Vreemde kerstgewoontes
Heb je wel eens ergens kerst gevierd, maar waar de *tradities* heel anders waren?
En was je erg teleurgesteld, omdat je op een feestelijke avond had gehoopt, maar de avond ' alles behalve feestelijk* verliep.
Absurde situaties meegemaakt?
Ik ben ook niet van het zelf koken aan tafel in een heel langzaam tempo, maar als ik ergens kom voeg ik me wel naar wat daar de bedoeling lijkt te zijn.
Kaasfondue vind ik wel erg lekker. Je kan dan ook flink tempo maken.
Toen ik pas zelfstandig woonde nodigde ik mijn a.s. schoonfamilie uit voor kerst en had heel erg mijn best gedaan op een prachtige taart die met luide stem helemaal tot in de bodem afgekraakt werd door mijn hork van een zwager. Maar iedereen wist dat hij een hork was. Dat was me al verteld.
BritgetJones007 schreef op 12-12-2023 om 23:28:
[..]
Dat vind ik ergens toch wel behoorlijk sneu, want daar kan die man ook niks aan doen dat hij een stoma heeft, toch? Of bedoelde je praktisch gezien, dat jullie daarna voortaan naar hun gingen?
BritgetJones: wás ook sneu, schoonmoeder wilde persé niet dat we in hal/toilet kwamen, ze schaamden zich dood, ondanks dat we zeiden dat dat niet hoefde!
Ik vond 't door elkaar prakken van zorgvuldig bereid eten veel erger ..
Ja, dat snap ik wel, maar ze vinden het, op hun manier, blijkbaar wel erg lekker. En jij hebt het het gegeten zoals jij het het lekkerste vindt, dus iedereen heeft ervan kunnen genieten. Dat is toch eigenlijk hartstikke mooi?
Chiquita schreef op 13-12-2023 om 11:08:
[..]
BritgetJones: wás ook sneu, schoonmoeder wilde persé niet dat we in hal/toilet kwamen, ze schaamden zich dood, ondanks dat we zeiden dat dat niet hoefde!
Ik vond 't door elkaar prakken van zorgvuldig bereid eten veel erger ..
Het is sneu en het was voor je schoonouders zwaar ongemakkelijk, maar ik vind het niet passen in een topic over kerstgewoontes.
Chiquita schreef op 13-12-2023 om 11:08:
[..]
BritgetJones: wás ook sneu, schoonmoeder wilde persé niet dat we in hal/toilet kwamen, ze schaamden zich dood, ondanks dat we zeiden dat dat niet hoefde!
Ik vond 't door elkaar prakken van zorgvuldig bereid eten veel erger ..
Dat vind ik dan weer bijzonder, iedereen mag toch zelf weten hoe ze het eten? Ze werkten het smakelijk naar binnen dus dan hebben ze genoten en daar gaat het toch om?
Dat zij liever met z'n twee klooien met een stoma en daar niet zoonlief met schoondochter bij willen snap ik ook wel.
Mijn familie schoot volgens mij altijd gezamenlijk in een winter depressie en wilden zich daarvoor nooit van te voren vast leggen. Thuis een kerstdiner organiseren was daardoor onmogelijk. Maar èrgens eten kon ook niet van te voren worden besproken. Het jaarlijkse programma bestond uit ‘s middags naar opa en oma en dan zouden we - als we er zin in hadden - spontaan wel kijken waar we voor het avondeten nog terecht konden.
Nou, ik kan je zeggen dat dat op één plek kan: de McDonalds aan de A2. Het was ook niet dat ze van deze ervaring wat leerden: jarenlang heb ik mijn kerst diner gegeten bij de Mac.
Das is een van mijn vele kerst trauma’s. De ander is dat mijn vader geen zin had om met kerst te koken of boodschappen te doen. (Moeder leefde niet meer) Als de kerstdagen ongunstig vielen t.o.v. de wekelijkse boodschappen dag, betekende dit dat er niks eetbaars in huis te vinden was. Behalve dat wat in het kerstpakket mee naar huis gekomen was. Ik herinner mij een kerst dat ik als kind uit pure wanhoop een blikje kreeftensoep als avondeten heb opgewarmd. Ook al vond ik het niet te vreten.
Sinds ik volwassen ben zorg ik altijd dat ik werk met kerst.
Wat een nare ervaring Luttjetrut.
Mijn ouders hadden niet zo'n leuke relatie maar met kerst moest het gezellig zijn. Er waren heel veel onderwerpen waar niet over gesproken mocht worden. Deed iemand dat wel had je een garantie dat mijn moeder in schreeuwen en huilen uitbarst. Ze heeft wel eens schreeuwend aan de kersttafel gestaan "EN NU IS HET GEZELLIG".
Luttjetrut schreef op 13-12-2023 om 14:50:
Mijn familie schoot volgens mij altijd gezamenlijk in een winter depressie en wilden zich daarvoor nooit van te voren vast leggen. Thuis een kerstdiner organiseren was daardoor onmogelijk. Maar èrgens eten kon ook niet van te voren worden besproken. Het jaarlijkse programma bestond uit ‘s middags naar opa en oma en dan zouden we - als we er zin in hadden - spontaan wel kijken waar we voor het avondeten nog terecht konden.
