Waarom willen mannen vader worden?

Kersje schreef op 01-03-2023 om 16:53:

[..]

Ik begrijp serieus helemaal niets van jouw posts in dit topic, want wat probeer je nu eigenlijk te zeggen en/of te beweren in het kader van de vraag van TO?

Nou ja, de TO heeft niet echt een kinderwens en vraagt waarom zouden mannen in´s hemelsnaam kinderen willen (zo komt het op mij over).

Dan zeggen mensen: Het is zo'n verrijking. 

Dan zeg ik: Dat kan ik me helemaal voorstellen, ik bedoel je hebt een nieuw mens gemaakt dat is best indrukwekkend.

En vervolgens geef ik aan wat mij altijd zo verbaasd, ik zie heel veel ouders die heel veel van hun kinderen houden maar ik zie er ook heel veel die niet echt met hun kinderen bezig (lijken te) zijn.

Toen kreeg ik het gevoel dat ik afgekat werd en dreef ik een beetje af.

Ik denk dat kinderen heel veel toevoegen aan je leven, heel veel liefde en leven in de brouwerij en zingeving. En daarnaast heel veel zorgen en vermoeidheid en verantwoordelijkheid en wanneer het niet goed gaat met je kind heel veel verdriet. En ik zou er alleen aan beginnen als ik dat echt heel graag wilde. En verder sluit ik me aan bij Temet.

Hier een moeder met 4 kinderen. Ja, de kinderen verrijken mijn leven. Maar ze kosten ook wat: jarenlang waren mijn man en ik meer gezinsmanager dan de maatjes die we eerder waren. 

Vrije tijd, je tijd zelf indelen, zorgeloosheid, loopbaan, maatjes met mijn man, allemaal vlakken waarop ik heb moeten inleveren.

Ik had geen kinderwens, mijn man wel. En ja, de kinderen verrijken mijn leven en ik houd boven alles van ze. En juist dat laatste maakt dat ik eerder voor hen kies, dan voor mezelf. Ondanks dat dat (soms veel) nadelen met zich meebrengt. En dat kan soms best zeer doen... die nadelen.

Na het eerste kind was de verandering al zó groot, toen konden die anderen er ook nog wel bij. Een of vier, dat maakte voor mij niet veel uit. En een groot gezin brengt veel gezelligheid met zich mee (in ons geval). We hebben de 4 kinderen heel kort op elkaar gekregen. Om niet te lang 'in de kleine' kinderen te zitten.

Tja, het klinkt wat raar als ik het zo opschrijf. Maar zo is het toch. En natuurlijk is 4 kinderen meer werk dan 1. Maar toch, de eerste was voor mij véruit de grootste verandering in mijn leven.

En ja, toen mijn oudste geboren was, zat ik direct helemaal in een moederrol/gevoel, dat ik me nooit eerder voor kon stellen. En ja, toen wilde ik nog graag meer kinderen.

Maar ik wil hier graag toch ook de nadelen, die ik echt zo ervaar, meegeven aan TO.

Meander schreef op 03-03-2023 om 11:31:

Na het eerste kind was de verandering al zó groot, toen konden die anderen er ook nog wel bij. Een of vier, dat maakte voor mij niet veel uit. En een groot gezin brengt veel gezelligheid met zich mee (in ons geval). We hebben de 4 kinderen heel kort op elkaar gekregen. Om niet te lang 'in de kleine' kinderen te zitten.

Tja, het klinkt wat raar als ik het zo opschrijf. Maar zo is het toch. En natuurlijk is 4 kinderen meer werk dan 1. Maar toch, de eerste was voor mij véruit de grootste verandering in mijn leven.

En ja, toen mijn oudste geboren was, zat ik direct helemaal in een moederrol/gevoel, dat ik me nooit eerder voor kon stellen. En ja, toen wilde ik nog graag meer kinderen.

Maar ik wil hier graag toch ook de nadelen, die ik echt zo ervaar, meegeven aan TO.

Ik kan me dat wel voorstellen. Met 1 kind ben je moeder. En dan staan voor (sommige?) vrouwen anderen op de eerste plaats. 

Ik heb altijd sterk het gevoel dat dat voor vaders toch anders werkt. Of dat dat meer cultureel bepaald is misschien? 

Ik had best vader willen worden in ieder geval, maar moeder, mij niet gezien.

Elaine68 schreef op 03-03-2023 om 13:00:

[..]

Ik kan me dat wel voorstellen. Met 1 kind ben je moeder. En dan staan voor (sommige?) vrouwen anderen op de eerste plaats.

