Verdachte leraren
Misschien is er iemand met ervaring en goede tips, wan tik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Vorig jaar speelde op de school van mijn dochter dat een leraar opgepakt was op verdenking van een seksuele relatie met een minderjarige. School en politie hadden het goed aangepakt: eerst onderzocht of er iets speelde op school, dat was niet zo. Toen de man was opgepakt een brief aan de ouders met korte, heldere uitleg. In de vakantie is het proces gevoerd. De telegraaf schreef erover. Weerzinwekkend stuk. Kinderen zaten niet meer op die school, maar mailden elkaar wel. Ik stelde gerust: het is de Telegraaf maar. het verhaal maakte indruk op mijn dochter: dat ik daar les van heb gehad. Toen heb ik toch kontakt gezocht met de school, met de vraag of ze t.z.t. (na de uitspraak) een bijeenkomst wilden houden voor de ouders. Ik hoopte dat men kon zeggen dat het allemaal overdreven was in de Telegraaf. Maar het omgekeerde was waar: de krant was mild geweest. Leraar is veroordeeld en ontslagen. De school hield ouders wel op de hoogte, maar dat waren de hudige ouders. Een bijeenkomst heeft men niet gedaan.
Een jaar later, andere school. Geruchten over een leraar, over handen niet thuis kunnen houden, over foto's op de laptop. Vandaag is er een bijeenkomst met de klas en de afdelingsmanager. Ik probeerde aanvankelijk weer te sussen: hoe komen die verhalen de wereld in, wat weet je echt etc.
Maar ik zit er wel mee, zou voor mijn dochter al de tweede keer zijn. Ik weet niet wat er aan de hand is en wat de impact is op dochter. Ik wil zelf de school gewoonweg kunnen vertrouwen, potjandrie. Ouders zijn nu nog niet op de hoogte gesteld. Ik wacht wel af, maar ik wil ook kontakt met de school, ik wil ook weten, als ouder. En ik wil dat zij weten dat het bij mijn dochter dn al de tweede keer zou zijn. Wat doen, wel bellen, niet bellen? Sussen of juist verontwaardigd zijn? Ik weet het niet.
Tsjor
Tweede keer van wat?
Op mijn school had de leraar Nederlands een verhouding met de dochter van de leraar gymnastiek. Hij in de dertig, zij 17. Ik geloof dat dat formeel inderdaad strafbaar is, maar 5 jaar later was het stel nog bij elkaar en nog steeds in innige omgang met de ouders van het meisje (samen op vakantie en zo). Het was een gewone verhouding, behalve dan het leeftijdsverschil.
Zodra er om zo'n verhouding iemand gaat pruttelen, komt de wagen op de rails en gebeurt het onvermijdelijke: veroordeling en ontslag. Het feit, de strafbaarheid, het is er. Maar het is werkelijk een kwestie van tijdgeest en cultuur of je dit soort relaties ook werkelijk moet zien als een inbreuk op de veiligheid van 17-jarigen op school.
Laten we wel wezen: het feit dat volwassen leerkrachten relaties hebben, is ook geen bedreiging voor elke leerling van 18 jaar of ouder.
Het is natuurlijk mogelijk dat er in dit geval met recht aangifte is gedaan en dat er ook werkelijk sprake was van intimidatie en onvrijwilligheid bij de nog onvolwassen leerling. Het is bovendien ethisch gezien inderdaad niet verstandig om een verhouding aan te gaan met een leerling van je eigen school.
Ja, ik ben het met de regels eens. Maar aan het gevolg, de veroordeling en het ontslag, kun je toch niet aflezen dat er iets vreselijks of bedreigends gebeurd is. Het middel, gebruik maken van de regels, waarna politie, vervolging, veroordeling en ontslag, is misschien wel erger geweest dan de kwaal.
Tot zover het eerste geval, dat dus misschien niet eens een echt geval is, althans geen enkele bedreiging is geweest voor je dochter.
Dan de handen niet thuis. Ook zo iets. Ik geloof dat wij drie van dat soort leerkrachten hadden, al kan ik me niet meer voor de geest halen wie ook weer. Als de dag van gisteren kan ik me nog wel de warme bakker herinneren die aan huis kwam met zijn kar en aldaar 'wil je het brood zelf even pakken' elke kans te baat naam om aan ontluikende borstjes te zitten.
Dat was een viezerik, maar onveilig voelde de meisjes uit ons gezin er niet bij, want er werd gewoon over gesproken en de bakker werd recht in zijn gezicht 'de hete bakker' genoemd. "Ja, ik wil de broodjes pakken, als je maar van mij reet afblijft".
Tegenwoordig zou je van zo'n man wellicht denken dat hij nog veel meer en veel ernstiger zaken op zijn kerfstok heeft en om die reden wél aangifte doen.
Maar tegelijkertijd zit daar ook weer een reusachtig dilemma. Want aangiftes, politiegedoe, verhoren en rechtszaken zijn óók intimiderend en bedreigend.
