Corona of niet, maakt niet uit
Ik had al een tijd een onverklaarbare irritatie rondom mensen die woedend en depressief worden over de lockdown(s).
Joh, maak je niet zo druk, dacht ik, dan ga je een paar weken niet naar een restaurant, de bioscoop kan wel wachten, je hebt internet, Netflix, Videoland, het is toch winter, etc., je kan je thuis toch wel vermaken? (Even los van ondernemers die in de shit zitten of mensen met een onveilige of moeilijke thuissituatie oid).
Maar ik ben erachter gekomen dat ik eigenlijk boos ben, dat mensen die nu depri zijn, over een tijd(je) wanneer dit voorbij is gewoon weer verder kunnen met hun leven. Hun vrienden zien, leuke dingen doen. Zij zijn deze levensstijl duidelijk niet gewend en daarom voelen ze zich slecht.
Ik weet al jaren niet beter dus het was ergens een eyeopener voor me. Mensen worden blijkbaar depressief en ongelukkig van de manier waarop ik al jaren leef.
Zij kunnen straks weer door, maar ik zit er precies hetzelfde bij.
Zijn er meer mensen voor wie corona eigenlijk nauwelijks verschil maakt in hun leven? Die al depressief of ongelukkig of eenzaam waren en die nu zien wat dat met de grote massa doet? En straks waarschijnlijk nog steeds even ongelukkig zijn als de rest weer door kan?
Het is misschien kinderachtig/egoïstisch van me om er zo naar te kijken, alsof het ongeluk van die mensen er minder mag zijn of zo. Maar ik merk dat ik er mee zit. Ik kan slecht meeleven of inleven met het collectieve gevoel.
Herkenbaar voor iemand?
Lieve Abigail, ik word even stil van jouw OP. Je hebt helemaal gelijk. En ik vind je verre van kinderachtig, verre van egoïstisch. Logisch dat je slecht kan meeleven of inleven met het collectieve gevoel. En verdrietig dat het niet zo doordringt tot jouw omgeving dat jij zo vaak alleen bent. Je zet me aan het denken om attenter te zijn naar mensen in mijn nabije en minder nabije omgeving die mogelijk hetzelfde voelen als jij. Bedankt voor dat inzicht.
Aaaanne schreef op 21-12-2021 om 23:04:
[..]
Dat vetgedrukte, Lexus, zou ik interpreteren als 'Ik mis het niet om familie op bezoek te hebben want ik heb dat nooit gekend' (en is dus geen probleem). Ik zou niet de klager zijn die jou zo zou bellen, maar zou ik die wel zijn dat zou ik door jouw opmerking op deze manier het gevoel krijgen dat jij dus juist niks mist. Ik begrijp dat je dat wel mist door de rest van je posts hier.
Ik vind je situatie heel droevig klinken. Misschien helpt het om dat bij je omgeving wat meer duidelijk te maken? Bijv die beller zeggen dat jij dat gevoel van missen veel vaker hebt omdat je zo vaak alleen zit, en voorstellen vaker iets samen te doen (nu digitaal)?
Hi aaaane, ja weet je wat het is: ik heb in het verleden al aangegeven dat eenzaamheid een ding is in mijn leven en dat komt totaal niet binnen. Zij reageert dan van "oh juist heerlijk alleen". Ja dat snap ik in haar geval, als je een middag of dag in week alleen bent, is dat fijn. Overigens hebben we niet zo'n verstandhouding dat je kan verwachten dat we meer met elkaar zouden doen: we zijn nog nooit bij elkaar over de vloer geweest, zien elkaar hoogstens een keer per jaar door een gezamenlijke vriendin en het bellen was eigenlijk een chat op facebook maar ik schreef bellen omdat dat makkelijker was. Het ging me meer om het voorbeeld van klagen terwijl je niet kijkt naar de situatie van de ander dan dat zij nou meer voor me zou kunnen doen. Of dat ik dat zelfs zou willen.
Maar ik zeg heus wel tegen andere vriendinnen: 'goh ik zit behoorlijk alleen, kunnen wat meer afspreken of gewoon even bellen"? Dat zeggen ze toe maar vervolgens gebeurt er niets. Afgelopen vrijdag zeg ik tegen een vriendin: goh ik heb de komende vijf of zes dagen geen enkele afspraak, kunnen we even bellen misschien, al is het maar een kwartiertje, dat scheelt voor mij heel veel. "ja is goed' zegt ze op vrijdag. Zaterdag zegt ze 'laten we morgen bellen, nu ben ik aan het winkelen met mijn dochter" Ik zeg 'ja is goed, hoeft niet lang hoor als je het druk hebt" Hele zondag gewacht, niets. Ja 's avonds laat komt ze op de chat: "ja ik moet nu nog even iets doen, maandag of dinsdag bellen?" Ik weet dat ze het druk heeft dus ik ga niet op mijn poot spelen. Nou ze moet nog bellen...