Ik heb altijd sterk het gevoel dat dat voor vaders toch anders werkt. Of dat dat meer cultureel bepaald is misschien?

Ik had best vader willen worden in ieder geval, maar moeder, mij niet gezien.

In feite word je ouder als je een kind krijgt. Bij vrouwen heet dat moeder, bij mannen heet dat vader. Je kunt de rollen zoals die cultureel bepaald zijn ook omdraaien. 

Maar ja, het zwanger zijn, bevallen en borstvoeding (indien mogelijk en gewenst) zijn toch dingen die je als vrouw om biologische redenen niet kunt uitbesteden aan je man.

MamaE schreef op 03-03-2023 om 13:11:

[..]

In feite word je ouder als je een kind krijgt. Bij vrouwen heet dat moeder, bij mannen heet dat vader. Je kunt de rollen zoals die cultureel bepaald zijn ook omdraaien.

Maar ja, het zwanger zijn, bevallen en borstvoeding (indien mogelijk en gewenst) zijn toch dingen die je als vrouw om biologische redenen niet kunt uitbesteden aan je man.

In principe wel, maar zie toch echt in mijn eigen vriendenkring dat de moeders naast werken ook t complete huishouden runnen, speelafspraken, kinderfeestjes, tandarts, logopedie, zwemles blabla... En vader doet daarin minder en vooral de leuke dingen. Uiteraard meestal wel meer uren werken. Een papadag is vooral leuk, bij een "maandag" worden ook de boodschappen en strijkers gedaan.

Wel denk ik dat moeders t graag doen en hun man "minder vertrouwen". Of graag willen dat vaders t precies op hun manier doen en zich wat meer zorgen maken. Dus het daarom liever op zich nemen. "Eigen schuld" klinkt wat hard, maar hopelijk begrijpen jullie hoe ik t bedoel 

Voorbeeld; ik ben al vaker met mijn vriendinnen een weekend weg geweest, thuis staan dan de tupperware bakjes eten klaar, kleren per dag al klaargelegd want onze Sofie zou eens met een roze rokje en groene maillot de deur uit gaan, ziet er niet uit. Terwijl de vaders denken: als ze maar warm genoeg aangekleed zijn, de rest zal wel. 

Ook met een gezamenlijke bbq staan de mannen bij elkaar met een biertje en zien die kids niet eens meer. Terwijl de moeders bezig zijn met borden vol scheppen, vlees voor ze snijden, snoeten poetsen etc.

Vandaar dat ik t ermee eens ben dat ik liever vader zou zijn dan moeder. Of je eigenlijk beiden niet 😜

Ik denk dat je vaak van te voren goed kan inschatten hoe de taken verdeeld gaan worden tussen vader en moeder. Als de man nooit kookt, dan is de kans klein dat hij brood gaat smeren en schooltassen gaat inpakken. Koopt hij nooit met vooruitziende blik lang houdbaar spullen, dan zal hij waarschijnlijk ook niet op het idee komen dat kind gymschoenen nodig heeft of er cadeaus gekocht moeten worden voor een verjaardagsfeest. Ik denk dat samenwonen echt een hele goede indruk geeft van de vaderschapskwaliteiten van een man.

Mijn man was altijd al zorgzaam en ik hoefde hem nooit aan te sporen om ook eens iets in het huishouden te doen. Dat heeft zich doorgezet toen we ouders werden. We doen beide wat nodig is zonder dat we elkaar daar op hoeven te wijzen. Wel zie je dat uiteindelijk veel dingen een soort stille afspraken worden. Zo bedenkt, regelt en begeleid hij de kappers afspraken en doe ik hetzelfde met het consultatie bureau. Ik vertrouw erop dat hij zijn dingen regelt en hij andersom dat ik mijn dingen regel. Nieuwe dingen bespreken we vaak even. Ik zou gek worden als ik naast mijn werk de derde shift alleen zou moeten doen of bij alles man zou moeten smeken of hij ook eens iets kan doen 

Overigens ken ik heel veel stellen waar het precies zo gaat. Vooral vrienden dus zal wel een gevalletje soort zoekt soort zijn. Ik ben eens met een groep vriendinnen weg gegaan en toen kregen we fotos door van de mannen die met de kinderen waren gaan picknicken in het bos en bij thuiskomst was alles gewoon netjes bijgehouden. Het ligt er dus denk ik net aan wat voor man je als vader uitzoekt. Het is echt niet zo dat elke man zijn verantwoordelijkheden ontduikt.

