Ablatie
Hallo allemaal,
Ben een vrouw van 26 jaar. Ik heb al jaren bij aanvallen last van boezemfibrilleren en met medicatie is dit niet volledig onder conntrole te krijgen. Ook heb ik veel last van de bijjwerkingen. Ben nu door mijn cardioloog doorverwezen naar een ander ziekenhuis voor een ablatie. Ik heb voor de ablatie natuurlijk nog een gesprek op de poli van dit ziekenhuis.
Heb ondertussen alvwat gegoogled en heb wel een idee wat me te wachten staat. Nog wel veel vragen die ik uiteraard op de poli zal stellen maar ik dacht misschien is hier iemand die al deze behandeling heeft ondergaan. Mijn vragen zijn vooral of ik een keus heb in wel/ geen roesje. Hoe lang bedrust na de behandeling en moet je dan inderdaad uren op je rug blijven liggen. Ben bang dat ik dan enorme rugpijn krijg.. Doet het ableren pijnen heb je nog veel napijn?
Wie kan mij hier iets over vertellen?
Alvast bedankt
ik heb lang geleden een ablatie gehad in het academisch ziekenhuis in Maastricht. Had het WPW-syndroom. Was toen helemaal nieuw, rond 1990 geloof ik. Weet er niet zoveel meer van, sorry. Maar geen roesje, alleen plaatselijke verdoving, ik werd gekatheteriseerd in mijn lies, je kon het slangetje volgen door mee te kijken. Ze proberen het eerst in de ader, jammer genoeg moesten ze bij mij de slagader hebben en dan moet je een nachtje blijven. Ze stimuleren de hartkloppingen, dat vond ik een beetje eng. Maar ja, ze moeten wel precies weten waar ze moeten zijn natuurlijk. Het is een goed teken dat ik me er weinig van kan herinneren, ik weet nog dat ik net op die dag ongesteld werd, zul je net zien 
De dag erna ben ik in mijn eentje met de trein naar huis gegaan, en heb een paar dagen wat rustig aan gedaan. Was blij dat ik eindelijk van de pillen af was!
Hier drie jaar terug een cryoablatie gehad. Atriumfibrilleren wat met medicijnen moeilijk onderdrukbaar was.
Nu geen medicijnen meer nodig en paar keer per dag even een afwijkend ritme, maar erg kort en weinig last van verder.
Ik kreeg volledige narcose en moest één nacht blijven. Litteken in de lies is nu al bijna niet meer te zien.
Ik bleef wel liggen, was erg misselijk en suf na de narcose 
.
Volgende ochtend haalden ze de hechtingen uit de lies en moest ik naar huis. Eerste week maar bij een goede vriend gelogeerd want alleen zijn leek mij even niets. Kon hij mij van koppen thee voorzien 
.
Ik hoop er ook op geen medicijnen meer nodig te hebben. Heb nu 2 beta-blokkers, maar helpen niet afdoende. Ook moest ik starten met een bloedverdunner.
In de brief van de cardioloog stond dat ik eerst een informatief gesprek krijg over een longaderisolatie. Ik hoop ook op een narcose of roesje. Ben niet zo'n held maar meer het type van; maak me maar wakker als het klaar is.
Beetje laat.
Maar ik heb ook een ablatie gehad (PVI), een jaar of 10 geleden inmiddels.
Ik was grotendeels bij bewustzijn, heb ook meegekeken (heb tussendoor een keer een roesje gehad) en vond dat wel interessant. Het voelde onprettig, maar niet enorm pijnlijk. Ik weet nog dat ik er een beetje een benauwd gevoel van kreeg als ze aan het branden waren. Het herstel ging heel vlot.
Het heeft mij m'n leven terug gegeven. Ik kon voordien eigenlijk geen enkele lichamelijke inspanning doen zonder dat er weer een ritmestoring ontstond. Sporten was sowieso uit den boze, maar ook traplopen bijvoorbeeld ging nauwelijks. Een volle boodschappentas optillen kon ik ook niet. Het was echt heel beperkend.
Ik heb nu in het dagelijks leven totaal geen belemmeringen, sport veel, ben fit, heb een goede conditie en doe alles. Ik heb in de afgelopen 10 jaar, na de ingreep, nog 2 keer naar de eerste harthulp gemogen omdat mijn hartslag na een lichamelijke inspanning niet meer naar beneden ging en het ritme verstoord was. Dat was beide keren in periodes van behoorlijke stress. Ik blijf er blijkbaar een beetje gevoelig voor. Maar dat was prima op te lossen met medicatie, die later ook weer gestopt mocht worden.
Suc6!