Schuldig voelen om weer te gaan werken en moeite met loslaten
Hallo mede forum bezoekers.
Ik ben 2 jaar geleden gestopt met mijn baan omdat wij als gezin even op adem moesten komen, mijn partner had een flinke burnout gehad en ik werd zelf helaas ziek waardoor ik echt 'over de kop'ging en alle druk en hectiek daardoor niet meer aankon.
na wikken en wegen toen besloten om uit het werk te stappen(dit moest toen lichamelijk ook), rust in het gezin te creëren en dan zien we het wel. Hoe rooskleurig ik het zag om thuis te blijven als moeder zo viel het me tegen, ik werkte aan mijn herstel en het duurde een jaar voor ik mij lichamelijk weer goed begon te voelen, ik heb steeds het idee gehad dat ik voor de rest even op pauze stond omdat ik thuis was, veel nieuwe ideeën gehad voor een loopbaan switch maar ook dat bracht veel onrust. Ik heb het afgelopen jaar steeds gezegd: mocht er bij mijn laatste werkgever weer plek komen dan pak ik die kans. En nu is het zover dat er een plekje vrij komt en slaat het schuldgevoel toe, onze oudste ziet er enorm tegenop om weer naar de opvang te gaan, onze jongste van 3 start volgend jaar zomer met de basisschool en zal ook behoorlijk moeten wennen aan opvang omdat hij vanaf 1 jaar al bij mij is. Nu twijfel ik zo of ik het wel moet doen, moet ik toch voor mijzelf gaan en de baan weer oppakken of moet ik er toch zolang het kan volledig voor hun zijn? Hoe gaan jullie om met dat schuldgevoel naar hen toe? Ik merk aan mijzelf dat ik het loslaten van de kinderen enorm moeilijk vind, onze oudste is erg onzeker en vind het ook moeilijk in groep 4. Hoe leer je dat loslaten of hoe gaan jullie hiermee om? Financieel redden we het nu wel maar met de wensen die we nog hebben(andere woning) zou het wel welkom zijn als ik ook weer 3 dagen ga werken. Hoe staan jullie erin? Ik kan de kinderen wel iedere dag zelf naar school brengen, het zou dus voor de jongste gaan om 2 dagen gastouder en voor onze oudste 3 x 3 uren per week op de BSO. Ik merk dat ik het hoofdzakelijk fijn vind om er voor ze te zijn, geen opvang stress, ze zelf overal heen brengen en weer ophalen maar merk ook dat ik een stukje van mijzelf mis.Ik groei nu zelf niet verder en sta voor mijn gevoel nu even stil.
Waar is de vader in dit verhaal? Ik begrijp dat hij een burnout heeft gehad, maar hoe zit dat nu? Is hij weer (gedeeltelijk) aan het werk?
Mijn man heeft na de burn out het roer om gegooid en is voor zichzelf begonnen qua onderneming, dat liep meteen heel erg goed waardoor ik toen de mogelijkheid had om te stoppen 2 jaar geleden. Mijn man laat de keuze aan mij, ik moet doen wat goed voelt, niets moet. Ik denk dat mannen ook wat minder last/moeite hebben met loslaten of schuldgevoel( die van mij dan tenminste)
Volgens mij werkt tegenwoordig het merendeel van de vrouwen en mannen met jonge kinderen. In dat opzicht zou ik mij dus zeker niet schuldig voelen. Je kan hierin ook juist een rolmodel zijn voor je kinderen. Dat gezegd hebbende ken jij je kinderen natuurlijk het beste. Als je denkt dat 3 dagen bso voor de oudste nu te veel is zou je man dan een middag kunnen pakken? Of zou je misschien twee hele en twee halve dagen kunnen gaan werken? Mocht je echt denk dat de oudste het niet red zou je ook nog een jaar kunnen wachten maar ik vraag me af of het schuldgevoel dan minder is.
Is twee dagen werken nog een optie?
Jantine007 schreef op 18-10-2023 om 13:01:
Mijn man heeft na de burn out het roer om gegooid en is voor zichzelf begonnen qua onderneming, dat liep meteen heel erg goed waardoor ik toen de mogelijkheid had om te stoppen 2 jaar geleden. Mijn man laat de keuze aan mij, ik moet doen wat goed voelt, niets moet. Ik denk dat mannen ook wat minder last/moeite hebben met loslaten of schuldgevoel( die van mij dan tenminste)
Oke en wat is zijn rol met betrekking tot zorgen voor de kinderen/ophalen/wegbrengen opvang?
