Papa
Je bent papa van een mooi dochtertje, je wilt haar helpen opgroeien, zien opgroeien, van haar genieten, haar zien spelen, lachen, huilen, slapen, etc
Je hebt een aantal rechtszaken gewonnen, je mag haar zien, je mag haar bij je hebben, je mag in haar leven zijn. Eindelijk gerechtigheid, voor je dochtertje en voor jezelf.
Maar dan blijkt dat haar moeder nergens aan mee wil werken, alles tegenwerkt en je nog steeds op datzelfde punt staat als waar alles mee begon.
Saga schreef op 23-05-2022 om 10:19:
En precies omdat er mensen zijn die zo denken, denken dat het in het belang van het kind is om bij 1 ouder te verblijven en dat moeder alle controle kan hebben en daarin niet aangepakt wordt, lopen er veel verstoten ouders rond en kinderen die hun zijnsloyalititeit moeten verloochenen. Een kind heeft het recht om te weten waar hij/ zij vandaan komt. Een kind die door een ouder in een loyaliteitsconflicht terecht komt, beschadigt zijn kind voor het leven. Bewijs te over!
God och God, wat is er nog een lange weg te gaan.
TO, misschien moet je zoon eens kijken bij Villa Pinedo of via een kindbehartiger. Mensen met verstand, die weten waar ze het over hebben.
Ik denk dat rechtszaken en dwangsommen ook niet in het belang van dat kind zijn. Ouders die waarschijnlijk nooit meer normaal met elkaar om kunnen gaan zullen ook wel niet zo bevorderlijk zijn voor het belang van het kind. En ik veronderstel dat we hier niet het hele verhaal lezen waarin de zoon als een soort heilige wordt neergezet terwijl de moeder wordt neergezet als dingen waar de honden nog geen brood van lusten. Het is meestal actie-reactie.
Saga schreef op 23-05-2022 om 10:19:
En precies omdat er mensen zijn die zo denken, denken dat het in het belang van het kind is om bij 1 ouder te verblijven en dat moeder alle controle kan hebben en daarin niet aangepakt wordt, lopen er veel verstoten ouders rond en kinderen die hun zijnsloyalititeit moeten verloochenen. Een kind heeft het recht om te weten waar hij/ zij vandaan komt. Een kind die door een ouder in een loyaliteitsconflicht terecht komt, beschadigt zijn kind voor het leven. Bewijs te over!
God och God, wat is er nog een lange weg te gaan.
TO, misschien moet je zoon eens kijken bij Villa Pinedo of via een kindbehartiger. Mensen met verstand, die weten waar ze het over hebben.
Nou nou, wat een grote woorden. Ik vind de post van Flanagan heel verstandig. Natuurlijk wil een kind beide ouders kennen maar de vraag die zij opwerpt is imho of een rustige situatie bij éen ouder soms niet beter is voor een kind (als het goed verzorgd wordt en ook nog anderen hechtingsfiguren heeft bijvoorbeeld) dan als er getouwtrek tussen de biologische ouders is. Ik weet dat niet. ik weet dat oprecht niet en het zal ook per geval verschillen.
Off topic: het valt me trouwens op dat moeders met kinderen eeuwenlang verlaten zijn door de vaders en dat je er toen weinig over hoorde maar vanaf het moment dat vrouwen zeiden 'okay dan doe ik het wel alleen'' steeg de grote verontwaardiging op. Ik zeg niet dat die verontwaardiging onterecht is, ik hoop alleen dat er evenveel energie wordt besteed aan vaders die het er maar bij laten zitten terwijl de moeder alle kans tot contact en gelijke mogelijkheid tot opvoeden geeft Maar dit terzijde.
Blijft dat het moeilijk zal zijn als een vader wel contact wil maar dat wordt afgehouden.
Flanagan schreef op 23-05-2022 om 09:56:
@Romi, ook al heeft je zoon een aantal rechtszaken gewonnen, ze zullen dat kind niet bij de moeder weg halen zolang moeder het kind goed verzorgd en niet zelf hulpbehoevend is zodanig dat VT of huisarts twijfels aan haar mentale gemoedstoestand.
