Wat heb jij echt goed voor elkaar, puur voor jezelf?
Wat heb jij echt goed voor elkaar dat puur voor jezelf is? Dus niet om te showen naar de buitenwereld, niet omdat je dan goedkeuring verdient van je moeder, niet omdat het nuttig is maar echt iets waarvan jij denkt: wow, ja, dat heb/doe ik puur voor mezelf, ik word er gelukkig van. En al zou niemand ooit weten dat ik het had/deed of al zou iedereen het super stom vinden, dan deed ik het alsnog.
Kan dus iets groots of iets kleins zijn. Dus bv. dat je een bak bloemen op je balkon hebt waar je elke keer weer gelukkig van wordt als je ze ziet, dat je altijd je favoriete thee/koekjes/fruit in huis haalt, dat je een bepaald dieet volgt waardoor je geen buikpijn meer hebt, dat je een goede vriend(in) hebt, dat je een dagboek bij houdt, dat je kunt haken, wat dan ook.
Deze vakantie hebben man en ik goed voor elkaar, fijne plek, lekker weer, heerlijk eten (alleen de fietsen konden beter).
Puur voor mezelf: yoga, zingen en wandelen.
Ik lees hier over "mijn huis" en dat geldt ook voor mij en mijn man, prima plek en voldoende ruim. Ik was tijdens de coronacrisis ook erg blij dat we ona niet opgesloten voelden in ons huis, en er voor iedereen een werkplek was, ook voor zoon die toen nog thuiswoonde.
Citroengraag schreef op 09-08-2025 om 19:28:
Amigurumi haken en daar mijn omgeving ook echt blij mee maken. Kamerplanten verzamelen en weer veel mensen blij maken met de steks. In mijn kleine tuin veel fruit hebben en daar ook de buren blij mee maken. Ofwel, iets voor mezelf vind ik heel fijn, maar dat delen nog leuker.
Ja dat! Oa stenen schilderen begon ik omdat ik dat leuk vind. Ondertussen weet ik dat er veel mensen blij van worden en dat maakt mij weer blij!
Stekjes maken van Helleborus doe ik voor mezelf omdat ik t leuk vindt als t lukt en ze dan bij de ander in de tuin te zien groeien vind ik nog leuker. Bramen plukken uit mijn tuin omdat vriendin die zo lekker vindt de enorme struik achterin de tuin gewoon laten staan.
Dat mijn man en ik alle taken rondom werk, zorg voor kinderen, huishouden, mantelzorg en derde shift echt eerlijk verdeeld hebben en dat al 17 jaar. We doen beiden waar we goed in zijn/leuk vinden, hebben allebei een goede werk/zorg/samen/eigen tijd verdeling en ik raak op geen enkele manier overspannen zoals ik bij veel vrouwen met een gezin en ouder wordende ouders zie gebeuren. En mijn man ook niet!
MissBobby schreef op 09-08-2025 om 12:57:
het is wel een groot ding maar ik ben er echt trots op dat ik mijn gezin kan onderhouden en leuke dingen kan doen en dat ik een eigen huis en auto heb.
Dit geldt ook voor mij. Nadat de reserves na corona op waren doordat manlief amper inkomen had, besloot hij zijn soulmate elders gevonden te hebben. Met dus een lege spaarrekening met de kids opnieuw begonnen. Na 3 jaar hard werken en een klein huurhuisje, dit jaar een mooi eigen huis weer kunnen kopen. Voelt voor mij als de laatste stap om weer helemaal terug te komen na de (vervelende) scheiding.
Dat ik mezelf een halt kon toeroepen toen ik merkte dat ik erg vast begon te zitten in vaste gewoontes in het huishouden. Maandag de bedden, dinsdag sanitair, woensdag boodschappen etc. Op de een of andere manier gaf dat houvast zodat alles regelmatig werd gedaan, maar het begon me ook te beperken. Tweede Paasdag en dan stress hebben om de bedden. 
Kinderen studiedag op woensdag en hoe dan met de boodschappen? Laat staan de niet planbare zaken.
Ik heb dat los kunnen laten. Kan nu op mijn vrije dag ineens werken, of op een werkdag vrij zijn in verband met geruilde uren. En niks loopt in de soep.
Mijn huis met fijne tuin, die ik in mijn eentje gekocht heb. Erg blij mee, en mijn hypotheek is laag, dus ik kan prima rondkomen, zou evt wel minder kunnen werken. Dat wil ik op dit moment nog niet, maar als ik het wil, dan kan het.
Dat ik zo goed ga, na mijn maagverkleining. Ben 55 kilo kwijt, ben superfit, sport en loop veel. Ben een ander mens geworden.
ik let op mijn voeding en kies dan voor mezelf, dus als ik pannenkoeken bak voor de kinderen, eet ik er zelf ook wel 1, maar neem nog salade of soep erbij voor de gezonde balans. Voel ik me heel goed bij.
Ik sta ook graag vroeg op, vooral op drukke dagen. Dan heb ik het huis even voor mezelf en ga ik even rustig koffiedrinken en ontbijten en sporten/hond uitlaten/lezen.
En ben heel blij met mijn ereader en Kobo plus abonnement.
nul kinderen.
Echt zo goed gedaan.
Dat ik veel weet qua algemene ontwikkeling. Over kunst en cultuur, geografie, wereldgeschiedenis. Krijg er regelmatig complimentjes over.
Ook op mn voormalige werk wist ik veel. Er werden soms mensen van andere afdelingen naar mij gestuurd: "vraag maar aan mevrouw Amarna, die weet alles".
