Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Hoe was het met Peppa vandaag, Millie, of ben je daar niet aan toe gekomen?
Het monstertje is gezellig even langs geweest, maar hij werd al snel terug in de draagzak gestopt toen hij een snoekduik naar de zwakke plek in mijn slagader maakte 
. Hij heeft uiteindelijk lekker snacks gegeten bij papa op schoot. Peppa was niet uitgenodigd, hij was ook best moe.
Eenmaal thuis is hij uitgerekend vandaag hard gevallen, met zijn hoofd op de speelgoedkist. Dan voel je je als moeder even heel erg rot als je vastzit in een ziekenhuisbed zeg. Uiteindelijk waren het vooral zijn tanden door zijn tong, dus hij heeft flink pijn, maar niks ernstigs. Voor de zekerheid moet mijn man hem elk 1,5 uur wakker maken vannacht. Best pittig als je al solo ouder bent. Ik zal blij zijn als ik er weer kan zijn op dit soort momenten! Ik kreeg net al weer een filmpje dat hij op dezelfde plek stond te dare devilen als waar hij was gevallen, dus het komt wel goed met dat mannetje.
Overigens is net de neurochirurg nog even langs geweest met goed nieuws: de foto's van mijn rug zien er goed uit! Het staat allemaal netjes recht en stevig.
Dat was dan een vervelende val voor monstertje. Fijn dat de foto's van je rug er goed uit zien Millie! 
Super berichten wat ben je positief zeg!
En een heerlijk monstertje heb je, zal vast niet de eerste en ook niet de laatste keer zijn dat hij iets over houdt aan z'n capriolen 
Ha Millie, net even bijgelezen na een korte vakantie. Wat fijn dat de foto’s goed zijn en de operatie goed is gegaan! Ik hoop dat je snel thuis mag herstellen, goed om deze positieve berichten te lezen. Ik duim dat de positieve berichten vanaf nu de enige berichten zullen zijn!
Ach gossie, geen tand door de lip, maar door de tong. Kamikazemonstertje. Super dat de foto goed was!
Wat rot om je monstertje niet te kunnen knuffelen als hij zo’n snoekduik maakt! Hopelijk kun je het snel inhalen. Pittig voor je vriend ook, zo’n wekadvies, terwijl hij de laatste tijd vast ook wel genoeg slapeloze nachten gehad heeft.
Maar verder goed nieuws dus! Fijn dat de neuroloog dat nog even kwam bevestigen. Dat helpt vast om goed de nacht in te gaan.
Heeft er al iemand iets durven zeggen over hoe lang ze je willen houden daar?
Wat ben je goed bezig daar Millie, sterkte met het herstellen van de operatie!
Wat een goeie berichten! Ik hoop op meer….
Millie91 schreef op 01-10-2021 om 19:07:
Eenmaal thuis is hij uitgerekend vandaag hard gevallen, met zijn hoofd op de speelgoedkist. Dan voel je je als moeder even heel erg rot als je vastzit in een ziekenhuisbed zeg. Uiteindelijk waren het vooral zijn tanden door zijn tong, dus hij heeft flink pijn, maar niks ernstigs. Voor de zekerheid moet mijn man hem elk 1,5 uur wakker maken vannacht. Best pittig als je al solo ouder bent. Ik zal blij zijn als ik er weer kan zijn op dit soort momenten! Ik kreeg net al weer een filmpje dat hij op dezelfde plek stond te dare devilen als waar hij was gevallen, dus het komt wel goed met dat mannetje.
Natuurlijk is het pittig voor je man. Maar hij is geen solo ouder! Je bent misschien niet fysiek aanwezig en kan zoon vannacht niet wekken. Maar je bent wel mentaal nog steeds een steun voor je man in deze situatie. Onderschat je rol als moeder niet, zelfs vanuit je ziekenhuis bed.
Ik herken wel je gevoel dat je je rot voelt als kind pijn heeft/ziek is en ik niet thuis kan zijn.
Heb je enig zicht op wanneer je weer naar huis mag?
Wat fijn om zulke goede berichten te lezen Millie! Ik hoop dat dit er inderdaad voor gaat zorgen dat je straks weer mentaal én fysiek al je moeder-taken kunt doen, en heerlijk met je kleine man kunt knuffelen. Sterkte nog in het ziekenhuis!
