zelf HB bent, een kind hebt die het is of als je op een andere manier ermee te maken hebt.
Hoogbegaafdheid is zoveel meer dan slim zijn, het kan ook een beperking zijn.
Het kan mooi zijn, maar ook een draak in je leven.
🐲
Hoi allemaal, leuk een topic over hoogbegaafdheid. Ik ben zelf volwassen & hoogbegaafd.
Op de basisschool heb ik een klas overgeslagen. Het was zelfs even de vraag of ik twee klassen mocht overslaan, maar dat wilde ik zelf niet. Toen ik jong was heb ik hoogbegaafdheid echt als een beperking ervaren. Juist omdat mijn school (zowel basis- als middelbaar onderwijs) niks aanbood qua hulp, omdat zij hoogbegaafdheid vooral zagen als een voordeel. Hun instelling was: 'Dan heb je toch geen hulp nodig?'. Ik moest echt leren leren, en vond sociale contacten erg ingewikkeld. Achteraf gezien had ik liever geen klas overgeslagen, daardoor kwam ik sociaal gezien nog moeilijker mee.
Ook vond ik het lastig dat mensen je snel in een hokje plaatsen. Veel mensen denken dat hoogbegaafden een soort Einsteins zijn, en verder niks. Er is ontzettend weinig bekend over wat hoogbegaafdheid inhoudt. Terwijl ik juist ontzettend creatief ben, en dit voor mij ook veel belangrijker is dan mijn intelligentie. Ik ben veel hoogbegaafden tegen gekomen die dit probleem hebben ervaren. En ik heb ook veel hoogbegaafden zien 'falen' als het gaat om academische prestaties. Sommige hoogbegaafden worden op school lui: omdat ze liever een onvoldoende halen zonder te leren, dan dat ze een poging wagen en het niet lukt. Anderen hebben niet 'leren leren'. Vervolgens zag ik mede-hoogbegaafden afzakken naar lagere niveaus en werd er over ze geroddeld dat ze hadden gelogen en toch niet hoogbegaafd zouden zijn. Ik voelde daardoor heel veel druk.
Inmiddels merk ik niet meer zo veel van mijn hoogbegaafdheid. Ik noem het nauwelijks meer, het voelt niet als onderdeel van mijn identiteit. Op mijn werk krijg ik vaak te horen dat ik sneller denk dan anderen, dat merk ik zelf ook wel, maar daar heb ik gelukkig weinig last van. Ik ben nu ook vooral bezig met mijn creativiteit gebruiken, daar geniet ik namelijk het meest van.
Laatst had ik wel weer een typisch hoogbegaafden-probleem, omdat ik bij een meerkeuzevraag veel te lang had doorgedacht. Het antwoord waarvan ik dacht: 'strikvraag, dat zou TE makkelijk zijn' was uiteraard het juiste antwoord. 
Wij hebben bewust gekozen voor een school waar ze veel aandacht hebben voor kinderen die meer uitdaging nodig hebben. Of dat nu op creatief, of muzikaal vlak is, of op het gebied van rekenen, of taal.
Het niveau ligt al hoger dan op andere scholen. Meer dan 90% stroomt jaarlijks door naar havo /vwo. De uitstroom naar het gymnasium ligt een stuk hoger dan op andere scholen.
Tot nu toe heeft onze zoon geen problemen, dus we vinden het niet nodig om te testen. De juf zegt wel dat hij ervoor in aanmerking komt, maar het maakt in die zin niet uit, omdat ze op school de kinderen toch wel aanbieden wat ze aankunnen. Daarvoor heb je geen hoge testuitslag nodig.
Ik voel zelf weerstand tegen het opleggen van een label op zo'n jonge leeftijd als daar geen noodzaak toe is.
