Therapeut
Hebben jullie tips hoe ik een therapeut duidelijk kan maken dat hij echt minder dwingend en controlerend moet doen. Hij begrijpt het niet als ik het gewoon probeer uit te leggen.
Stoppen met de therapie kan niet. Ik heb wel therapie nodig alleen van iemand die me wel begrijpt en aan mijn kant staat
Veranderen van therapeut is ook lastig. Ik vertrouw ook niemand echt en wil niet steeds bij iemand nieuw mijn verhaal doen.
Ysenda schreef op 13-11-2025 om 10:23:
[..]
Deze harde reacties zijn helemaal niet behulpzaam, ze weet het wel.
Ze handelt ook, ze heeft meerdere hulpverleners.
Harder schreeuwen of dezelfde harde boodschap herhalen heeft vooral een slechter resultaat.
Het resultaat van een drankprobleem in combinatie met tal van andere problemen is dat jeugdzorg straks weer om de hoek komt kijken. Die pakken wel door hoor als to zich niet inzet bij de therapie en geen gedragsverandering laat zien.
Alcohol maakt zoveel kapot!
Roos57 schreef op 13-11-2025 om 11:59:
Dan reageer ik hier niet meer
Is dat een dreigement of een belofte?
Temet schreef op 13-11-2025 om 12:47:
[..]
Is dat een dreigement of een belofte?
Om jou te pesten blijf ik .
Roos57 schreef op 13-11-2025 om 13:09:
[..]
Om jou te pesten blijf ik .
Je doet een beetje kinderachtig.
DeOnbekende schreef op 13-11-2025 om 12:25:
[..]
Jouw fluwelen handschoentjes zetten ook geen zoden aan de dijk, want zie hier: het zoveelste topic waarin Karin slachtoffer is - ditmaal van de psychiater.
Niet mee eens. Ik vind het positief dat Karen hier regelmatig post als ze merkt dat ze in de weerstand gaat. Ik denk (psychologie van de koude grond hoor) dat ze ons gebruikt als stok achter de deur. Ze weet wat er nodig is, wat ze moet doen, maar het lukt haar niet (helemaal) op eigen kracht.
Maar ondertussen zet toch steeds opnieuw grote stappen. Dat verdient aanmoediging en een positieve reactie, geen trap na als ze aangenomen dat iets haar moeite kost.
Tja de kwestie is dat we niet alles weten. Zoals ik al eerder zei: wellicht zitten onder haar tempo trauma's die eerst of ook geadresseerd moeten worden maar waar de psycholoog niet naar kijkt. Wie weet moet ze eerst naar een (vrouwen) AA- groep om de steun van een gemeenschap te ervaren. Stoppen met alcohol alleen is niet genoeg, daarna begint het pas en ik hoor van veel verslaafden-in-herstel dat niet zozeer de psychologen maar eerder het twaalf stappen programma hen de inzichten heeft gegeven in hun gedrag en de moed om door te gaan op het pad van nuchterheid. En, zoals ik ook al eerder zei, misschien is ze ook aan het rekken. Misschien heeft ze dat nodig. Misschien heeft ze zelfs wel nodig niet alles klakkeloos aan te nemen van een psycholoog. En misschien zou ze wel sneller kunnen gaan en zou ze mogen stretchen in wat ze denkt aan te kunnen en door moeten zetten. Maar... dat kunnen wij niet weten. Wat ik wel weet, na heel veel verhalen van ex-verslaafden is, dat diegene streng toespreken en zeggen dat de ander 'nou eens door moet zetten' wel het minste effect heeft wat je zou willen. Dat zie ik bij de AA: ze zien de mens maar kopen de smoesjes niet.
Aanvullend op wat ik eerder schreef: de uitspraak 'zonder wrijving geen glans' sprong mij te binnen. Misschien kan het je helpen om die spreuk af en toe in gedachten te nemen, schrijf hem desnoods voor jezelf op en plak hem ergens op in huis voor de momenten waarop je het moeilijk hebt. Dit om je te helpen herinneren dat de weerstand die je voelt, en het ongemak, een hele mooie kant hebben. Ze geven namelijk aan dat je stappen maakt. Dat de therapeut jou 'pusht' is omdat hij gelooft dat je het aankan. En weerstand voelen is een onlosmakelijk onderdeel van therapie, want je gaat aan de slag met zaken die je altijd anders gedaan hebt. Dus laat je in elk geval niet aanpraten dat je beter kunt stoppen met therapie omdat je weerstand voelt. Dat soort reacties zeggen meer over de mensen die ze typen, dan over jou of waar je in het proces staat.
Jonagold schreef op 13-11-2025 om 13:29:
[..]
Niet mee eens. Ik vind het positief dat Karen hier regelmatig post als ze merkt dat ze in de weerstand gaat. Ik denk (psychologie van de koude grond hoor) dat ze ons gebruikt als stok achter de deur. Ze weet wat er nodig is, wat ze moet doen, maar het lukt haar niet (helemaal) op eigen kracht.
