Campagne om dood bespreekbaar te maken

Ik vind het heel goed, die campagne. Ik vond het alleen al troostend om te lezen dat 50% van de mensen kennelijk dezelfde ervaring heeft als ik, namelijk dat er op de een of andere manier gevoelsmatig niet goed afscheid is genomen.

Wij hebben verschillende ervaringen in de familie met overlijdens waarbij rare verrassingen zijn geweest met testamenten die niet aan verwachtingen of mondelinge toezeggingen waren aangepast. Echt heel naar. Twee keer met kinderloze stellen waarbij dan door overlijdens in één tak van de familie hele gekke dingen gebeuren, dat ineens hele verre familieleden gaan erven bijvoorbeeld. Zeker als je geen kinderen hebt, moet je dat heel goed regelen als je het belangrijk vindt hoe je wordt herinnerd. Nabestaanden houden daar hele nare verhalen aan over. Op de een of andere manier wordt de herinnering aan die mensen daar toch door bezoedeld. Terwijl er verder geen conflicten waren of bij leven al problematische toestanden in relaties.  Je krijgt het je hoofd gewoon niet meer uit. 

Praktisch is er met mijn ouders wel gesproken over overlijden en testamenten. Met het testament is hier ook iets gebeurd waar ik niet zo blij mee ben. Ik heb ook zo'n vader die vindt dat er zo weinig mogelijk geld naar de belasting moet en daar heeft hij bepaalde ingrepen voor gedaan waarvan ik vind dat die in mijn nadeel zijn. Het meest vervelend vind ik nog dat ik zogenaamd naar mijn mening gevraagd ben maar hij heeft toen net zo lang op me ingepraat tot ik ermee akkoord ging. Ik heb nog geprobeerd om mezelf er tussenuit te halen door te zeggen dat hij het moest doen zoals hij vond dat het moest maar daar nam hij geen genoegen mee en hij heeft me echt voor het blok gezet. Ik heb daar best een vervelend gevoel over. Je kunt er ook niks meer over zeggen want ik vind ergens ook dat het aan hém is om dit te bepalen. Maar, had me dan niet naar mijn mening gevraagd, denk ik wel eens. Nu voel ik me behoorlijk gemanipuleerd. 

Qua uitvaart wist/weet ik wat mijn ouders ongeveer wil(d)en. Niet tot in detail. Dat hoef ik ook niet te weten. Eigenlijk vind ik een hele uitvaart voorbereiden 'over je graf heen regeren': het is niet de afscheidsdienst van de overledene maar van de nabestaanden. Ik zal mijn kinderen dan ook nooit exact vertellen hoe ze het moeten doen, wel voorkeuren aangeven of zeggen wat kán. Ik heb ook dat boek + werkboek van Marieke Henselmans en ik heb me daar ook eens uitgebreid in verdiept. Ik heb geen overlijdensverzekering maar wel genoeg spaargeld om een bescheiden tot 'normale' uitvaart van te betalen. Ik heb ook gezien bij afrekeningen voor uitvaarten dat de verzekering in de meeste gevallen helemaal niet afdoende is om de kosten te dekken. Ik zou het wel heel pijnlijk vinden als de kosten buiten de boedel zouden vallen dus daar moet altijd een buffer voor zijn. Het is heel doenlijk om zelf, ook voor weinig geld, een uitvaart te organiseren. Ik zal wel bij mijn kinderen aangeven dat ik sober niet zie als armoedig. Ik hoop dat ze zich tzt niet laten aanpraten dat ze mij alleen eer aandoen als het geld kost. Zo zit ik namelijk helemaal niet in elkaar en ik denk dat ze dat wel weten. Ik zal het eens opschrijven, voor het geval dat. 

Het is je natuurlijk niet in alle gevallen 'gegund' om de dood aan te zien komen. Bij het overlijden van mijn moeder zagen we het wel aankomen maar kon er toch nauwelijks gepraat worden over de gevoelens die dat opriep. Mijn ouders schoten in de ontkenning en gingen dat gesprek uit de weg. Mijn zus hield zich ook aan de oppervlakte. Daar heb ik heel veel moeite mee gehad. Ik vond dat heel moeilijk en echt stressvol: ik ontplofte bijna van de emotie! Er was zoiets enorm groots aan het gebeuren in mijn (gevoels)leven en dat kon ik niet delen met de mensen die er samen met mij in zaten. Ik had ook geen partner dus ook daar geen uitlaadklep. Em je kunt het ook maar één keer doen. Eenmaal voorbij is er geen tweede kans. Dat vind ik nog altijd wel heel pijnlijk om aan terug te denken, die eenzaamheid eigenlijk, die ik juist op die periode zo sterk voelde in mijn gezin van herkomst. 

We hebben een uitvaartverzekering en willen begraven. Maar verder gaat het biet. Hij zegt doe de dienst wat jij mooi vind en zo ook andersom. Ik hoor die liedjes niet meer als ik dood ben

ik heb geen testament maar vind het prima hoe het automatisch verdeeld zou worden

Due-scimmie schreef op 08-02-2022 om 15:36:

[..]

Nee onterfd moet er niet worden . Maar er zijn opties in een testament dat haar erfenisdeel in geval van haar overlijden naar haar halfbroers (onze zoons) gaan ipv dat het wordt verdeeld over de overgebleven ouder (mans ex) en alle halfbroers/zussen gaat. Kortgezegd moet onze erfenis binnen onze 3 kinderen blijven (inclusief zijn eerste kind dus).

Was maar een voorbeeld. 😉 Maar meer dat wij denken misschien dat dingen niet standaard zijn, maar in de praktijk kan het meevallen. Samengestelde gezinnen bestaan natuurlijk al heel lang. Daar hebben ze wel vaker mee te maken. 

Want in mijn/onze vorige ging het (als wij beiden overleden) naar de zussen van partner en mij, als zij er niet waren naar hun kinderen en als er geen nageslacht was naar een goed doel. Onze ouders en alle koude kant was uitgesloten. Was tedelijk standaard volgens de notaris. 

Eigenlijk is er hier veel te weinig vastgelegd. We weten wel elkaars wensen mochten we te maken krijgen met dementie etc. en dat we beide geen speciale verlangens hebben voor de uitvaart, maar eigenlijk zouden we dringend ook de financiële kant moeten vastleggen.
Mijn partner is samen met haar zoontje bij mij ingetrokken in een woning die ik samen met mijn broer gekocht heb en waarvoor we vroeger hadden vastgelegd dat we elkaars erfgenamen worden. Dus mocht ik op dit moment plots overlijden wordt mijn broer volledige eigenaar van de woning en heeft mijn partner slechts recht op de liquide middelen en de uitbetaling van mijn pensioenfondsen.
Ik verwacht niet dat mijn broer mijn partner zou buitenzetten, maar toch is het beter om op dit vlak iets te regelen.