Opeens zo bewust van mijn leeftijd
Ik ben 49 en zo'n beetje iedereen van mijn vriendengroep is dit jaar 50 geworden, of ze zijn zelfs al ouder. Ik ben de "jongste", altijd al geweest.
Maar ineens ben ik me er zo van bewust dat ik eigenlijk dus middelbaar ben (toch?).
Mijn vader had zijn eerste herseninfarct toen hij 52 was, ik zit sinds dit jaar ook aan de medicijnen dus hopelijk blijft dat me bespaard. Buiten dit ben ik hartstikke gezond trouwens, ben ook tevreden met hoe ik eruit zie, maar ineens grijpt het me zo aan, jemig over 20 jaar ben ik gewoon oud. Ik ben echt nog lang niet toe aan oud worden 
En 20 jaar is niets natuurlijk, dat vliegt voorbij. Ik ben 22 jaar geleden geëmigreerd en die tijd is ook voorbijgevlogen.
Disclaimer~: neem dit niet al te serieus hoor, ik zit niet in een crisis of zo, maar herkennen mensen dit, dat je je ineens realiseert dat je geen spring chicken meer bent?
yette schreef op 11-11-2021 om 19:57:
[..]
Dankjewel
Uiteindelijk zal het wel goed komen, hoor. Maar mijn ervaring op dit moment, is dat je ook ineens teveel voor je kiezen kan krijgen.
Nu was het in jouw geval een vriend van je partner, maar als je 105 wordt, zijn het hoogstwaarschijnlijk je eigen vrienden, je broers en zussen, je partner etc. Misschien ook wel in net zo'n tempo als het met mijn vrienden ging.
Wat mij betreft, zoals ik er nu insta, hoef ik die uitdunning niet zo nodig mee te maken. Best egoïstisch eigenlijk.
Ik ben 52. Het waren 2 zussen, 1 broer, 1 schoonzus. Allemaal (ruim) onder de 50. 1 babyneefje van 8 mnd. 1 Neef die als mijn zoon voelde van begin 30. De beste vriend van man. Mijn ouders. Mijn zwager afgelopen week.
Dus ik weet wel iets van verlies 😉
Dat is erg recent ook, DanGun. Sterkte ermee, ook voor je man en verdere familie. 
Valdemar schreef op 11-11-2021 om 20:19:
[..]
Ik kan me er wel in herkennen. 75 lijkt me een mooie leeftijd om te gaan, meestal ben je dan nog compleet bij besef en heb je slechts een beperkte last van de ouderdom kwaaltjes.
Voor mezelf mag het eindigen op het moment dat ik afhankelijk wordt van andere mensen.
Antwoord op To: eigenlijk ben ik me amper bewust van mijn leeftijd. Voel me nog steeds een twintiger terwijl ik over enkele maanden veertig word. Het meest confronterend is dat ik nu geadviseerd wordt door mensen die ruim tien jaar jonger zijn en waarbij ik echt denk: jullie hebben nog niets gezien.
Dat is voor mij al over elf jaar. Nee dank u.Ik hoop echt ouder te worden. Mijn schoonvader en mijn moeder zijn helder van geest en nog goed functionerend diep in de tachtig geworden.
Herfstappeltaart schreef op 11-11-2021 om 21:21:
[..]
Dat is voor mij al over elf jaar. Nee dank u.Ik hoop echt ouder te worden. Mijn schoonvader en mijn moeder zijn helder van geest en nog goed functionerend diep in de tachtig geworden.
Als je bijna 40 bent, vind je 75 best oud. Het is relatief. Ik ben nu 62. Hoe oud ik me voel verschilt per situatie. Als ik in de ochtendspits tussen scholieren en studenten in de bus zit als een van de weinige ouderen, denk ik - Wow, wat hebben die nog veel voor de boeg in deze woelige wereld. Mooi, uitdagend, en tegelijk voelt het rustig dat ik die intensiteit voorbij ben.
Ik ben 51 en heb nu ineens collega’s waar ik al 20 jaar mee werk die nu met pensioen gaan. Destijds was ik net 32 en het jonkie van het bedrijf. Het overgrote deel had bouwjaren tussen 1955 en 1961.
Ook een raar besef is dat ik nu 29 jaar werk en nog een jaar of 17 - 18 te gaan heb voor het pensioen.
Verder heb ik een soort bijgeloof dat ik de 71 niet zal halen. Mijn opa van vaderszijde en mijn vader zijn beide een paar weken voor hun 71e gestorven en ergens heb ik het idee dat dat het dus is. Begin mei 2041 is het over. Mijn vader’s tweelingbroer is 78 geworden, trouwens. Dus wellicht komt er nog wat bij.
Ook ik vind een jaar of 75 wel mooi. Ik hoef geen 80 te worden. De wereld gaat toch naar de knoppen en tot die tijd hoop ik dat het nog enigszins leefbaar is. Ik ben uiterst somber op dat gebied. Maar dat is een andere discussie. In aanloop daarnaar worden mijn grootste liefhebberijen nogal bedreigd (oldtimer auto’s en motoren) dus ik ben graag van deze planeet voor die lol verboden wordt.
