U zeggen tegen moeder

Ik vind zelf u niet meer hoeven. Ikzelf sprak iedereen aan met u zelfs de buurvrouw etc. Tot dat ik soms heel gek aan gekeken werd nu zeg ik het alleen nog tegen grootouders of echt gewoon mensen op hogere leeftijd. 

absor schreef op 29-10-2022 om 11:31:

[..]

dan weet ik hoe ze aangesproken willen worden. Gewoon meneer en mevrouw 'achternaam man' . Heel makkelijk, zo gewoon doen.

De vrouw waar mijn opa in de jaren 80 mee samenwoonde heette Mevrouw de Vries. Haar kinderen waren heel aardig, maar zij stond duideljk op afstand

Krisper2 schreef op 29-10-2022 om 11:23:

Ik heb een hekel aan u. In de gereformeerde omgeving waarin ik opgroeide moest er u gezegd worden want dat betekende dat je respect had voor de oudere persoon. Ook als die oudere persoon jou totaal niet respecteerde. Ik kreeg er een heel naar gevoel van. Een nare machtsuiting ofzo.

Als ik nu kinderen hun ouders u hoor noemen, krijg ik de kriebels en ga ik er van uit dat er een afstand is tussen ouder en kind. Een vroegere vriendin van me laat zichzelf ook u noemen door haar kinderen. Ze hebben een goede band maar toch is er een verschil. Kan het niet helemaal goed beschrijven, maar hun rollen zijn duidelijk verdeeld. Zij is de moeder, zij zijn de kinderen. Ze knuffelt en knutselt wel met haar kinderen, maar ze doet nooit gek met ze of speelt met ze.

Echt oude mensen noem ik vaak wel u, maar dat is eerder om gezeur te voorkomen dan om respect te tonen.

Ik snap dat jouw gevoel door je achtergrond zo is en dat het bij die vroegere vriendin vast ook zo gaat, maar ik doe ook nooit gek met mijn kind, iig niet openbaar. Mijn moeder noemde een hele goede vriendin altijd u en noemde haar altijd mevrouw x. Ze noemde haar moeder ook altijd u. Dat was niet in een gereformeerd nest trouwens, dus ik heb hele andere associaties bij u. 

Krisper2 schreef op 29-10-2022 om 11:23:

Ik heb een hekel aan u. In de gereformeerde omgeving waarin ik opgroeide moest er u gezegd worden want dat betekende dat je respect had voor de oudere persoon. Ook als die oudere persoon jou totaal niet respecteerde. Ik kreeg er een heel naar gevoel van. Een nare machtsuiting ofzo.

Als ik nu kinderen hun ouders u hoor noemen, krijg ik de kriebels en ga ik er van uit dat er een afstand is tussen ouder en kind. Een vroegere vriendin van me laat zichzelf ook u noemen door haar kinderen. Ze hebben een goede band maar toch is er een verschil. Kan het niet helemaal goed beschrijven, maar hun rollen zijn duidelijk verdeeld. Zij is de moeder, zij zijn de kinderen. Ze knuffelt en knutselt wel met haar kinderen, maar ze doet nooit gek met ze of speelt met ze.

Echt oude mensen noem ik vaak wel u, maar dat is eerder om gezeur te voorkomen dan om respect te tonen.

Je gaat er vanuit dat er een afstand is, maar dat hoeft dus niet.

Daarna zeg je: "Zij is de moeder, zij zijn de kinderen".

Dat is toch ook zo? Je bent geen vriendjes, maar opvoeder en dat is niet per definitie een negatieve afstand als gewoon een verschil.

Ik was slecht in fantasiespel met auto's of poppetjes en deed dat minder. Je vriendin knutselt met ze, dus als daar meer haar talent ligt is dat toch niet erg? Buiten dat ben je er niet altijd bij, dus wie weet doet ze dat gek zijn op besloten momenten.  