Nou, ik kan je zeggen dat dat op één plek kan: de McDonalds aan de A2. Het was ook niet dat ze van deze ervaring wat leerden: jarenlang heb ik mijn kerst diner gegeten bij de Mac.
Das is een van mijn vele kerst trauma’s. De ander is dat mijn vader geen zin had om met kerst te koken of boodschappen te doen. (Moeder leefde niet meer) Als de kerstdagen ongunstig vielen t.o.v. de wekelijkse boodschappen dag, betekende dit dat er niks eetbaars in huis te vinden was. Behalve dat wat in het kerstpakket mee naar huis gekomen was. Ik herinner mij een kerst dat ik als kind uit pure wanhoop een blikje kreeftensoep als avondeten heb opgewarmd. Ook al vond ik het niet te vreten.
Sinds ik volwassen ben zorg ik altijd dat ik werk met kerst.
Ach meis... dat was niet nix 
Envelop schreef op 13-12-2023 om 16:30:
Wat een nare ervaring Luttjetrut.
Mijn ouders hadden niet zo'n leuke relatie maar met kerst moest het gezellig zijn. Er waren heel veel onderwerpen waar niet over gesproken mocht worden. Deed iemand dat wel had je een garantie dat mijn moeder in schreeuwen en huilen uitbarst. Ze heeft wel eens schreeuwend aan de kersttafel gestaan "EN NU IS HET GEZELLIG".
Gezellig 
Hier altijd gedoe met kerst vroeger. Kerstavond bij schoonouders, dat werd niet gevraagd dat was eigenlijk gewoon verplicht. Eerste kerstdag bij mijn moeder, mijn ouders waren gescheiden, dat was wel ok.
Tweede kerstdag bij mijn pa. Dan aten wij traditie getrouw boerenkool met worst en spekjes. Daar werd hij blij van en Vienetta toe!
Luttjetrut schreef op 13-12-2023 om 14:50:
Mijn familie schoot volgens mij altijd gezamenlijk in een winter depressie en wilden zich daarvoor nooit van te voren vast leggen. Thuis een kerstdiner organiseren was daardoor onmogelijk. Maar èrgens eten kon ook niet van te voren worden besproken. Het jaarlijkse programma bestond uit ‘s middags naar opa en oma en dan zouden we - als we er zin in hadden - spontaan wel kijken waar we voor het avondeten nog terecht konden.
Nou, ik kan je zeggen dat dat op één plek kan: de McDonalds aan de A2. Het was ook niet dat ze van deze ervaring wat leerden: jarenlang heb ik mijn kerst diner gegeten bij de Mac.
Das is een van mijn vele kerst trauma’s. De ander is dat mijn vader geen zin had om met kerst te koken of boodschappen te doen. (Moeder leefde niet meer) Als de kerstdagen ongunstig vielen t.o.v. de wekelijkse boodschappen dag, betekende dit dat er niks eetbaars in huis te vinden was. Behalve dat wat in het kerstpakket mee naar huis gekomen was. Ik herinner mij een kerst dat ik als kind uit pure wanhoop een blikje kreeftensoep als avondeten heb opgewarmd. Ook al vond ik het niet te vreten.
Sinds ik volwassen ben zorg ik altijd dat ik werk met kerst.
Ik vind dit zo verdrietig om te lezen. Jij moet dit heel moeilijk gevonden hebben als kind zijnde, want je hoorde natuurlijk ook verhalen van klasgenoten en wat zij voor leuks gedaan hadden met kerst.
Dat hadden jou ouders ook anders aan kunnen pakken voor de kinderen. Het vervelende is, dat je dit vaak niet weet, omdat er niet over gesproken wordt. Ik denk dat je anders vast wel bij de vriendinnetje had mogen meegaan met kerst en logeren, om ook zo jou ouders te ontlasten.
Heb je inmiddels zelf een gezin? Ook omdat je schrijft dat je het liefste met kerst werkt? Dit is een "gewoonte", waarvan ik je een leukere wens met een positieve ervaring hoe het ook kan zijn .
BritgetJones007 schreef op 14-12-2023 om 08:39:
[..]
Ik vind dit zo verdrietig om te lezen. Jij moet dit heel moeilijk gevonden hebben als kind zijnde, want je hoorde natuurlijk ook verhalen van klasgenoten en wat zij voor leuks gedaan hadden met kerst.
Heb je inmiddels zelf een gezin? Ook omdat je schrijft dat je het liefste met kerst werkt? Dit is een "gewoonte", waarvan ik je een leukere wens met een positieve ervaring hoe het ook kan zijn .
Nog steeds vind ik het lastig om te horen hoe anderen de Kerst hebben doorgebracht. De jaren dat ik in Duitsland woonde waren het ergst, daar beginnen ze eind oktober al te vragen "of ik alle cadeautjes voor kerst al gekocht heb". Euhm... welke cadeautjes en voor wie? Ik ben namelijk nu écht helemaal alleen: geen broers, zussen, kinderen of partner en na mijn moeder is nu ook mijn vader overleden. Wat "helpt", want de Kerst was bij ons al lang een stille dood gestorven, maar nu weten mensen dat ik alleen ben en wordt ik wel ergens anders uitgenodigd. Maar het voelt nooit "eigen".