Wat ik wel zou willen is even kijken hoe het was om in mijn eigen lijf te zitten van toen ik 20 was, zeker toen ik een grafiek zag waar de gevoeligheid van het oog voor licht als functie van leeftijd zag. Wat neemt dat snel af als je ouder wordt. Dus toen ik laatst in het donker buiten liep, dacht ik, wat zou ik nu gezien hebben met 35 jaar jongere ogen?
En hoe voelde het om niet zo stijf te zijn en wel uren te kunnen fietsen?
En ja, natuurlijk kan je zeggen, dat hoort erbij, niet zeuren, wees blij dat je al de 55 bereikt hebt, zat mensen die dat niet halen, maar waarom mag je niet een beetje verdrietig mogen zijn over je eigen verlies? Niet treuren over je overleden ouders, want er zijn mensen met overleden kinderen?
En moet je dan ook zeggen tegen mensen die blij zijn, wees niet zo blij, er zijn mensen die veel meer recht hebben om blij te zijn dan jij?
Niemand zegt hier dat je niet mag ‘zeuren’.
Auditor schreef op 11-11-2021 om 21:57:
Ik ben 51 en heb nu ineens collega’s waar ik al 20 jaar mee werk die nu met pensioen gaan. Destijds was ik net 32 en het jonkie van het bedrijf. Het overgrote deel had bouwjaren tussen 1955 en 1961.
Ook een raar besef is dat ik nu 29 jaar werk en nog een jaar of 17 - 18 te gaan heb voor het pensioen.
Verder heb ik een soort bijgeloof dat ik de 71 niet zal halen. Mijn opa van vaderszijde en mijn vader zijn beide een paar weken voor hun 71e gestorven en ergens heb ik het idee dat dat het dus is. Begin mei 2041 is het over. Mijn vader’s tweelingbroer is 78 geworden, trouwens. Dus wellicht komt er nog wat bij.
Ook ik vind een jaar of 75 wel mooi. Ik hoef geen 80 te worden. De wereld gaat toch naar de knoppen en tot die tijd hoop ik dat het nog enigszins leefbaar is. Ik ben uiterst somber op dat gebied. Maar dat is een andere discussie. In aanloop daarnaar worden mijn grootste liefhebberijen nogal bedreigd (auto’s en motoren) dus ik ben graag van deze planeet voor die lol verboden wordt.
Idem en dan vooral wat betreft verre vliegreizen
Auwereel schreef op 11-11-2021 om 21:58:
Wat ik wel zou willen is even kijken hoe het was om in mijn eigen lijf te zitten van toen ik 20 was, zeker toen ik een grafiek zag waar de gevoeligheid van het oog voor licht als functie van leeftijd zag. Wat neemt dat snel af als je ouder wordt. Dus toen ik laatst in het donker buiten liep, dacht ik, wat zou ik nu gezien hebben met 35 jaar jongere ogen?
En hoe voelde het om niet zo stijf te zijn en wel uren te kunnen fietsen?
En ja, natuurlijk kan je zeggen, dat hoort erbij, niet zeuren, wees blij dat je al de 55 bereikt hebt, zat mensen die dat niet halen, maar waarom mag je niet een beetje verdrietig mogen zijn over je eigen verlies? Niet treuren over je overleden ouders, want er zijn mensen met overleden kinderen?
En moet je dan ook zeggen tegen mensen die blij zijn, wees niet zo blij, er zijn mensen die veel meer recht hebben om blij te zijn dan jij?
Mijn ogen zijn de afgelopen 5 jaar keihard achteruit gegaan en sinds dit voorjaar heb ik een bril. Idd vind ik 't nu altijd snel donker terwijl ik me nog de tijd herinner dat ik in 't halfdonker de allerkleinste tekst op een verpakking kon lezen. Als ik nu zonder bril boodschappen ga doen, kan ik nauwelijks de houdbaarheidsdatum lezen.
@ DanGun, dan heb je ook het nodige voor je kiezen gehad. Jij ook sterkte!
Toch vind ik je opmerking dat het aan je karakter ligt in hoeverre je kan dealen met tegenslagen, wat kort door de bocht. Uiteraard speelt karakter een rol, maar volgens mij is het veel ingewikkelder. Best interessant om over na te denken, ik denk echter dat dit topic niet de plek is.
Auwereel schreef op 11-11-2021 om 21:58:
Wat ik wel zou willen is even kijken hoe het was om in mijn eigen lijf te zitten van toen ik 20 was, zeker toen ik een grafiek zag waar de gevoeligheid van het oog voor licht als functie van leeftijd zag. Wat neemt dat snel af als je ouder wordt. Dus toen ik laatst in het donker buiten liep, dacht ik, wat zou ik nu gezien hebben met 35 jaar jongere ogen?
