2) Vraag van de dag: Waar word jij echt gelukkig van?
Vraag van de dag: Waar word jij echt gelukkig van?
Kersje schreef op 12-08-2021 om 14:01:
[..]
Ik begrijp wel wat Mok bedoelt en interpreteer het anders. Geluk zit vooral in jezelf!
Ik ben bijvoorbeeld ongeneeslijk ziek en heb daarbij de keuze om verdrietig te zijn of gelukkig te zijn met hetgeen er nog wél is. En ja, dat klinkt ook simpeler gezegd dan gedaan, maar daar komt het wel op neer (voor mij althans). En natuurlijk is daar ook verdriet en dat mag er ook gewoon zijn, maar ik weiger dit de boventoon te laten voeren.
Ik geloof wel dat het tot op zekere hoogte mogelijk is het beste te maken van moeilijke omstandigheden. Zoals jij doet. En ik vind het bewonderenswaardig als mensen dat proberen!
Tegelijkertijd: of dat lukt en hoe moeilijk dat is hangt van zoveel factoren af waar mensen zelf maar beperkt invloed op hebben. Hoe is je karakter? Ben je van nature optimistisch of pessimistisch? Heb je aanleg voor depressie of andere psychische problematiek? Hoeveel tegenslag en wat voor soort tegenslag maak je mee? Heb je beschermende eigenschappen (intelligentie, zelfreflectie, sociale vaardigheden) waar je op kan terugvallen of zijn er juist eigenschappen of maatschappelijke omstandigheden die tegen je werken? Heb je mensen om je heen die van je houden?
Dat speelt allemaal mee dus ik zou het heel naar vinden als ongelukkige mensen het gevoel zouden krijgen dat er iets mis met ze is. Net zoals ik het heel naar zou vinden als mensen met kanker het gevoel zouden krijgen dat ze niet hard genoeg hebben gevochten als ze niet meer beter worden. Daarom ben ik een beetje allergisch voor dit soort uitspraken.
Kersje en Mok, jullie verhalen vind ik heftig. 
Wollstonecraft schreef op 12-08-2021 om 14:22:
Ik geloof niet dat geluk altijd een keuze is. Mensen die depressief zijn kiezen daar, ook onbewust, niet zelf voor. Om maar een voorbeeld te noemen.
Dat klopt, maar daar is ook onderscheid in. Sommigen kiezen ervoor hierin te blijven ‘hangen’ (even gechargeerd natuurlijk) en sommigen kiezen ervoor professionele hulp in te schakelen om uit deze depressie te komen of het weer leefbaar voor henzelf te maken.
Kersje schreef op 12-08-2021 om 14:33:
[..]
Dat klopt, maar daar is ook onderscheid in. Sommigen kiezen ervoor hierin te blijven ‘hangen’ (even gechargeerd natuurlijk) en sommigen kiezen ervoor professionele hulp in te schakelen om uit deze depressie te komen of het weer leefbaar voor henzelf te maken.
Ik vraag me dus af in hoeverre het puntje bij het paaltje echt een keuze is als iemand 'er in blijft hangen.'
Mok wat verdrietig dat je zoon het zo moeilijk heeft! Je klinkt als een verstandige, lieve ouder.
Mijn hondje kan zo lekker soezen / slapen. Helemaal gestrekt, pootjes languit. Ik ben wel een beetje gelukkig als ik dat zie.
Sommige vraagtekens in mijn hoofd. Een plottwist. Een Wtf moment.
Een goed boek waar je nog een groot gedeelte van te lezen hebt.
Lekker eten.
Nog weten wat je gedroomd hebt.
Koralinde schreef op 12-08-2021 om 14:29:
[..]
Ik geloof wel dat het tot op zekere hoogte mogelijk is het beste te maken van moeilijke omstandigheden. Zoals jij doet. En ik vind het bewonderenswaardig als mensen dat proberen!
Tegelijkertijd: of dat lukt en hoe moeilijk dat is hangt van zoveel factoren af waar mensen zelf maar beperkt invloed op hebben. Hoe is je karakter? Ben je van nature optimistisch of pessimistisch? Heb je aanleg voor depressie of andere psychische problematiek? Hoeveel tegenslag en wat voor soort tegenslag maak je mee? Heb je beschermende eigenschappen (intelligentie, zelfreflectie, sociale vaardigheden) waar je op kan terugvallen of zijn er juist eigenschappen of maatschappelijke omstandigheden die tegen je werken? Heb je mensen om je heen die van je houden?
Dat speelt allemaal mee dus ik zou het heel naar vinden als ongelukkige mensen het gevoel zouden krijgen dat er iets mis met ze is. Net zoals ik het heel naar zou vinden als mensen met kanker het gevoel zouden krijgen dat ze niet hard genoeg hebben gevochten als ze niet meer beter worden. Daarom ben ik een beetje allergisch voor dit soort uitspraken.