En waar het dan pijn gaat doen, is niet dat ze niet belt omdat ze het druk heeft maar dat ze me altijd weet te vinden als er moeilijkheden met haar vriendje zijn bijvoorbeeld. Dan is het drama en moet ze opgevangen worden en klagen over wat een l#l het is. Daar stel ik wel een redelijke grens in inmiddels maar goed, het voelt toch ongelijk. En dat heb ik al een paar keer aangekaart maar het blijft zo. En dan wordt het een kwestie van: wil ik nog met zo'n persoon omgaan? En daarin ben je toch meer geneigd dingen te pikken als er toch al weinig mensen in je leven zijn.
En zo ook met andere vriendinnen: ik geef aan dat ik veel alleen zit, dat even bellen me zou helpen. Ja gaan we doen, zeggen ze maar het gebeurt niet. Ja ik ga ook niet lopen smeken natuurlijk, als ik het al een paar keer heb aangegeven. maar ik heb er wel verdriet om. En ik begrijp het ook: zij hebben nog gezinnen of een partner thuis en familie in de zin van ouders en broers en zussen. Ze hebben misschien even veel vrienden als ik maar hun leven is veel meer gevuld en gewoon drukker.
niet_rechts schreef op 21-12-2021 om 23:41:
Lieve Abigail, ik word even stil van jouw OP. Je hebt helemaal gelijk. En ik vind je verre van kinderachtig, verre van egoïstisch. Logisch dat je slecht kan meeleven of inleven met het collectieve gevoel. En verdrietig dat het niet zo doordringt tot jouw omgeving dat jij zo vaak alleen bent. Je zet me aan het denken om attenter te zijn naar mensen in mijn nabije en minder nabije omgeving die mogelijk hetzelfde voelen als jij. Bedankt voor dat inzicht.
Wat een lieve post, dankjewel!
Ik heb leukemie gehad en na de behandeling mocht ik, buiten mijn eigen gezin, een aantal maanden geen mensen zien. Ook moest ik een streng dieet aanhouden en mocht ik bijvoorbeeld geen bloemen in huis, wandelen in het bos of bij een verbouwing gaan kijken. Dit was om te voorkomen dat virussen, bacteriën en schimmels mij te pakken konden nemen, terwijl mijn immuunsysteem ernstig verstoord was door de behandeling. Vervolgens ben ik heel ziek geweest, waardoor het heel lang heeft geduurd voor ik uit mijn eigen lockdown kon komen. Niet lang daarna begon de coronalockdown. Ik gleed zo weer in de situatie die ik dus al kende. Gelukkig heb ik een partner en zag ik mijn volwassen kinderen regelmatig. Inmiddels gaat het weer redelijk goed met me en kan ik weer naar buiten en vrienden ontmoeten, maar ik blijf voorzichtig. Ik heb ook gemerkt dat ik na mijn ziekte minder behoefte aan mensen om me heen heb. Ik ben nu graag alleen, maar kan er ook wel erg van genieten om af en toe met een vriendin af te spreken. Ik vind het dan ook lastig om me in te leven in die mensen die zich nu zo beperkt voelen.
Het kan immers erger.
Who Lexus, dat is toch wel heel egoistisch.. Eigenlijk klinkt dat niet echt als fijne vriendinnen. Tuurlijk komt het niet altijd uit om te bellen, maar als iemand zegt hoe fijn dat zou zijn en je hebt het nota bene zelf al een keer beloofd en daarna uitgesteld, dat kan toch niet? Maar ik snap dat je die grens steeds wat opschuift als je al weinig mensen om je heen hebt. Het klinkt alsof zij besloten heeft het een beetje te laten doodbloeden, misschien is de klik weg. Maar dat past dan weer helemaal niet bij dat ze je wel belt als zij iemand nodig heeft. Heel scheef ja. Wat rot zeg, want zo voel je je aardig aan de kant geschoven kan ik me zo voorstellen.
voor iedereen hier en dan ben ik weg want ik hoor hier verder niet echt, maar ik gun jullie allemaal gezelligheid om je heen als je daar behoefte aan hebt.