Helaas niet, de functie was in 1e instantie voor 4 dagen maar dat vond ik teveel, de enigste optie was dan 3 volledige dagen. Het moeilijke aan deze baan is dat hij eigenlijk bijna nooit beschikbaar komt, voor mij voelt het daarom een beetje nu of nooit. Mijn man is makkelijker daarin en zegt dat kinderen zich daarin wel aanpassen en het misschien juist wel goed is voor ze om ook eens ergens anders te zijn dan altijd thuis.
Heel veel ouders werken en legio kinderen gaan naar de opvang. Ik zou wel kijken naar de mogelijkheid om bijvoorbeeld deels thuis te werken of twee hele en twee halve dagen. Het is vast even wennen voor de kinderen, maar ook geen ramp. Gaat de jongste nu niet naar een peuterspeelzaal of zo? Dan lijkt het me voor hem juist leuk om ook met andere kinderen te spelen.
Mijn man zal, mocht ik weer gaan werken, de kinderen dan die 3 dagen ophalen om 5 uur vanuit zijn werk. Dus ik breng ze naar school/opvang, en mijn man haalt ze dan op.
De jongste zit inderdaad 2 dagen op de peuterspeelgroep en per januari 3 dagen. Dit is tot 2 uur dus die dagen zal hij nog van 2 tot 5 naar de gastouder moeten. Bij deze functie is geen mogelijkheid om thuis te werken.
Jantine007 schreef op 18-10-2023 om 13:10:
Helaas niet, de functie was in 1e instantie voor 4 dagen maar dat vond ik teveel, de enigste optie was dan 3 volledige dagen. Het moeilijke aan deze baan is dat hij eigenlijk bijna nooit beschikbaar komt, voor mij voelt het daarom een beetje nu of nooit. Mijn man is makkelijker daarin en zegt dat kinderen zich daarin wel aanpassen en het misschien juist wel goed is voor ze om ook eens ergens anders te zijn dan altijd thuis.
Zeker doen! En zou zeker niet minder dan 3 dagen pw werken. Naast dat je dan minder salaris krijgt, krijg je minder pensioen tegen die tijd.
Ik begrijp je twijfels maar ik zou toch voor die baan kiezen, zeker omdat die bijna nooit beschikbaar komt. Misschien heb je na een jaar of langer nog evenveel moeite met het loslaten als nu.
Doen hoor! Enige wat ik nog zou onderzoeken is of het mogelijk is dat man één dag de oudste uit school kan halen, zodat die maar 2 dagen naar de BSO hoeft. (Dat scheelt ook weer in opvangkosten).
Verder hoort het volgens mij wel een beetje bij moeder- (en vader-)zijn om je af en toe schuldig te voelen als je gaat werken. Dat heb ik ook nog steeds. Stom eigenlijk hè, want je weet heus dat je verder een hartstikke goede moeder bent, ook als je werkt (en dus nu kiest voor die fijne baan). Laat je schuldgevoel je echter alsjeblieft niet weerhouden om deze keuze te maken. Het klinkt alsof je er goed over nagedacht hebt, het goed met partner hebt besproken en dus gewoon moet doen 
Ga je je schuldig voelen? Zeker. Ga je zo nu en dan jankend in de auto/op de fiets zitten? Absoluut. Moet je het daarvoor laten? Zeker niet!
Het gaat tijd nodig hebben en het zal voor iedereen wennen zijn, maar het is voor jou heerlijk om weer te werken (even geen mama zijn) en voor de ontwikkeling van de kinderen is de bso ook goed. Veel vriendjes waarschijnlijk, dus hartstikke gezellig.
Ben zelf jaren thuis geweest toen de kinderen klein waren. Fijn dat ze niet naar de opvang hoefden, geen haasten, drukte en stress. Maar het moet wel bij je passen! Als je graag wilt werken dan zou ik dat wel doen! Als je man ze dan om vijf uur haalt zijn ze ook niet zo lang op de opvang, maar twee uurtjes ofzo.
Er is voor beide opties wat te zeggen. Probeer je schuldgevoel niet mee te nemen in je overweging, doe wat goed is voor je gezin en jezelf.
Gewoon gaan werken. Het is even wennen voor iedereen maar uiteindelijk is opvang niet slecht voor een kind. Jij kunt vast ook meer genieten van het bij je kinderen zijn als je daarnaast ook weer het gevoel hebt dat je jezelf ontwikkelt. Kortom zeker gewoon voor gaan!
Ik ben na de geboorte van de eerste drie dagen gaan werken en ben later terug gegaan naar vier dagen. Ik voel mij daar nooit schuldig over eigenlijk.