Ouder van nu veel betrokkener?

Herken ik niet

Ik herken niet wat je schrijft: mijn moeder liep vroeger ook regelmatig op school rond om te helpen, net als een hoop andere moeders, met lezen, schoolreisjes, knutselactiviteiten, bibliotheek, feesten, uitstapjes etc. Met sporten werd er beurtelings door alle ouders gereden, ouders waren trainers, andere ouders kwamen regelmatig kijken bij de wedstrijden.
Veel hangt natuurlijk af van je refentiekader. Mijn ouders waren indertijd behoorlijk betrokken, ikzelf vind het nu ook leuk om te helpen op school. Misschien dat je eigen ouders zelf minder betrokken waren dan jij nu bent?

Zou kunnen

Zou inderdaad kunnen maar ik heb wel het gevoel dat ouders er nu bewuster mee bezig zijn.

Voorbeeld

Ik zie op de lagere school al dat de ouders druk zijn met de Powerpoint presentaties voor de spreekbeurten van de kinderen. Kan toch niet de bedoeling zijn maar iedereen doet het.

Spreekbeurt

Een powerpoint-speekbeurt zat er bij mij op de basisschool inderdaad echt niet in. Maar m'n ouders hielpen me wel met spreekbeurten en werkstukken: hoe je zoiets doet, helpen met informatie zoeken, met structuur, met opschrijven, wat wel en wat niet interessant is. Powerpoint moet je ook leren, dus als mijn kind aan spreekbeurten toe is ga ik 'm daar ook wel mee helpen.

Tijgeroog

Ja dat doe ik dus ook maar ik denk wel eens hoe ver ga je hierin?

Kleinere gezinnen

Marietje:
"Waar zou dit door komen?"
1. Bezuinigingen op school.
2. Meer tijd bij moeders door kleinere gezinnen en gemechaniseerd huishouden.

Overigens denk ik ook dat ouders veel betrokkener zijn, en dat vooral de verschillen met 50-60 jaar geleden (de tijd van ozne ouders) echt heel groot zijn.

Marietje,power point

Power point is hier een keuze in vorm die je maakt als je iets gaat vertellen aan de klas. Je mag een power point maken, een muurkrant maken, of een tentoonstelling organiseren. De kinderen maken die powerpoint gewoon op school, tijdens de les. Geen omkijken naar!

Marietje

"Mijn moeder werkte niet maar was veel minder betrokken bij onze activiteiten dan ik nu terwijl ik werk." Dat is jouw persoonlijke ervaring, er waren 25 jaar geleden ook veel betrokken ouders, er zijn nu ook veel ouders die niet betroken zijn. Ik denk dat mijn ouders (40 jaar geleden) minder bij school betrokken waren, omdat ze het veel drukker hadden, mijn moeder werkte 's avonds, had 5 kinderen, een groot huis met minder handige apparaten die we nu hebben etc., maar daarmee waren ze niet minder geinteresseerd. Ik hoor juist ook om me heen (en ervaar dat zelf ook) dat het moeilijk is ouders bij schoolactiviteiten te betrekken omdat ze het te druk hebben (wat ik me goed voor kan stellen).

Andere tijd

Mijn ouders waren niet minder betrokken maar zaten overal minder "bovenop". Als je goed kon leren kreeg je alle kansen en "je best doen" werd zeker gestimuleerd. Maar mijn moeder kon mij hoogstens wat overhoren en mijn vader werkte van `s morgens vroeg tot `s avonds laat. Groot gezin en de aandacht moest worden verdeeld.
Sporten deed je als je er zelfstandig heen kon en mijn moeder kwam eens naar de uitvoeringen van ballet kijken.
Je haalde een diploma en je ging aan het werk of je leerde door. Op welk niveau of in welk beroep deed er niet zo veel toe, als je maar een eerlijke boterham verdiende.
Bij onze kinderen, in de huidige maatschappij, ligt de lat hoger. We nemen geen genoegen met een diploma op willekeurig niveau, we streven naar hoger en beter betaalde banen voor onze jeugd. Zomaar een beetje ontspannen op een sport, nee hoor, meerdere keren per week trainen en we staan juichend bij iedere wedstrijd. De olympische spelen zijn er niets bij.
Mijn ouders waren wel betrokken maar konden ook loslaten en afwachten wat de toekomst zou brengen. Wij sturen en regelen en lossen op. Ik denk dus niet dat ik meer betrokken ben bij mijn zoon als mijn ouders in een grijs verleden. Ik zit wel overal meer bovenop. "We" werken samen aan die power point, stel je voor dat "we" een onvoldoende hebben...