Wij hadden ook nooit een IQ test laten afleggen als we niet tegen problemen aan waren gelopen. De IQ test was deel van het autisme diagnose traject. Ik vind het op zich niet zoveel toevoegen want we wisten sowieso wel dat hij slim is. Het enige voordeel is dat in overleggen met de school de test wel waarde heeft omdat de school hierdoor alerter is (hebben wij het idee) op wat hij op cognitief gebied nodig heeft.
Hij loopt op school zeker 2 jaar voor qua leerstof maar hij is niet erg zelfstandig en ik zou hem dus ook niet te vroeg naar de middelbare school willen laten gaan.
Sucken jullie als HB'er ook zo vreselijk in small talk?
Fijn, een HB-topic! Ik ben in de 30 en weet pas sinds een aantal jaar dat ik zelf HB ben, hoewel het wel heel erg veel verklaarde. Ik heb er best wat last van in mijn leven en ook gehad, dus ik ben blij om hier herkenning te lezen.
Ik heb op de basisschool, de middelbare school en ook op sporten eigenlijk nooit echt aansluiting kunnen vinden. Qua stof hoefde ik nergens moeite voor te doen, en ik kon mijn 3 jaar oudere broer makkelijk zijn wiskunde uitleggen bijvoorbeeld. Maar ben zelf dus heel erg gepest, en erg onzeker. Nooit leren doorzetten ook, want dat was niet nodig. Op de universiteit liep ik hier pas tegenaan, dat ik moest leren leren en dat ging niet heel makkelijk. Uiteindelijk wel met hele goede cijfers geslaagd.
Sociaal heb ik een lastige weg bewandeld. Omdat ik nergens bij hoorde, was mijn eigen conclusie dat er met mij wel iets mis zou zijn. Mijn reactie (gebeurt blijkbaar vaker bij HB-ers) was dus om de kop in het maaiveld te verstoppen. Maar daardoor haal ik er lang niet uit wat erin zit en dat frustreert enorm. Op mijn werk merk ik heel erg dat mijn hersenen op een andere manier werken, mijn analytisch vermogen is veel sterker dan dat van de mensen om me heen. Maar tegelijkertijd beschik ik niet over de sociale skills om mensen mee te nemen in mijn visie. Ik ben erg zoekende in wat voor mij goed zou werken. Ben heel creatief ook, dat herken ik zeker. Maar helaas heb ik nu vooral het gevoel dat ik helemaal niet lekker op mijn plek zit en dat ik ook niet goed weet hoe dit aan te pakken.
Op sociaal gebied heb ik me wel weten te ontwikkelen zodat ik inmiddels goed mijn weg vind in nieuwe gezelschappen en ook een mooie vriendengroep heb, maar ik mis tegelijkertijd vaak aansluiting en 'snap' niet zo goed hoe sociale dingen soms werken. Dat small talk van Red Velvet herken ik dus enorm! Ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet dan.
Ik heb inmiddels 2 kinderen, waarvan we bij de oudste ook vermoeden dat hij HB is. Hij zegt belachelijk ingewikkelde zinnen, kan logisch redeneren, legt puzzels van 100 stukjes, kan tellen tot 100 en ook al onder de vijf rekenen, en leest inmiddels ook al sommige woordjes. Hij is pas net 3. De juf heeft het gelukkig door en wil hem in de plusklas plaatsen, maar ik ben wel benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen. Ik hoop wel op tips van andere ouders in hoe wij hem het beste kunnen begeleiden, want ik ben bang dat er veel meer aandacht is voor kinderen met andere uitdagingen dan kinderen die te hard gaan, en ik weet nog niet goed hoe we het gaan aanpakken. Eerst maar afwachten hoe het straks op school gaat, gelukkig is onze kinderopvang aangesloten bij de school waar hij naartoe gaat, dus kan zijn juf nu haar bevindingen misschien al doorgeven. En dan kijken we daarna wel weer verder.
