Geghost door vriendin
Ik ben het afgelopen jaar soort van geghost, door een (nu dus voormalige) vriendin, die ik al meer dan 15 jaar ken. Met als afsluiter de verwijdering van social media door haar, waar ik vandaag toevallig achter kwam.
Ik had me langzamerhand er al bij neer gelegd dat onze vriendschap voorbij was. En achteraf zie ik ook dat ik op het laatst waarschijnlijk meer om haar gaf dan zij om mij en de verhoudingen in de loop vd tijd wat scheef zijn gegaan. Maar toch doet het pijn.
We hebben lief en leed gedeeld, elkaar gesteund en geholpen met vanalles, tot begin 2021 het ineens anders was en ik merkte dat ze minder contact opnam.
Ik heb nog een poging gedaan om het contact weer wat te herstellen en ook bedacht dat als het even minder intensief is dat niet gelijk einde vriendschap is, we hebben uiteindelijk allemaal een druk leven.
Maar toen ik het begin vorig jaar moeilijk had en even niet het initiatief nam, leek ze van de aardbodem te zijn verdwenen.
Ik heb haar daarna nog wel uitgenodigd, maar ze is hier niet meer op in gegaan en ik heb na een laatste koetjes en kalfjes appje nooit meer iets gehoord.
Intussen gebeurde er vanalles bij ons en in mijn familie, maar ook op het overlijden van een naaste reageerde ze alleen op mijn berichtje op Facebook. Daardoor had ik het gevoel dat ze echt geen bal om me gaf of ooit heeft gegeven. Zo verdrietig wordt ik daarvan
Ik heb vast dingen niet goed gedaan, haar gekwetst of ze vind het gewoon niet meer gezellig met me.
Maar na alles, bruiloften scheiding, kinderen, overlijdens, vakanties, begrijp ik dus helemaal niets van haar manier om de vriendschap te beëindigen
We zijn toch geen 16 meer?
Wat ik met dit verhaal wil? Geen idee, van me af schrijven… Mijn frustratie kwijtraken? Laten weten dat ik me in de steek gelaten voel, juist nu ik haar zo hard nodig had.
Oude trauma’s worden weer opgerakeld en ik voel me zo verschrikkelijk afgewezen en alleen.
Ik zou vanalles willen zeggen tegen haar, maar het zal me niks brengen en dus doe ik het niet.
Ik kan het gewoon niet goed loslaten, hoe ik het ook probeer
Ik ben ook benieuwd of meer mensen dit hebben ervaren. Wat heb je toen (niet) gedaan?
En bekeken van de andere kant, heb je wel eens iemand geghost of een vriendschap zo laten doodbloeden? Wat was de aanleiding? Waarom heb je dat op deze manier gedaan?
Ik heb het ook gehad het afgelopen jaar, bij twee mensen. Bij allebei merkte ik dat ik steeds degene was die initiatief nam. Daar heb ik dus geen zin meer in en ik ben gestopt en nu heb ik al maanden niks meer van ze gehoord en dat vind ik van de ene kant pijnlijk en lullig maar van de andere kant vind ik het ook wel best. Ik kom 1 van de 2 nog wel eens tegen en tot nu toe maakte ik dan beleefd toch maar even een praatje maar dat ga ik dus ook niet meer doen want daar voel ik me erg ongemakkelijk bij.
Dat ik besloten heb om te stoppen met pogingen om contact te leggen lucht erg op maar idd het is ook wel erg pijnlijk en ik snap je gevoel dus heel goed TO. (En van je afschrijven is altijd goed...)
Truusdemier schreef op 07-02-2023 om 17:19:
Sommige vriendschappen zijn er alleen in goede tijden. Tijdens mijn scheiding kreeg ik een berichtje van iemand die ik als een van mijn beste vriendinnen beschouwde, dat ze ‘nog wel eens langs zou komen als het beter ging.’ Nooit meer wat van gehoord. En zo heb ik nog wel een paar voorbeelden.
