Vraag van de dag 7 maart
Hoe vaak vraag jij om hulp?
Zelden. Ik ben erg van ikke zelluf doen.
Niet goed gezien het feit dat ik chronisch pijnpatiënt ben, maar het zit er nu eenmaal erg ingebakken dat ik mezelf moet zien te redden.
te weinig. Maar ik leer het steeds beter en als het aangeboden wordt neem ik het nu wel eerder aan. Nadat ik eerst nog een keertje af sla 
Te weinig. Vind ik lastig. Bied liever hulp aan dus eigenlijk is dat dubbel.
te weinig. Eigenlijk alleen binnen ons gezin.
Ik ook te weinig, behalve als het echt niet anders kan. Ik wil en moet alles zelf oplossen van mijzelf maar dat kan niet altijd. (Ik woon alleen)
Wollstonecraft schreef op 07-03-2022 om 07:46:
te weinig. Eigenlijk alleen binnen ons gezin.
Hier idem .
Alleen aan mijn man en vice versa. Ik ben fit en handig dus help ik eerder anderen.
Ja hoor, ik vraag wel hulp. Als ik dat niet zou doen zou er heel veel blijven liggen, zoveel kan ik niet meer zelf momenteel. Vooral binnen het gezin uiteraard, maar gerust ook aan vrienden en de buren.
Niet vaak. Terwijl ik het wel aan anderen aanbied en hulp geven ook echt geen probleem zou vinden.
Sinds we een baby hebben maak ik wel meer gebruik van wat ons aangeboden wordt. Dit weekend heb ik zelfs een vriendinnetje geappt of ze paracetamol wilde halen (man aan het werk, ik thuis met een kleine die positief getest was, dus kon even geen kant op 
). Kleine gunst eigenlijk, maar daar ervaar ik toch een drempel! Zij vond het uiteraard een kleine moeite.
Goed voornemen: Meer hulp aannemen en mensen erom vragen als je iets nodig hebt!
Haast nooit, maar áls ik dat in uiterste nood een doodenkele keer doe dan helpt hun respons mij praktisch nooit. Laatst moest ik haast smeken om een antibioticum toen ik een blaasontsteking had.
Normaal gesproken niet maar afgelopen tijd nogal vaak omdat ik mijn enkel op 3 plaatsen gebroken heb. Ik had nogal eens vervoer nodig naar het ziekenhuis. Nu kan ik gelukkig zelf weer rijden maar voor het ziekenhuis heb ik nog wel vervoer nodig vanwege mijn rijangst. Ik rij alleen binnen de bebouwde kom.
rionyriony schreef op 07-03-2022 om 09:24:
Haast nooit, maar áls ik dat in uiterste nood een doodenkele keer doe dan helpt hun respons mij praktisch nooit. Laatst moest ik haast smeken om een antibioticum toen ik een blaasontsteking had.
Hè wat vervelend! Dat maakt het ook echt niet makkelijker om een keer om hulp te vragen...
Ik vraag ook te weinig om hulp, wil het te graag alleen doen omdat ik het vervelend vind om anderen ermee lastig te vallen met mijn hulpvraag. Of ik vraag veel te laat om hulp, als ik het al niet meer aan kan.
Lieveheersbeest schreef op 07-03-2022 om 09:57:
[..]
Hè wat vervelend! Dat maakt het ook echt niet makkelijker om een keer om hulp te vragen...
Nee, ze maken de denkslag niet dat jij als betalende zorgklant pas daarheen komt als je wanhopig bent. Ze denken: patiënt nog nooit gezien. Gezond dus. Beginnende klacht dus beginnen met simpele oplossingen: 1. Afwachten. 
Dat denk ik dus. Soms denk ik teveel en moet ik gewoon boos worden en handelen. Maar ik denk al gauw: het lost zich vanzelf wel op.
Ik had heel vroeger een arts die het als een erestrijd zag om aan te tonen dat klachten alleen in mijn hoofd zaten. En waren ze wel aantoonbaar dan was het mijn schuld. Bijvoorbeeld: ik had eens een ijzertekort en jawel, schuld van de patiënt die niet genoeg vlees had gegeten. Domme klacht dus. Ik kwam daar altijd met een rotgevoel vandaan.