Maagklachten
Lieve dames,
Help me alsjeblieft.
Ik heb een angststoornis, hypochondrie, die best heftig is. Als t goed met me gaat, gaat het heel goed, maar zodra ik wat mankeer is de beer in mij los. Therapie helpt niet en het komt nu dwars door mijn medicatie heen. Ik heb al eens een topic geopend toen ik wat in mijn borst voelde, wat met een sisser afliep. En nu heb ik last van mijn maag. Het spijt me dat ik dus wederom iets open, maar ik kan op dit moment in t wknd nergens heen.
Oke, wat speelt er. Sinds korte tijd heb ik last van mijn maag. Enige tijd na het eten krijg ik last van boeren en misselijkheid. Geen pijn, nergens, geen andere (vreemde) klachten. Ik naar de huisarts, nog volkomen rustig overigens. Zij hoorde mijn verhaal aan en dacht aan obstipatie omdat ik slechts 1x in de 2 a 3 dagen ontlasting heb. Nu is dat al sinds jaar en dag mijn patroon maar de dokter zei dat dit nu mss toch voor obstipatie zorgt. Dus...zakjes vezels mee en even in wat hogere dosering gebruiken om de boel op te schudden, in de hoop dat t 'putje weer doorloopt'. Morgen moet ik verschil merken anders terug. Tot zover oke, alleen vond ik het een aparte diagnose, maar ik ben natuurlijk de dokter niet.
Dit was woensdag.
Nu merk ik dat er ontlasting loskomt en dat mijn maag rustiger is als ik de zakjes gebruik. Maar mijn probleem zit hem dus in de angst dat die maagklachten veroorzaakt worden door iets anders, uiteraard iets ernstigs, iets aan mijn alvleesklier. En dat idee laat me nu niet los. Zondagochtend, ik kan nergens heen met mijn angsten. Balend van mezelf dat ik mezelf niet onder controle heb. Een topic moet openen in de hoop dat er iemand is die me rustig kan krijgen.
Opziend tegen de dag uit angst wat mn maag weer zal gaan doen.
Ik weet dat ik klink alsof ik gek ben, maar dit heeft me in zijn greep.
Sorry 🥺
absor schreef op 03-10-2022 om 14:00:
met hypochondrie ben je dus continu bang dat je een ernstige ziekte onder de leden heb begrijp ik.
maar, gewoon een vraag uit interesse hoor, heb je dan niet dat je bang bent voor een groot ongeluk oid?
Klopt, althans in mijn geval deels, want het is niet altijd aanwezig. Zodra ik iets mankeer waarvan ik zelf niet direct weet wat het is, krijg ik dus last van angst dat het iets ernstigs zou kunnen zijn. Die angst neemt bezit van me en zelfs met de diagnose van een arts heb ik moeite. Ik weet het zelf immers beter. En dan is er in mij een rationeel deel dat prima weet hoe het zit, maar aan de andere kant zit er dan een duiveltje op mijn schouder dat steeds in mijn oor toetert met slechte gedachten. Er is in mijn hoofd dan geen ruimte meer voor andere dingen dan een ernstige diagnose en mijn eind is al bekend.
Voor een ongeluk ben ik gek genoeg dan weer niet heel bang...
Als ik dit zo teruglees dan is het zo zo zo beschamend.
Frikandelspeciaal schreef op 03-10-2022 om 14:20:
[..]
Klopt, althans in mijn geval deels, want het is niet altijd aanwezig. Zodra ik iets mankeer waarvan ik zelf niet direct weet wat het is, krijg ik dus last van angst dat het iets ernstigs zou kunnen zijn. Die angst neemt bezit van me en zelfs met de diagnose van een arts heb ik moeite. Ik weet het zelf immers beter. En dan is er in mij een rationeel deel dat prima weet hoe het zit, maar aan de andere kant zit er dan een duiveltje op mijn schouder dat steeds in mijn oor toetert met slechte gedachten. Er is in mijn hoofd dan geen ruimte meer voor andere dingen dan een ernstige diagnose en mijn eind is al bekend.
