Opvoedingsstijl, tips en trucs.
Voor de mensen met (jonge) kinderen:
Welke opvoedingsstijl hanteren jullie? Wat zijn daarvan de voordelen en zie je ook nadelen? Wat doe je anders dan jouw ouders?
Voor de grootouders:
Wat vinden jullie van de huidige opvoedingsstijlen? Hoe groot is het verschil tussen de manier waarop jullie zelf grootgebracht werden, hoe jullie je eigen kinderen grootbrachten en de manier waarop jullie kleinkinderen worden grootgebracht?
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat elk kind een andere aanpak nodig heeft, maar zijn er tips en trucs die je wilt delen met andere mensen?
En hoe komt het dat je geloofd in je huidige manier van opvoeden?
die ASS is ern complicerende factor, want waar zit de overprikkeling? Is hij al aan zijn limiet aan prikkels voor die dag is mee gaan de druppel en krijg je zo'n bui ondanks vooraf gemaakte afspraken.
Ook de afspraak zijn prikkels, als er nog ruimte is is er daarna ruimte voor ontprikkelen nodig.
Dit soort sociale dingen kost enorm veel energie want wat van je verwacht wordt is met 10 nog volkomen onduidelijk en moet je bij elke handeling afkijken. Moet je nu wel een hand geven of niet of wordt er nu wat snders verwacht? Dat aanraken kan ook een ding zijn, want oma x heeft die grote ring die voelt niet fijn.
Hij kan heel veel problemen in zijn hoofd voelen maar het probleem niet concreet benoemen maar de spanning is er wel. En die komt er uit met zo'n weigering.
Krijgen jullie als gezin ook psycho-educatie om als gezin met zijn ass om te gaan? En hijzelf?
Een vraagje Valdemar : erger jij je ook aan iemand die geen benen heeft omdat deze niet snel genoeg bij de voordeur is om open te doen ? Een beetje flauwe vraag misschien, maar ik krijg de indruk dat je (te) weinig begrip kunt opbrengen voor het autisme van de zoon van je partner. Heb je je weleens in autisme verdiept ? Ik lees in je reacties dat je/jullie teveel lijken te verwachten zonder zelf aanpassingen te doen aan hoe je hem benaderd. Er zijn talloze tips en trucs die het leven voor en met iemand met autisme gemakkelijker maken. Bijvoorbeeld in het geval van het vertrek naar familie en schoenen aan doen :
Is het bezoek de dag of avond van tevoren voorbesproken ? Is hem verteld waarom ze op visite zouden gaan, wat er concreet van hem verwacht wordt ? Hoe lang het bezoek gaat duren ? Wat hij daar kan doen om de tijd door te komen ? Is er een eindtijd van het bezoek met hem afgesproken ? Is met hem afgesproken hoe laat hij zijn eigen bezigheden weer kan oppakken ? Is er voor vertrek tegen hem gezegd hoe laat hij zijn schoenen en jas aan moest gaan doen ? Is er een wekkertje gezet binnen hoeveel tijd hij zijn schoenen aan moet gaan doen ?
De hele activiteit van het begin tot het einde op papier zetten, al dan niet met picto’s of tekeningetjes wil ook nog wel eens helpen om inzichtelijk te maken hoe de activiteit zal gaan. Alle genoemde punten bieden houvast voor hem en rust voor jullie. ‘Hij moet gewoon luisteren’ gaat bij autisme niet op hoor, er is meer voor nodig van jullie kant. Een bepaalde opvoedingsstijl, welke opvoedingsstijl dan ook gaat niet werken bij autisme. Je moet echt anders leren kijken en denken.
Ps : ik lees in een ander topic over opvoeden in een reactie van jou dat de zoon van je partner ODD heeft. Heeft hij dan ASS en ODD ? Zijn beide diagnoses gesteld door een bevoegde professional ? Als dat zo is dan gaat het om een jongen met complexe problematiek. Nogmaals : een bepaalde opvoedingsstijl nastreven gaat daar niet bij helpen. Misschien helpt het wel om bij degene die de diagnoses heeft gesteld om raad te vragen.
Zonne2017 schreef op 02-11-2022 om 09:29:
Een vraagje Valdemar : erger jij je ook aan iemand die geen benen heeft omdat deze niet snel genoeg bij de voordeur is om open te doen ? Een beetje flauwe vraag misschien, maar ik krijg de indruk dat je (te) weinig begrip kunt opbrengen voor het autisme van de zoon van je partner. Heb je je weleens in autisme verdiept ? Ik lees in je reacties dat je/jullie teveel lijken te verwachten zonder zelf aanpassingen te doen aan hoe je hem benaderd. Er zijn talloze tips en trucs die het leven voor en met iemand met autisme gemakkelijker maken. Bijvoorbeeld in het geval van het vertrek naar familie en schoenen aan doen :
Is het bezoek de dag of avond van tevoren voorbesproken ? Is hem verteld waarom ze op visite zouden gaan, wat er concreet van hem verwacht wordt ? Hoe lang het bezoek gaat duren ? Wat hij daar kan doen om de tijd door te komen ? Is er een eindtijd van het bezoek met hem afgesproken ? Is met hem afgesproken hoe laat hij zijn eigen bezigheden weer kan oppakken ? Is er voor vertrek tegen hem gezegd hoe laat hij zijn schoenen en jas aan moest gaan doen ? Is er een wekkertje gezet binnen hoeveel tijd hij zijn schoenen aan moet gaan doen ?
