Hoe zou jij reageren?
Voor vele een soort dilemma maar wel een grote ergernis
Ik ben een paar dagen geleden op genomen geweest in het ziekenhuis.
Ik hou het even kort en krachtig met mijn vraag.
Vrij uit uren bellen op een verpleegafdeling door een patiënt van overleg tot studie tot hoe de man de kinderen moest verzorgen om een uur later met de kinderen op visite te komen.
Daarna weer over op bellen hoe het toernooi was verlopen en daarna weer over op de studie.
We lagen met 6 op een zaal en het bellen was door 1 patiënt die ging er goed voor zitten aan de tafel deed de studieboeken open en ging zo met de studiebegeleider de plannen door nemen terwijl er mensen net van de operatie kamer afkwamen.
Nu weet ik dat bellen bij mij sowieso een irritatiepuntje is maar dit was echt overtreffende trap.
We liggen niet voor de "lol" op zaal met 6 personen zeg maar.
Kijk als iemand nu even contact op neemt met wil je dit mee nemen of hoe gaat het is allemaal prima maar uren zo bellen vind ik eigenlijk op een ziekenhuisafdeling niet bespreekbaar.
Hoe zouden jullie hier op reageren?
Wilgenkatje- schreef op 16-11-2021 om 15:52:
[..]
Ik heb weleens begrepen dat meer mensen bij elkaar ook voordelen kan hebben. Contact met elkaar, gedeelde smart, letten op elkaar. En de zorg heeft overzicht op vier mensen tegelijk, dat scheelt tijd.
Nou wat een voordeel dat ik met mijn zieke lijf elke keer ging bellen om de verpleging omdat de zwakbegaafde vrouw niet snugger genoeg was om zelf te bellen als haar infuus weer eens in een knik lag. Vijf keer per nacht minstens. Voordeel voor wie hebben we het over?
Wilgenkatje- schreef op 16-11-2021 om 15:52:
[..]
Ik heb weleens begrepen dat meer mensen bij elkaar ook voordelen kan hebben. Contact met elkaar, gedeelde smart, letten op elkaar. En de zorg heeft overzicht op vier mensen tegelijk, dat scheelt tijd.
Nou daar hebben niet veel mensen behoefte aan en je kunt dan alsnog een paar meerpersoonskamers aanhouden voor mensen die aangeven sociaal contact te willen. Mijn vader was heel sociaal maar in die fase van z'n ziekte had ie echt geen behoefte aan een onbekende kamergenoot die overigens ook te ziek was om te socializen.
letterkoekje schreef op 16-11-2021 om 14:43:
[..]
In België is het niet gebruikelijk dat bezoek 's nachts in het ziekenhuis vertoeft, behalve 2 uitzonderingen:
-kinderen
-stervensnood (waken bij stervende)Maar zoals ik al schreef, in België zijn de kamers veel kleiner, max 2 personen en horen bezoekers zich aan de richtlijnen te houden. En krijg je niet de situatie van 5 personen die midden in de nacht nog iemand komen bezoeken. Want ofwel is iemand na de operatie OK en kan bezoek wachten tot 's anderendaags (telefonisch contact met verpleging kan wel) ofwel is iemand na de operatie niet OK en dan wordt ie niet op een zaal van 6 personen gelegd en kan zelfs 1 persoon in het midden van de nacht ook niks aan zijn bed zitten te doen. Stel nu eens dat elke persoon van die 6 op een kamer 1 bezoeker heeft, dat is toch niet doenbaar. Voor zover ik er ervaring mee heb is in België het 's nachts in een ziekenhuisgang stil.
Er zullen inderdaad grote verschillen zijn, maar als ik het zo lees, dan verkies ik toch de situatie in België.