Jullie ( de moederskant en de vaderskant) hebben jullie eigen belangen voor ogen; nl kind willen zien opvoeden. Kinds belang is anders. Kind is blij met de aandacht van de moeder omdat het niet anders gewend is. Nu zal kind haar vader wrs ook niet eens missen, of naar hem vragen en niet beseffen dat het ergens niet klopt. Maar het klopt in zoveel gezinnen niet; zoveel 1-oudergezinnen of co-ouderschappen dat een uk niets vreemds merkt. Het slaapt ‘s avonds in vertrouwde bed en wordt ‘s ochtends wakker gemaakt door diezelfde vertrouwde stem.
Zo ken ik een paar kinderen die zo jarenlang blij waren dat hun moeder voor hen zorgde, zodanig dat ze niet naar hun vader vroegen. Vader werd eerder als bedreiging van de rust ervaren. Rond hun 12de was er weer een rechtszaak gaande, opgestart door de vader. Een kind gaf de rechter aan geen behoefte te hebben aan contact. En die mening werd meegenomen. Je kan een mens, of het nu een kind is of een puber, dwingen een band op te bouwen met die andere ouder. Je beide ouders willen leren kennen, komt vanuit de behoefte van een kind zelf.
Als een kind een jaar of vijf is en op school vriendinnen heeft die wel een papa kennen, kan het meisje regelmatig vragen gaan stellen en zeggen dat ze haar papa wilt zien. Dan is het aan de moeder hoe die hier mee om gaat. Of moeder merkt dat het handiger is als ze dochter ook eens bij de papa kan laten logeren. Het is dus an de moeder waarom en wanneer ze ruimte maakt voor die band met de papa.
Met andere woorden; Battle-Royale heeft gelijk. Je kan dat contact niet afdwingen of forceren. Gevalletje Koning Salomo; je kan een kind niet in tweeën delen, dat is niet goed voor het kind. Belang van kind dient op de eerste plaats te staan, daarna belang van de rest.
Hoezo is het aan de moeder waarom en wanneer ze ruimte maakt voor de band met vader, dat is toch de omgekeerde wereld?
In de "ideale" situatie zijn de ouders samen en heeft het kind een vader en moeder (of moeder-moeder/vader-vader).
Als er dan een moment komt dat de ouders uiteen gaan komt er, normaliter, een bezoekregeling.
In deze situatie zijn de ouders niet samen en ook nooit geweest.
Echter is er wel een kind geboren dat ondanks dat er geen relatie is ook een vader heeft.
Deze vader heeft net zoveel recht op omgang met het kind als de moeder.
Moeder is degene die vader dit ontzegt zonder dat ze de beweegredenen beargumenteerd, ze wil het gewoon niet.
Vader krijgt dus niet eens de kans om een band op te bouwen en moet maar lijdzaam afwachten tot het kind besluit hem te willen zien.
Wat ook zomaar eens nooit kan zijn omdat moeder jaren heeft om het kind te kunnen indoctrineren over hoe "slecht" haar vader wel niet is, hier zijn echt talloze voorbeelden van te vinden.
Mocht het kind wel behoefte aan contact met vader hebben is het risico op een loyaliteitsconflict ook aanwezig aangezien moeder het contact al jaren heeft gesaboteerd.
Natuurlijk kan een vader (of moeder) contact met een kind niet afdwingen.
Maar dan lijkt mij in een situatie waarin de kinderen zelf besluiten geen contact meer willen.
In dit geval heeft dit kind de keuze niet, moeder ontneemt dit kind simpelweg haar vader.
Ik vind echt dat in dit soort situaties de vader veel te vaak aan het kortste eind trekt (terwijl ik zelf moeder ben).
De verhalen van "de dwaze vaders" vind ik in- en intriest.
Natuurlijk zijn er legitieme gevallen om geen contact toe te staan (ook richting moeder).
Maar een kind een ouder ontzeggen puur omdat je die macht denkt te hebben vind in onbegrijpelijk.
Tover-Feetje schreef op 23-05-2022 om 10:40:
[..]
Hoezo is het aan de moeder waarom en wanneer ze ruimte maakt voor de band met vader, dat is toch de omgekeerde wereld?
In de "ideale" situatie zijn de ouders samen en heeft het kind een vader en moeder (of moeder-moeder/vader-vader).
Als er dan een moment komt dat de ouders uiteen gaan komt er, normaliter, een bezoekregeling.
In deze situatie zijn de ouders niet samen en ook nooit geweest.
Echter is er wel een kind geboren dat ondanks dat er geen relatie is ook een vader heeft.