Mijn dochter ligt niet graag op de grond met haar zoon en knutselen houdt ze ook niet van. Is er dan afstand? Nou nee niet echt, ze is zijn moeder, is lief en zorgzaam, leest voor, vertelt zelfverzonnen verhalen, geeft hem woorden om zijn emotie te tonen,  gaat met hem op pad en doet erg veel andere  dingen met hem.

Ik vind het ook niet per se alleen kerkelijk, maar dat zal je persoonlijke frustratie misschien zijn. In elk geval herken ik niet wat je zegt en wat ik wel herken is niet per se alleen religie gebonden. Wel de tijd van opgroeien. 

ik werk in het zkhuis en spreek mijn patienten die ouder dan mij zijn ook aan met u.  Als het door omstandigheden belangrijk is om nabijer te zijn vraag ik of ik mag tutuoyeren en sommigen zeggen dat zelf. 

Max88 schreef op 29-10-2022 om 14:10:

[..]

Je gaat er vanuit dat er een afstand is, maar dat hoeft dus niet.

Daarna zeg je: "Zij is de moeder, zij zijn de kinderen".

Dat is toch ook zo? Je bent geen vriendjes, maar opvoeder en dat is niet per definitie een negatieve afstand als gewoon een verschil.

Ik was slecht in fantasiespel met auto's of poppetjes en deed dat minder. Je vriendin knutselt met ze, dus als daar meer haar talent ligt is dat toch niet erg? Buiten dat ben je er niet altijd bij, dus wie weet doet ze dat gek zijn op besloten momenten.

Mijn dochter ligt niet graag op de grond met haar zoon en knutselen houdt ze ook niet van. Is er dan afstand? Nou nee niet echt, ze is zijn moeder, is lief en zorgzaam, leest voor, vertelt zelfverzonnen verhalen, geeft hem woorden om zijn emotie te tonen, gaat met hem op pad en doet erg veel andere dingen met hem.

Ik vind het ook niet per se alleen kerkelijk, maar dat zal je persoonlijke frustratie misschien zijn. In elk geval herken ik niet wat je zegt en wat ik wel herken is niet per se alleen religie gebonden. Wel de tijd van opgroeien.

Het is ook zo dat ik niet weet wat er gebeurt als ik er niet bij ben en ja zij is de moeder, zij zijn de kinderen. Het is lastig uit te leggen. Het is iets wat ik bij de gereformeerde gezinnen vroeger zag en bij die vriendin, ook gereformeerd, ook voelde. Voor mijn gevoel wat ouderwetser en afstandelijker. Ze is wel een goede moeder hoor, maar duidelijk anders dan ik het doe. 

Verder ken ik niemand waarvan de kinderen de ouders met u aanspreken dus ik denk altijd aan de gereformeerde gezinnen waar ik die afstand wel voelde als kind.

MamaE schreef op 29-10-2022 om 14:34:

Je schoonouders bij de voornaam noemen vind ik heel normaal. Het zijn niet je ouders, dus pap/mam of een variant daarop vind ik dan gek. Net als dat je elke willekeurige bekende bij naam noemt. Meneer en mevrouw achternaam vind ik heel afstandelijk. Dat doen de leerlingen van mijn man op school, juist om de afstand te bewaren is dat op middelbare scholen wel gebruikelijk. Maar bij familie en vrienden vind ik dat te afstandelijk. Meneer of mevrouw gebruik ik voor mensen die ik niet ken, als in 'meneer, mag ik u wat vragen?' of 'mevrouw, mag ik er misschien even langs?'

Toen ik bij mijn schoonouders over de vloer begin te komen als vriendin van hun zoon stellen ze zich voor als mevrouw en meneer B. Dat zei ik in het begin ook.  Mijn vader en moeder stelden zich voor als Koos en Netty aan mijn man.  Rond de tijd dat wij gingen trouwen kwam van schoonouders het gebod dat ik papa en mama moest gaan zeggen. Dat kan ik niet.  Ik heb maar 1 papa en mama en dat zijn mijn eigen vader en moeder. Ik zeg nu pa en ma, dat valt ze niet eens op, omdat ze nogal slechthorend zijn.   Mijn man zegt tegen mijn ouders sinds ons huwelijk vader Koos en moeder Netty.