Ik lag op een afdeling waar het ‘s nachts helemaal niet zo stil was op de gang. Een toch wat demente vrouw die elke dag en nacht over de gang poogde te zwieren, een andere mevrouw die uit haar bed klom en met veel lawaai en gescheld uit datzelfde bed viel, dagelijks, waar dan het halve personeel op af moest rennen, mensen die constant ríepen ipv de bel gebruiken. En op de kamer was helemaal hilarisch trouwens, het leek eerder psychiatrie ipv interne en waar ik geen boekje ofzo kon lezen om tóch misschien in slaap te vallen, want het nachtlampje was een TL-balk met de sterkte van een bouwlamp). Anyway, ik vond het bijzondere ervaringen in het ziekenhuis.
redbulletje schreef op 16-11-2021 om 15:33:
[..]
Waarom niet naar 1persoons? Zeker nu we een pandemie meegemaakt hebben zouden ze dat buiten de behoefte aan rust en privacy rekening moeten houden met besmettingen.
Mijn vader had een longontsteking opgelopen van een hoestende kamergenoot op een 2pk terwijl hij al kanker had. Met andere patiënten op een kamer is gewoon echt niet meer van deze tijd.
Die zijn er sowieso wel. Maar er is geen ruimte om er eenpersoons van te maken. De vierpersoons zitten op de hoeken van de afdelingen. In principe kom je alleen op de tweepersoons, tenzij het te druk is, dan worden mensen bijgeplaatst.
Mevrouw75 schreef op 16-11-2021 om 15:18:
[..]
Elke nacht werd mijn rust verstoord. Niet expres trouwens, maar wat een bizarre situaties heb ik meegemaakt.
Als klap op de vuurpijl heb ikzelf denk ik wel de grootste overlast gegeven, niet ‘s nachts trouwens. Maar ik mocht mídden in de zaal op een po-stoel alles eruit poepen na een klisma, schijten is het dan want dat gaat over het algemeen met nogal wat lawaai en geur.
ocharme ...
Ik moest wel een beetje met je verhaal lachen, want ik stelde mezelf al in jouw situatie! Dat wil je echt niet meemaken, geluid en geur! (lach je echt niet uit hoor!)
Maar door je verhaal (hier) te vertellen kunnen we weer concluderen: we zijn allemaal (maar) mensen. Chapeau voor jou!
En iemand zegde daar: verwarde mensen die door de gangen lopen. Bedoel je dan als op een soort dementenafdeling? Echt, verwarde mensen liggen die tussen 'gewone' patiënten? Kan ik me niet voorstellen en hoe gaat dat dan als je bij zó iemand op de kamer ligt?
ps: net een lange telefoon gekregen en had al een deel van deze tekst getypt. Alles is dus niet meer relevant want via Mevrouw weet ik dus dat er in Nederland ook inderdaad demente patiënten tussen andere patiënten liggen. (en wie weet in België ook wel, heb gelukkig weinig ervaring in lange ziekenhuisverblijven)
Mevrouw75 schreef op 16-11-2021 om 16:32:
[..]
Ik lag op een afdeling waar het ‘s nachts helemaal niet zo stil was op de gang. Een toch wat demente vrouw die elke dag en nacht over de gang poogde te zwieren, een andere mevrouw die uit haar bed klom en met veel lawaai en gescheld uit datzelfde bed viel, dagelijks, waar dan het halve personeel op af moest rennen, mensen die constant ríepen ipv de bel gebruiken. En op de kamer was helemaal hilarisch trouwens, het leek eerder psychiatrie ipv interne en waar ik geen boekje ofzo kon lezen om tóch misschien in slaap te vallen, want het nachtlampje was een TL-balk met de sterkte van een bouwlamp). Anyway, ik vond het bijzondere ervaringen in het ziekenhuis.
Nou, inderdaad - bijzondere ervaringen. En daar zit je zomaar ineens middenin, het is geen hotel waar je na het checken van allerlei reviews weloverwogen voor kiest 
Het vervelendste vind ik het gevoel dat je ineens 'van het ziekenhuis bent' , alle mooie woorden ten spijt. Je wacht en wacht op die en op die. Die zegt zus, die zegt zo. Dan heeft die dienst, dan weer een ander, met de ene klikt het en met de andere minder. Dan weer prikken, echo, foto, ander onderzoekje. En dat allemaal met een lijf dat (totaal) niet voelt zoals je jouw lijf altijd gewend was.