De operatie is achter de rug, fijn. Nu kun je vanaf hier weer verder. Maar het blijft een rollercoaster. Je gaat er verbazingwekkend positief mee om, meestal dan. En ja, je mag een dip hebben. Wat iemand hiervoor al zei: het is oké om niet oké te zijn.
De val van je kleine man is wss de eerste, maar zeker niet de laatste.
Hoe gaat het vandaag?
Lieve groet.. ♥️
Vandaag is het gelukt om goed te rusten, ondanks dat ik op een gedeelde kamer lag. Ik had een hele lieve buurvrouw die vanochtend naar huis mocht, dus heb nu weer een kamer alleen.
Ik ben uit bed geweest en heb een kwartier op een stoel gezeten, dat was ook wel het maximale wat mijn rugspieren konden opbrengen. Ook is nu mijn blaaskatheter eruit, en heb ik mijn eigen kleding aan in plaats van een operatiehemd. Het gaat best snel zo! Met een beetje hulp bij het uit bed komen, kan ik zelf naar de wc.
Als het zo doorgaat mag ik morgen of overmorgen weer naar huis. Monstertje en man zijn langsgeweest, en ik zweer dat mijn monstertje in de tussentijd alweer groter, knapper is en meer fratsen heeft! Hij kletst aan één stuk, zegt wawa als hij water wil. Ordent zijn speelgoed keurig op een rijtje en probeert met een potlood te tekenen. Gelukkig is zijn val alweer naar de achtergrond en durft hij gewoon alles nog. Inmiddels komen ook zijn bovenste voortanden door, dus hij is bijna Dracula-af. En hij is zo'n heerlijk knuffelbeertje met zijn bolle wangen en grote blauwe amandelvormige ogen.
Vandaag kwam een arts nog vol trots foto's brengen van mijn rug. Jeetje, wat een metaalwerk zit daarin! Echt knap werk, wat een vak moet dat zijn. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, maar ik word steeds benieuwder naar hoe ik straks qua pijn zal zijn. Dat is niet het hoofddoel, maar er is natuurlijk wel hoop.. eerst maar zelf uit bed gaan komen.
Haha, die Millie zie!
Maak maar snel dat je uit het ziekenhuis bent of je zoontje is je intussen boven het hoofd gegroeid! Het gaat snel hé en bleven ze maar klein (en schattig).
Ik hoop dat 'het lot' telkens naar me luistert als ik het nodig heb. We zijn vrienden geworden (ook al antwoordt het mij niet hardop, maar ik weet wat het bedoelt) en ook gisterennamiddag heb ik (op jouw vraag ivm die medicamenten) tijdens het noten uit de bolsters doen enkele gunsten voor jou gevraagd. En ik heb vertrouwen!
Misschien heb je het ergens geschreven, maar waarvoor dient juist dat 'ijzerwerk' wat ze in jouw rug hebben geplaatst. Om de wervels op zijn plaats te houden waarschijnlijk, maar is dat als gevolg van de tumor dat jouw rug niet meer vanzelf op zijn plaats blijft? Indien je liever niet antwoordt, geen probleem hoor.
Als je zegt dat je morgen of overmorgen al naar huis mag, dat is onvoorstelbaar maar meer en meer gebruikelijk, ook in België hoor. Mensen worden bij wijze van spreken recht van de operatietafel naar huis gevoerd. Terwijl voor een zelfde operatie vroeger 2 à 3 weken ziekenhuis noodzakelijk waren. Ga je dan extra huishoudhulp hebben overdag? Oppassen dat je kleine spring-in-'t-veld niet op je buik springt he.
Zo, ik laat je 'genieten' van het feit dat de operatie geen maat voor niks is geweest en dat ze ook geen onverwachte dingen naar voren heeft gebracht. De voorbije weken, maanden kwam alle onheil op een hoop. Om de balans in evenwicht te brengen slaat de wijzer nu helemaal naar de positieve kant uit. En daar willen we hem houden.
Het ziet er momenteel goed uit voor jou, Millie en dat heb je verdiend!
Maak er ondanks dat het in het ziekenhuis is, morgen toch een mooie zondag van.
Wat fijn dat je uit bed komt. Met de foto's van je rug, voel je je nu een beetje Bionic Woman?