-Wolkje schreef op 16-07-2021 om 14:11:
Ik hoop wel op tips van andere ouders in hoe wij hem het beste kunnen begeleiden, want ik ben bang dat er veel meer aandacht is voor kinderen met andere uitdagingen dan kinderen die te hard gaan, en ik weet nog niet goed hoe we het gaan aanpakken. Eerst maar afwachten hoe het straks op school gaat, gelukkig is onze kinderopvang aangesloten bij de school waar hij naartoe gaat, dus kan zijn juf nu haar bevindingen misschien al doorgeven. En dan kijken we daarna wel weer verder.
Wij hebben onze kinderen op een basisschool gezet waar het niveau al heel hoog was (90% stroomt uit naar havo/vwo). Dit heeft heel goed uitgepakt, omdat er al een hele infrastructuur lag voor kinderen die niet genoeg hebben aan het normale aanbod en er geen tijd wordt besteed aan bepaalde basisvaardigheden omdat de leerlingen die al van huis uit mee krijgen.
Verder hebben mijn kinderen (de jongste is nu net klaar met groep 8) altijd heel veel naast school gedaan. Dus verschillende sporten, instrumenten,clubjes, kampen. Verder sowieso heel veel kennis en ervaringen aanbieden en meegaan in hun interesses.
Onderprikkeld zijn en jezelf moeten inhouden omdat anderen een lager tempo hebben is de hel voor mijn kinderen en dat herken ik heel erg van mezelf. Op mijn werk ga ik soms echt bijna dood van verveling bij werkoverleggen en meetings. Laat staan als je dag in, dag uit op die manier in een klaslokaal moet zitten.
Jaren terug wel eens naar zo'n mensa testdag geweest, dat waren 3 testen dacht ik. Bij de laatste test was ik moe en had ik geen concentratie meer dus die heb ik niet gemaakt. Maar ik scoorde hoog op de rest, dat viel reuze mee, dus zonder de punten van de laatste test. Ik dacht 110 op basis van twee van de drie.
Door een vreselijk onveilige jeugd heb ik weinig concentratie en vroeger dacht men dat ik niet kon leren. Ik heb nooit iets hoeven doen voor een opleiding, niet op het VBO (nu vmbo-k dacht ik), niet op het mbo en ook niet op het hbo. Nooit een boek open gehad voor welke toets dan ook.
Ik heb me verveelt en ik heb nooit leren leren, dus toen ik ineens scheikundige dingen moest doen heb ik mezelf erdoor gebluft door verbanden te zoeken. (ik deed een medische studie zonder ooit natuur- en scheikunde gehad te hebben).
Als ik wel eens lees waar een hb'er mee in de knel komt herken ik dat. Bijvoorbeeld het top-down leren, het snelle denken, en wat iemand hier ook schreef over te moeilijk denken en meerkeuzevragen fout invullen omdat je te moeilijk nadenkt.
Ik blink uit in onderpresteren als ik niet uitgedaagd word, huiswerk heb ik nooit gedaan, rijtjes leren e.d was echt de hel. En nu doe ik nog steeds geen herhalingen van bv oefeningen van de fysio. 
Ik heb mezelf wel veel aan kunnen leren, engels, frans, onderzoek doen en veel sociale skills want mijn ouders spraken weinig met mij (te druk met zichzelf, schelden of slaan) en op school werd ik gepest omdat ik anders was.
Ondertussen heb ik een leuke vriendengroep, leuk werk en veel ervan zijn wel hb. Ik wil graag nog doorstuderen, een master doen alleen vraag ik me af of ik dat kan. Ik weet ook nog niet goed welke.
Maar goed, een officiele hb'er ben ik niet.
stokstaart schreef op 17-07-2021 om 15:13:
Maar goed, een officiele hb'er ben ik niet.
Misschien staan hier ook verhalen die je bekend voorkomen:
Ik kom ook graag mee kijken in dit topic, of ik actief mee ga schrijven weet ik nog niet
Ik ben zelf HB en komend jaar sta ik 2 dagen per week voor de klas op een basisschool voor HB-onderwijs.
Ik ben er aan het lezen, daar staan erg herkenbare dingen tussen. Bedankt!
