De beste versie van mezelf zijn
het is eindejaarstijd. De wereld is woelig. En ik blijf geloven in saamhorigheid en solidariteit. Ik wil graag de beste versie van mezelf zijn. Al het moois vieren en even stilstaan bij alles wat daar aan bijdraagt.
De beste versie van mezelf draagt nú bij aan saamhorigheid op mijn werk. Verbinden door met mensen te praten en hen aan anderen te introduceren. Maar ook door stil te staan bij kleine verbindingen en die te vieren. Zoals de medewerkers van train more die ik in het voorbijgaan betrapte op fijne dansjes. Dat ik zelfs in onze hoofdstad superveilig op straat ben. Dat ik mijn kerstpakket gedoneerd heb en heel veel andere instanties kan steunen die zulk goed werk doen dat ik allemaal fysiek niet goed kan.
De beste versie van mezelf is geduldiger en activistischer. Zonder mensen te verdringen of niet te horen. En de beste versie van mezelf rookt niet.
Hebben jullie een beste versie van jezelf?
de beste versie van mezelf raakt ook niet geïrriteerd van boa’s die over het voetpad fietsen, maar zijn blij met het werk wat ze wel doen. En dat is in mijn buurt veel.
De beste versie van mezelf, oei, daar sta ik ver vanaf... Voorlopig ben ik tevreden met de ik-doe-mijn-best versie 😬
De beste versie van mezelf komt sinds half oktober steeds meer terug. Ik dacht altijd dat ik weinig last had van de psychosociale bijwerkingen van mijn pillen.
Nu ik ze niet meer slik blijkt mijn lontje toch wel wat langer te zijn, ontplof ik niet meer om het minste of geringste. En de mist is na dik 15 jaar ook lang niet zo dicht als ik dacht. Ik kan wel de vuilnisbak binnen halen als de aardappels opstaan en daarna weer door met koken. De vuilnisbak leidt niet zover af dat ik niet meer weet dat ik aan het koken was met aangebrandde aardappelen tot gevolg.
Is het heel raar als ik zeg dat de betere versie van mezelf weer moet wennen?
Bakblik schreef op 20-12-2023 om 07:32:
De beste versie van mezelf komt sinds half oktober steeds meer terug. Ik dacht altijd dat ik weinig last had van de psychosociale bijwerkingen van mijn pillen.
Nu ik ze niet meer slik blijkt mijn lontje toch wel wat langer te zijn, ontplof ik niet meer om het minste of geringste. En de mist is na dik 15 jaar ook lang niet zo dicht als ik dacht. Ik kan wel de vuilnisbak binnen halen als de aardappels opstaan en daarna weer door met koken. De vuilnisbak leidt niet zover af dat ik niet meer weet dat ik aan het koken was met aangebrandde aardappelen tot gevolg.
Is het heel raar als ik zeg dat de betere versie van mezelf weer moet wennen?
Wat bijzonder 
.
Ik vind het niet gek klinken dat je moet wennen aan je eigen veranderde reacties.
Wandelvrouwtje schreef op 20-12-2023 om 07:39:
[..]
Wat bijzonder
Ik vind het niet gek klinken dat je moet wennen aan je eigen veranderde reacties.
Dank je!
Die vorige tabletten werden langzaam opgebouwd, dus je reacties veranderen me met het ophogen van de medicatie. Dat heb je zelf niet zo door. Nu ze langzaamaan uit mijn systeem zijn gegaan merk ik dus hoe ver ik "onder invloed" was.
Bakblik schreef op 20-12-2023 om 07:44:
[..]
Dank je!
Die vorige tabletten werden langzaam opgebouwd, dus je reacties veranderen me met het ophogen van de medicatie. Dat heb je zelf niet zo door. Nu ze langzaamaan uit mijn systeem zijn gegaan merk ik dus hoe ver ik "onder invloed" was.
Ha Bakblik, ik herken je proces. Ik heb ook heel lang medicatie moeten slikken met bijwerkingen op dat vlak, en ook ik dacht door het langzaam opbouwen dat ik helemaal niet veranderd was. Augustus 2022 heb ik mijn laatste pil genomen en nog steeds is het alsof er langzaam stukjes van mijn persoonlijkheid op hun plek vallen. Dat ik me ineens realiseer dat sommige gebeurtenissen langs me heen zijn gegaan terwijl ik vergelijkbare situaties nu wel intens beleef, meer empathie voelen, me minder afgestompt voelen en weer echt verbinding kunnen maken met anderen. Ik vind het vond het een ingewikkeld proces, omdat ik me ook langzaam realiseerde welk stuk van mezelf ik al die tijd 'kwijt' ben geweest. Wat bijzonder dat je merkt dat je eigenlijk veel beter kunt multitasken dan je eigenlijk dacht en die concentratie weet te behouden, waar merk je het nog meer in?
Doemijdieglazenbol schreef op 19-12-2023 om 22:05:
de beste versie van mezelf raakt ook niet geïrriteerd van boa’s die over het voetpad fietsen, maar zijn blij met het werk wat ze wel doen. En dat is in mijn buurt veel.
Haha die beste versie wil ik wel van je lenen, want hoewel ik weet dat ze enorm zinvol werk doen en dat ook waardeer kan ik ze soms wel schieten. Ze blokkeren hier ook vaak de hele stoep en micromanagen het parkeren op een manier die ik na een lange werkdag niet meer aankan.
Wieder schreef op 20-12-2023 om 05:21:
De beste versie van mezelf, oei, daar sta ik ver vanaf... Voorlopig ben ik tevreden met de ik-doe-mijn-best versie 😬
Dan ben je al de beste versie van jezelf. Het gaat op de beste versie van JOU, niet van de perfecte mensch an sich.
