Ik zit even vast…
Graag krijg ik weer wat nieuwe inzichten… Vooropgesteld; ik ben normaal een ontzettend positief en blij mens, maar door een aantal tegenslagen ben ik nu even mijn oude positieve en vrolijke ik kwijt.
Dit jaar en eind vorig jaar was een pittige periode. Qua werk erg veel tegelijk gedaan vanwege uitval van collega’s waardoor ik me vanaf eind vorig jaar al erg moe en overwerkt voelde. Toen begin dit jaar een chronische ziekte als diagnose gekregen, met als advies snel gas terug te nemen, mn op werkvlak. Dat heb ik toen gedaan maar voelde ook meteen als een zwaktebod omdat ik de overgebleven collega’s onder druk zette.
Tegelijk vind ik het lastig me nu te verhouden tot het feit dat ik nu deze ziekte heb en beperkt ben op sommige vlakken. Ik ben iemand die het liefste doorgaat en niet laat blijken dat iets moeilijk gaat. Twee maanden later zat ik opnieuw bij de dokter met een andere klacht - eerst een onzekere diagnose- maar nu een aantal MRIs later meer duidelijkheid en binnenkort volgt een flinke operatie. Gelukkig niet iets waarvan ik niet zal herstellen, maar het zal wel een grote ingreep worden.
En nu… sinds deze gezondheidsrollercoaster merk ik dat ik dingen negatief bekijk. Mijn karakter is dat ik snel het gevoel heb dat ik iets niet goed doe, en door deze gezondheidsproblemen voel ik me continu tekort schieten. Terwijl ik weet dat het onzin is, speelt het mee, en leg ik alles wat ik doe onder een vergrootglas en ben ik enorm uit het veld geslagen als iets niet volgens verwachting loopt.
paar voorbeelden: afgelopen nacht liggen piekeren over een gesprek op werk, terwijl daar feitelijk niks mee aan de hand is, maar met de vraag of ik alles wel goed heb gedaan, nacht ervoor gepiekerd over een offerte die ik heb opgevraagd en hoger is dan verwacht (wat vinden collega’s daarvan, ben ik te naïef geweest etc). Ander voorbeeld; we zitten nu in een huur vakantie huisje, en onze hond heeft geblaft in de tuin en daar zei een buurvrouw wat van en ik ben nu al uren van slag, terwijl we de hond nu bij ons houden en onze excuses hebben gemaakt. Ik maak me dan zo’n zorgen dat we slechte huurders zijn en dat de verhuurder teleurgesteld in ons is. Dat die buurvrouw vast gaat klagen over hoe erg het was.
Mijn man zegt dan dat ik gewoon even de knop moet omzetten maar door zo’n opmerking van hem voel ik me alleen maar meer falen. Ik weet gewoon niet hoe uit deze negatieve gedachten spiraal te komen.
Alles vliegt me enorm aan en ik zou het liefst ergens diep onder een deken wegkruipen. Terwijl ik tegelijk ook enorm kan genieten van leuke dingen- zo hebben we vandaag ook een leuke dag aan het strand gehad met het hele gezin waar ik ontzettend van heb genoten. Maar dan een relatief klein incident met de hond zorgt voor eindeloos gepieker en ben ik compleet in mineur.
Kent iemand dit? Hoe zet je die knop weer om? Of is dit nou eenmaal wat het is en ben ik tijdelijk uit balans door wat er aan de hand is?
Hoe kom ik weer op mijn positieve pootjes terecht?
Wordt het je misschien wat te veel? Niet gek met wat je hebt moeten doormaken de laatste tijd! Er zijn mensen die omvallen van minder..
Het gepieker herken ik wel heel erg hoor, ik kan over zoiets in mijn hoofd ook lang doorgaan, bijv over wat anderen ergernis van vinden.. lastig! Niet echt tips dus, sorry! Wel advies om ook echt aan jezelf te denken en te beseffen wat je allemaal hebt doorstaan.. dus: wees lief voor jezelf! Veel sterkte hoor!