En hoe voelde het om niet zo stijf te zijn en wel uren te kunnen fietsen?
En ja, natuurlijk kan je zeggen, dat hoort erbij, niet zeuren, wees blij dat je al de 55 bereikt hebt, zat mensen die dat niet halen, maar waarom mag je niet een beetje verdrietig mogen zijn over je eigen verlies? Niet treuren over je overleden ouders, want er zijn mensen met overleden kinderen?
En moet je dan ook zeggen tegen mensen die blij zijn, wees niet zo blij, er zijn mensen die veel meer recht hebben om blij te zijn dan jij?
Ik vind het inderdaad altijd raar als mensen zeggen dat je niet mag klagen omdat anderen het altijd slechter hebben. Ik hoop altijd maar dat ze het aardig bedoelen en niet vinden dat je je aanstelt. 🤷♀️
Mijn pijn is mijn pijn en daar mag ik boos, verdrietig ed over zijn. Want ik moet er mee leven.
Idd een goede mbt het blij zijn. Misschien een mooie om eens terug te zeggen. Mbt het thuiswerken hoorde ik het nogal eens, dat je dankbaar moet zijn en zo. Terwijl het onwijs inhakte op mijn leven, maar ja, aanstellen en zo. 🤷♀️
Zusterclivia schreef op 12-11-2021 om 09:37:
[..]
Ik vind het inderdaad altijd raar als mensen zeggen dat je niet mag klagen omdat anderen het altijd slechter hebben. Ik hoop altijd maar dat ze het aardig bedoelen en niet vinden dat je je aanstelt. 🤷♀️
Mijn pijn is mijn pijn en daar mag ik boos, verdrietig ed over zijn. Want ik moet er mee leven.
Idd een goede mbt het blij zijn. Misschien een mooie om eens terug te zeggen. Mbt het thuiswerken hoorde ik het nogal eens, dat je dankbaar moet zijn en zo. Terwijl het onwijs inhakte op mijn leven, maar ja, aanstellen en zo. 🤷♀️
Jammer is dat, hè? Zeker als naasten er zo mee omgaan. Men wil blijkbaar niet echt horen hoe het gaat. Ook andersom -als je wèl in staat bent de dag te plukken- krijg je reacties waardoor dat meteen duidelijk is. Althans, zo vat ik de complimenten over hoe sterk ik ben en over hoe mooi we hier thuis met ons verdriet omgaan, zelf op: 'Veer in je reet, want dat onderwerp gaan we liever uit de weg'.
yette schreef op 12-11-2021 om 07:44:
@ DanGun, dan heb je ook het nodige voor je kiezen gehad. Jij ook sterkte!
Toch vind ik je opmerking dat het aan je karakter ligt in hoeverre je kan dealen met tegenslagen, wat kort door de bocht. Uiteraard speelt karakter een rol, maar volgens mij is het veel ingewikkelder. Best interessant om over na te denken, ik denk echter dat dit topic niet de plek is.
Dank je
O het heeft niet met ‘kunnen dealen’ te maken maar hoe je ermee dealt. En daar bestaat geen goed of slecht in, denk ik.
Ik merk wel dat het kracht geeft wanneer je kan accepteren dat het leven soms soms zwaar kut is. Dat betekent niet dat je geen emoties mag hebben, zeker niet. Maar het oneerlijk vinden, je er tegen verzetten of het als een complete hele nare verrassing ervaren dat jou iets ergs overkomt, dat levert zoveel extra negatieve energie op.
DanGun schreef op 12-11-2021 om 14:05:
[..]
Dank je
O het heeft niet met ‘kunnen dealen’ te maken maar hoe je ermee dealt. En daar bestaat geen goed of slecht in, denk ik.
Ik merk wel dat het kracht geeft wanneer je kan accepteren dat het leven soms soms zwaar kut is. Dat betekent niet dat je geen emoties mag hebben, zeker niet. Maar het oneerlijk vinden, je er tegen verzetten of het als een complete hele nare verrassing ervaren dat jou iets ergs overkomt, dat levert zoveel extra negatieve energie op.
Helemaal eens. Ik heb kanker gekregen en nooit gedacht: "waarom ik?" Eerder "waarom zou ik het niet krijgen en een ander wel".
Natuurlijk ben ik door een rollercoaster aan emoties gegaan, maar die hadden meer te maken met de angst om afscheid te moeten nemen van mijn dierbaren. Ik wil graag nog lang deel uit maken van hun leven (vooral de kleinkinderen).
Maar de acceptatie heb ik nooit moeite mee gehad.
Kalenderleeftijd is ergens eind veertig,
geestelijk eind dertig. Helaas voelt mijn lijf wel ouder dan ik in werkelijkheid ben. Komt ook mede door een aandoening. Leeftijdgenoten zijn vaak energieker en fitter.
Maar goed het is niet anders. Heb wel altijd gezegd dat ik graag 80 wil worden, en als ik dan mijn huidige gezondheid nog heb zo ik dat erg prettig vinden.