Ik heb spijt dat ik op mezelf ben gaan wonen
Woon nu sinds een jaartje op mezelf, ik dacht dat dat het leven zou zijn doordat ik dan mijn vrijheid zou hebben. Maar uiteindelijk stelt alles echt niks voor en voel ik me eenzaam altijd alleen thuis. Ik ga bijna elke dag naar mijn moeder om te eten want anders eet ik niks. Als ik niet langs ga voel ik me ook slecht en ongelukkig doordat haar zorgzaamheid mij toch opbeurt en zo niet alleen voel. Dan denk ik waarom al die moeite en geld erin gestoken ?
Oke ik mocht niks van mijn moeder tot laat weg blijven, uitgaan of op vakanties. Maar sinds ik op mezelf ben wil ik ook niet tot laat naar buiten en ben ik elke dag thuis, ben wel veel gaan reizen maar zo veel stelt dat ook allemaal niet voor en daarvoor hoefde ik ook niet op mezelf want dat kon ik ook wel nog met moeite regelen. Ze heeft er nu nog moeite mee als ik op vakantie ga dus zeg niks meer en ga dan stiekem. Maar eerlijk is eerlijk toch wat heb ik mezelf aangedaan? Nu moet ik keihRd blijven werken om vaste lasten te blijven kunnen betalen. Ik zie er de waarde niet meer van in en het meest irritante is dat als ik thuis zou wonen miss weer dan wel weer de verlangen krijg om ineens weg te gaan terwijl ik nu een saaie huismus ben geworden
Ik weet nog dat je een topic plaatste over je thuissituatie, daar was je toen goed klaar mee. Begrijpelijk als ik het zo las.
Geef het de tijd, misschien merk je dat je op een gegeven moment wat minder behoefte krijgt om bij je moeder te gaan eten en sla je het een keertje over. Je moeder zal misschien sputteren, maar dat is het fijne van een eigen huis, je hebt er verder geen last meer van.
Is er iets waar je bij zou willen? Een sport / hobby/ koor? Dan ontmoet je gelijk andere mensen en ben je een avond onder de pannen.
Heb je hobby s waar je tijd mee doorkomt? Of een keertje een kant en klaar maaltijd is ook prima.
Geef het de tijd!
ik was 19 toen ik uit huis ging en miste in het begin echt het gezinsleven thuis. Ging ook heel vaak naar huis.
Maar op een gegeven moment werd dat langzaam minder en werd en noemde ik mijn eigen huis mijn huis. En ging ik niet meer vaak naar ‘huis’ maar vaak naar mijn ouders.
Weet je, geef jezelf een jaar. Zeg; op 1 november 2024 dan evalueer ik. Als je dan nog steeds liever thuiswoont dan vraag je aan je moeder of dat ok is. En dan kan je nu stoppen met piekeren, want over een jaar beslis je.
vorig jaar augustus schreef je dat het bij je ouders net een gevangenis was. Lees je eigen teksten van die periode anders nog eens door.
Ik zou niet terug gaan. Dan voel je je weer opgesloten, wil je weer weg en ben je uiteindelijk net zo er als nu.
Probeer er je eigen plek van te maken, leef verstandig, werk en doe leuke dingen als je vrij bent..
Ik denk juist dat door wat je meegemaakt hebt toen je thuiswoonde, jou nu belemmert om te genieten. Er zit een rem op. Je bent de vogel in de kooi die als hij eindelijk vrijheid heeft, niet uit durft te vliegen.
En dat is helemaal niet gek. Je bent gevormd door je jeugd, die heeft flink schade toegebracht. Zie je het zitten om hulp te vragen?
Het is zeker niet gek wat je voelt, en teruggaan zou je probleem niet oplossen.
Dat had ik de eerste 2 jaar ook toen ik op kamers ging.. Ik zou het een jaar aanzien en anders overleg met je moeder of je weer thuis kunt komen wonen.
Hoe komt het dat je zo eenzaam bent? Kun je daar wat aan doen, behalve naar je moeder gaan?
PhilDunphy schreef op 03-11-2023 om 21:29:
Hoe komt het dat je zo eenzaam bent? Kun je daar wat aan doen, behalve naar je moeder gaan?
Ik heb geen zin om de deur uit te gaan, mijn vriendinnen komen wel eens over deur maar verder heb ik niet de behoefte om leuke dingen te gaan doen en geniet ik ergens dus ook wel van thuis zitten.
je durft je vleugels nog steeds niet uit te slaan en je eigen leven te leiden. Je hoort nog steeds de opmerkingen van je ouders bij alles wat je doet en handelt daar ook naar. Je hebt je kooi alleen ergens anders gezet maar niet de kooi daar gelaten en een ander nest gemaakt.