Dat ik na de laatste medicatiewissel voor mijn epilepsie mijn niet meer voeg naar de wensen en eisen van familie. Dat ik niet meer met druk van mijn moeder en ene zus toch naar het feestje van mijn andere zus haar kind ga. Een feestje in een kroeg met een meneer die plaatjes komt draaien en flitsende lampen. De hele avond in die pokke herrie met flitsen en laat naar bed dat trek mijn lijf slecht. Ik ga dus niet meer en verdedig ook niet meer oeverloos waarom niet. Ik leef al bijna 40 jaar met die epilepsie zij hebben geen idee. Zij zijn ook weleens moe en moeten in de week voorbereiden op zijn feestje. In hun ogen gaat het dan om huishoudelijke klusjes die je op een ander moment doet en 2 of 3 dagen op tijd naar bed, vooraf een na het feestje.
Als ik zo'n feestje bij werk wonen en niet wil verkopen met een aanval dan moet ik heel rustig aan doen niet sporten, precies op de minuut mijn pillen slikken en echt heel vroeg naar bed.
Mijn plantenbestand binnen, is eigenlijk helemaal voor elkaar. Wel kijk ik toch nog rond in tuincentra of er nog iets staat wat én goed staat in mijn interieur, én ineens iets anders is dan ik al had. Dat zijn toch twee verschillende dingen. Onlangs vond ik die Dieffenbachia Reflector en in een apart kleurstellinkje. Hij is inderdaad makkelijk/probleemloos.
Overigens planten houden doe ik mijn leven lang al. Maar af en toe vergis ik me nog steeds (na 30 jr dezelfde plant verzorgd te hebben) en dan zie je te laat dat de plant in een stressreactie is getuimeld en dat heeft altijd gevolgen voor zijn uiterlijk. Het blijven levende wezens. Maar goed, dan heb je weer wat te doen, zij het altijd op een totaal niet goed uitkomend tijdstip. Het zijn net huisdieren. 
stormkapje schreef op 09-08-2025 om 13:51:
[..]
Ik ervaar het niet als verdrietig.
We hebben een dak boven ons hoofd, onze kinderen gaat het goed, ouders leven nog in relatief goede gezondheid, hebben meer dan genoeg te eten en drinken, geen financiële zorgen, etc. Wat dat betreft is alles goed voor elkaar.
Maar echt iets puur voor mezelf ,zoals de vraag was, heb ik niet.
Het heeft me overigens wel aan het denken gezet.
Ik vind dit eigenlijk wel herkenbaar geloof ik..
Mijn huis. Ik woonde op 45m2 zonder balkon alleen ook goed, maar 107m2 voor mezelf hebben met een groot balkon en eigen parkeerplek in de garage onder mijn huis vind ik echt een onnodige luxe die ik met plezier aan mezelf uitgeef.
Mijn auto. Heb ik er één nodig, nee. Had ik zo’n dure nodig, nee. Maar ik heb hem omdat ik er blij van werd, dus ik rij er met plezier in rond.
Mijn huisdieren zijn ook echt voor mijn plezier. Ik denk vrijwel alle huisdieren wel, maar ik mocht geen huisdieren als kind van mijn ouders (ooit een kanarie gevonden, met moeite een hamster afgedwongen en mijn opa was een eigenwijs mens en gaf me een konijn, haha) dus mijn eigen huisdieren kunnen nemen gewoon omdat het kan ervaar ik echt als een luxe.
toen ik begin dit jaar voelde dat de stress in mijn lijf alleen maar meer werd en het voelde alsof een burn-out de eerstvolgende halte zou worden heb ik ontslag genomen.
Ik wilde niet wachten tot ik me ziek moest melden en dan een lang re-integratie traject ingaan, maar had wel echt pauze nodig. En daar geniet ik nu van. Niet voor altijd, want vind werk echt leuk en ben goed in m’n vak, maar de maanden waarin ik nu een stuk minder hoef voelen als enorm kado voor mij.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 10-08-2025 om 08:11:
Dat ik na de laatste medicatiewissel voor mijn epilepsie mijn niet meer voeg naar de wensen en eisen van familie. Dat ik niet meer met druk van mijn moeder en ene zus toch naar het feestje van mijn andere zus haar kind ga. Een feestje in een kroeg met een meneer die plaatjes komt draaien en flitsende lampen. De hele avond in die pokke herrie met flitsen en laat naar bed dat trek mijn lijf slecht. Ik ga dus niet meer en verdedig ook niet meer oeverloos waarom niet. Ik leef al bijna 40 jaar met die epilepsie zij hebben geen idee. Zij zijn ook weleens moe en moeten in de week voorbereiden op zijn feestje. In hun ogen gaat het dan om huishoudelijke klusjes die je op een ander moment doet en 2 of 3 dagen op tijd naar bed, vooraf een na het feestje.
Als ik zo'n feestje bij werk wonen en niet wil verkopen met een aanval dan moet ik heel rustig aan doen niet sporten, precies op de minuut mijn pillen slikken en echt heel vroeg naar bed.
Onbegrip voor een ziekte is heel erg...Je hebt groot gelijk dat je het zo aanpakt. (ik heb zelf regelmatig migraine en ook daarvoor is het begrip soms ver te zoeken. In het verleden wel opmerkingen gehad als "ach ja, ik heb ook wel eens hoofdpijn, dan neem je toch een paracetamolletje?". Sterkte ermee. Leuk is anders.