Voor een ongeluk ben ik gek genoeg dan weer niet heel bang...
Als ik dit zo teruglees dan is het zo zo zo beschamend.
Nee, stop daarmee aub. Het is niet beschamend. Het is ontzettend vervelend, in de eerste plaats voor jezelf. In gedachten heb jij jezelf al diverse keren terminaal gezien en vast ook al diverse keren je uitvaart voorgesteld. De kameraad van ons heeft, waar dat kon , ook weleens tegen een patiënt gezegd: welke aandoeningen die in jouw ogen fataal zouden aflopen zijn er daadwerkelijk uitgekomen? Ondanks jouw duivel vraag ik het ook aan jouw, welke terminale aandoeningen waarvan je overtuigd was ze te hebben zijn uitgekomen? Hopelijk kan je af en toe die duivel even van je schouder afduwen
Frikandelspeciaal schreef op 03-10-2022 om 14:20:
[..]
Klopt, althans in mijn geval deels, want het is niet altijd aanwezig. Zodra ik iets mankeer waarvan ik zelf niet direct weet wat het is, krijg ik dus last van angst dat het iets ernstigs zou kunnen zijn. Die angst neemt bezit van me en zelfs met de diagnose van een arts heb ik moeite. Ik weet het zelf immers beter. En dan is er in mij een rationeel deel dat prima weet hoe het zit, maar aan de andere kant zit er dan een duiveltje op mijn schouder dat steeds in mijn oor toetert met slechte gedachten. Er is in mijn hoofd dan geen ruimte meer voor andere dingen dan een ernstige diagnose en mijn eind is al bekend.
Voor een ongeluk ben ik gek genoeg dan weer niet heel bang...
Als ik dit zo teruglees dan is het zo zo zo beschamend.
tja, men lijdt het meest aan het lijden dat men vreest,
maar nimmer op komt dagen
lastig hoor. je hebt er therapie voor gehad begrijp ik tussen de regels door. Ik zou de oefeningen die je daar geleerd heb maar weer uit de kast trekken
Dorestad schreef op 03-10-2022 om 14:29:
[..]
Nee, stop daarmee aub. Het is niet beschamend. Het is ontzettend vervelend, in de eerste plaats voor jezelf. In gedachten heb jij jezelf al diverse keren terminaal gezien en vast ook al diverse keren je uitvaart voorgesteld. De kameraad van ons heeft, waar dat kon , ook weleens tegen een patiënt gezegd: welke aandoeningen die in jouw ogen fataal zouden aflopen zijn er daadwerkelijk uitgekomen? Ondanks jouw duivel vraag ik het ook aan jouw, welke terminale aandoeningen waarvan je overtuigd was ze te hebben zijn uitgekomen? Hopelijk kan je af en toe die duivel even van je schouder afduwen
Daar kan ik heel kort op antwoorden, dat het er godzijdank 0 zijn. En ook dit keer zal het vast met een sisser aflopen, maar op dat punt ben ik nog niet.
En idd, ik heb de speeches bij wijze van spreken al klaar...
@absor, dat klopt van die therapie. En dat klinkt allemaal heel leuk omdat ik op zo'n moment rustig ben, maar op het moment dat ik weer door het dolle heen ben krijg ik met geen tip of truc grip op mezelf.
misschien icm een oxazepammetje wel?
SuzyQFive schreef op 02-10-2022 om 11:27:
En probeer vooral niet als je klachen hebt te gaan Googlen want dan heb je de meest enge ziektes terwijl veruit de meeste mensen echt gewoon iets heel simpels hebben.
Kijk hooguit op Thuisarts.nl
Heel fijne site waardoor ik vaak gerustgesteld wordt.
En helpt een kopje valeriaanthee?