Deze vader heeft net zoveel recht op omgang met het kind als de moeder.
Moeder is degene die vader dit ontzegt zonder dat ze de beweegredenen beargumenteerd, ze wil het gewoon niet.
Vader krijgt dus niet eens de kans om een band op te bouwen en moet maar lijdzaam afwachten tot het kind besluit hem te willen zien.
Wat ook zomaar eens nooit kan zijn omdat moeder jaren heeft om het kind te kunnen indoctrineren over hoe "slecht" haar vader wel niet is, hier zijn echt talloze voorbeelden van te vinden.
Mocht het kind wel behoefte aan contact met vader hebben is het risico op een loyaliteitsconflict ook aanwezig aangezien moeder het contact al jaren heeft gesaboteerd.
Natuurlijk kan een vader (of moeder) contact met een kind niet afdwingen.
Maar dan lijkt mij in een situatie waarin de kinderen zelf besluiten geen contact meer willen.
In dit geval heeft dit kind de keuze niet, moeder ontneemt dit kind simpelweg haar vader.
Ik vind echt dat in dit soort situaties de vader veel te vaak aan het kortste eind trekt (terwijl ik zelf moeder ben).
De verhalen van "de dwaze vaders" vind ik in- en intriest.
Natuurlijk zijn er legitieme gevallen om geen contact toe te staan (ook richting moeder).
Maar een kind een ouder ontzeggen puur omdat je die macht denkt te hebben vind in onbegrijpelijk.
Maar die moeder schrijft hier niet dus we weten niet wat haar beweegredenen zijn. Het klinkt allemaal of die moeder zomaar van alles afzegt, niet wil of whatever maar we weten natuurlijk niet wat zich daarvoor heeft afgespeeld waardoor moeder tot dit besluit kwam.
MRI schreef op 23-05-2022 om 10:29:
[..]
Nou nou, wat een grote woorden. Ik vind de post van Flanagan heel verstandig. Natuurlijk wil een kind beide ouders kennen maar de vraag die zij opwerpt is imho of een rustige situatie bij éen ouder soms niet beter is voor een kind (als het goed verzorgd wordt en ook nog anderen hechtingsfiguren heeft bijvoorbeeld) dan als er getouwtrek tussen de biologische ouders is. Ik weet dat niet. ik weet dat oprecht niet en het zal ook per geval verschillen.
Off topic: het valt me trouwens op dat moeders met kinderen eeuwenlang verlaten zijn door de vaders en dat je er toen weinig over hoorde maar vanaf het moment dat vrouwen zeiden 'okay dan doe ik het wel alleen'' steeg de grote verontwaardiging op. Ik zeg niet dat die verontwaardiging onterecht is, ik hoop alleen dat er evenveel energie wordt besteed aan vaders die het er maar bij laten zitten terwijl de moeder alle kans tot contact en gelijke mogelijkheid tot opvoeden geeft Maar dit terzijde.
Blijft dat het moeilijk zal zijn als een vader wel contact wil maar dat wordt afgehouden.
Grote woorden misschien, maar zolang 20% van de vaders hun kinderen niet meer mag zien na een breuk/scheiding is het echt noodzakelijk om hier steviger in te gaan staan.
En natuurlijk verschilt het per geval, er kan vanalles spelen waardoor contact met de ene ouder op dit moment niet mogelijk is. Maar er is zoiets als zijnsloyalititeit. Het is zeer schadelijk om dat een kind af te nemen. En al helemaal als dat gebeurd vanuit problematiek bij de inwonende ouder.
Het feit dat er überhaupt getouwtrek voor nodig is door de uitwonende ouder om iets van omgang te krijgen, zegt al een heleboel. Het niet laten plaatsvinden van omgang lijdt tot en enorm loyaliteitsconflicht. Dus linksom of rechtsom, dit kind wordt beschadigd.
Saga schreef op 23-05-2022 om 10:56:
[..]
Grote woorden misschien, maar zolang 20% van de vaders hun kinderen niet meer mag zien na een breuk/scheiding is het echt noodzakelijk om hier steviger in te gaan staan.
En natuurlijk verschilt het per geval, er kan vanalles spelen waardoor contact met de ene ouder op dit moment niet mogelijk is. Maar er is zoiets als zijnsloyalititeit. Het is zeer schadelijk om dat een kind af te nemen. En al helemaal als dat gebeurd vanuit problematiek bij de inwonende ouder.
