Aangifte sexueel misbruik
Hallo allemaal,
Normaal ben ik een stille mee lezer en schrijf eigenlijk maar zelden. maar merk dat ik nu toch even mijn verhaal kwijt wil.
Een groot deel van mijn leven ben ik seksueel misbruikt en mishandeld. Altijd dezelfde persoon(en)
Nu heb ik hier gelukkig goede therapie voor maar ik twijfel al heel lang over het doen van aangifte. Ergens denk ik dat het goed is om alles dan ook echt af te kunnen sluiten en ook omdat het verhaal en dan uit komt en ik er niet meer alleen mee hoef te lopen/ dealen. maar teglijk vind ik het ook doodeng.
Wat ik wil met dit topic is denk ik vooral een luisterend oor / een plekje om van me af te kunnen schrijven. Maar ik vraag me ook af of er hier mensen zijn met ervaring als het gaat om aangifte doen. Is het het echt waard of vooral een hoop gestress ?
Alvast bedankt voor het lezen.
90skid
Wat afschuwelijk voor je to!
Hier er zelf ervaring mee. Had ik het over kunnen doen dan had ik het absoluut niet gedaan. Je herbeleeft alles weer opnieuw en als je geen of weinig bewijs hebt levert het niets op, alleen maar angst frustratie en verdriet. Zelfs wanneer je wel bewijs hebt en er komt een veroordeling dan is straf vaak toch te laag. Heb je geen of weinig bewijs dan zou ik het 100 procent niet doen. Anders eigenlijk ook niet trouwens. De mensen die het bij je hebben gedaan krijgen het vanzelf wel op hun brood terug.
Is het niet beter dit in je therapie te bespreken?
Waarschijnlijk heb je daar het ganse verhaal gedaan.
Ik denk dat die mensen je beter kunnen begeleiden in het wel of niet aangifte doen.
Sterkte 
De vraag is of je zoveel energie, met vaak tegenvallend resultaat, aan een gestoord persoon wil besteden. Want iemand die zoiets doet is niet goed bij zijn knikker. Je moet wel heel sterk staan met bewijs wil je dit winnen.
Maar ik wil je niet beinvloeden. Je kan het beste eerst onderzoek doen wat je te wachten staat. Eenmaal een hoekje opgelicht van de sluier kan je niet meer terug en ook al valt het dan tegen, dan moet je toch volharden.
Ik heb besloten het niet te doen…. Heb het contact verbroken, en vind een aangifte te veel werk en tijd , en die verdient die persoon niet….
Hoi allemaal, bedankt voor de reacties.
In therapie bespreek ik dit ook wel met de behandelaren. Alleen zeggen die standaard je moet doen waar je je goed bij voelt. Dat is ook wel zo. Het is alleen niet altijd een antwoord waar ik wat mee kan.
Om nog iets meer duidelijkheid te geven het gaat voor het grootste deel om mijn vader.
Dat maakt dat ik het zo moeilijk vind. Juist de persoon die je normaal hoort te kunnen vertrouwen.
Alle contact met familie heb ik moeten verbreken en dat lucht enorm op.
Bij de politie heb ik een intake gesprek gehad en ik weet wel wat te verwachten. Heb alleen lood in mijn schoenen omdat ik weet dat je wel heel sterk moet staan wil het lukken. Waarschijnlijk is de laag eronder dat ik gewoon heel boos ben dat zijn leven gewoon door gaat en het mijne bestaat uit therapie , herbelevingen en nog meer therapie.
Misschien heb je iets aan deze quote, misschien ook niet en dan excuseer ik me al bij voorbaat:
Niet wat ons wordt aangedaan
doet ons op of onder gaan.
Maar onze manier van ernaar te kijken
zal ons verarmen of verrijken.
Ik vind dit een é-nor- me waarheid.
Ik heb het zelf niet meegemaakt, dus moet ook maar een beetje gissen. Maar door er te blijven bij stilstaan, het te hermalen en hermalen, herbeleef je het telkens weer. Door te denken dat hij gewoon verdergaat met zijn leven (wat je tenslotte niet weet, je kan niet in zijn geest kijken) verarm je jezelf een beetje. Dingen waarvan je - ondanks deze vreselijke feiten - zou kunnen genieten, ontzeg je jezelf nu deels want je gedachten worden benomen door wat er gebeurd is.