Ben je depressief?
Geef het tijd, je weet nu gewoon niet hoe je jouw vrijheid moet invullen .Dat komt vanzelf.
Welkom tot het volwassen leven. Wat waren je verwachtingen?
Onlangs nog op FB-reels een twintiger gezien die voor het eerst een job had en in tranen was omdat dit zoveel tijd vergde; hebben we een generatie watjes grootgebracht?
Als je geen zin hebt om de deur uit te gaan en er wel van geniet om thuis te blijven, maak het daar dan zo comfortabel mogelijk. Geniet van je snack, je wijntje, het dekentje en een film op Netflix en negeer de gedachte dat je een uitbundig leven moet hebben.
het klinkt alsof je nog niet hebt ontdekt wie je bent en wat je wil in combinatie met de realiteit. Aan de ene kant heb je je zeer beperkende opvoeding die je geïnternaliseerd hebt en die onderdeel van je is. En aan de andere kant een geromantiseerd beeld van het vrije leven. Ergens daartussen zit een plek en manier die je fijn vindt. En die mag je nu gaan zoeken. Dat kan enorm lastig zijn met zo’n beperkende opvoeding. Heb je vrienden van vroeger waarmee je vrijuit en kwetsbaar kunt praten?
Misschien helpt het als je een huisdier neemt? Dan heb je altijd iemand die je thuis blij opwacht en je gezelschap houdt. Dan is het leuker om na je werk weer naar huis te gaan, het wordt dan meer een thuis. En zoals hier al vaak wordt gezegd: geef het de tijd, zo te lezen ben je in je jeugd nogal beperkt in je ontwikkelingsmogelijkheden en moet je nu nog de moed verzamelen om je vleugels te spreiden en rond te gaan vliegen
Eens met Doemijdieglazenbol ...
Het is überhaupt niet zo raar dat mensen de verwachtingen die ze ooit hadden over hoe ze het zelfstandige leven aan zouden pakken, niet helemaal kloppen. We noemen die verwachtingen niet voor niets toekomstdromen. Naarmate je ouder wordt, ontdek je hoe realistisch die dromen waren en of ze eigenlijk wel zijn wat bij je past.
Ik krijg het idee dat jij jezelf niet echt hebt leren kennen door de beperkingen die je ouders je oplegden. Je leefde zoals zij wilden. Als je wat meer je eigen weg had mogen bepalen, had je eerder ontdekt wat je zelf zou doen of laten. Dan had je eerder gezien in hoeverre je jouw toekomstdromen ook echt kon/wilde verwezenlijken.
Maar dat is achteraf.
Je ontdekt nu dat je toch wat meer een huismus bent dan je aanvankelijk dacht. Dat is prima! Je hoeft het roer niet om te gooien nu je de deur uit bent om die oude toekomstdromen te verwezenlijken. Blijkbaar passen ze (op dit moment?) toch minder bij je dan je dacht. Het belangrijkste is, dat je nu zelf achter het roer staat. Dat je blijkbaar graag thuis op de bank hangt, is ook heel iets anders dan bij je ouders op de bank moeten hangen. Dus heb alsjeblieft geen spijt omdat je toevallig iets blijkt te willen dat je vroeger moest omdat het werd opgelegd. Het is nu namelijk jouw eigen beslissing. Als je het morgen anders wil, dan kan dat. Dan kan je gaan ontdekken of je blij wordt van je eigen plannen. Of niet. Maar geef jezelf in elk geval die ruimte!
Toen ik uit huis ging had ik meteen iemand waarmee ik samen ging wonen. Daardoor was het een voldongen feit: ik moest overdag werken en als ik thuis kwam had ik altijd gezelschap.
Ik wist niet wat het was om totaal alleen te wonen. Dat kwam later pas toen er een einde kwam aan samenwonen. Toen heb ik alles helemaal naar mijn smaak ingericht. Ik had toen geen moeder meer waar ik kon gaan wonen. Die was allang verhuisd en ik had daar niet kunnen gaan wonen.
Ik had dus geen keus dan blijven waar ik was; tegen mezelf zeggen dat het tegenviel was niet hulpzaam. Ik had daar toch niets aan kunnen doen. Na korte tijd heb ik wel een nieuw huisdier genomen. Dat helpt om je dagroutine te behouden. Iemand rekent op je.