De hele activiteit van het begin tot het einde op papier zetten, al dan niet met picto’s of tekeningetjes wil ook nog wel eens helpen om inzichtelijk te maken hoe de activiteit zal gaan. Alle genoemde punten bieden houvast voor hem en rust voor jullie. ‘Hij moet gewoon luisteren’ gaat bij autisme niet op hoor, er is meer voor nodig van jullie kant. Een bepaalde opvoedingsstijl, welke opvoedingsstijl dan ook gaat niet werken bij autisme. Je moet echt anders leren kijken en denken.
Ps : ik lees in een ander topic over opvoeden in een reactie van jou dat de zoon van je partner ODD heeft. Heeft hij dan ASS en ODD ? Zijn beide diagnoses gesteld door een bevoegde professional ? Als dat zo is dan gaat het om een jongen met complexe problematiek. Nogmaals : een bepaalde opvoedingsstijl nastreven gaat daar niet bij helpen. Misschien helpt het wel om bij degene die de diagnoses heeft gesteld om raad te vragen.
Sorry maar ik word een beetje lastig van je eerste zinnen, maar ik zie op het einde dat je ook het ander topic leest, dus daarin zal je wel zien dat wij voor leken een meer dan behoorlijke kennis over autisme hebben.
De tips die je geeft worden hier grotendeels toegepast. Aan het begin van de week (co-ouderschap) maken we een weekschema dat we ook nog enkele malen per week overlopen, dit gaat met tekst en pictogrammen. We waarschuwen hem ook ruim op voorhand wanneer hij moet afronden en het tijd wordt om zijn schoenen en jas aan te trekken.
Omdat we alle drie ASS hebben is dit huis eigenlijk heel autismevriendlijk, met vaste tijden voor zowat alles, vaste rituelen, menu's die twee weken op voorhand uithangen, nooit onaangekondigd bezoek of onverwachte uitstappen, veel rusttijden alleen voor iedereen, etc.
Uiteraard is de diagnose gesteld door een kinderpsychiater. Dat hadden we ook echt nodig, want volgens de vader is er helemaal niets aan de hand met hem. Recent heeft hij voor het eerst bij hen een woede-uitbarsting gehad en zij menen nu zelfs dat hij dit gedrag gewoon heeft opgepikt op school (gaat sinds vorig jaar naar het buitengewoon onderwijs). Ergens vrezen we ook dat een deel van de problemen bij ons voortkomen uit het gegeven (vermoeden we) dat hij bij de vader al aan camouflage doet en dat zijn energielevel vrij laag zit als hij bij ons komt (eigenlijk zien we dit ook fysiek aan zijn wallen en de terugkomende koortslip).
Dat een "normale" opvoedingsstijl niet zou werken bij hem wil ik best geloven. Ik denk dat je onze manier van opvoeden nog het best kunt omschrijven als eentje met veel duidelijkheid, veel aandacht voor rust en een streven om zijn zelfstandigheid aan te wakkeren zodat hij wat meer zelfvertrouwen krijgt en zijn zelfbeeld sterker wordt.
Zoals je schrijft, het is iets complexer dan bij een "gemiddeld" kind.
@Ysenda: zelf krijgt hij geen begeleiding door een psycholoog, wij zelf volgen wel begeleiding bij drie verschillende psychologen allen met de specialisatie ASS. Dus we zijn echt wel bezig met de materie.
Zonne2017 schreef op 02-11-2022 om 09:29:
Een vraagje Valdemar : erger jij je ook aan iemand die geen benen heeft omdat deze niet snel genoeg bij de voordeur is om open te doen ?
Dat een kind een beperking heeft, betekent niet dat je als ouders altijd zen kunt omgaan met het gedrag. Deels zul je moeten leren geduld te hebben maar gevoelens als ergernis zijn natuurlijk ook een teken dat je het zelf lastig hebt en dat voor jezelf te zorgen hebt. Het is een moeilijke puzzel soms.
Mija schreef op 02-11-2022 om 16:35:
[..]