Ik weet niet hoe dicht je erop moet zitten. Zelf zou ik het zo klein mogelijk houden. Voor je dochter. Hoe groter de bewegingen, hoe groter de impact op haar, zelfs als ze geen direct slachtoffer is van gegluur of een hand die maar niet thuis wil blijven.
Groet,
Miriam Lavell
Zo klein mogelijk
Probleem is dat ik het de eerste keer vooral zo klein mogelijk heb gehouden, maar achteraf bleek dat het juist een vreselijk verhaal was. Nee, dat gaat niet over een jong-ontluikende liefde, daar zit nog enige romantiek in. Het gaat dan echt om een verhaal, dat ik 'typisch telegraaf' vond, maar waarvan degene die bij het proces aanwezig was zei: de krant (telegraaf N.B.) is nog mild geweest. Als je wil kan ik op internet het verhaal nog wel eens opzoeken, ik wil het zelf eigenlijk niet meer lezen.
Kinderen geven onderling aan elkaar door waar dit verhaal op internet te vinden was. Zo gaat dat, dat gaat sneller dan jij als ouder kunt denken.
Voor mijn dochter betekende dat met terugwerkende kracht bedenken dat ze les gehad had van deze man.
De tweede keer is: dat er geruchten ontstaan over een leraar die niet zou deugen (geen romantische liefde).
Ik heb vanmorgen toch maar naar de school gebeld. Om twee redenen: ik wil weten of ik inderdaad moet sussen en relativeren, eventueel zelfs vermanend toespreken over roddels en verhalen erger maken. En ik wil dat de school weet dat mijn dochter in elk geval een bepaalde ervaring achter de rug heeft, die het vertrouwen in een leerkracht nogal onder druk heeft gezet.
Ik ben vandaag teruggebeld door de afdelingsleider met gelukkig heel heldere uitleg over wat er aan de hand is, wat er onderzocht is, wat er nog open staat, wat er gedaan is om de sfeer te verbeteren en hoe ze verder gaan. In dit geval: roddels zonder gronden. Afdelingsleider kende het verhaal van vorig jaar en begreep de impact daarvan gelukkig goed. Ik weet nu wat ik tegen mijn dochter kan zeggen, verhaal zal snel de kop in worden gedrukt en we kunnen over tot de orde van de dag.
Tsjor
Tsjor
gelukkig. Maar het is wel wat, dat je op die manier op je kwivive moet zijn!
Wel eens met mirjam
Je moet alles ook niet te groot maken.
Ik ben niet dol op de term 'amerikaanse toestanden', maar alles teveel opblazen is OOK schadelijk.
Wij hadden ook leraren die graag tuurden en tastten (Rembrand heeft er ook les van gehad). Als pubermeisjes speelden we daar ook mee, er gingen echt wedstrijden wie bij handelskennis het diepste decolleté aandurfde. Zoon van betreffende leraar zat in mijn klas. Had soms wel medelijden met hem. Maar pa was echt op het ranzige af.
En ik ken ook verhalen van leraren die daarna nog heel lang en gelukkig leefden met oud-leerling.
Denk dat mijn idee is dat je overal ranzige mensen hebt. Ook op school.
En dat je beter om die ranzige mensen kunt lachen (of ze uitlachen) dan dat je je er echt druk om gaat maken.
Groot worden
tsjor:"Voor mijn dochter betekende dat met terugwerkende kracht bedenken dat ze les gehad had van deze man. "
Met alle respect, ze zal ook wel eens met zo iemand in de bus zitten, in de straat wonen, in de kerk bidden, noem maar op.
Ik proef extra verontwaardiging over het feit dat 'dit soort mensen' ook op scholen te vinden zijn. Dat lijkt me niet terecht. Het tegendeel zelfs. Er is in praktische zin ook niet zoveel aan te doen. Amerikaanse heksenjachten maken het gevaar niet kleiner, de stress en de angst wel groter.
Daarmee wil ik niks afdoen aan de schok die je dochter heeft doorgemaakt (ik zat bij hem in de klas!), maar er is geen noodzaak om deze teleurstelling groter te laten zijn dan al die andere teleurstellingen in mensen die kinderen bij het groot worden tegenkomen.
Ze zat bij hem in de klas, maar hij heeft niet aan haar gezeten. 'Zou kunnen' kan nog steeds elke dag en 'had gekund' met zoveel andere volwassenen waar ze ooit misschien wel naast zat.
Je kunt niet anders dan vast blijven houden aan wat goed ging. En dan, zonder aan blaming te victim te willen doen, is er een lichtpuntje. Jouw dochter is tot nog toe niet als prooi gezien en gebruikt. Ze is overgeslagen zoals de meeste kinderen dat worden.
Nu ze nogal bruut met de neus op het feit wordt gedrukt dat niet alle kinderen worden overgeslagen, is er een opening om haar het belangrijkste te geven wat jij te bieden hebt: een veilige haven om over al haar twijfels, ook die over het gedrag van een leerkracht, bij jou te komen.
