ongevraagde feedback
... of zeg maar gerust commentaar. Meestal word een mens daar kriebelig, geirriteerd van, gaat 'in de weerstand'.
Maar heb je ook weleens je voordeel gedaan met ongevraagde feedback?
ja, door familielid dat ik altijd te vroeg/precies op tijd kom op feestjes, meestal help ik nog links en rechts met zaken klaarzetten/maken. Laatste keer was ik het na jaren zat en kwam ik ruim een uur na aanvang en daar was niet op gerekend, want wat hulp was handig geweest. 🤡
Voordeel voor mij was dat ik in een slakkengang mezelf klaar kon maken voor het feestje.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 07-09-2024 om 17:23:
ja, door familielid dat ik altijd te vroeg/precies op tijd kom op feestjes, meestal help ik nog links en rechts met zaken klaarzetten/maken. Laatste keer was ik het na jaren zat en kwam ik ruim een uur na aanvang en daar was niet op gerekend, want wat hulp was handig geweest. 🤡
Voordeel voor mij was dat ik in een slakkengang mezelf klaar kon maken voor het feestje.
Hoeveel te vroeg kwam je dan? Ging het om een uur of een kwartier?
Wel een stuk relaxter voor je om later te komen.
Eigenlijk reageer ik alleen op ‘feedback’ over mijn gedrag, niet over mijn uiterlijk. En dan doe ik er iets mee als het een relatie is met iemand die ik vaker zie, collega of familie ofzo, dan probeer ik te letten op de interactie maar erg boeien doet het mij meestal niet. Feedback van mijn vrienden vind ik zeer belangrijk. Dat laat ik zeker niet liggen. Dat trek ik me echt aan.
Ligt eraan. Het op verzoek vriendelijker kijken geef ik meestal wel de eerste paar keren gevolg aan; ik trek dan een smile van oor tot oor, maar daar komt na enkele keren vanzelf weer de klad in. Wat ik leer is dat ik sjagrijnig kijk voor degene die dat zo ziet (heeft vermoedelijk een andere oorzaak) maar dat die persoon ook onzeker is. Hoe dan ook; ik houd het niet vol.
Ik neem aan dat je geen opbouwende kritiek bij werk of hobby bedoelt, waardoor je beter kan worden in werk of hobby?
Twee dingen die mijn collega's zeiden die niet werk-gerelateerd waren en niet eens aan mij persoonlijk gericht, maar waarbij ik me wel aangesproken voelde en ter harte heb genomen:
Collega 1 nam elke dag de trap naar het werk, 7x 2 trappen van 12 treden. Ze vond het nogal lui als je jong, gezond van lijf en leden bent om dan de lift te nemen. Sinds die tijd nam ik steeds vaker een trap en tegenwoordig altijd alle trappen. Je hoeft niet eens jong te zijn dus
Andere collega vond het nogal lui als mensen de douche niet droogmaken na het douchen. Je maakt jezelf droog, dus waarom de douche niet? En kijk, dat bleek het antwoord voor de schimmel die altijd ontstond bij de douchecabine.
Vrijevlinder schreef op 07-09-2024 om 18:38:
[..]
Hoeveel te vroeg kwam je dan? Ging het om een uur of een kwartier?
Wel een stuk relaxter voor je om later te komen.
Afhankelijk van het verkeer, 15 minuten eerder of precies op tijd.
Jazeker, door de ongevraagde feedback spetter ik nu minder en zit mijn gebit steviger op zijn plek. Het is gewoon verstandig om altijd open te blijven staan voor verbeteringen.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 07-09-2024 om 22:31:
[..]
Afhankelijk van het verkeer, 15 minuten eerder of precies op tijd.
Dat valt mee.
Ik heb eens iemand gehad die kwam zo een uur eerder, dat werd ik niet erg blij van. Want nog veel te doen.
Momenteel krijg ik nogal wat "feedback". Vooral van mensen die mij niet echt goed kennen maar toch even iets willen zeggen nu ik recent een schoonouder (op bijna 89 jarige leeftijd) heb verloren.
Ze stappen op mij af om te condoleren en vragen dan hoe het geweest is/ hoe het voelt. Als ik dan laat merken dat we niet hysterisch verdrietig zijn, omdat het al 20 jaar niet de ouder meer was die mijn man kende uit zijn jeugd krijg ik steeds commentaar dat ik er WEL HEEL ERG LUCHTIG over ben. Schoonouder leed al 20 jaar aan het leven door een verworven handicap na een ongeluk. Ruim 2 jaar geleden kwam daar nog ander lijden bij en was het leven echt uitzichtloos lijden. We zijn blij dat het voorbij is. Zelfs de achterblijvende schoonouder is blij dat langer lijden niet meer hoeft.
Nu we drie weken verder zijn probeer ik me wat milder uit te drukken, omdat mensen blijkbaar schrikken als ik zeg dat we blij zijn dat het lijden niet langer hoeft te duren. Hoewel we in Nederland kunnen kiezen voor dood door euthanasie is het blijkbaar toch not-done om "blij" te zijn als iemand dooreen natuurlijke dood gespaard wordt voor langer lijden. Weet niet zo goed de woorden te vinden om het voor de ander minder schokkend te brengen maar ik doe mijn best.
Bakblik schreef op 09-09-2024 om 07:51:
Momenteel krijg ik nogal wat "feedback". Vooral van mensen die mij niet echt goed kennen maar toch even iets willen zeggen nu ik recent een schoonouder (op bijna 89 jarige leeftijd) heb verloren.
Ze stappen op mij af om te condoleren en vragen dan hoe het geweest is/ hoe het voelt. Als ik dan laat merken dat we niet hysterisch verdrietig zijn, omdat het al 20 jaar niet de ouder meer was die mijn man kende uit zijn jeugd krijg ik steeds commentaar dat ik er WEL HEEL ERG LUCHTIG over ben. Schoonouder leed al 20 jaar aan het leven door een verworven handicap na een ongeluk. Ruim 2 jaar geleden kwam daar nog ander lijden bij en was het leven echt uitzichtloos lijden. We zijn blij dat het voorbij is. Zelfs de achterblijvende schoonouder is blij dat langer lijden niet meer hoeft.
Nu we drie weken verder zijn probeer ik me wat milder uit te drukken, omdat mensen blijkbaar schrikken als ik zeg dat we blij zijn dat het lijden niet langer hoeft te duren. Hoewel we in Nederland kunnen kiezen voor dood door euthanasie is het blijkbaar toch not-done om "blij" te zijn als iemand dooreen natuurlijke dood gespaard wordt voor langer lijden. Weet niet zo goed de woorden te vinden om het voor de ander minder schokkend te brengen naar ik doe mijn best.
Jammer dat mensen je dat gevoel geven. Soms is de dood een opluchting. Daar blij mee zijn is gewoon ok.
Ik ben mijn ouders redelijk jong verloren (ik krap 30, zij (net niet) 70) en ik voel me soms een beetje schuldig dat ik me daar niet verdrietiger om toonde als leeftijdsgenoten nu (eind in de 50) erg verdrietig zijn door overlijden van ouders. Maar iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier. Ik had een goede relatie met mijn ouders, maar ze waren allebei doodziek, dus die opluchting herken ik wel. Je bent niet de enige, Bakblik.