Hier ook HB. Weet ik al heel lang, maar pas sinds een aantal jaar begint me steeds meer duidelijk te worden dat veel van mijn 'problemen' daar uit voort komen. Er is overigens ook vermoeden van ASS bij mij.
Mijn man is ook hoogbegaafd en we vermoeden dat onze zoon ook een kleine breinstein is, hij loopt erg ver voor op zijn leeftijdsgenoten en laat kenmerken zien die wij heel erg herkennen.
In de verhalen die ik hier lees herken ik veel, van kleine dingen als slecht zijn in smalltalk, niet tegen herhaling kunnen tot leerproblemen en onzekerheden.
Ik heb er ook in mijn werk vaak last van gehad. Het frustreerde me altijd enorm dat collega's nooit zo gedreven waren als ik, of dat ze dingen gewoon niet leken te begrijpen. Nu weet ik dat ik dat ook niet kan verwachten van anderen. Het leidde altijd tot conflicten waarbij ik aan het kortste eind trok. Inmiddels ben ik mij al een tijdje aan het verdiepen in hoogbegaafdheid en hoop het onderwijs in te kunnen gaan, zodat ik kinderen met HB kan begeleiden. Er ontbreekt nog zoveel expertise op scholen op dat vlak, is mijn eigen ervaring tenminste. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor.
ik ben heel blij dat de ouders van de HB-kinderen op school heel erg betrokken zijn bij het onderwijs. Het is al zo moeilijk om (geschikte) docenten te vinden...
Ik ben zelf nooit getest. En eerlijk gezegd durf ik ook niet, bang om te falen...
Een van mijn basisschoolleraren heeft wel ooit gezegd dat hij HB vermoedde... Ik had een cito-score van 549 (top 3 van de klas). Rustige en makkelijke leerling die altijd overal "zeer goed" op score. Dromerig en creatief... altijd met m'n neus in de (lees)boeken.
Ik herken veel van mezelf in de kenmerken van HB/hoogintelligent, maar vind het lastig te onderschatten van de ASS-kant.
Dus ik laat het maar zo... Ik heb gewoon m'n eigen gebruiksaanwijzing. Kan me in sommige opdrachten helemaal uitleven en heb veel vrijheid in m'n werkzaamheden.
Nu vooral zorgen dat zoon zich beter ontwikkelt dan ik in eerste instantie heb gedaan (ik vond het sociale aspect van school vreselijk en snapte soms echt niet waarom klasgenoten iets niet snapten).
Herken ook dat ik op examenvragen geen eenduidig antwoord kon geven en dus maar alle situaties en mogelijkheden beschreef...
Mijn HB uitingen waren helemaal niet zo duidelijk in de klas. Althans, niet dat ik weet. Ik was geen typische 'nerd' of heel erg voorlijk. Ik las niet heel vroeg, scoorde ook niet per se hoog en mijn talenten liggen vooral bij de zaakvakken en creatieve vakken. Ik had wel altijd veel vragen, wilde van de hoed en de rand weten maar daar was eigenlijk nooit ruimte voor.
Ik ben goed in sport maar liep pas heel laat (was bijna 2, daarentegen was ik dan wel ook meteen toen zindelijk).
Ik zat op een montessoribasisschool en daar viel mijn 'anders' denken niet zo op omdat iedereen zijn eigen leerweg volgt. Alleen soms in contact met anderen konden klasgenoten mij niet altijd volgen omdat mijn denkstappen al veel sneller en verder waren.
Op het VO merkte ik vaak dat ik heel anders dacht dan mijn klasgenoten. Eerste jaar basisvorming zat ik in een m/h/v klas. In de tweede kwam ik in een m/h klas door een foute berekening van vakgroepcijfers. In die klas voelde ik mij pas echt anders. Kon er toen de vinger echt niet op leggen hoor maar leuk was het niet in die klas. Had ook totaal geen aansluiting bij de meesten die liepen te janken toen Take That uit elkaar ging. Ik red me wel, daar niet van hoor. En als meisje pas je je sowieso wel snel aan.