Maar ondertussen zet toch steeds opnieuw grote stappen. Dat verdient aanmoediging en een positieve reactie, geen trap na als ze aangenomen dat iets haar moeite kost.
Welnee. Ze zoekt geen stok achter de deur, maar aandacht en schouderklopjes. En dat lukt uitstekend.
DeOnbekende schreef op 13-11-2025 om 14:47:
[..]
Welnee. Ze zoekt geen stok achter de deur, maar aandacht en schouderklopjes. En dat lukt uitstekend.
Nou nou, zit jij je even verheven te voelen vanachter je toetsenbordje …
DeOnbekende schreef op 13-11-2025 om 14:47:
[..]
Welnee. Ze zoekt geen stok achter de deur, maar aandacht en schouderklopjes. En dat lukt uitstekend.
Zeg, een beetje meer compassie zou je sieren.
Karen doet al heel lang haar stinkende best. Het gaat heel goed, ze heeft al ontzettend veel bereikt. Maar soms ziet ze het even niet meer zitten. Dat overkomt ons allemaal wel eens. En dan zoeken we steun bij vrienden of op dit forum. Als Karen met een steuntje in de rug weer verder kan, is dat ook goed voor jou en mij, want dan zijn er twee kinderen extra die niet onder de "hoede" van de jeugdzorg hoeven te komen, met alle gevolgen en kosten van dien.
Dus doe eens lief of als je dat niet kunt: je hoeft niet te reageren he.
Jonagold schreef op 13-11-2025 om 13:29:
[..]
Niet mee eens. Ik vind het positief dat Karen hier regelmatig post als ze merkt dat ze in de weerstand gaat. Ik denk (psychologie van de koude grond hoor) dat ze ons gebruikt als stok achter de deur. Ze weet wat er nodig is, wat ze moet doen, maar het lukt haar niet (helemaal) op eigen kracht.
Maar ondertussen zet toch steeds opnieuw grote stappen. Dat verdient aanmoediging en een positieve reactie, geen trap na als ze aangenomen dat iets haar moeite kost.
Het is continu brandjes proberen te blussen. Ze heeft stress,raakt in paniek gaat weer drinken en komt dan weer hier. Dit is een herhalend patroon.
De problemen die Karen heeft zijn complex, te complex voor een forum om op te lossen. Zij heeft niet de juiste handvatten om met stress om te gaan, haar emoties gaan direct in de overdrive, naar paniek en wantrouwen en dan de drank.
Als hier dan gezegd word "ach een terugval is niet erg, volgende keer beter word vergeten dat die volgende keer gewoon weer met drank gaat omdat Karen de stress niet kan handelen en is het sussende karakter ook niet helpend.
Ze wilde niet naar AA want vond stress het probleem, vind zichzelf geen alcohollist, heeft medicijnen, therapeut staat tot haar dienst en ze kan hier schrijven. Tips bv van hier om even water te drinken bij gesprekken op school of iemand mee te nemen zijn allemaal kortdurend, dit zijn niet de handvaten die beklijven voor Karen. Maar Karen blijft mede door het sussende karakter van hier wel doormodderen terwijl zij de cirkel van stress/paniek/drank maar door laat gaan.
En haar kinderen blijven ook in die cirkel wat voor hen helemaal geen veilige basis is.
Zij zou juist het advies van de therapeut voor gespekken met pygiater met beiden handen moeten beetpakken juist om verder te willen komen dan dit doorgemodder.
Alles begint bij Karen, dat ze de voor haar veilige bubbel ( overal een beetje steun en beetje tijd dan komt alles wel goed) durft te verlaten en erkent dat er meer nodig is dan een therapeut, een forum en wat medicijnen.
Haar kinderen zullen haar erg dankbaar zijn wanneer zij die stap gaat zetten en ik gun het Karen dat zij ooit meer lucht en licht in het leven kan gaan ervaren.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 16:23:
[..]
Het is continu brandjes proberen te blussen. Ze heeft stress,raakt in paniek gaat weer drinken en komt dan weer hier. Dit is een herhalend patroon.
De problemen die Karen heeft zijn complex, te complex voor een forum om op te lossen. Zij heeft niet de juiste handvatten om met stress om te gaan, haar emoties gaan direct in de overdrive, naar paniek en wantrouwen en dan de drank.
In plaats van de vooruitgang die Karen maakt af te branden, kun je ook gewoon erkennen dat dit herhalende patroon hoort bij de problemen die Karen heeft. En dat progressie nooit in een nette en altijd maar stijgende lijn plaatsvindt, maar een is van vallen en opstaan.
En dat mensen naast die therapie ook steun nodig hebben van hun omgeving. En dat is nu precies wat Karen maar beperkt in haar directe omgeving ervaart en dus uit dit forum haalt. Mensen die zien dat zij haar best doet, stappen vooruit maakt en haar helpen het vol te houden. En ja, complimenten geven en een hart onder de riem steken is daar onderdeel van, want soms ziet zij die vooruitgang zelf niet meer.
Zeggen wat Karen zou moeten doen is zo makkelijk vanachter een scherm als je niet zelf met haar problematiek te maken hebt. Zeg je tegen iemand met een depressie ook: " je moet gewoon je bed uitkomen en de boel een beetje van de zonnige kant bekijken"?