Het feit dat er überhaupt getouwtrek voor nodig is door de uitwonende ouder om iets van omgang te krijgen, zegt al een heleboel. Het niet laten plaatsvinden van omgang lijdt tot en enorm loyaliteitsconflicht. Dus linksom of rechtsom, dit kind wordt beschadigd.
Dat zou zo kunnen zijn in dit geval, maar je trekt het breder, daarom vraag ik me af (beetje off topic) ga je net zo fel er in bij al die vaders die zich onttrekken aan de opvoeding?
Of bij de vaders die eerst de zorgtaken aan de moeder overlieten maar bij scheiding gaan klagen en zielig doen en als ze dan rechten krijgen de verzorging van het kind aan hun nieuwe vriendin of hun eigen moeder overlaten?
Je spreekt over zijnsconflict of loyaliteitsconflict maar zoals Flanagan beschreef is dat er waarschijnlijk niet als het kind de biologische vader niet kent en naast de moeder andere hechtingsfiguren had. Ik weet niet hoe dat hier zit maar ik weet ook niet of je in deze casus van gevaar voor loyaliteitsconflict kan spreken. Dat ontstaat pas als ouders eerst bij elkaar zijn en dan gaan touwtrekken.
MRI schreef op 23-05-2022 om 11:36:
[..]
Dat zou zo kunnen zijn in dit geval, maar je trekt het breder, daarom vraag ik me af (beetje off topic) ga je net zo fel er in bij al die vaders die zich onttrekken aan de opvoeding?
Of bij de vaders die eerst de zorgtaken aan de moeder overlieten maar bij scheiding gaan klagen en zielig doen en als ze dan rechten krijgen de verzorging van het kind aan hun nieuwe vriendin of hun eigen moeder overlaten?
Je spreekt over zijnsconflict of loyaliteitsconflict maar zoals Flanagan beschreef is dat er waarschijnlijk niet als het kind de biologische vader niet kent en naast de moeder andere hechtingsfiguren had. Ik weet niet hoe dat hier zit maar ik weet ook niet of je in deze casus van gevaar voor loyaliteitsconflict kan spreken. Dat ontstaat pas als ouders eerst bij elkaar zijn en dan gaan touwtrekken.
Ja, want dat is ook helemaal niet oké. Het is aangetoond dat kinderen die opgroeien zonder vader (of moeder) meer kans hebben op een o.a. een laag zelfvertrouwen, depressies, uitval op school, middelenverslaving, hechtingsproblematiek en uiting van suïcide.
Alleen, in het geval van een ouder die zichzelf onttrekt kun je minder doen. Als een ouder moedwillig de ander buiten spel zet, dan vind ik dat enorm kwalijk. Zeker omdat dit niet incidenteel voorkomt uit instabiliteit bij die ouder. Dubbel pech dus. Als het kind niet niet de emotionele toestemming heeft van moeder om vader op latere leeftijd zelf op te zoeken (en dat kan voor het kind zelfs voelen alsof dat een eigen beslissing is), dan heb je alsnog een loyaliteitsconflicht.
Het is enorm complexe materie. Maar in beginsel geldt altijd; omgang met beide ouders. Dat staat zelfs internationaal beschreven als een van de belangrijkste rechten van een kind.
Een kind heeft recht op omgang/contact met beide ouders, tenzij een van beide ouders overduidelijk bewezen heeft dat hij/zij niet goed is voor het kind zoals bij mishandeling of misbruik. Dat is het hier niet het geval. Moeder ontneemt dit kind niet alleen een vader, maar ook een oma en andere familie. Natuurlijk is het moeilijk om je kleine kind uit handen te geven aan relatief onbekenden. Misschien hebben TO en haar zoon iets te hard geduwd in het begin. Maar ondanks rechterlijke uitspraken geen contact 'toestaan', dát is in mijn ogen echt mishandeling!
De moeder zou wat mij betreft in moeten zetten op het opbouwen van contact tussen vader en kind en ook tussen haarzelf en de familie van vader. Want zolang het kind leeft heeft het ook een andere familie. En zeker omdat haar eigen familie blijkbaar buiten beeld is intussen lijkt me dat echt een gemis voor het kindje. Er zijn mensen die nu al van haar houden, maar waar ze geen contact mee mag hebben van haar moeder. Ik vind dat intens triest. Dat opbouwen kan heus met kleine stapjes, wat dat betreft ben ik het wel eens met de mensen die zeggen dat meteen slapen bij de vader echt teveel van het goeie is. Iedere week een uurtje papa op bezoek is al een mooi begin. En van daaruit opbouwen. Maar zelfs dat uurtje zit er niet in bij moeder....