Koekie1980 schreef op 03-03-2023 om 18:45:

[..]

In principe wel, maar zie toch echt in mijn eigen vriendenkring dat de moeders naast werken ook t complete huishouden runnen, speelafspraken, kinderfeestjes, tandarts, logopedie, zwemles blabla... En vader doet daarin minder en vooral de leuke dingen. Uiteraard meestal wel meer uren werken. Een papadag is vooral leuk, bij een "maandag" worden ook de boodschappen en strijkers gedaan.

Wel denk ik dat moeders t graag doen en hun man "minder vertrouwen". Of graag willen dat vaders t precies op hun manier doen en zich wat meer zorgen maken. Dus het daarom liever op zich nemen. "Eigen schuld" klinkt wat hard, maar hopelijk begrijpen jullie hoe ik t bedoel

Voorbeeld; ik ben al vaker met mijn vriendinnen een weekend weg geweest, thuis staan dan de tupperware bakjes eten klaar, kleren per dag al klaargelegd want onze Sofie zou eens met een roze rokje en groene maillot de deur uit gaan, ziet er niet uit. Terwijl de vaders denken: als ze maar warm genoeg aangekleed zijn, de rest zal wel.

Ook met een gezamenlijke bbq staan de mannen bij elkaar met een biertje en zien die kids niet eens meer. Terwijl de moeders bezig zijn met borden vol scheppen, vlees voor ze snijden, snoeten poetsen etc.

Vandaar dat ik t ermee eens ben dat ik liever vader zou zijn dan moeder. Of je eigenlijk beiden niet 😜

Ik herken het enigzins hoe jij het beschrijft, van een paar mensen uit mijn omgeving maar dat is inderdaad wel vaak hoe die mensen het zelf gecreeerd hebben. Vaak zijn vrouwen hun partner voor met dingen doen en ontstaat er al gauw een gewoonte. 

Of men leeft in de beleving dat het zo " hoort". Voorbeeld van de bbq; gewoon eens niet achter je kind aan rennen of dat bord eten opscheppen en vlees snijden, dan pakt man het echt wel op. Ik ben ooit door een schoonzus voor lui varken uitgemaakt omdat mijn man op feestjes bij ons thuis altijd druk is met koffie/ thee/ gebak/ hapjes etc en ik niet. Hij vindt dat erg leuk om te doen en ik niet, ik doe weer andere klusjes die hij niet leuk vindt maar blijkbaar zit er bij sommige mensen een hardnekkige kijk op wie / wat moet/ hoort te doen in bepaalde situaties.

Mijn man en ik werken even veel maar doen ook even veel als het gaat om verzorging van de kinderen en huishouden. Als ik met vrienden wegga ga ik echt geen bakjes eten klaar zetten of kleding klaarleggen; hij is een intelligente man dus ik ga ervanuit dat hij dat ook is als ik er niet ben. Op zijn vrije dag doet hij ook gewoon huishoudelijke taken en ik ook op mijn vrije dag. Hij regelt tandarts/ kapper en zwemles en ik weer de kinderfeestjes, vakantie plannen en scouting etc. Lijkt me heel hinderlijk als iemand niks oppakt of altijd sturing nodig heeft maar dat is bij ons en veel vrienden gelukkig niet zo.

Mevrouw75 schreef op 03-03-2023 om 20:25:

Ik word altijd een beetje boos door dit soort algemenige stellingen waar iedereen over elkaar buitelt om te roepen dat het toch echt de vrouwtjes zelf zijn die zich in zo’n rol wurmen, en anders had je het van tevoren aan zien komen en is het alsnog eigen schuld dikke bult.

Nee zeker geen eigen schuld dikke bult. Maar bepaalde patronen komen ergens vandaan. Kan soms ook zijn door cultuur of opvoeding of omdat de een het perse op zijn/ haar manier doet etc. En er zal bij sommigen onwelwillendheid meespelen, dat geloof ik best.

Toen wij ouders werden veranderde ons leven voor beiden evenveel / even weinig behalve dan voor mij wat betreft het zwanger zijn en bevallen want dat heeft de natuur zo bepaald. 

Mevrouw75 schreef op 03-03-2023 om 20:25:

Ik word altijd een beetje boos door dit soort algemenige stellingen waar iedereen over elkaar buitelt om te roepen dat het toch echt de vrouwtjes zelf zijn die zich in zo’n rol wurmen, en anders had je het van tevoren aan zien komen en is het alsnog eigen schuld dikke bult.

Waarom maakt dat je boos?

Jillz schreef op 03-03-2023 om 20:33:

[..]