Ik pikte op van wat docenten vertelden maar in deze klas hadden docenten het moeilijk en kwamen soms niet eens tot uitleg. Leren deed ik weinig want ik kende het toch wel en ik ontwikkelde enorme faalangst omdat ik me zo dom voelde. Daardoor sloeg ik dicht bij toetsen. De stof vond ik sowieso wel interessant maar kon dan verdwijnen in het verder uitzoeken.
Lang verhaal kort belandde ik uiteindelijk op de mavo. Prima voor mijn faalangst. Ik haalde mijn diploma met twee vingers in mijn neus en ging naar de havo. Ik had wel vriendinnen en vermaakte mij wel maar toch ervaar ik die hele tijd als een enorm onzekere tijd. Waarin ik me dom voelde.
Ik ging naar de HBO-V en daar haalde ik mijn P Cum Laude. Maar ik vond de vragen zo ontzettend doorzichtig. Toen ik voor deze opleiding naar een plek in het ziekenhuis solliciteerde moest ik een heel traject volgen met oa een IQ test (gewoon een gerenommeerde test) en op basis van psychologisch onderzoek, EQ test en IQ test werd gekeken of je 'geschikt' werd bevonden.
Ze vonden mij fantastisch maar mijn IQ was veel te hoog en daarom werd ik niet aangenomen 🤪.
Wel werd mij aangeraden om verder naar het HB zijn te laten kijken.
Morgen verder:
RoosOpJeHoed schreef op 19-07-2021 om 19:33:
Ik heb er ook in mijn werk vaak last van gehad. Het frustreerde me altijd enorm dat collega's nooit zo gedreven waren als ik, of dat ze dingen gewoon niet leken te begrijpen. Nu weet ik dat ik dat ook niet kan verwachten van anderen. Het leidde altijd tot conflicten waarbij ik aan het kortste eind trok.
Dit heb ik ook meegemaakt. Ik schreef hier eerder al over de martelende saaiheid van vergaderingen en werkoverleggen. De vele momenten dat ik echt in de grond wilde verdwijnen omdat een collega naar mijn gevoel voor de duizendste keer naar de bekende weg vroeg. Ik ben zo vaak vertwijfeld thuis gekomen van mijn eerste serieuze baan: hoe kón het toch dat mijn collega’s zo ontzettend traag en omslachtig bezig waren? Ik besefte toen nog niet dat ik zelf een uitzonderlijk hoog werk- en denktempo heb. Dit is zeker niet altijd een pre, want je komt snel in een situatie van bore-out terecht.
Conflicten heb ik ook op mijn werk maar dan met managers/leidinggevenden en niet zozeer met collega’s. Ik begrijp dan niet waarom ze bepaalde beslissingen nemen en ben dan te weinig diplomatiek/ga te kort door de bocht.
Uiteindelijk escaleerden de conflicten bij mij ook altijd op het niveau van de leidinggevende. Ik herken dat wel van het niet diplomatiek zijn, je gaat gewoon véél sneller dan anderen en dat wordt altijd gezien als kort door de bocht, arrogant, lomp, noem maar op. En dat terwijl je er júist zo over nagedacht hebt en echt wéét dat iets de juiste weg/oplossing is. Dat is zo enorm frustrerend
Op dit moment lees ik er een boek over ("Nooit meer ruzie met je baas") en daar staan zoveel herkenbare dingen in. Helaas is de clou wel een beetje dat je moet accepteren dat de wereld zich nu eenmaal niet aan jou gaat aanpassen, want eigenlijk wil ik dat wel😂
Ik hoop echt dat de maatschappij over een x aantal jaar wat meer open staat voor hoogbegaafde mensen (en hoogfunctionerende autisten), zodat onze kinderen op wat minder onbegrip stuiten in deze wereld.