Misschien is mijn kijk een beetje gekleurd doordat ik zelf sinds een jaar geen contact meer heb met mijn jongste (14 nu), die ervoor gekozen heeft bij vader te gaan wonen. Geen contact kunnen hebben met je kind is een verdriet dat met geen woorden te beschrijven is. Het eet je letterlijk van binnen op. Er is geen dag en geen uur dat het er niet is, dat besef. Ik wens dat werkelijk niemand toe.
@MRI: vaders die zich aan hun verantwoordelijkheden onttrekken zijn natuurlijk hartstikke fout bezig. Die beschadigen hun kinderen ook voor het leven. Genoeg voorbeelden in mijn omgeving. Maar die vaders kun je helaas niet dwingen. Alleen tot betalen, maar dat is natuurlijk niet waar het om gaat.
En ik ben dus zo'n gevalletje van een ex die nooit naar de kinderen omkeek, tot hij samen ging wonen met de 'dame' met wie hij mij bedrogen had. Op zijn appartement waar hij verbleef tijdens en vlak na de scheiding, gewoon met 2 slaapkamers, dus met ruimte voor de kinderen, mochten ze niet blijven slapen. En op zondag kon ook nooit, want dan moest hij naar Feijenoord (was tijdens het huwelijk ook al zo, de kinderverjaardagen konden bijvoorbeeld niet gevierd worden op zondag, zelfs niet als ze op zondag jarig waren). Toen hij ging samenwonen na 1,5 jaar kon het ineens allemaal wel, en stond hij erop dat de regeling zoals die in het convenant staat aangepast werd. En omdat ik vond en vind dat de kinderen meer contact met hun vader moesten hebben ben ik daarin mee gegaan. Kan mezelf achteraf wel voor mijn kop slaan natuurlijk, want vanaf dat moment heeft hij jongste van mij losgeweekt. Oudste (17) trapte daar niet in gelukkig. Die woont dus nog bij mij. Verschil is dat ik die wél blijf stimuleren om naar vader te gaan omdat ik nog steeds vind dat een kind twee ouders en twee families heeft. Andersom is dat dus niet. En ik word gek van verdriet.
De vraag is of een kind daadwerkelijk twee ouders nodig heeft om een gelukkig leven te mogen ontvangen. Ja, het is prettig als kind met beide ouders kan opgroeien en leuke dingen kan ondernemen. Maar het is geen vereiste.
En Ja, kind kan zich gaan afvragen op wie het lijkt of behoefte hebben om foto’s te zien en evt in levende lijve te ontmoeten zoals ook vele kinderen waarvan hun vader of moeder op zeer jonge leeftijd zijn overleden. Maar als de ouder er in slaagt een kind of gezin een veilige jeugd mee te geven, is een kind niet bij voorbaat beschadigd.
https://www.oudersvannu.nl/nieuws/bewust-alleenstaande-moeders-gelukkige-kinderen/
Engeltje, wat een nare ervaring. Jaren voor beide kinderen klaar gestaan en dan gaat je jongste bij vader intrekken. Fijn dat je oudste zoon bij jou wenst te blijven wonen. Je ontzegt hen niet contact met hun vader en zijn familie, maar het is ook jou verdienste dat je ze een leven hebt meegegeven dat belangrijk is voor hun ontwikkeling.
Flanagan schreef op 23-05-2022 om 12:14:
De vraag is of een kind daadwerkelijk twee ouders nodig heeft om een gelukkig leven te mogen ontvangen. Ja, het is prettig als kind met beide ouders kan opgroeien en leuke dingen kan ondernemen. Maar het is geen vereiste.