Centrale plaats, marietje

Ik ben het wel met je eens. Wij hobbelden mee in het gezin en iedereen deed zijn ding. Nu is mijn zoon meer een bepalende factor. School, sport, vriendjes, we weten alles en zijn overal bij.
Ik noem hem wel eens "de prins op de erwt."

Herkenbaar

Heel herkenbaar de laatste 2 reacties. Waar zou het door komen dat wij er nu meer "bovenop" zitten?

We moeten wel, andere tijd dus.

De tijden zijn veranderd. Onze kinderen groeien op in welvaart. Ze leven in dure huizen, 2 auto`s voor de deur, 2x per jaar op vakantie, alle electrische apparatuur die je maar kan bedenken, dure kleding, sporten, goede scholen enz.
Als ze dit later allemaal zelf moeten gaan bekostigen hebben ze een diploma nodig op hoog niveau en een goede baan. We zitten er bovenop, zodat onze prinsjes en prinsesjes later in een kasteel kunnen wonen.
De tijd dat je begon op een flatje 3 hoog is voorbij.

Precies

Precies. Het zou veel ouders van nu sieren als ze iets meer afstand konden nemen van hun 'prinsjes en prinsesjes' en meer realistisch beeld van hun kroost zouden krijgen.

Neem alleen al dit forum, op elke slak wordt zout gestrooid. Alles wordt uitvergroot alsof men op zoek is naar etiketjes: hoogbegaafd, hoogsensitief, etc., etc. Sommige 'betrokkenheid' is eerder ziekelijk dan goed. Laat gaan, kinderen worden sterker door sommige zaken zelf op te lossen.

Deze vraag wilde ik ook stellen!

Of althans een soortgelijke dan. Toevallig hadden wij 't er laatst ook over en mijn moeder hielp bij niks op school. School lag tegenover ons huis, moeder had geen buitenshuis werk, dus 't hád gekund. Maar er was niks, geen leesmoeders, geen knutselmoeders, niks.

En clubjes, m'n broer ging gewoon zelf naar voetbal of volleybal. Zwemles ging via school.

Moet het draadje nog helemaal even goed lezen, maar ik vind 't al frappant dat de vraag net nu hier al staat.

Groetjes,
Wilma

Alles gelezen en reactie

Wij hadden het dan over betrokkenheid in de zin van veel helpen op school of mét school. Da's dan toch weer net wat anders dan waar het hier in de meeste berichtjes over gaat.

Betrokken waren mijn ouders zéker. Overhoren van proefwerken en mee 't bos in voor een herbarium ofzo, dat gebeurde net zoals ik het nu doe bij mijn kinderen.

En die reacties over welvaart en je kinderen helpen zodat ze in een kasteel kunnen wonen, nee, die deel ik niet. Je kunt ze ook helpen door ze zichzelf te laten zijn of weet ik veel, dingen zónder materiele welvaart bedoel ik.