Voor dat besloten podium is het afdoen van roddels en verhalen met 'het is maar Telegraaf' juist weer niet zo handig. Dat zou het signaal mee kunnen geven dat zij zelf eerst ook afwachtend moet zijn over twijfels die zij zelf heeft in de omgang met haar.
Klein houden als in bij jezelf houden, biedt de kans om je hoofd niet te breken over de dingen die je niet zijn overkomen (ja, hebt les van hem gehad maar aan jou heeft hij niet gezeten), terwijl het tegelijkertijd alle ruimte biedt om open te praten over een situatie waarin haar wel wat overkomt.
Je kunt dus rustig meefilosoferen nav roddels of vage verhalen, als zij daar behoefte aan heeft. Bespreek het fenomeen, niet het geval (daar weet je te weinig van). Bespreek het beste verdedigingswapen voor het geval zij zich zo benaderd voelt: openheid. Ze kan naar jou open zijn, je zult haar geloven want je weet dat dit soort dingen bestaan. En zij mag elke benadering van een volwassene, ook van een leerkracht, beoordelen op haar eigen schaal van zuiverheid. Ze zijn niet allemaal te vertrouwen.
Groet,
Miriam Lavell
De definitie ranzig
Alles staat en valt met perceptie. Ik ben het erg eens met de stelling van Miriam dat je het bij jezelf moet houden. Niet wat een ander vindt of overkomt maar wat het met jouw doet.
Probeer zaken zuiver te zien inderdaad. Onlangs heb ik iemand een mail gestuurd over iets vervelends waarin mijn letterlijke zin is: Maak het niet groter maar ook niet kleiner dan het is. Hou het bij de feiten.
Te lief
Mirjam, het ging niet over 'teleurstelling' het ging over walging. Walging over een man die extreme seks had met een meisje van de leeftijd van de kinderen waar hij les aan gaf, haar zwanger maakte, een abortus regelde, ondertussen getrouwd was en vier kinderen had, waarvan de jongste een baby was. En bijna duizend porno-foto's op zijn computer had staan van jonge meisjes. Volgens hem was het enige probleem haar geboorte-datum. Als ze 18 was zou hij met haar trouwen. Echtgenote wist van niets. Moeder van het meisje ook niet.
Alles staat of valt inderdaad met perceptie. De feiten die ik hierboven schrijf kwamen uit het artikel van de Telegraaf. Dat artikel ging rond onder de kinderen. Dan denk ik: Telegraaf. In eerste instantie zocht ik kontakt met de school, juist om het bij de feiten te kunnen houden en niet bij de extreme verhalen waar de kinderen elkaar op attendeerden. Dat lukte niet, omdat degene die bij de rechtszaak zei, dat de kranten nog mild geweest waren.
Ik ben toch maar eens de donkere gangen van de journalistiek ingedoken, maar het artikel zelf kan ik niet meer vinden. Wel de 'lieve' versies, waarin het lijkt alsof het om een leraar ging die toevallig (pech) verliefd werd op een leerling, waar verder niets mee aan de hand was. En de wat verontwaardigde reacties over de veroordeling van de man (twee jaar cel, waarvan 1 voorwaardelijk, plus gedwongen behandeling).
Ik lees nooit de telegraaf. Ik lees altijd de lieve versies (als ik ze al lees). Ik denk dat de feiten soms te ranzig zijn om ermee geconfronteerd te worden.
Toen bleek dat het telegraafverhaal behoorlijk dicht bij de waarheid zat heb ik dat ook besproken met mijn dochter. Het ging niet om de vraag of hij ook aan haar had kunnen zitten. Wel over de vraag hoe ga je ermee om als iemand zo anders blijkt te zijn dan je voor mogelijk houdt.
En dan komt een volgend gerucht inderdaad hard aan, ik merk in elk geval dat ik er meer moeite mee heb dan voorheen.
Gelukkig is het deze keer snel voorbij, dochter was er snel klaar mee (het is niet waar, doei). Ondertussen diende het volgende drama zich aan: het is uit met het vriendje. Dat is teleurstelling, en huilen, en groot worden.
Tsjor
Overigens
In beide situaties vind ik wel dat de school heel adekwaat heeft gehandeld, heel transparant is geweest en heel erg goed bij de feiten is gebleven. Dus daar heb ik inmiddels wel vertrouwen in.
Tsjor
Tsjor
Groot worden is soms gewoon niet leuk!
Koninklijke weg
Klopt Nikus. Met het liefdesdrama gaan beiden (dochter en ex-vriendje) gelukkig heel goed om. Ze bewandelen de koninklijke weg: praten erover (geen sms-je-uitmaak), huilen er allebei over, zijn eerlijk naar elkaar toe en sturen elkaar nog een bedankt-voor-de-fijne-tijd-smsje. Daar zou menig volwassene nog wat van kunnen leren.
Tsjor