En Ja, kind kan zich gaan afvragen op wie het lijkt of behoefte hebben om foto’s te zien en evt in levende lijve te ontmoeten zoals ook vele kinderen waarvan hun vader of moeder op zeer jonge leeftijd zijn overleden. Maar als de ouder er in slaagt een kind of gezin een veilige jeugd mee te geven, is een kind niet bij voorbaat beschadigd.https://www.oudersvannu.nl/nieuws/bewust-alleenstaande-moeders-gelukkige-kinderen/
Daar heb je zeker gelijk in. Alleen in dit geval wordt een ouder moedwillig buiten spel gezet. Dat is geen veilige situatie op zichzelf. Dat is anders dan wanneer er een ouder overleden is.
Er bestaat zelfs een risico dat het zich op een dag tegen moeder keert als de situatie blijft zoals die nu is. Stel dat dit kindje wel haar vader wil leren kennen, en erachter komt dat vader (en zijn familie) dolgraag een rol in haar leven had gehad en daar ook voor gevochten heeft. Dan raakt dit kind mogelijk ook nog eens het vertrouwen kwijt in die ene persoon die haar juist het basisvertrouwen mee had moeten geven.
Dus ook voor moeder zelf is het een situatie die geen recht doet aan haar als moeder.
Saga schreef op 23-05-2022 om 12:44:
[..]
Daar heb je zeker gelijk in. Alleen in dit geval wordt een ouder moedwillig buiten spel gezet. Dat is geen veilige situatie op zichzelf. Dat is anders dan wanneer er een ouder overleden is.
Er bestaat zelfs een risico dat het zich op een dag tegen moeder keert als de situatie blijft zoals die nu is. Stel dat dit kindje wel haar vader wil leren kennen, en erachter komt dat vader (en zijn familie) dolgraag een rol in haar leven had gehad en daar ook voor gevochten heeft. Dan raakt dit kind mogelijk ook nog eens het vertrouwen kwijt in die ene persoon die haar juist het basisvertrouwen mee had moeten geven.
Dus ook voor moeder zelf is het een situatie die geen recht doet aan haar als moeder.
In het geval van bewust alleenstaand ouderschap is dat toch niet anders?
Saga schreef op 23-05-2022 om 12:44:
[..]
Daar heb je zeker gelijk in. Alleen in dit geval wordt een ouder moedwillig buiten spel gezet. Dat is geen veilige situatie op zichzelf. Dat is anders dan wanneer er een ouder overleden is.
Er bestaat zelfs een risico dat het zich op een dag tegen moeder keert als de situatie blijft zoals die nu is. Stel dat dit kindje wel haar vader wil leren kennen, en erachter komt dat vader (en zijn familie) dolgraag een rol in haar leven had gehad en daar ook voor gevochten heeft. Dan raakt dit kind mogelijk ook nog eens het vertrouwen kwijt in die ene persoon die haar juist het basisvertrouwen mee had moeten geven.
Dus ook voor moeder zelf is het een situatie die geen recht doet aan haar als moeder.
Het kan dat dit te zijnde tijd tegen de moeder gaat keren. Maar voor nu is het meisje omringt met de liefde van haar moeder, groeit het op tot gezonde dreumes en heeft het geen weet wat er allemaal om haar heen gebeurd omdat haar moeder haar in de luwte houdt. Dat bedoel ik met belang kind boven belang familie.
Flanagan, ik ben het zo ontzettend met je oneens. Je vult daarbij ook zoveel in.
De rechter heeft besloten en die moeder lijkt (volgens de verhalen hier) een onbetrouwbaar wezen. Net als ieder ander moet zij zich gewoon aan de uitspraak houden.
Veel sterkte, hopelijk kan het toch nog goedkomen.
Flanagan schreef op 23-05-2022 om 12:57:
[..]
Het kan dat dit te zijnde tijd tegen de moeder gaat keren. Maar voor nu is het meisje omringt met de liefde van haar moeder, groeit het op tot gezonde dreumes en heeft het geen weet wat er allemaal om haar heen gebeurd omdat haar moeder haar in de luwte houdt. Dat bedoel ik met belang kind boven belang familie.
Het kan prima zo zijn dat de moeder het kind al haar liefde geeft. Máár, ze ontzegt het kind wel de liefde van haar vader en haar overige familie van vader kant. Met welk recht?? Geen enkel, want behalve dat het in internationaal recht is vastgelegd dat een kind recht heeft op contact met beide ouders, heeft de rechter in Nederland ook bepaald dat moeder contact moet faciliteren. Los van dat ze haar kind tekort doet, begaat ze dus ook nog eens gewoon een strafbaar feit. Hoe kun je dat in vredesnaam verdedigen???