Ik ben de beste versie van mezelf een beetje kwijt de laatste maanden, en dat komt door werkdruk. Door die druk raak ik sneller geïrriteerd en heb ik minder oog voor anderen, ik word er geen leuker mens van.
Hoogste tijd om daar iets aan te gaan doen want het lost ook niets op, de stapel werk wordt er niet kleiner van. Eye-opener dus, dit topic. Ik ga aan de slag.
Er is geen reden waarom ik niet altijd mijn best zou doen om zo goed mogelijk te functioneren. Ik kan niet bedenken waarom ik dat niet zou doen.
Als je meer doet dan je kan bouw je toch spanning op die er op een gegeven moment uit moet.
rionyriony schreef op 20-12-2023 om 13:04:
Er is geen reden waarom ik niet altijd mijn best zou doen om zo goed mogelijk te functioneren. Ik kan niet bedenken waarom ik dat niet zou doen.
Als je meer doet dan je kan bouw je toch spanning op die er op een gegeven moment uit moet.
Ik denk dat jij de vraag/ de stelling iets te letterlijk neemt.
Iedereen doet zijn best om zo goed mogelijk te presteren zonder meer te doen dan mogelijk is maar toch blijven er nog wensen/ verlangens bestaan die je een betere versie van jezelf maken.
Voor mij persoonlijk betekent dat dat de betere versie van mij minder snoept ter compensatie van lichamelijk ongemak. Gisteren was ik bijvoorbeeld 3 keer flink nat geregend en ik had het koud. Om mezelf dan weer fijn te voelen ga ik snoepen van de kerstkransjes in de kast of plakken kaas uit de koelkast, niet een stukje en dan klaar maar steeds weer naar de keuken voor nog eentje. Mijn betere versie zou een droge broek aantrekken, een handdoek om mijn natte haar draaien en de stofzuiger ter hand nemen. 😉😂 Maar zo simpel is het leven niet, ik droom dat ik die ruggengraat ooit zal hebben.
Gelebloem schreef op 20-12-2023 om 08:44:
[..]
Ha Bakblik, ik herken je proces. Ik heb ook heel lang medicatie moeten slikken met bijwerkingen op dat vlak, en ook ik dacht door het langzaam opbouwen dat ik helemaal niet veranderd was. Augustus 2022 heb ik mijn laatste pil genomen en nog steeds is het alsof er langzaam stukjes van mijn persoonlijkheid op hun plek vallen. Dat ik me ineens realiseer dat sommige gebeurtenissen langs me heen zijn gegaan terwijl ik vergelijkbare situaties nu wel intens beleef, meer empathie voelen, me minder afgestompt voelen en weer echt verbinding kunnen maken met anderen. Ik vind het vond het een ingewikkeld proces, omdat ik me ook langzaam realiseerde welk stuk van mezelf ik al die tijd 'kwijt' ben geweest. Wat bijzonder dat je merkt dat je eigenlijk veel beter kunt multitasken dan je eigenlijk dacht en die concentratie weet te behouden, waar merk je het nog meer in?
Een echt antwoord/uitleg heb ik via inbox gestuurd. Mijn hele medische dossier hoeft niet op viafora.
Bakblik schreef op 20-12-2023 om 13:48:
[..]
Ik denk dat jij de vraag/ de stelling iets te letterlijk neemt.
Iedereen doet zijn best om zo goed mogelijk te presteren zonder meer te doen dan mogelijk is maar toch blijven er nog wensen/ verlangens bestaan die je een betere versie van jezelf maken.
Voor mij persoonlijk betekent dat dat de betere versie van mij minder snoept ter compensatie van lichamelijk ongemak. Gisteren was ik bijvoorbeeld 3 keer flink nat geregend en ik had het koud. Om mezelf dan weer fijn te voelen ga ik snoepen van de kerstkransjes in de kast of plakken kaas uit de koelkast, niet een stukje en dan klaar maar steeds weer naar de keuken voor nog eentje. Mijn betere versie zou een droge broek aantrekken, een handdoek om mijn natte haar draaien en de stofzuiger ter hand nemen. 😉😂 Maar zo simpel is het leven niet, ik droom dat ik die ruggengraat ooit zal hebben.
Dat met de koekjes heb ik ook wel, en de ratio (dat ik vanavond dan geen toetje meer mag nemen als ik nu dooreet) krijgt dan gewoonlijk wel tenslotte de overhand. Na een aantal. 
Andere dingen ben ik een stuk minder de baas over; het gaat dan meestal over dingen die ik echt niet goed kan om diverse redenen. Daar is ook niet echt veel aan bij te schaven.
rionyriony schreef op 20-12-2023 om 15:37:
[..]
Dat met de koekjes heb ik ook wel, en de ratio (dat ik vanavond dan geen toetje meer mag nemen als ik nu dooreet) krijgt dan gewoonlijk wel tenslotte de overhand. Na een aantal.
Andere dingen ben ik een stuk minder de baas over; het gaat dan meestal over dingen die ik echt niet goed kan om diverse redenen. Daar is ook niet echt veel aan bij te schaven.
De betere versie van mijzelf is net zo muziekaal als mijn ouders dan kan ik samen met mijn ouders zingen in het koor maar dat is in de ruim 40 jaar dat ik die wens heb (ik ben 56) niet meer gebeuren. Zelfs de zangpedagoog die ik heb bezocht vond mij een hopeloos geval. De tekst van vele liederen ken ik van buiten maar de wijs houden kan ik nog steeds niet een het lukt ook niet om het te leren. Daar leef ik maar mee.