Uiteraard, helemaal met je eens dat het van vele factoren afhankelijk is, dat zeg ik zelf ook altijd als mensen mij zeggen dat ik sterk ben. Het stomme is, of eigenlijk niet stom maar weet het niet anders te benoemen, dat je pas echt weet hoe je reageert als het je daadwerkelijk overkomt. En zelfs dat klinkt als een cliché, maar wel een cliché berust op waarheid ben ik inmiddels achter 
Ik heb al heel wat hoogte-/en dieptepunten in mijn leven ervaren en dat neem je allemaal mee en daardoor mezelf inmiddels heel goed leren kennen. Veel dierbare mensen om me heen verzameld ook en gigantisch dankbaar voor, waardoor ik nu het gevoel heb niet alleen te staan tijdens letterlijk het grootste ‘gevecht’ van het leven. Ik snap dat dit niet iedereen gegeven is, maar een mens is vaak krachtiger dan men in eerste instantie denkt.
En vwb je zin dat mensen met kanker het gevoel kunnen krijgen dat ze niet hard genoeg hebben gevochten, dat ervaar ik als lotgenoot helemaal niet zo, want iedereen weet dat deze ziekte ALTIJD wint uiteindelijk, want dat is helaas een ‘wedstrijd’ die niet te winnen valt. Maar dat ‘ie’ aan mij een zware kluif heeft, dat staat als een paal boven water 💪👊😊
Koralinde schreef op 12-08-2021 om 14:37:
[..]
Ik vraag me dus af in hoeverre het puntje bij het paaltje echt een keuze is als iemand 'er in blijft hangen.'
Ik kan alleen maar uit mijn ervaring spreken. Ik denk dat het in geval van mijn zoon vooral angst is, waardoor hij zichzelf saboteert. Therapieën niet afmaakt, school niet afmaakt, dat soort dingen. Terwijl hij aan alle kanten hulp aangeboden krijgt.
Het kan verlammend voelen, zo'n depressie. Je ziet iemand met armen en benen, en denkt: ja maar, die kan toch gewoon van alles? Maar zo is het niet. Een depressie kan je in zijn greep hebben, waardoor je bijna letterlijk bevriest. In die zin is het geen keuze om erin te blijven hangen. Maar het kan als een te grote berg voelen om aan die klim omhoog te beginnen, dus doe je maar niets. Ook al steken er mensen hun hand omlaag: Kom, ik trek je omhoog.
En dan zie ik het wel als keuze, om die hand niet aan te pakken. Een keuze uit angst, of uit wanhoop, of omdat je het overzicht kwijt bent, of omdat die eerste stap al te veel energie vergt. Kan allemaal. Je kunt ervoor kiezen om erin te blijven zitten, of om te accepteren dat het is wat het is. En dan gaan kijken naar wat je wél kunt. Of je kiest ervoor om vol gas naar boven te geven, wat ook geen garantie is op een herstel. Misschien is dat het wel, dat niemand je kan beloven dat het ooit overgaat, waardoor je denkt: laat maar.
Ik heb jaren mijn hand uitgestoken, allerlei gereedschappen aangereikt, deuren geopend, trappen gebouwd. Hij hoefde alleen maar een stap te zetten. Soms kwam er een klein beetje beweging in, maar meer dan dat is het nooit geworden. Ik ging er zelf aan kapot, stond aan het randje van de put en stortte er zelf bijna in. Ik heb er toen voor gekozen om hem niet langer overeind te sjorren maar die keuze aan hem over te laten. En als hij niet kiest, is het ook goed. Het is zijn leven.
Kersje schreef op 12-08-2021 om 14:33:
[..]
Dat klopt, maar daar is ook onderscheid in. Sommigen kiezen ervoor hierin te blijven ‘hangen’ (even gechargeerd natuurlijk) en sommigen kiezen ervoor professionele hulp in te schakelen om uit deze depressie te komen of het weer leefbaar voor henzelf te maken.
En ook hulp leidt regelmatig niet tot een leefbare situatie.
Ik vind het nogal wat dat je hier een tegenstelling neerzet tussen "ervoor kiezen om erin te blijven hangen" en "ervoor kiezen hulp in te schakelen om het leefbaar te maken".
Er zijn zat mensen die hun uiterste best doen om er, ook met professionele hulp, uit te komen. Dat dat niet lukt is dan zeker geen " keuze om erin te blijven hangen".
Mok schreef op 12-08-2021 om 15:37:
[..]
Ik kan alleen maar uit mijn ervaring spreken. Ik denk dat het in geval van mijn zoon vooral angst is, waardoor hij zichzelf saboteert. Therapieën niet afmaakt, school niet afmaakt, dat soort dingen. Terwijl hij aan alle kanten hulp aangeboden krijgt.