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 16:35:
[..]
In plaats van de vooruitgang die Karen maakt af te branden, kun je ook gewoon erkennen dat dit herhalende patroon hoort bij de problemen die Karen heeft. En dat progressie nooit in een nette en altijd maar stijgende lijn plaatsvindt, maar een is van vallen en opstaan.
En dat mensen naast die therapie ook steun nodig hebben van hun omgeving. En dat is nu precies wat Karen maar beperkt in haar directe omgeving ervaart en dus uit dit forum haalt. Mensen die zien dat zij haar best doet, stappen vooruit maakt en haar helpen het vol te houden. En ja, complimenten geven en een hart onder de riem steken is daar onderdeel van, want soms ziet zij die vooruitgang zelf niet meer.
Zeggen wat Karen zou moeten doen is zo makkelijk vanachter een scherm als je niet zelf met haar problematiek te maken hebt.
Welke vooruitgang is er als Karen nog steeds in totale paniek raakt als door school benoemd word wat de problemen van zoontje zijn en welke oplossing school heeft? En ze daarna als ze weer nuchter is zijn probleem nog steeds probeert te bagataliseren?
Zij blijft in een soort van paralelle wereld leven met de overtuigende gedachte dat ze haar zoon moet beschermen als ze geconfronteerd word met de werkelijkheid over de problemen die haar zoontje heeft.
Karen wil de grote boze buitenwereld buiten de deur houden maar dat gaat niet. Dat heeft niks met afbranden te maken.
ik heb als sociotherapeut gewerkt in een kliniek waar ouders die een verslaving hadden waren opgenomen met hun jonge kinderen. Heel vaak was er sprake van transgenerationele verslavingsproblematiek of een verleden met jeugdzorg. Veel ouders kregen de diagnose Borderline. En je zag allemaal beschadigde kinderen. Hoe jong ze ook waren.
De verslaafde mensen kregen heel veel hulp van ontzettend veel disciplines. Maar er was veel terugval, vaak al tijdens opname. En ja, ik heb regelmatig meegemaakt dat dan de consequentie toch was dat ouder en kind van elkaar gescheiden werden. Uiteindelijk ben je geen beschikbare ouder wanneer je gebruikt. Ouders die zelf bijna omkwamen in de problemen waren niet in staat hun kind(eren)die ook allerlei problemen hadden de zorg te geven die nodig was.
Dat gaat jou ook niet lukken Karin. Pak alle hulp die je voor jou en je gezin kunt krijgen met beide handen aan.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 16:23:
[..]
Het is continu brandjes proberen te blussen. Ze heeft stress,raakt in paniek gaat weer drinken en komt dan weer hier. Dit is een herhalend patroon.
De problemen die Karen heeft zijn complex, te complex voor een forum om op te lossen. Zij heeft niet de juiste handvatten om met stress om te gaan, haar emoties gaan direct in de overdrive, naar paniek en wantrouwen en dan de drank.
Als hier dan gezegd word "ach een terugval is niet erg, volgende keer beter word vergeten dat die volgende keer gewoon weer met drank gaat omdat Karen de stress niet kan handelen en is het sussende karakter ook niet helpend.
Ze wilde niet naar AA want vond stress het probleem, vind zichzelf geen alcohollist, heeft medicijnen, therapeut staat tot haar dienst en ze kan hier schrijven. Tips bv van hier om even water te drinken bij gesprekken op school of iemand mee te nemen zijn allemaal kortdurend, dit zijn niet de handvaten die beklijven voor Karen. Maar Karen blijft mede door het sussende karakter van hier wel doormodderen terwijl zij de cirkel van stress/paniek/drank maar door laat gaan.
En haar kinderen blijven ook in die cirkel wat voor hen helemaal geen veilige basis is.
Zij zou juist het advies van de therapeut voor gespekken met pygiater met beiden handen moeten beetpakken juist om verder te willen komen dan dit doorgemodder.
Alles begint bij Karen, dat ze de voor haar veilige bubbel ( overal een beetje steun en beetje tijd dan komt alles wel goed) durft te verlaten en erkent dat er meer nodig is dan een therapeut, een forum en wat medicijnen.
Haar kinderen zullen haar erg dankbaar zijn wanneer zij die stap gaat zetten en ik gun het Karen dat zij ooit meer lucht en licht in het leven kan gaan ervaren.
Dat ben ik met je eens, maar dat kun je ook met wat compassie schrijven zoals jij nu doet ipv alleen maar melden dat ze zichzelf bij kop en kont moet pakken en gewoon moet doorpakken. Als dat had gekund dan had ze dat wel gedaan. Verslaving is gewoon een heel naar ding om mee te dealen. Harder schoppen of schreeuwen dat iemand 'gewoon' iets moet doen werkt niet.
Want ze zet wel stappen, en over je angsten heen stappen en nieuwe gewoonten aanleren is gewoon verdomd lastig. Helemaal als er ook nog verslavingsproblematiek speelt.