Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Ik heb een tijdje aan zitten hikken tegen het delen van de uitslag van de CT scans, omdat slecht nieuws delen nooit leuk is. Maar helaas is er in de woorden van de oncoloog 'evidente groei' geweest. In de longen is de grootste plek van 8 mm naar 13 mm gegaan, in de rug is er zoals al bekend een gevaarlijke situatie ontstaan. Uitzaaiingen in het bekkengebied zijn bijna allemaal gegroeid. Zijn conclusie: de immuuntherapie heeft niet aangeslagen.

Tja, rotnieuws. Maar met een heel klein hoopvol randje: wij weten dat pseudoprogressie bestaat. En er lijken geen nieuwe plekken bij te zijn gekomen, wat daar in ieder geval geen hard tegenbewijs voor levert. En: de grootste tumor in de bil (en de grootste uitzaaiing daarnaast) is gekrompen! De grootste zijde is van 77 mm naar 63 mm gegaan. Volgens de oncoloog een verlaat effect van de bestralingen. Zou natuurlijk kunnen, maar ik vind het wel hoopvol. In alle voorgaande scans was die tumor namelijk stabiel. Het zou in ieder geval fijn zijn om te weten dat bestraling in urgente gevallen kan helpen. 

Ik mocht zelf beslissen of ik door wilde gaan met de immuuntherapie, en dit wil ik graag. Ik ben ook heel benieuwd wat er uit het weefselonderzoek komt van mijn rug, zowel qua diagnose als of er tekenen zijn van aangeslagen medicatie.

Ik baal en blijf tegelijk hopen. Het is nu wel bikkelen, ik moet extreem voorzichtig zijn met mijn rug waardoor ik aan de zijlijn sta qua verzorging van het monstertje. Maar wel met uitzicht op verbetering door de operatie. 

Het monstertje is inmiddels al een paar dagen een echt draakje, het lijkt of hij al een peuter is geworden! Driftaanvallen waarbij hij zich brullend op de grond werpt als hij iets niet krijgt/mag, dingen op de grond gooien als hij het 'verkeerde' krijgt.. überhaupt is het niet gauw goed. Het lijkt nog steeds afkomstig van tandenleed, want af en toe is hij echt ontroostbaar en na een paracetamol is hij ineens rustig en vrolijk. Arme kleintjes, waar ze toch doorheen moeten. Maar het maakt het niet veel makkelijker voor een mama met een wervel als een zijden draadje om iets met hem te doen! Hopelijk is het snel oktober en ben ik na de operatie weer zo goed als nieuw.