Waarom maakt dat je boos?

Omdat het ontkent waar het niet eigen schuld dikke bult is. De werkelijkheid is vele malen minder simplistisch dan geschetst wordt. En misschien is het wel een trauma, ik ben echt keihard overal tegenaan gebotst, maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben bij wie het niet eigen schuld dikke bult, je zet zélf die bammetjes neer en je bent zélf met een luiwammes getrouwd, is. 

Gingergirl schreef op 03-03-2023 om 19:58:

[..]

Ik herken het enigzins hoe jij het beschrijft, van een paar mensen uit mijn omgeving maar dat is inderdaad wel vaak hoe die mensen het zelf gecreeerd hebben. Vaak zijn vrouwen hun partner voor met dingen doen en ontstaat er al gauw een gewoonte.

Of men leeft in de beleving dat het zo " hoort". Voorbeeld van de bbq; gewoon eens niet achter je kind aan rennen of dat bord eten opscheppen en vlees snijden, dan pakt man het echt wel op. Ik ben ooit door een schoonzus voor lui varken uitgemaakt omdat mijn man op feestjes bij ons thuis altijd druk is met koffie/ thee/ gebak/ hapjes etc en ik niet. Hij vindt dat erg leuk om te doen en ik niet, ik doe weer andere klusjes die hij niet leuk vindt maar blijkbaar zit er bij sommige mensen een hardnekkige kijk op wie / wat moet/ hoort te doen in bepaalde situaties.

Mijn man en ik werken even veel maar doen ook even veel als het gaat om verzorging van de kinderen en huishouden. Als ik met vrienden wegga ga ik echt geen bakjes eten klaar zetten of kleding klaarleggen; hij is een intelligente man dus ik ga ervanuit dat hij dat ook is als ik er niet ben. Op zijn vrije dag doet hij ook gewoon huishoudelijke taken en ik ook op mijn vrije dag. Hij regelt tandarts/ kapper en zwemles en ik weer de kinderfeestjes, vakantie plannen en scouting etc. Lijkt me heel hinderlijk als iemand niks oppakt of altijd sturing nodig heeft maar dat is bij ons en veel vrienden gelukkig niet zo.

Dit hebben wij ook zo ongeveer. Ik moet wel toegeven dat ik net iets meer regel dan mijn man qua afspraken bij artsen en therapeuten etc. omdat dat niet altijd buiten schooltijd kan en mijn man in het onderwijs werkt. Ik kan makkelijker vrij regelen en we zijn beide van mening dat het niet nodig is dat er een aantal klassen geen les hebben als het ook anders kan. Brengen/halen naar sport, cadeautjes kopen etc. is net hoe het uitkomt wie dat doet. Net als met koken en huishouden. We hebben ook geen discussie over dat soort dingen. 

Ik vind bakjes eten klaarzetten en kledingsetjes klaarleggen echt een motie van wantrouwen in de zelfstandigheid en zelfredzaamheid van de man. Ja, oké, misschien eten ze wat anders of wat ongezonder een keer, nou en? Als dat met een zekere regelmaat voorkomt (bijvoorbeeld avond-/nachtdiensten) dan is het wel een ding. Maar ik vind iemand die alleen maar junkfood vreet als ik niet voor hem kook ook bijzonder onaantrekkelijk als partner. Ik wilde een gelijkwaardige levenspartner, geen groot kind.

Qua huishouden hebben we ongeveer dezelfde standaard. Dat scheelt ook wel. Mijn moeder is een poetsfanaat (was ook haar werk). Als een ander het doet, is het nooit goed genoeg. Ik hoor dat ook wel eens van andere mensen. Mannen klagen dat hun vrouw vindt dat ze het niet goed genoeg doen, vrouwen dat hun mannen het te snel goed vinden en bij de vraag om de badkamer uitgebreid te poetsen na tien minuten klaar zijn omdat ze niet zien wat er nog meer moet. 

Qua ouders worden; de eerste periode heeft mijn man alles alleen moeten doen. Ik was heel ziek na de spoedbevalling en mijn herstel duurde best lang. Hij had dus eerst een vrouw en kind in het ziekenhuis, werk, een huishouden (voor zover boeiend op dat moment) en ook toen ik en later ook dochter thuis waren was het huishouden alsnog voor het overgrote deel voor hem.
Dat was niet iemands keuze, maar wel een vuurproef voor de relatie en een bevestiging dat ik een lot uit de loterij heb getrouwd en dat hij er staat als het nodig is. Meer nog dan andersom.