Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Er wordt vandaag nog meer dan anders aan jou en je gezin gedacht! ♥️
In gedachten ben ik bij je en stuur je kracht toe.
Ook ik ben in gedachten bij je 
Sterkte meid! Je hebt een heel bataljon aan mensen die voor je aan het duimen zijn dat alles soepel verloopt en dat het meevalt wat ze aantreffen!
Ook hier wordt aan je gedacht. Dat alles goed verlopen mag en je snel weer wat opknapt
💞
Lieve Millie,
Ook hier wordt er aan je/jullie gedacht.
Hoop dat alles goed is gegaan, en dat je je snel weer beter voelt.
Lieve Millie,
Onmenselijk wat jij allemaal op je bord krijgt. En het is oke om je ook af en toe niet oke te voelen
Ik hoop dat de operatie goed is gegaan en dat je lekker op de uitslaapkamer ligt en dat monstertje bij je mag
ook hier draaien de duimen en brand er een kaarsje
Wat lief dat je niet alleen aan je zoontje schrijft, maar er ook aan denkt om ons nog even een bericht te schrijven!
Ook vanuit deze hoek wordt er aan jou gedacht, ♥️
Operatie is goed gegaan. De bovenste tumor hebben ze zoveel mogelijk kunnen verwijderen, het gat gevuld met botcement, en de constructie zit goed geschroefd. De onderste wervel is intact gelaten, en alleen het gedeelte van de tumor dat uitstulpte is verwijderd. Blijkbaar is gisteren bij de embolisatie alleen de bovenste wervel gedaan, want bij de onderste hebben ze te maken gehad met een liter bloedverlies (op een tumor van amper een centimeter, kun je nagaan), dus bij het wakker worden zag ik wat bleek. Inmiddels hebben ze mij een zakje donorbloed gegeven en zit er weer kleur op mijn gezicht.
De artsen leken tevreden. Dat zie ik natuurlijk graag! Ik zie nog wazig van de pijnstillers en dit stukje typen kostte me een halfuur, maar het lijkt erop alsof er één stukje van de rit redelijk volgens plan is verlopen. I'll take it.
Ik lig nog aan allerlei drains, katheters en infuzen dus het monstertje moet ik even via de telefoon bewonderen, maar mijn lieve man was er zodra ik de verpleegafdeling weer in werd gebracht. Wat een opluchting om zijn gezicht dan weer te zien. Ik hoop dat mijn herstel meevalt, op dit moment heb ik het idee dat er iets 'onnatuurlijks' is verdwenen uit mijn rug. Zou toch zo mooi zijn als ik die pijn niet meer hoef terug te zien!
O wat een fijne update! Wat knap hoe je typen kan onder deze omstandigheden. En fijn dat je die bovenste tumor goed hebben kunnen verwijderen, heel wat beter kwijt dan rijk zulk soort groeisels.
wat een helder verhaal Millie. Veel knuffels aan je man en monstertje