Geen contact meer met een ouder, praat mee.
Al sinds mijn tienerjaren heb ik geen contact meer met mijn vader.
Ik wil hier niet te ver over uitwijden ivm herkenbaadheid. Maar er is sprake van een narcistische persoonlijkheidsstoornis en verslavingen bij hem. Mijn jeugd was turbulent mede daardoor. Voor mij is het beter dat het contact verbroken is en dit gaat ook nooit meer goedkomen.
Onlangs had ik het hier met een collega over, maar merk dan toch dat ik het lastig vind om het er over te hebben. Ik hoorde in het verleden wel eens terug " het blijft toch je vader". Ja dat is zo, maar sommige dingen leveren meer schade op dan dat je er daadwerkelijk iets voor terugkrijgt. Dat is voor buitenstaanders soms lastig te begrijpen en daarom vind ik het ook Lastig om het er met anderen over te hebben.
Daarom dit topic voor en met lotgenoten.
Zijn er meer forummers die geen contact meer met 1 of beide ouders hebben. Hoe ervaar je dit? Praat je er vaak over ?
Ik ervaar het als een soort van onzichtbaar iets . Mijn vader zal altijd een soort rol in mijn leven hebben en in wie ik ben. En hoewel ik niet heel vaak eraan denk is het nooit een volledig afgesloten hoofdstuk. Met tijden heb ik er nog wel verdriet om. Ik praat er met vriendinnen die de hele geschiedenis kennen wel eens over, maar met anderen eigenlijk nooit.
Ninoea schreef op 16-08-2021 om 22:26:
Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Met mijn vader heel af en toe. Ik denk eigenlijk amper aan haar en mis haar ook niet. Ik ben ook niet meer boos op haar of verdrietig om haar en voel me ook niet meer schuldig of (mede) verantwoordelijk.
Het is gereduceerd tot dat ik niet langer meer wil dat zij mijn leven definieert en dat doet ze ook niet meer; zelfs niet tot nauwelijks meer in mijn gedachten en als ze dat wel is is het niet eens perse negatief.
Zo voelde ik het ook, of eigenlijk voelde ik niets meer toen het contact met mijn vader definitief verbroken was.
Hij werd iemand uit mijn verleden waar ik geen enkele connectie meer mee had.
Now you're just somebody that I used to know
Bren schreef op 16-08-2021 om 22:41:
[..]
Zo voelde ik het ook, of eigenlijk voelde ik niets meer toen het contact met mijn vader definitief verbroken was.
Hij werd iemand uit mijn verleden waar ik geen enkele connectie meer mee had.
Now you're just somebody that I used to know
Ik denk nog wel eens aan mijn moeder, ik voel ook niks meer bij of voor haar. Gewoon iemand die ik kende inderdaad. Ze stuurt me elk jaar een brief voor mn verjaardag, ik gooi ze altijd weg, in het begin las ik ze nog wel maar het was niks anders dan geklaag dat zij het grootste slachtoffer was en nog meer blabla, het is niet anders, zij was ongeschikt als moeder.
Zo’n brief per jaar doet mijn moeder gelukkig niet. Ik zie haar soms nog weleens op een familiefeestje en dan zit ze altijd heel zielig en slachtofferig naar me te loeren. 
Ik ben eindelijk van die stem van mijn stiefvader af... We zijn nu 4 maanden verder, gok ik en eindelijk hoor ik zijn rotopmerkingen niet meer, droom ik niet meer over hem.. wat een ellende.. Ik had niet gedacht dat ik zo heftig op die rouwkaart zou reageren.
@ Ninoea Oh wat vreselijk irritant en confronterend is dat.. 
Ninoea schreef op 23-08-2021 om 18:09:
Zo’n brief per jaar doet mijn moeder gelukkig niet. Ik zie haar soms nog weleens op een familiefeestje en dan zit ze altijd heel zielig en slachtofferig naar me te loeren.
Dat lijkt me echt rot. Mijn moeder is door de hele familie al uitgekotst vanwege haar gedrag, ook door haar eigen familie dus gelukkig kom ik haar zelden tegen.