Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
Dankjulliewel allemaal!
Het was weer een hele bedoening, maar om andere redenen dan gewoonlijk: ik werd na mijn bloedcontrole een half uur VOOR mijn consultatie afspraak al binnengeroepen 😶. Gelukkig krijg ik dan een pushbericht op mijn telefoon want ik was wat verderop in de gang rustig een koffie aan 5 slurpen.
Gevolg: mijn vriendin die meekwam om me te steunen, kwam net aan toen ik het dokterskabinet alweer buitenstapte 🤪
We hebben dan samen gegeten en wat bijgepraat en toen is ze weer vertrokken.
Maar toen ik bij mijn auto kwam, wou die niet starten. Pechdienst gebeld die gelukkig redelijk snel ter plekke was en een nieuwe batterij gekregen.
Dus uiteindelijk was het toch weer 15.30 eer ik thuis was.
Zo blij dat die stress weg is, ik kan weer wat vooruit kijken nu!
Hoe en wanneer mijn volgende controle doorgaat kon die arts- assistent me niet zeggen. Dat hoor ik volgende maand wel weer als ik nog eens ga voor bloedname en controle medicatie.
Volgende week heb ik een afspraak op orthopedie ivm mijn rugpijn. Hopelijk hebben zij tips of een behandeling want het sleept wel erg lang aan nu.
Maar nu mijn angst daarover weg is en dus ook mijn hyperfocus, zal het mss vanzelf al beteren? Dat zou mooi zijn 😄
Misschien moet je je rug ook dat boek te lezen geven 
?
Hoe lang van te voren hoor je meestal dat je een afspraak hebt?
Balen van je accu wel. Kan me zo voorstellen dat je eigenlijk vooral heel snel naar huis wilde. Slaap lekker vannacht, na het goede nieuws.
Ik ben snipverkouden, aan mijn overzicht van coronatestuitslagen te zien voor het eerst in ruim een jaar
pfoe, ik heb vandaag een flinke weerslag gehad van gisteren, heel de namiddag op de bank gespendeerd. Doodmoe van de spanning en dat gedoe met de auto.
Het is lang geleden dat ik me nog zo uitgeput heb gevoeld Hopelijk morgen weer beter.
Hoe gaat het met jullie? Alles nog ok ondanks verkoudheden, valpartijen...?
Dat klinkt eigenlijk heel logisch, Aliva, dat je uitgeput was toen de spanning wegviel. Hopelijk voel je je vandaag een beetje beter, en ontspannener door de goede uitslag.
Mijn verkoudheid is alweer over. Was een snel virusje
Agen, gelukkig maar dat je verkoudheid over is. Mijn man loopt ook te snotteren en heeft hoofdpijn en een zere keel. Vanmiddag testen. Tot die tijd moeten we allebei in quarantaine.
Aliva, ben je weer een beetje bijgekomen? Ik heb ook vaak dat ik na één of meerdere inspannende dagen echt wel een dag moet bijkomen. Ik sta mijzelf dat ook toe, het is niet anders. En dan is fysieke inspanning minder vermoeiend dan bijvoorbeeld stress. Na een ziekenhuisbezoek ben ik ook meestal uitgeput. Op die dagen plan ik ook niets anders.
Dus als je nog te moe bent, zou ik nog maar een dagje rustig aan doen.
Ik voel me vandaag gelukkig weer fit, dankjewel 🙂
Ik heb wel een mail gestuurd naar het werk hoe het zit met mijn vakantiedagen want als ik (deeltijds) het werk hervat zou ik toch graag wat vakantiedagen achter de hand hebben voor dit soort situaties.
Kun je je voor zo’n dag niet (kortdurend) ziekmelden? Je bent dan door je gezondheid niet in staat te werken, zou ik denken.
Net als Picunia herken ik het ook, uitgeput zijn na een spannende uitslag, dus het lijkt me ook niet een onredelijke, heel persoonlijke wens van jou.
Hopelijk is de rest negatief, Picunia, en de verkoudheid snel over.
ja, een dagje ziekmelden kan natuurlijk ook.
Hebben jullie dat ook, dat mensen je soms willen troosten terwijl je eigenlijk erkenning zoekt?
Ik legde uit aan een vriendin hoe die dag er had uitgezien (boodschapje, ziekenhuis, auto perikelen) en dat ik de dag erna helemaal uitgeput was.
Ik kreeg de reactie ´maar dat is toch normaal, ik zou ook moe zijn na zo´n dag!´.
En dat is dan wel goed bedoeld, mss om je op te beuren, maar nee, het is niet ´normaal´.
Met ´je ziet er goed uit!´ weet ik ook nooit goed wat ik ermee moet. Ik krijg dan de neiging om te zeggen ´ja maar ik ben wél ziek hoor!´ 
Rustig hier! Hoe is het met iedereen?
