Thuis een engel, op school heel fysiek
Hallo allemaal,
Ik heb nog zelden iets op dit forum gezet maar nu heb ik iets wat me wel heel hoog zit. Mijn zoon is thuis een schat. Zegt lieve dingen, doet lief, voor zowel mij en mijn man als voor zijn zusje. Thuis hebben we het dus heel fijn en totaal geen problemen met hem. Sinds het begin van dit schooljaar zit hij op school en tijdens het eerste oudergesprek in november vertelden de juffen dat hij heel fysiek is naar andere kinderen toe. Ook merk ik het zelf als we ergens zijn waar veel mensen zijn of een plek wat hem niet vertrouwd is, dat hij op een negatieve manier aandacht vraagt. Dit is voor mij zo frustrerend! Ik wil zo graag dat anderen ook zien wat een lief en gezellig kereltje hij is. In zijn klas zitten wel 3 oudere jongens (groep 2) waar hij enorm tegenop kijkt, en zij zijn ook behoorlijk fysiek. Maar het zal toch niet daardoor komen? Ik ga meteen zitten denken dat er iets met hem is (autisme? Hoog sensitief?) omdat ik het erg moeilijk vind om me in hem te laten verplaatsen. En daar voel ik me dan ook weer schuldig over. Herkent iemand dit? Of weet iemand wat dit zou kunnen zijn? En wat zou ik er aan kunnen doen? Ook in de communicatie naar de juffen toe. Ze hebben me dit medegedeeld maar verder wordt er niet over gesproken. Ik vind het belangrijk dat naar de oorzaak gekeken wordt.
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Groetjes, Agnes
Ha!
thuis met een zusje? Misschien kan hij thuis gewoon zijn agressie niet kwijt? En doet hij dat dus dubbel en dwars op school?
Ik heb 2 jongens (bijna 5 en bijna 3) en die zijn de hele dag met elkaar aan het stoeien. En hard dat het eraan toegaat! Maar ze doen elkaar eigenlijk zelden pijn (ondertussen ook veel ervaring natuurlijk, en duidelijke regels meegekregen van mijn man die 's avonds en in het weekend vrolijk meedoet).
Ik vind er dus niets zorgelijks aan. Zou eerder kijken of je hem thuis niet wat meer dingen kan geven waar hij zijn aggressie/energie in kwijt kan, zodat het op school een beetje normaliseert. (Trampoline, boksbal, dat soort dingen). En kijken of je man met hem kan stoeien en hem een aantal basisregels kan leren (niet slaan, schoppen, bijten, voorzichtig met het hoofd, dat soort dingen).
Hij leert sociaal gedrag
Ik herken het van mijn zoontje. Hij is nu vijf, zit in groep twee. Toen hij voor het eerst op school kwam, veranderde hij ook van een sociaal en aardig jochie in een fysieke druktemaker. Hij heeft in de klas een paar 'stoere' jongens, en daar kijkt hij dit gedrag van af. Thuis en op school probeert hij zijn nieuw aangeleerde gedrag uit. Maar niets om je druk om te maken hoor! Dus de juf constateert dat hij zich als een jongetje gedraagt? Mooi toch?
Overigens is het stoere gedrag bij mijn zoontje nu alleen in bepaalde situaties aanwezig: bij drukke vriendjes of als hij thuis brutaal is en probeert zijn zin te krijgen als we nee zeggen, dus heel normaal vind ik. Verder is hij weer gewoon het lieve sociale knulletje.
Groet, Mamvantwee
Concreet?
Wat versta je onder "fysiek"? Wat doet ie dan concreet?
Fysiek
Duwen, trekken, dat soort dingen. Om dus negatieve aandacht te trekken. Heeft het idee dat het stoer is, lacht er ook bij. De juf vindt ook dat hij het zich te weinig aantrekt als hij er op aangesproken wordt. Aan de ene kant denk ik dat hij zo reageert omdat hij het idee heeft dat het 'normaal' is omdat de andere jongens het ook doen. Maar dan denk ik tegelijkertijd: steek ik mijn kop niet in het zand??? Heb ook het idee dat de juf sowieso moeite heeft met jongens en zich niet goed kan verplaatsen, maar ja... wie ben ik?
Echt
Natuurlijk is dat normaal gedrag voor een jongen! Het is haar taak om hem te blijven corrigeren, dat dat niet kan op school.
In het begin van het jaar ging mijn eerste bijna elke dag in "time out" voor dit soort gedrag (samen met 2 "stoere" vriendjes). De juf en ik hebben er bij hem op gehamerd dat school niet de plek is voor dat soort gedrag. Het duurde een paar weken, waarbij de juf hem de keuze gaf iets rustigs te doen met die vriendjes of naar buiten met andere kindjes, en dat heeft geholpen.
Ik ga nu na school weer elke dag naar buiten met mijn jongens, zodat ze kunnen voetballen... (Waarbij er dus onwaarschijnlijk veel bovenop elkaar op de grond gerold wordt... Ik snap er persoonlijk ook niets van, ben ook maar een meisje, maar ik neem het maar voor lief.)
Jongens, hoe voed je ze op
Van Steve Bidulph.
Was voor mij handig.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Steve_Biddulph
Agnes
In ieder geval niet te somber. Je moet namelijk als kleuter gewoon leren hoe je iemands aandacht trekt, zonder vast te pakken en hoe je iets uitvecht zonder handtastelijk te worden.
Je kan het daar thuis, tussen de bedrijven door over hebben. Uitleggen hoe het moet en op jou laten uitproberen. Ook als je ergens bent, op iets op tv ziet, kun je het even opperen als mogelijkheid.
Uiteraard zal hij ook gaan zien hoe anderen het doen en dit imiteren.
Verder zijn juffen vrouwen en die hebben toch een ander idee van met elkaar omgaan dan jongens dat meestal hebben.
Judo
Joep heeft gelijk. Je kunt je kind instructie geven wat wel en niet kan. Zoon op de kinderopvang trok meisjes aan de haren. Dat was duidelijk. Ga voor het kind staan, noem haar naam en biedt haar aan samen te spelen. En accepteer haar voorstel voor het spel of accepteer een weigering. En soms is het niet te voorkomen. Zoon sjouwde met een grote paal op de speelplaats bij school. Toen viel er iemand om. Gelukkig viel de schade mee. Maar door een gebrek aan toezicht en instructie en gewoon omdat je niet alles voor kunt zijn kan het weleens fout gaan.
Maar ook naar judo doen. Daar leren ze passend gedrag goed aan. Wel lichamelijke actie maar met respect.
Inderdaad...
Judo is zeker een goed idee! Hij is daar nu 2x geweest en hij vindt het fantastisch! Zo leuk om te zien wat voor plezier hij heeft! En wat Joep zegt is ook een punt: veel juffen begrijpen jongensgedrag niet... Blijft toch moeilijk om je er niet te veel van aan te trekken maar ben blij met jullie reacties!