Ziekenhuizen, geweldig dat ze bestaan, iedereen doet zijn/haar best, maar het is best een hele klus om de tijd als patiënt goed door te komen.
letterkoekje schreef op 16-11-2021 om 16:58:
[..]
ocharme ...
Ik moest wel een beetje met je verhaal lachen, want ik stelde mezelf al in jouw situatie! Dat wil je echt niet meemaken, geluid en geur! (lach je echt niet uit hoor!)
Maar door je verhaal (hier) te vertellen kunnen we weer concluderen: we zijn allemaal (maar) mensen. Chapeau voor jou!
En iemand zegde daar: verwarde mensen die door de gangen lopen. Bedoel je dan als op een soort dementenafdeling? Echt, verwarde mensen liggen die tussen 'gewone' patiënten? Kan ik me niet voorstellen en hoe gaat dat dan als je bij zó iemand op de kamer ligt?
ps: net een lange telefoon gekregen en had al een deel van deze tekst getypt. Alles is dus niet meer relevant want via Mevrouw weet ik dus dat er in Nederland ook inderdaad demente patiënten tussen andere patiënten liggen. (en wie weet in België ook wel, heb gelukkig weinig ervaring in lange ziekenhuisverblijven)
Ja, we kregen ook instructie om de deur van de afdeling ábsoluut niet open te doen voor die mevrouw, ook al vroeg ze er steeds naar (wat ze inderdaad ook steeds deed).
Het was me wat, die ziekenhuisperiodes😂
Toen ik om een uur of 9 van de eerste hulp naar een kamer werd gebracht om te wachten tot er plek was op de operatiekamer, kwam er af en toe een arts of verpleegkundige langs om iets uit te leggen, formulier in te vullen, aan het infuus te morrelen. Ik kon diegene dan absoluut niet begrijpen, omdat iemand op dezelfde zaal het nodig vond om met zijn tablet op standje gehoorbeschadiging een filmpje te kijken. Ik was absoluut niet in staat er iets van te zeggen, de arts heeft er uiteindelijk wat van gezegd, maar de patient kon geen oordopjes indoen, want hij mocht die middag naar huis en had ze al ingepakt. Toen ik weer op zaal kwam na de operatie, was meneer gelukkig vertrokken.
Mevrouw75 schreef op 16-11-2021 om 15:18:
[..]
Elke nacht werd mijn rust verstoord. Niet expres trouwens, maar wat een bizarre situaties heb ik meegemaakt.
Als klap op de vuurpijl heb ikzelf denk ik wel de grootste overlast gegeven, niet ‘s nachts trouwens. Maar ik mocht mídden in de zaal op een po-stoel alles eruit poepen na een klisma, schijten is het dan want dat gaat over het algemeen met nogal wat lawaai en geur.
Blijkbaar was je niet in staat om naar het toilet te lopen. Maar waarom hebben ze je niet in een rolstoel gezet en je naar het toilet gebracht? Dit moet niet alleen voor jou heel vervelend geweest zijn, maar ik zou er als medepatiënt plaatsvervangende schaamte van krijgen om dit mee te krijgen en jou je privacy gunnen.
Als ik jullie verhalen lees ben ik erg blij dat ik nog nooit in het ziekenhuis gelegen heb.
Oh verschrikkelijk. Ik begrijp nooit waarom mensen in het openbaar telefoongesprekken voeren, waar dan ook. Ik vraag me altijd af of zij zich daar dan zelf niet aan zouden ergeren. Als ze dat niet doen is het natuurlijk logisch dat ze niet begrijpen waarom het niet zou kunnen.
Wat ik doe is niets, ik erger mij in stilte omdat ik geen zin heb in felle reacties van zo iemand.