Letterlijk heb je afstand genomen van je familie. Zou je het ook mentaal kunnen? Dan zal je jezelf vrijer voelen om toch nog van het leven te genieten.
Misschien was je kind toen het allemaal gebeurde en toen was je overgeleverd aan je vader. Nu ben je volwassen en heb je het eigen heft in handen. Je bent niet meer zijn mindere waar hij mee doet wat hij wil. Ik minimaliseer je pijn totaal niet en sla de bal mogelijk compleet mis. Maar als je het zou kunnen om op een andere manier naar dat misbruik te kijken (het hoorde bij mijn kindertijd, ik was aan hem overgeleverd, maar wanneer mijn vader denkt, ik zie mijn kind niet meer dan zal telkens de gedachte aan wat de oorzaak daarvan is, hopelijk een kwelduivel in zijn geest zijn), dan ben jij sterker dan hij, want jij moet niet met schuld verder leven, hij wel. En zelfs al zou hij zich niet slecht voelen bij wat hij heeft gedaan, dat het niet normaal is dat je 'aan je kinderen zit voor je eigen genot', zo ver zal hopelijk zijn bevattingsvermogen wel gaan.
Tot slot, persoonlijk vind ik het nogal makkelijk dat therapie het denken over aangifte doen, bij jou legt. Jij moet doen waar je je goed bij voelt, ja, zo kan ik ook mensen therapie geven. Ik vind dat je van een therapeut toch meer gefundeerde dingen mag verwachten dan zo een clichézin. Ze moeten de beslissing niet in jouw plaats nemen, maar op wat gelaagde commentaar mag je bij hen toch wel hopen.
Helemaal tot slot: ik vind het positief dat het breken met de dader je al opluchting heeft gegeven. Dat is al een eerste stap in de goeie richting.
Nogmaals, als ik de bal totaal missla, dan wil ik deze post (laten) verwijderen.
90skid schreef op 03-09-2025 om 14:54:
Hoi allemaal, bedankt voor de reacties.
In therapie bespreek ik dit ook wel met de behandelaren. Alleen zeggen die standaard je moet doen waar je je goed bij voelt. Dat is ook wel zo. Het is alleen niet altijd een antwoord waar ik wat mee kan.
Om nog iets meer duidelijkheid te geven het gaat voor het grootste deel om mijn vader.
Dat maakt dat ik het zo moeilijk vind. Juist de persoon die je normaal hoort te kunnen vertrouwen.
Alle contact met familie heb ik moeten verbreken en dat lucht enorm op.
Bij de politie heb ik een intake gesprek gehad en ik weet wel wat te verwachten. Heb alleen lood in mijn schoenen omdat ik weet dat je wel heel sterk moet staan wil het lukken. Waarschijnlijk is de laag eronder dat ik gewoon heel boos ben dat zijn leven gewoon door gaat en het mijne bestaat uit therapie , herbelevingen en nog meer therapie.
Heb je wel eens gesproken over EMDR met je therapeut. Dat kan helpend zijn om de gevoelens die je krijgt als je aan die man/mensen denkt, te "neutraliseren".
Wat heb je nodig om wel aangifte te doen? Kan van alles zijn, ook steun van iemand die je vertrouwd.
Hoi Letterkoekje,
Bedankt voor je reactie.
Mooie quote , zit inderdaad een enorme waarheid in.
Je slaat de plank niet mis. Eerder een spijker op zijn kop.
Mijn dagen bestaan uit zoveel mogelijk afleiding zoeken en werken.
En je hebt gelijk hoor , ik probeer ook zoveel mogelijk dingen te doen die ik nu eindelijk kan doen nu ik de vrijheid heb. En ik geniet elke dag weer van mijn eigen veilige huis en huisdier.
