Huiskamer Huiskamer

Huiskamer

Ja/Nee heb je wel eens gehuild van geluk ?

Even een keer een ja/nee vraag tussendoor. Met deze vraag bedoel ik echt tranen, niet een druppel bij je oog die je snel even weg veegt. Dit geldt alleen voor de het invullen van de poll.
En waarmee was dat.

Peiling

Heb jij wel eens gehuild van geluk ?
72 stemmen
71%
29%

nee. Maar ik huil ook zelden om andere redenen.  En al helemaal nooit niet never in het bijzijn van anderen. 

Het vreemde is dat ik ook maar heel zelden huil. En de enige bij wie ik het doe is mijn man en dat ook maar heel zelden. 

In november heb ik tranen met tuiten gehuild op mijn hotelkamer in  Egypte. Omdat ik zo blij was en dankbaar. Ik was op vakantie met mijn zoon. Mijn man dus zijn vader is 8 jaar geleden overleden. Een weekje samen weg was zo fijn . Ja ik moest huilen omdat mijn zoon en ik mijn man mistte maar er waren echt wel tranen van blijschap van zo'n fijne vakantie samen en zo veel leut. 

Natte oogjes vaak genoeg, tranen met tuiten nooit. 

Kan het me niet herinneren. Wel van woede of van smart. Er staat teveel in de weg van mijn geluk om me eraan over te geven, denk ik.

Nee. Ik huil sowieso amper, de waterlanders komen alleen als ik totaal wanhopig en gefrustreerd in mijn bed lig. 

Ik weet het eigenlijk niet.  Krijg wel snel tranen in mijn ogen op bijzondere momenten met de kinderen, zoals toen ze het zwembad binnen liepen tijdens het afzwemmen, maar tranen met tuiten is wat overdreven denk ik. 

Ik woonde en werkte tijdens Corona in het buitenland en kon dus niet zomaar terug om familie te zien. De eerste persoon die ik trof was mijn oom in de zomer van 2021. Ik ben helemaal geen familie-mens en super nuchter, dus had het nergens zien aankomen, maar ik heb echt staan huilen midden op Utrecht Centraal.

En toen ik na 8 jaar afwezigheid besefte dat ik weer terug in Nederland woonde heb ik ook even gehuild van blijdschap. Of in ieder geval tranen in mijn ogen.

Ja hoor, regelmatig!
 Laatst nog, toen ik op de achterbank zat in de auto en m'n partner en kind samen voorin vol overgave mee zaten te zingen met een leuk lied. Tranen liepen over m'n wangen van geluk. Of als ik me weer gelukkig prijs met m'n leuke familie... of toen er een hele stressvolle periode afgesloten kon worden, toen huilde ik ook, van geluk en opluchting.

Het moment dat mijn dochter op stond en haar eerste stapjes zette. Ze heeft een hele moeilijke start gehad, we hebben zoveel angst gehad. Haalt ze het einde van de maand, heeft ze hersenbeschadiging of heeft ze een handicap? Uiteindelijk bleek het een onschuldige oorzaak, maar het moment dat ze geheel volgens schema haar eerste stapjes zette was ik zo opgelucht dat ik alleen nog maar kon huilen.

Jillz schreef op 14-04-2024 om 09:33:

Het moment dat mijn dochter op stond en haar eerste stapjes zette. Ze heeft een hele moeilijke start gehad, we hebben zoveel angst gehad. Haalt ze het einde van de maand, heeft ze hersenbeschadiging of heeft ze een handicap? Uiteindelijk bleek het een onschuldige oorzaak, maar het moment dat ze geheel volgens schema haar eerste stapjes zette was ik zo opgelucht dat ik alleen nog maar kon huilen.

Dat kan ik me voorstellen zeg. Wat mooi.

Wel vochtige ogen van blijdschap, geluk of ontroering maar nooit tranen met tuiten.

Elke dag. Of zeker vijf keer per week, getroffen door de schoonheid van het leven... Er zijn zoveel mooie dingen. Ik kan al huilen van geluk om de glans van de zon op een grasspriet. 

Hier ook kindgerelateerd. Na een lang traject en te veel miskramen eindelijk een gezonde zoon gekregen. Toen ik man een paar maanden na de geboorte met zoon zag klooien waardoor zoon het uitgierde van de pret, moest ik stiekem wel even huilen. Zo blij dat het eindelijk was gelukt, dat het goed met hem ging, dat man en ik elkaar niet kwijt zijn geraakt in dit proces en dat hij ook nog eens de leukste vader ever blijkt te zijn. Dat moment gaf meerdere tranen. 

Maar er zijn ook genoeg (meestal ook kindgerelateerde momenten) waarop het twee tranen zijn. Iets meer dan natte ogen, maar niet tranen met tuiten. Maar ik huil sowieso bij wijze van spreken al bij een reclame over puppy's, emotioneel incontinent

Ja, na een stressvolle periode. Alle spanning moest eruit. Maar áls ik al huil, dan is nooit in het bijzijn van anderen.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.