Groetjes,
Wilma

Wilma

Mijn posting over mijn prinsje die later gaat wonen in een kasteel moet je met een knipoogje lezen.
Ja, mijn ouders waren ook betrokken, maar meer met een toeziend, zorgzaam oog. Ik ben nu als ouder meer aan het leiden, sturen en invullen.
Mijn zoon mag ook zichzelf zijn en zijn eigen keuzes maken.Maar hij groeit wel op in welvaart. Een feit is dat er in onze omgeving geen huis te koop of te huur is voor minder dan 900 euro per maand. Kastelen dus. Een feit is ook dat de meeste jonge stellen 2 auto`s voor de deur hebben staan. Graag dragen ze ook mooie kleren en zien wat van de wereld. Ze hebben mooie telefoons en andere dure gadgets.
Mijn eisen lagen als jongere veel lager. Ik werd opgevoed met het idee dat iedere eerlijke baan goed is. Hoge opleiding en een carrière was leuk meegenomen, maar geen vereiste. Met een Mavo of Havo diploma lag de wereld voor je open en had je een leuke baan. Ook de LTS`er vond een goede baan.
Onze jeugd gaat het daar niet mee redden. Wat jij nu materiële welvaart noemt is voor hun een basis levensstandaard. De eisen van mijn zoon voor zijn toekomst liggen veel hoger dan mijn eisen destijds. Dat hoef ik hem niet te leren, hij ziet het in zijn omgeving en wil dat ook bereiken. Daar moet hij een goed diploma voor halen en een goede baan vinden.

Wij, als ouders hebben meer tijd als mijn ouders vroeger. Mijn moeder was een dag bezig met de was. Ik gooi de handel in de wasmachine en droger (welvaart) en ga met mijn kind topo oefenen. Mijn vader had de auto mee naar zijn werk en mijn moeder bracht mij niet naar sporttrainingen of wedstrijden. Ik liep of fietste er zelf naar toe. Na schooltijd speelde ik met de kinderen uit de straat/omgeving, mijn moeder bracht me geen kilometers verder naar een klasgenoot. Als ik alleen al zie op de basisschool hoeveel kinderen er gebracht worden met de auto, dan zie ik `s morgens al de welvaart.Als ik bij mijn zoon op zijn slaapkamer kijk, dan zie ik de wii, wii spelletjes, t.v. en bergen speelgoed. Welvaart.Niets bijzonders, hebben al zijn vrienden.
Mijn ouders waren betrokken bij ons leven en keken op redelijke afstand toe, wij zitten er boven op en geven veel op een presenteerblaadje.

Nou wil....

Dat hangt toch ook van je omgeving af, denk ik. Ik woon in een buurt met deels veel goedkopere huizen en ook flats, en ik zie veel armoede. Ouders die duidelijk niet naar de tandarts gaan, kinderen die er een groot deel van de dag alleen voor staan, te koud gekleed zijn, snakken naar aandacht. De welvaart die jij noemt is voor mijn kinderen iets waar ze blij mee zijn, maar ze zien ook dat ze boffen. En ze zien ook kinderen die twee keer per jaar op vakantie gaan en een wii hebben, beide zaken zijn in mijn gezin niet aan de orde.

Fiorucci

Mee eens Fiorucci, je omgeving (maatschappij) heeft zeker invloed. Mijn zoon ziet geen armoede in de praktijk, in zijn directe omgeving. Hij hoort het nieuws, ziet armoede op afstand en hoort over de crisis. Is een tevreden en gelukkkig kind omdat hij weet dat hij het gewoon goed heeft.
Dat wil hij dus later voor zichzelf ook. Hij moet sparen om de dingen te kopen die hij heeft. Weet ook dat je met vakkenvullen bij de supermarkt geld kan verdienen, maar dat er meer nodig is om als volwassene het straks goed te hebben. Daar zijn diploma`s voor nodig.
Ook denk ik dat juist armoede kinderen stimuleert om het straks "beter" te doen als hun ouders. Om uit die armoede te komen. En dat is moeilijk. Daar moet je als ouders aan mee ( willen en kunnen ) werken en misschien wel "bovenop" zitten. Zoals zoon zegt:"Ik wil mijn eigen keuzes maken, maar zonder diploma`s wordt de keuze wel beperkter."

Wil

Ja, dat weten mijn kinderen allemaal ook, en handelen daarnaar. Maar ik zie dat juist die armere kinderen het al heel druk hebben met de alledaagse praktijk, en ik denk dat als je je zo wilt ontwikkelen als wij wenselijk vinden, een dergelijke achtergrond ook een afremmende factor kan zijn.

