Volwassen stiefzoon wil niet volwassen worden
Hallo allemaal!
Ik ben (stief)moeder van een samengesteld gezin. Mijn man heeft een zoon van 20 en een tweeling van 17. Ikzelf heb een dochter van 19 en een zoon van 17. Over de relaties onderling heb ik niets te klagen: ik heb een uitstekende relatie met al mijn stiefkinderen en mijn kinderen ook met mijn man.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Nu is hij 20 en nog steeds wordt hij als een kind behandeld. Zijn moeder knipt zijn nagels (zijn vader niet meer: ik heb de jongen geleerd een nagelknipper te gebruiken), zijn moeder zit nog steeds bovenop hem met al zijn bezigheden, zijn vader maakt zijn ontbijt klaar, hij maakt hem 's ochtends wakker want wakker worden met een wekker vindt mijn stiefzoon niet prettig, hij brengt hem overal naartoe, en ook is zijn vader een soort van klok op twee benen, want zijn zoon kijkt nooit op de klok.
Mijn stiefzoon beslist nooit iets. Zelfs als je vraagt wat hij wil drinken, zegt hij "weet ik niet", of "maakt niet uit". Ik word dan een beetje boos en zeg hem dat ik dat niet als antwoord accepteer. Hij lacht dan en zegt, "okee, doe dan maar een cola ofzo,..". Het is zijn moeder die voor hem beslist: waar hij eet (bij papa of bij mama), wat hij is gaan studeren, etc. Hij vindt alles prima. Het is ook altijd "mama zegt dat..." voor en na.
Ook is hij heel knuffelig met zijn vader. Daar is op zich niets mis mee, maar om nou te zien hoe een twintiger met baardje op de bank kroelt met zijn vader en daarbij dierengeluidjes maakt. Hij aait en wil geaaid worden. Hij wrijft miauwend met zijn hoofd tegen papa zijn borst aan. Onder het eten kan hij, als hij naast zijn vader zit, ook niet van hem af blijvend: een omhelzing en een kroeltje bijna tussen elke twee happen. Nee, ik ben niet jaloers, want ik kom zelf geen aandacht tekort van mijn man.
Het is een wonder dat mijn oudste stiefzoon geen verwend nest is. Want dat heeft hij weer wel: het is een uiterst lieve, onschuldige en dankbare jongen die ook lief voor mij is.
Ik heb het idee dat mijn volwassen stiefzoon niet groot wil worden, en dat hij het wel best vindt dat we met z'n allen voor hem zorgen. Het lijkt wel of de gedachte dat hij het ooit allemaal zelf moet doen hem afschrikt. Hij is nu nog kinderlijker dan pakweg 5 jaar geleden. Ik praat er wel eens over met zijn vader. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat het wel goed komt. Hij vindt de kinderlijkheid van zijn oudste wel schattig. Ikzelf denk dat er wel degelijk een probleem is. Ik zie hem over 5 of 10 jaar echt niet op zichzelf wonen, en alle rekeningen onder controle hebben, en zelf boodschappen doen, zijn eten klaarmaken, kleren wassen, etc. Dat is nog mijlenver weg. Maar zijn ouders zijn allebei 40 jaar ouder dan hij. Wie gaat er voor hem zorgen als zijn ouders en ik dat niet meer kunnen?
Hij is niet mijn eigen zoon. Moet ik me erbij neerleggen? Wat vinden jullie?
IMI-x2 schreef op 20-04-2024 om 20:52:
[..]
Anders is anders, niet slechter he!
Waarom zeg je het dan zo?
Het grootste deel van de mensheid heeft zwart haar en een gekleurde huid, toch zouden blanke mensen het heel apart vinden als we hen voortdurend als een afwijking aanduiden. Al zijn ze dat dus wel, alleen zagen de victoriaanse wetenschappers dat niet zo en dan geldt het niet.
Dat veel mensen binnen het ook maar bedachte vakje “neurotypisch” vallen, meestal vooral omdat ze gewoon niet onderzocht zijn trouwens, zegt helemaal niks over hun gedrag. Er zitten horken bij en hele rare mensen, junkies en psychopaten en leukerds en etiquette-adviseurs. Eigenlijk zijn neurotypische mensen net mensen. En neurodivergente mensen ook.
Neurodivergent gaat over de hersen bedrading, voor zover we dat weten, en over hoe iemand prikkels verwerkt, maar niet over gedrag. Vrijwel elke ADHDer en ASSer met een normaal IQ kan leren zich binnen de maatschappelijk geaccepteerde bandbreedte te bewegen qua gedrag. Dat kan stiefzoon ook, want zo te lezen past hij zijn gedrag wel degelijk aan aan de context. Dus hij kan het wel, maar hij past zich ook aan aan zijn ouders. En daar komt hun rol naar voren.
Ook Kees Momma heeft trouwens nog bijgeleerd op zijn leeftijd, en een stuk zelfstandigheid verworven waar hij dat eerst niet had.
AnnaPollewop schreef op 21-04-2024 om 13:53:
[..]
Waarom zeg je het dan zo?
Het grootste deel van de mensheid heeft zwart haar en een gekleurde huid, toch zouden blanke mensen het heel apart vinden als we hen voortdurend als een afwijking aanduiden.Dat veel mensen binnen het ook maar bedachte vakje “neurotypisch” vallen, meestal vooral omdat ze gewoon niet onderzocht zijn trouwens, zegt helemaal niks over hun gedrag. Er zitten horken bij en hele rare mensen, junkies en psychopaten.
Omdat als je stoornissen/beperkingen hebt je een andere -handleiding- hebt. Je moet je leven dan aanpassen mocht je fijner willen leven. Dat is heel belangerijk voor je levenskwaliteit. Dat is toch niet te vergelijken met iets zo onbelangerijk als haar/huidskleur.
AnnaPollewop schreef op 21-04-2024 om 13:53:
[..]
Waarom zeg je het dan zo?
Alleen maar als reactie op wat MamaE zei. Ze sprak zichzelf tegen en ik vond dat wel grappig. Ik heb er geen waardeoordeel over, meer dan de helft van mijn familie is niet neurotypisch en dat vind ik "gewoon" heel leuke mensen.
los van het onderwerp. Ik heb ook het idee dat de helft van de mensen niet neurotypisch is. Onderhand vraag ik me af wat dan nog de definitie zou moeten zijn van neurotypisch als het helemaal niet zo typisch is.
Beetje off-topic, maar dit doet mij denken aan een uitspraak vroeger van een neef van mij. Hij zei altijd:” We zijn allemaal typisch!”.