Mijn man heeft geen Corona. Hij heeft mij wel aangestoken: ik heb hoofdpijn en keelpijn, niet snotterig. Ik vind het nu nog vervelender om ziek te zijn dan voordat ik leukemie kreeg. Ik ben er heel erg klaar mee, steeds zwak, ziek en misselijk. Ook na de valpartijen heb ik afspraken moeten afzeggen en nu weer, bah! Ik zou vanmiddag naar een theaterstuk, maar ik heb de kaartjes maar weggegeven. Maar goed, er zijn ergere dingen 😉.
Fijne zondag allemaal!
Oh vervelend pecunia!
Dat is 1 van de rottige dingen aan ziek zijn, vind ik: de onvoorspelbaarheid en je steeds moeten aanpassen.
Duurt het langer voor jou om van zo´n infectie te genezen nu je ziek bent (geweest)?
(Sorry pecunia, ik ben je status even kwijt: word je nog behandeld op dit moment?)
Door mijn medicatie heb ik een verlaagd aantal witte bloedcellen dus ik ben wat kwetsbaarder dan de ´gewone´ mens maar behalve een blaasontsteking tot nu toe nog niet ziek geweest.
Gisteren een ´drukke´ dag: van 13.30 tot 20.30 met een vriendin op stap geweest.
´s Avonds voelde ik de vermoeidheid komen aankruipen. Ik krijg dan zo´n knellend gevoel in mijn nek en achterhoofd en mijn gezicht voelt dan zo ´trekkerig´ aan.
De rest van de avond op de bank gelegen, en daarna geslapen tot 9u 😶
Vandaag voel ik me suffig maar niet echt uitgeput.
Rustig dagje dan maar.
Zo´n situaties doen me wel wat piekeren: hoe gaat het gaan als ik terug aan het werk ben?
Binnen ruim twee weken is het zo ver.
Ik hoop dat ik snel antwoord krijg ivm mijn vakantiedagen zodat ik me een beeld kan vormen hoe ik dat kan organiseren. Ik zou door middel van vakantie langzaam willen opbouwen van 3 halve dagen naar de vereiste 5 halve dagen (wat het minimum terwerkstellingspercentage is bij ons).
Aliva, wat een drukke dag heb je achter de rug! Geen wonder dat je moe bent. Maar niet uitgeput, dat is vooruitgang, toch?
Ik kan me voorstellen dat je de eerste dagen, weken, nadat je weer bent begonnen met werk, heel erg moe zult zijn. Dan is het verstandig om verder niets te plannen op je werkdagen. Langzaam opbouwen door vakantiedagen in te zetten is ook een hele goeie.
Ik heb zelf gemerkt dat het langzamerhand steeds beter gaat, qua vermoeidheid. Waar ik eerst na een (niet zo) lange fietstocht de rest van de dag moest bijkomen, is dat nu niet meer aan de orde, zelfs bij vermoeiender aangelegenheden. Ik hoop dat dit ook voor jou gaat gelden. Hou je vast aan de kleine stapjes vooruitgang! Het wordt beter!
Wat mij nog te binnen schoot: de ene dag kon ik meer aan dan de andere, soms zonder logische aanleiding. Herken je dat ook?
Ik ben inmiddels al drie jaar klaar met de behandelingen. De ziekte is in remissie. Maar de behandelingen hebben verschrikkelijke gevolgen gehad, waardoor ik nu sinds ruim een jaar pas echt aan het herstellen ben. En dat gaat gelukkig met -letterlijk- vallen en opstaan redelijk goed. Ik ben inmiddels definitief afgekeurd, dus (betaald) werken kan ik niet meer. Wel heb ik heel leuk vrijwilligerswerk voor een paar uur per week. Dat gaat ook steeds beter, qua vermoeidheid.
Picunia schreef op 14-11-2021 om 10:43:
Ik kan me voorstellen dat je de eerste dagen, weken, nadat je weer bent begonnen met werk, heel erg moe zult zijn. Dan is het verstandig om verder niets te plannen op je werkdagen. Langzaam opbouwen door vakantiedagen in te zetten is ook een hele goeie.
Ja, dat zei mijn huisarts ook: je zal merken dat je de eerste weken niets anders doet dan werken en bijkomen van het werk. Maar daarna heb je hopelijk weer een stap gezet in je belastbaarheid.
Deze week was niet zo´n goede week wat me weer doet twijfelen. Maar langs de andere kant, heb ik wel iets nodig dat me wat doel en structuur geeft.
Ik had gehoopt dat te vinden in het verder ´revalideren ´ en fit worden maar ik loop ook daar tegen mijn fysieke grenzen aan en ik kan bijlange niet zoveel doen als ik zou willen.
Dus dan maar proberen of werken lukt.
Picunia schreef op 14-11-2021 om 10:49:
Wat mij nog te binnen schoot: de ene dag kon ik meer aan dan de andere, soms zonder logische aanleiding. Herken je dat ook?
Ja, dat is wel herkenbaar.
Ik merk wel dat fysieke inspanning (flinke wandeling, fietstochtje, me lang ´recht´ moeten houden bvb op een stoel) en stress vaak een weerslag geven. Ook de koude is vermoeiend vind ik.
Als ik dan een dag heb met een combinatie van die factoren is het helemaal bingo!