Mezelf beschermen bij hoogsensitiviteit/inlevingsvermogen

Ik bedenk dan dat familielid er niets aan heeft. 

Wij zijn deze zomer een nicht verloren. Zij was zelf nogal optimistisch. Ze is lang ziek geweest en ze heeft er niets aan als het hele dorp thuis gaat huilen om haar. Natuurlijk mag je huilen maar realiseer je dat die ander er niets aan heeft. 

Waar ik ben opgegroeid is het normaal om veel met andere zieke mensen bezig te zijn. Maar je schiet er helemaal niks mee op eigenlijk. 

Hoi Lauren,

Ik weet ook al jaren dat ik hoogsensitief ben. Ik begreep eerst totaal niet waarom ik emoties en stemmingen soms bijna overnam en ik vond het heftig..

Idd een ander heeft daar niks aan maar bij mensen met HSP is het nou eenmaal geen kwestie van het van je afzetten en loslaten. Bij ons werken dat soort dingen nou eenmaal anders.
Je kunt jezelf weet ik inmiddels alleen weerbaarder maken door grenzen te stellen aan jezelf. Journaal uitzetten als het te veel wordt of beter helemaal niet kijken,  oppassen met drukke plekken bezoeken enz.
Wat bij mij ook hielp is het te accepteren op het moment dat ik emoties heb die niet van mij zijn ipv er tegen te vechten. Het hoort nou eenmaal bij me dat ik veel aanvoel en overneem. Dat is niet altijd makkelijk maar ik kan het niet even uitzetten of zo, het is wat het is...

Is een online training iets voor je? https://www.psychologiemagazine.nl/academy/hooggevoeligheid/training-grenzen-stellen/

Of, als je liever leest, leestip om jezelf beter te begrijpen:

Gevoeligheid hoort bij je, maar dat wil niet zeggen dat je je niet kunt afschermen tegen te veel emoties. Ik vond het boek van Wim Kijne, Handboek voor gevoelige mensen een heel fijn boek. Er staan praktische oefeningen in en ik denk dat dit je zeker op weg zal helpen. 

Wat mij helpt, en hopelijk ook de situatie waar ik dan over in zit, is in de avond een kaarsje branden voor alle dingen die me die dag geraakt hebben. Als een soort gebed of meditatie met positieve intenties. Ik benoem dan per kaarsje de situatie of de mensen om wie het gaat. Het lukt me dan beter om het los te laten. En ik vraag me ook af waar de ander meer aan heeft: een teneergeslagen Kaassoufflee of een optimistische, vrolijke, energieke Kaassoufflee die in staat is om een ander bij te staan (door te kunnen luisteren en praktisch te steunen ipv de last over te willen nemen want dat kan namelijk niet) 
Ongelukken, ziekte, misbruik, aanslagen, oorlogen….niemand is ermee geholpen als jij in een hoekje gaat zitten huilen terwijl jij juist de mogelijkheid hebt om een positieve bijdrage aan de wereld te leveren.
Ik herken het heel goed en het blijft een uitdaging. Eer en respecteer je eigen gevoeligheid en probeer er iets moois mee te doen in (vrijwilligers)werk of kunst/creativiteit.

Heb je al eens ademhalingsoefeningen geprobeerd? Dan zakken je emoties iets en ben je even in het heden op meer afstand van je gepieker en je gevoelens, is mijn ervaring

probeer te reguleren wanneer je bv nieuws ontvangt over dit familielid. Overdag wel bv een appje lezen, terwijl je daarna weer genoeg afleiding hebt door werk/ kinderen/sport. En niet in de avond, als je dan juist ruimte voelt om er steeds meer bezig te zijn en het mee naar bed neemt. Hoe je dit praktisch aanvliegt moet je zelf bedenken.
En ga wat doen als je jezelf dreigt te verliezen, geef je lijf iets te doen.

En laatst de helpende gedachte leren toepassen: ik kan niet objectief de persoon voor mij helpen als ik mee ga in de emotie van de ander. Het is fijn om diegene zijn emoties te verstaan, maar tot op een zekere hoogte. Ik vind iemand bijna nooit 'zielig'. Dit omdat ik weet dat vaak juist zij daar geen baat bij hebben. Wel medeleven en compassie, maar ook hulp om van iemand die in balans is. Als je meegaat in de emoties van anderen raak je volledig uit balans en verlies jij jezelf (even op werkgebied hoor, privé is dit weer anders). Ik kan op werk niemand helpen als ik mij niet afsluit en volledig meega in de emoties. Of teveel van uit mijn eigen ervaringen te werk ga. Door deze gedachtengang weet ik veel beter wie ik ben en wat de ander nodig heeft ipv subjectief mij mee te laten voeren door de emoties en gedachten van anderen.

Ja vroegah, kon ik al van slag zijn als ik een verdrietig persoon aan de overkant van de straat zag lopen. Ik voelde al die pijn en ellende. Ik kon niet op zaterdag de stad ingaan, veel te veel indrukken en verschillende energieën. In eerste geval voel ik het nog maar vraag ik een 'hogere macht' (noem het God, kosmos, het Leven) die ander te helpen voorzover hij of zij dat kan toe laten. Dan kan ik het loslaten. 
Iedereen kan wel zeggen dat je de ander niet helpt door mee te voelen en dat is natuurlijk zo maar zo werkt het niet. Je voelt het al voordat je zoiets kan denken. 
Maar... er is wel degelijk iets in je eigen systeem waardoor dit gebeurt. Mensen die zo gevoelig en empathisch zijn, zijn vaak ook een vorm van codependent: zij willen helpen, de wereld redden ook al is het ten koste van zichzelf. Ergens hebben zij besloten dat dat hun taak is. 
(ik praat uit ervaring)
Maar daar is iets mee. Dat is ongezond en een teken van te weinig 'ik' : een gezond egoïsme dat het eigen systeem beschermd. Ik voor mij vind het zaak daar aan te werken. Niet door de hele tijd maar grenzen te moeten stellen, dat kan een tijdje nodig zijn om het ik weer te voelen. Maar door meer je authentieke eigenheid te gaan leven. Veelal is deze overgevoeligheid een overlevingsstrategie die je niet langer dient. Niet dat het me al gelukt is deze geheel te lozen: het blijft een levenslang zwak punt waar therapeutische interventies nog nauwelijks genoeg uitkomst bieden. Sterkte 

Ik heb juist het tegenovergestelde. Het is zelfs zo dat ik me heb moeten aanwennen om empathie te tonen. Dat had ik wel, maar het voelde nooit natuurlijk om dat ook te uiten. Ik kan dus heel goed zeggen ‘goh wat vervelend voor je’, maar ik voel het niet. Ik denk dat ik alleen met mijn kinderen een deel van het gevoel overneem, en daar heb ik wel bewust voor mezelf moeten bepalen dat de pijn bij hen ligt en ik alleen het luisterende oor kan bieden. Dat klinkt wat cru, maar ik weet van een gevoelige collega dat zij dat ook bewust doet en tegen zichzelf zegt: dit is jouw probleem en jouw gevoelens.
Mijn moeder heeft het in overtreffende trap, die zegt ook letterlijk dat je daarvoor twee oren hebt, ene oor in en het andere weer uit.