Het kan verlammend voelen, zo'n depressie. Je ziet iemand met armen en benen, en denkt: ja maar, die kan toch gewoon van alles? Maar zo is het niet. Een depressie kan je in zijn greep hebben, waardoor je bijna letterlijk bevriest. In die zin is het geen keuze om erin te blijven hangen. Maar het kan als een te grote berg voelen om aan die klim omhoog te beginnen, dus doe je maar niets. Ook al steken er mensen hun hand omlaag: Kom, ik trek je omhoog.
En dan zie ik het wel als keuze, om die hand niet aan te pakken. Een keuze uit angst, of uit wanhoop, of omdat je het overzicht kwijt bent, of omdat die eerste stap al te veel energie vergt. Kan allemaal. Je kunt ervoor kiezen om erin te blijven zitten, of om te accepteren dat het is wat het is. En dan gaan kijken naar wat je wél kunt. Of je kiest ervoor om vol gas naar boven te geven, wat ook geen garantie is op een herstel. Misschien is dat het wel, dat niemand je kan beloven dat het ooit overgaat, waardoor je denkt: laat maar.
Ik heb jaren mijn hand uitgestoken, allerlei gereedschappen aangereikt, deuren geopend, trappen gebouwd. Hij hoefde alleen maar een stap te zetten. Soms kwam er een klein beetje beweging in, maar meer dan dat is het nooit geworden. Ik ging er zelf aan kapot, stond aan het randje van de put en stortte er zelf bijna in. Ik heb er toen voor gekozen om hem niet langer overeind te sjorren maar die keuze aan hem over te laten. En als hij niet kiest, is het ook goed. Het is zijn leven.
Wat lijkt me dat hartverscheurend, als je je kind zo ziet worstelen en moet erkennen dat jij hem daar niet bij kan helpen. Heel machteloos, lijkt me. Goed dat je je niet laat meesleuren in die afgrond.
Ik word gelukkig van een vers kopje thee.
Wollstonecraft schreef op 12-08-2021 om 15:46:
[..]
Wat lijkt me dat hartverscheurend, als je je kind zo ziet worstelen en moet erkennen dat jij hem daar niet bij kan helpen. Heel machteloos, lijkt me. Goed dat je je niet laat meesleuren in die afgrond.
Dank je. Het voelt ook heel machteloos, en mijn moederhart huilt er elke dag om. Het was het moeilijkste wat ik moest doen, mijn zieke kind wegsturen. Ik heb nu geen contact meer met hem, en weet dus ook niet hoe het met hem gaat. Ik weet wel waar hij woont, meer niet. En ook daar moet ik in berusten, het is zijn keuze.
Mok schreef op 12-08-2021 om 15:48:
[..]
Dank je. Het voelt ook heel machteloos, en mijn moederhart huilt er elke dag om. Het was het moeilijkste wat ik moest doen, mijn zieke kind wegsturen. Ik heb nu geen contact meer met hem, en weet dus ook niet hoe het met hem gaat. Ik weet wel waar hij woont, meer niet. En ook daar moet ik in berusten, het is zijn keuze.
Dubbel
Mok schreef op 12-08-2021 om 15:48:
[..]
Dank je. Het voelt ook heel machteloos, en mijn moederhart huilt er elke dag om. Het was het moeilijkste wat ik moest doen, mijn zieke kind wegsturen. Ik heb nu geen contact meer met hem, en weet dus ook niet hoe het met hem gaat. Ik weet wel waar hij woont, meer niet. En ook daar moet ik in berusten, het is zijn keuze.
Ik heb in mijn studietijd aan de andere kant van zo'n situatie gezeten. Totaal met mezelf in de knoop, tot aan depressief. De zorgen van mijn ouders vond ik toen vooral belastend, ik kon mezelf eigenlijk niet eens redden. Heb toen ook afstand genomen. Op een gegeven moment zelf hulp gaan zoeken. En inmiddels, jaren later, heb ik een prima band met mijn ouders. Het kan dus echt nog goed komen. Hopelijk vind jouw zoon ergens heel diep nog dat kleine vonkje dat nodig is om te gaan proberen uit zijn zwarte gat te klimmen.
Wollstonecraft schreef op 12-08-2021 om 15:41:
[..]
En ook hulp leidt regelmatig niet tot een leefbare situatie.
Ik vind het nogal wat dat je hier een tegenstelling neerzet tussen "ervoor kiezen om erin te blijven hangen" en "ervoor kiezen hulp in te schakelen om het leefbaar te maken".
Er zijn zat mensen die hun uiterste best doen om er, ook met professionele hulp, uit te komen. Dat dat niet lukt is dan zeker geen " keuze om erin te blijven hangen".
Sorry dat het zo overkwam, want dat bedoelde ik ook niet zo hard met mijn post. Ik laat het verder maar hierbij, hoop dat Mok iig begrijpt dat ik haar post goed begreep.