Wil40

"Ik werd opgevoed met het idee dat iedere eerlijke baan goed is. Hoge opleiding en een carrière was leuk meegenomen, maar geen vereiste. Met een Mavo of Havo diploma lag de wereld voor je open en had je een leuke baan. Ook de LTS`er vond een goede baan. Onze jeugd gaat het daar niet mee redden"
Jammer dat je er zo tegenaan kijkt, Ik hoop voor jouw kinderen dat ze meer aan kunnen dan 'LTS"( al bestaat dat natuurlijk niet meer, maar laten we dan zeggen vmbo BBL), er zijn er veel voor wie dat het hoogst haalbare is. Zij zouden geen goed leven kunnen gaan leiden? Moet iedereen een duur huis, 2 auto's , luxe vakanties? Er zijn mensen die andere eisen aan het leven stellen. Er zijn nog steeds mensen nodig die met hun handen werken, niet alleen mensen met HBO en WO. Loodgieter, schilder, bakker is ook een goede baan. Moeten jouw kinderen zich schamen als ze een dergelijk beroep kiezen? Misschien bedoel je het niet zo, maar zo lees ik het wel. Is het reeel te verwachten dat de volgende generatie het altijd materieel beter heeft dan de vorige?
"wii, wii spelletjes, t.v. en bergen speelgoed. Welvaart. Niets bijzonders, hebben al zijn vrienden." Je kunt hen ook aanleren dat dat wel bijzonder is, dat dat luxe is, dat er veel kinderen zijn die dat niet hebben, dat zij geluk hebben.
"Wat jij nu materiële welvaart noemt is voor hun een basis levensstandaard" Dat geldt maar voor een deel van de jeugd, ik ken er heel veel voor wie dat wel luxe is!
"wij zitten er boven op en geven veel op een presenteerblaadje" En je kunt je ernstig afvragen of dat nou zo positief is. Hen zelf dingen laten doen, leren zelf dingen op te lossen, je kinderen, figuurlijk, hun hoofd zo nu en dan laten stoten ( en er dan wel bijstaan om hen op te vangen), zoals je schreef dat je ouders op redelijke afstand toekeken, is dat niet minstens zo betrokken?

Prinsen en prinsesjes...

Die creeren we toch echt zelf!!! Even terug naar de beginpost; ik ben een heel betrokken moeder, maar dat was mijn moeder vroeger ook. Materieel gezien hebben wij het nu beter dan mijn ouders vroeger, maar ik heb mijn jeugd niet als "arm" ervaren, in welk opzicht dan ook. Sterker nog; mijn ouders waren heel trots dat ze een huis konden kopen en dat wij opgroeiden in een huis met een tuintje, ik vond als kind de flat van mijn nichtje supercool! die had geen tuin, maar wel een speeltuintje om de hoek, en je kon heel ver kijken... het idee wat arm en wat rijk is leeft bij kinderen toch heel anders.
Toen ik het huis uit ging, ging ik van een vrijstaand huis naar een flatje met een petiterig klein balkonnetje, en ik voelde me de koning te rijk, want het was helemaal van mij! En ik hoop dat mijn kinderen ook die stap ooit met trots kunnen maken, rijkdom is niet altijd in geld uit te drukken. Mijn kinderen zijn best rijk, maar ik probeer ze ook voor te bereiden op een goed zelfstandig leven later, ennuh... dat mag ook als timmerman hoor
groetjes, Tess

Nou nee

Ik geloof niet dat er veel verschil is in de betrokkenheid van mijn ouders en de onze. Maar mijn moeder werkte ( 4 hele dagen) en mijn vader ook...en we waren maar met 2 kinderen en hadden het (voor die tijd) beste luxe.....Misschien zit 't 'm in dat werken?
Toen mijn basisschool moest worden afgebroken en verkassen vrij plotseling was mijn moeder aanvoerster van het actiecommitee...en naar ouderavonden kwamen ze met z'n 2-en. En bij de knustelmiddag op vrijdag was mijn moeder de vaste 'hulp'.Bij voetbal stond mijn vader bij mijn broertje aan de lijn en eigenlijk werden we zo verwend dat we zelfs vaker met de auto dan de fiets naar school gingen
We hadden dan ook 2 auto's.
Ik heb de voorleesboeken van mijn moeder nog...stapels zijn het.En best nog geschikt voor nu. Mijn moeder was fan van Annie MG Smidt...En die kreeg ik dus voorgelezen.
Euh tja...
Wij werden ook overhoord als dat nodig was...kregen zodra we naar het v.o gingen een 'tienerkamer'.
O en we gingen allebij broer en ik naar muziekles.
dus tja...ik zie het verschil niet zo.
Alleen die computerspelletjes en de p.c. is het verschil.
Die kreeg ik pas toen ik ergens rond de 16 was. Zo'n handspelletje...met donkey-kong en mijn broertje kreeg pack-man zoiets als nu een nintendo.
groeten albana