Bakblik schreef op 29-10-2022 om 14:40:

[..]

Toen ik bij mijn schoonouders over de vloer begin te komen als vriendin van hun zoon stellen ze zich voor als mevrouw en meneer B. Dat zei ik in het begin ook. Mijn vader en moeder stellen zich voor als Koos en Netty. Rond de tijd dat wij gingen trouwen kwam van schoonouders het gebod dat ik papa en mama moest gaan zeggen. Dat kan ik niet. Ik heb maar 1 papa en mama en dat zijn mijn eigen vader en moeder. Ik zeg nu pa en ma. Mijn man zegt tegen mijn ouders sinds ons huwelijk vader Koos en moeder Netty.

Een gebod over papa en mama nog wel, en een donderpreek tegen een peuter die per ongeluk jij zegt...het lijken me geen gezellige mensen.
Mijn schoonouders stelden zich met hun voornamen voor. Mijn ouders ook aan mijn man. Hun collega's, vrienden, bekenden etc. zeggen ook gewoon de voornaam. 

Meneer/mevrouw achternaam ken ik voor situaties met een professionele afstand, docenten en artsen bijvoorbeeld. Maar als er op mijn werk iemand komt werken die met meneer De Vries wil worden aangesproken in plaats van met zijn voornaam, zou dat niet gewaardeerd worden.

In principe zeg ik u tegen mijn artsen. Tenzij er reden is om dat niet te doen. Als het de moeder van een school vriendje is zou ik me kunnen voorstellen dat ik het idd niet zou doen. Hangt ook een beetje van het type af en de setting. 
Maar ik vind het een twijfelachtige ontwikkeling als kinderen ‘u’ zeggen gaan associëren met onderdanigheid. Een beleefdheidsvorm gebruiken is iets anders dan jezelf op de grond werpen. Je gaat het lastig krijgen in je leven als je het gebruik van beleefdheidsvormen zo verschrikkelijk slaafs vindt dat je jezelf er niet toe kunt zetten.

Mensen die (flink) ouder zijn dan ik spreek ik altijd met u aan. Ook ouders / familieleden van de mensen waarmee is werk spreek ik altijd met u aan, tenzij zij anders aangeven. Dat vind ik respectvol. Ik vind jij naar onbekenden ook altijd lastig en in  ail denk ik altijd hoe ik jij/je kan vermijden.. Zou ben ik opgegroeid.

Van huis uit gewend , op school ook. Opa en oma werden met hun achternaam aangesproken to aan hun overlijden. Mijn vader is paps of papa. Voornaam eigenlijk nooit. Wel je/ jij. 

Buren werden met oom en tante aan gesproken, dat is inmiddels wel verwaterd. Waar dat begon weet ik eigenlijk niet. Ooms en tantes spreek ik nu ook met je aan, maar in het verleden ook altijd met u. 

ik heb soms kromme tenen van het gejij. Laatst nog had een patiënt, jaar of 30, geopereerd met complexe breuk. Dus ik sta daar met de chirurg, man van een jaar of 60 en dan die patient maar jijen en jouwen terwijl de chirurg de patient met u aanspreekt.  En daarbij ook nog zijn airpods of earpods of hoe heet het inhoud.     Ik vind dat dus armoedig hoor. 

absor schreef op 29-10-2022 om 14:22:

ik werk in het zkhuis en spreek mijn patienten die ouder dan mij zijn ook aan met u. Als het door omstandigheden belangrijk is om nabijer te zijn vraag ik of ik mag tutuoyeren en sommigen zeggen dat zelf.

Dit vind ik veel ergen dan jij of u zeggen🙈💋