Dat niet met schuld verder leven is nog een uitdaging. De ene keer voel ik me heel sterk en het andere moment hoor ik de stemmen van mijn ouders weer in mijn hoofd dat ik me niet aan moet stellen en mijn mond moet houden. Dat het mijn eigen schuld is.
Gelukkig kan ik daar de laatste tijd mezelf wel steeds beter in afremmen.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-09-2025 om 16:35:
[..]
Heb je wel eens gesproken over EMDR met je therapeut. Dat kan helpend zijn om de gevoelens die je krijgt als je aan die man/mensen denkt, te "neutraliseren".
Wat heb je nodig om wel aangifte te doen? Kan van alles zijn, ook steun van iemand die je vertrouwd.
Hoi Gebruikersnaaminvullen,
Ja ik volg momenteel ook Emdr. Dat heeft al wel geholpen om er wat lading af te kunnen halen.
Wat me al zou helpen bij het aangifte doen is inderdaad met een vertrouwd iemand kunnen praten als dat nodig is. Tegelijk weet ik niet goed aan wie ik dat kan vragen.
Zou het centrum seksueel geweld daarin met je mee kunnen denken?
Ik heb geen aangifte gedaan wegens een ook minderjarige dader, met destijds al groot trauma. Het leek me zinvoller om die energie aan mezelf te besteden. Met een volwassen familielid is dat veel moeilijker.
Hier heeft dochter het wel gedaan. Een overdaad aan bewijzen. Dader is schuldig bevonden. De strafeis was 21 maanden gevangenis waarvan 7 voorwaardelijk. We waren blij. We dachten toch nog iets van gerechtigheid. Twee weken later de uitspraak. Hij kreeg 240 uur taakstraf.
Dochter zei: ik raad iedereen voortaan af aangifte te doen . Het is zinloos. Daders hebben blijkbaar meer rechten dan slachtoffers. Twee jaar stress. Herbelevingen. Heftige en emotionele rechtzaak. En dan deze uitkomst.
Het OM is overigens wel in hoger beroep gegaan. Als slachtoffer kan je dit niet , als dader wel. Wat ik heel raar vind. Dat duurde ook weer een maand eerder we dat hoorden. Ze kunnen dat overigens op de dag van de rechtzaak nog intrekken. Het wachten is op bericht van het Hoger Gerechtshof. Kan weer een jaar duren. Dochter gaat de strijd niet meer aan. Zegt : mijn slachtoffer verklaring was duidelijk genoeg. Ik was verdomme 14! Mijn hele jeugd is er door verpest ( anorexia en automutilatie ) en studie naar de knoppen ( hbo-v daardoor mislukt , jaren anorexia gehad als gevolg van het misbruik en therapie ) Ze gaat er niet heen. Laat alles aan haar advocaat verder over. Maar de onderhuidse spanning en stress is er nog steeds. En die gaat zeker verergeren als er een datum en tijd bekend is.
Kortom. je vroeg om ervaringen. Dit is de onze. Ik wens je heel veel kracht, sterkte en wijsheid toe. Hopelijk heb je veel lieve mensen om je heen die je helpen en steunen. Voor nu en in de toekomst. Ongeacht welke beslissing je neemt.
Oh, en één ding: misbruik is NOOIT jouw schuld!! Laat je dat echt niet aanpraten 
In zaken van seksueel misbruik is er maar één kant waar over schuld mag moet gesproken worden: dat is/zijn de dader/s. Nooit de slachtoffers, 90skid, NOOIT, ONTHOU DAT!
Edit: nog snel een PS: mag ik vragen hoe oud je momenteel bent? (niet antwoorden indien je 't liever niet doet)
Ik heb een vriendin ondersteund bij het doen van aangifte. Ik vond het heel heftig. Alle details vragen ze uit. Het opnemen van de aangifte duurde ruim twee uur en ging over een keer. Ik was uitgeput na afloop. En dan te bedenken dat het niet eens over mij ging. Een week later ontving ze het bericht dat de zaak geseponeerd was wegens gebrek aan bewijs.
De aangifte op zich zelf bij dochter duurde overigens 5,5 uur. Vreselijk...
De rechtzaak bijna 4 uur.