Boek tip

Ik ben op het moment een boek hierover aan het lezen: een verpletterend gevoel van verantwoordelijkheid door kaat schaubroeck. Het is goed leesbaar en geeft erg veel verfrissend inzicht in onze huidige maatschappij en hoe opvoeden daarin gedaan wordt.
Herfst

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fioricci

Helemaal mee eens. Er zijn reker remmende factoren in de gezinnen waar armoede heerst.

Wil

En wat vindt je van Reina's bericht? want daar kan ik me ook helemaal in vinden.

Reina

Nee, ik bedoel zeker niet dat welke opleiding dan ook minder goed zou zijn. Integendeel, ik ben opgevoed met het idee dat iedere opleiding en baan even belangrijk is. En dat vind ik nog steeds en dat weet ook mijn zoon. Als mij iets irriteert is dat een gebrek aan respect voor de glazenwasser of vuilnisman.
Mijn man en ik hebben zelf een eenvoudige opleiding en verdienen ons geld met onze handen en we hebben het goed, ik ben een tevreden mens.Maar dat is opgebouwd in de loop der jaren.
Ik weet niet of elke generatie het beter moet gaan hebben als de vorige. Eerlijk gezegd denk ik integendeel. Van onze jeugd wordt zo veel verwacht, ze moeten zoveel presteren, ik vind het soms wat eng.
Ik kan niet tegen mijn zoon zeggen dat de "luxe" die hij heeft geluk is. Want dat is niet zo. We hebben de staatsloterij niet gewonnen. Ze zijn er door te werken en geld te verdienen. Het komt niet aanwaaien en dat weet hij. Wat ik zie als luxe ( een nieuwe fiets, een eenvoudige mobiel, iedere avond een toetje, dure sportschoenen, ga maar door) is voor hem heel gewoon. De maatschappij om onze kinderen heen schroeft de levensstandaard op.
Ik schrijf mijn postings niet omdat ik blij ben met de ontwikkelingen, integendeel, het beangstigd me soms.
20 Jaar geleden kwam je van de LTS en vond je een prima baan. Dan was je 16. Ik weet zeker dat het kind dat nu VMBO BBL doet niet na het behalen van zijn papieren een baan gaat zoeken. Integendeel, het kind is nog leerplichtig. Het VMBO BBL is nu het begin voor een verdere opleiding. En wat gaat een kind verdienen als het wel met alleen VMBO BBL een baan gaat zoeken?
Als ik zeg "wij geven veel op een presenteerblaadje" dan bedoel ik juist dat ik daar helemaal niet blij mee ben. "Wij" zijn de maatschappij. Niet ik, persoonlijk als ouder, integendeel.
Ik laat mijn zoon juist zijn eigen keuzes maken en zelf oplossingen zoeken. En dat doet hij, mede beïnvloed door de maatschappij. Hij ziet dat je in de omgeving geen huis kunt kopen onder de 250.000 euro en hij begrijpt dat je dat als schilder in loondienst moeilijk kan bereiken. Hij ziet in de familie allemaal jonge stellen die allebei fulltime moeten werken om hun huisje te kunnen betalen. Mijn vader verdiende het alleen, voor een groot gezin.
De maatschappij is veranderd sinds mijn jeugd, dat bedoel ik als ik zeg dat de gewone levensstandaard steeds hoger wordt.
Mijn ouders hadden geen zorgen om onze toekomst, met welk diploma dan ook, we kwamen er wel. Ik denk niet dat dit in deze tijd nog zo is.