Dank Tip. Dat is wat ik ook denk. Er is zoveel gebeurd dat het me nu even teveel is. Maar dat accepteren en lief voor mezelf zijn vind ik dus heel moeilijk.
Ik heb nu twee weken vrij, maar daar ontspanning door krijgen lukt bijvoorbeeld amper.
heb je al eens geprobeerd om met je huisarts te praten hierover? Heb zelf ook een periode gekend dat ik helemaal niet mezelf was, en ik een minderwaardigheidscomplex had ontwikkeld. Alles wat ik deed voelde fout en niet goed. Bang om te falen ook, zowel prive als op het werk. Gesprek met de huisarts heeft me goed gedaan, in die zin; ik heb m'n verhaal kunnen doen tegen iemand die ver van me af stond, maar tegelijk ook iemand die alle fysieke mankementen van mij af weet. Waarom bij deze persoon dan ook niet de mentale problemen bespreken? Uiteindelijk heb ik wel via de psycholoog hulp gekregen, aangezien dat echt nodig was in mijn situatie.
Heb je wel eens gehoord van Vertellis? Google maar eens als je wilt. Dat heeft mij ook enorm geholpen, zeker om de negatieve gedachten om te buigen naar het positieve. Succes in ieder geval! 🙏☘️
Als je boven de 40 bent, kunnen hormoonwissselingen ook meespelen..
Dat is best een goed idee, om een afspraak met de huisarts te maken en het daar eens te bespreken. Naar Vertellis ga ik even zoeken, ik ken het niet.
@Treurniet; dank ook voor jouw tip. Ik ben 44 dus het zouden zeker deels hormonen/beginnende overgang kunnen zijn. Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht.
Als ik me zorgen ga maken om hoe mijn honden zich gedragen en wat buitenstaanders daar van denken weet ik dat mijn depressie weer op de loer ligt. Ik ben er bekend mee. Heb twee keer in mijn leven een jaar lang AD geslikt.
Ik voorkom dieper zinken door te sporten, mindfulness te doen, mezelf (en de honden) te vergeven als er iets mis gaat en de deur ruim open te houden voor het eventueel weer nodig hebben van mijn AD.
Huisarts zou ik dus zeker aanraden.
@bibi387 Hoe is 't nu? Heb je stappen ondernomen inmiddels? Of zie je hier toch vanaf?
Hoi Limburg,
Sorry, hele poos niet meer op dit forum geweest. Wel stappen gezet, maar niet in de vorm van therapie. Mijn gezondheid gaat gelukkig wat beter, en ben lotgenotencontact gaan zoeken bij een patiëntenvereniging, wat erg fijn is. Ik voel me daar veel rustiger over, het is een chronische aandoening die ik heb, maar heb die nu meer een plek kunnen geven. De grote operatie volgt nog wel, maar moet nog een definitieve datum krijgen, maar omdat alles daar nu voor geregeld is maak ik me daar minder druk over (alle pre-operatieve afspraken achter de rug).
Mijn werkplezier is weer terug en ik zit niet meer "vast", heb veel gesprekken met mijn man gehad, dat was ook erg fijn. Bij de huisarts ben ik niet meer geweest, maar wel met veel specialisten in het ziekenhuis (loop nu bij drie verschillende) en door de vele afspraken kon ik daar wel mijn twijfels en vragen kwijt.
Gaat nu dus weer stukken beter, slaap ook weer goed, en ben ook weer meer gaan sporten, wat me ook enorm heeft geholpen. Eerst een poos yoga, en nu net weer hardlopen opgepakt. Ik hoop dat mijn positieve kijk nu weer gewoon blijft, we gaan het zien 
Zo Bibi dat is fijn dat je er nu toch wat beter bijzit. Ik herken het gedeelte van het piekeren als iemand wat zegt zoals een buurvrouw in een huisje over de hond. Dat soort dingen kunnen me echt van de wijs brengen soms. Voor mij betekent dat niet dat ik hulp moet inschakelen of zo ook. Maar wel vervelend als dat je dan zo “pakt”. En je man zegt dan “knop omzetten” ja maar daar is geen knop. Leuk geprobeerd.
Fijn te horen dat je weer de goede kant op waait.