Heb je je vriendin wel eens letterlijk gevraagd waarom de vriendschap voorbij is?
Nou niet alleen in goede tijden, ik ben er jaren voor haar geweest in lastige tijden En ze was er voorheen ook voor mij als het wat minder ging. Ook nog vlak voor ik haar de laatste keer zag.
Ik heb haar niet gevraagd wat de reden is. Eerst had ik het te druk met mijn eigen ellende, voor ik doorhad dat ik al een (te) lange tijd niets had gehoord. Normaalgesproken had ik al lang een berichtje gehad hoe het was, maar toen ik een paar weken daarna contact opnam en haar uitnodigde kreeg ik geen respons meer.
Ik was er dus in eerste instantie ook niet mee bezig. Ik dacht toen nog, als ik haar weer zie vertel ik haar wat er gebeurt is.
Ik had niet echt de kans om het te vragen, ik vond het later ook niet gepast om voor haar huis te gaan staan. Geen bericht is ook een bericht.
Het voelt gek om hett nu nog te vragen, hoewel ik toch wel graag zou willen weten of het niet om een stom misverstand gaat. Ze is overduidelijk boos op me aangezien ze me van sm heeft gegooid. Ik ken haar goed genoeg om dat te snappen.
Aan de andere kant denk ik ook, als ze zo kinderachtig wil doen en zo met mij om wil gaan, dan hou ik liever de eer aan mezelf.
Zie hier berichten dat vriendschappen verwateren, als anderen babies krijgen. Dan hebben jullie denk ik zelf nog geen kinderen.
Had ook" vriendinnen" die destijds, toen kids nog heel klein waren, nog elke week uit wouden en bozig reagereerden als ik steeds nee zei. Gaf als antwoord dat ze de hele week maar eens 2 keer per nacht de wekker moesten zetten en er dan ook ff uit gaan om het te begrijpen.
Dat mee vragen bloedde dan ook dood, en kreeg vriendinnen die in "het zelfde schuitje zaten". Je krijgt dan echt een compleet ander leven met kinderen. Je kan echt niet meer zomaar ff spontaan de deur uit.
nee ik heb geen kinderen. En ik ga nooit stappen. Als ik keer op keer moet vragen of iemand zin heeft een keer een theetje te doen of wat dan ook en er komt nooit echt een reactie dan houd het een keer op.
Ghosten vind ik echt super respectloos. Of het nou over een date gaat of over een vriendschap. Heb gewoon wat respect en zeg dat je het niet (meer) ziet zitten als je het niet meer ziet zitten. Bah.
Heel naar voor je Fidodido. Snap ook dat je de reden wil weten. Denk er goed over na of je hier wat mee wil, want inderdaad op zo'n manier een vriendschap beëindigen is wreed vind ik.
Ik heb het ook meegemaakt. Een vriendschap van 19 jaar, elkaar nagenoeg elke dag wel even spreken. Deze persoon kwam ineens niet opdagen bij een afspraak om uit eten te gaan. In het begin maakte ik mij zorgen, maar bleek echt uit het niets geghost te zijn. Zelf heb ik nog contact proberen op te nemen door langs te gaan, te bellen en te mailen. Maar heb nooit meer een reactie gehad. Heb er nachtmerries van gehad en heb er soms nog last van.
Ik weet niet wat ik lees hier....Gelukkig heb ik er zelf nooit mee te maken gehad. Wel vriendschappen die dood bloedden maar niet op deze manier. Wat respectloos en gemeen ook 
Ik heb wel een keer iemand een brief geschreven en uitgelegd waarom ik het contact geen nieuw leven meer wilde inblazen. Dat leek me eerlijk en is ook zonder gedoe aanvaard door die persoon.
Wat ik niet snap is dat je zolang wel goed genoeg bent voor diegene en dan ineens niet meer. Je leven veranderd, maar jijzelf toch niet? Om die reden hebben mijn vriendschappen ook weleens op een lager pitje gestaan. En sommige vriendschappen bloedden inderdaad dood. (Dat waren kortdurende vriendschappen.)