Dat een kind een beperking heeft, betekent niet dat je als ouders altijd zen kunt omgaan met het gedrag. Deels zul je moeten leren geduld te hebben maar gevoelens als ergernis zijn natuurlijk ook een teken dat je het zelf lastig hebt en dat voor jezelf te zorgen hebt. Het is een moeilijke puzzel soms.
Dit.
En vooropgesteld dat elke persoon met ASS anders is, meen ik wel dat er bepaalde zaken mogelijk zijn ondanks de diagnose; het zal moeilijker gaan, maar het kan wel. De ergernis zit hem dan ergens in het gegeven dat hij soms geen inspanning wilt leveren om die moeilijkheid te overwinnen.
Valdemar schreef op 02-11-2022 om 16:49:
[..]
Dit.
En vooropgesteld dat elke persoon met ASS anders is, meen ik wel dat er bepaalde zaken mogelijk zijn ondanks de diagnose; het zal moeilijker gaan, maar het kan wel. De ergernis zit hem dan ergens in het gegeven dat hij soms geen inspanning wilt leveren om die moeilijkheid te overwinnen.
Mijn dochter heeft ook ASS. Ik heb heel lang gedacht dat ze maar wat eelt op haar tere zieltje moest kweken, toen had ze overigens nog geen diagnose, of zich over dingen heen zetten. Soms moet je nu eenmaal iets voor een ander over hebben, toch?
Ik weet niet hoe dat bij jou werkt, je hebt dezelfde diagnose, maar bij mijn dochter betekent zich over dingen heen zetten, heel ver interen op haar eigen belastbaarheid. Met best wel ernstige gevolgen, helaas. Dat moet je niet te lang en te vaak doen.
Dat jongetje is nog maar 10, maar neem hem serieus als hij dingen niet wil. Hij kan waarschijnlijk nog niet goed verwoorden wat de overmaat aan prikkels met hem doet.
MMcGonagall schreef op 02-11-2022 om 19:38:
[..]
Mijn dochter heeft ook ASS. Ik heb heel lang gedacht dat ze maar wat eelt op haar tere zieltje moest kweken, toen had ze overigens nog geen diagnose, of zich over dingen heen zetten. Soms moet je nu eenmaal iets voor een ander over hebben, toch?
Ik weet niet hoe dat bij jou werkt, je hebt dezelfde diagnose, maar bij mijn dochter betekent zich over dingen heen zetten, heel ver interen op haar eigen belastbaarheid. Met best wel ernstige gevolgen, helaas. Dat moet je niet te lang en te vaak doen.
Dat jongetje is nog maar 10, maar neem hem serieus als hij dingen niet wil. Hij kan waarschijnlijk nog niet goed verwoorden wat de overmaat aan prikkels met hem doet.
Maar ook ASS-ers zullen toch hun grenzen gaandeweg wat willen (kunnen) verleggen? Moet je een kind met ASS dan nooit een zetje geven om een risico te nemen? Ik snap wel dat je goed moet observeren, steun moet bieden en goed moet luisteren maar net als bij alle kinderen kun je soms toch wel eens wat aandringen op het opdoen van nieuwe of ongemakkelijke ervaringen, omdat dat nou eenmaal mogelijkheden biedt in het leven, als je ook lastige dingen kunt aangaan. Het is toch vrijwel onmogelijk om te groeien als je kind angstig is aangelegd en je je daar als ouder altijd direct bij neerlegt? Of begrijp ik je nou gewoon verkeerd?
Mija schreef op 02-11-2022 om 19:50:
[..]
Maar ook ASS-ers zullen toch hun grenzen gaandeweg wat willen (kunnen) verleggen? Moet je een kind met ASS dan nooit een zetje geven om een risico te nemen? Ik snap wel dat je goed moet observeren, steun moet bieden en goed moet luisteren maar net als bij alle kinderen kun je soms toch wel eens wat aandringen op het opdoen van nieuwe of ongemakkelijke ervaringen, omdat dat nou eenmaal mogelijkheden biedt in het leven, als je ook lastige dingen kunt aangaan. Het is toch vrijwel onmogelijk om te groeien als je kind angstig is aangelegd en je je daar als ouder altijd direct bij neerlegt? Of begrijp ik je nou gewoon verkeerd?
Dat is ook een hele lastige balans. In hoeverre stimuleer je, en wanneer geef je toe? Hoe lang help en ondersteun je, en wanneer laat je los? Iedere ouder worstelt hier natuurlijk mee, maar ouders van IADH-kinderen vaak nog net (een beetje) meer.
Mijn autistisch kind zou het liefst altijd zo leven als tijdens de lockdown, lekker rustig thuis met hele overzichtelijke uitjes en alleen contact met een beperkt aantal mensen. Hij is ook best wel teruggevallen tijdens de lockdowns. Sociaal gedrag komt hem niet aanwaaien. Hij wil het liefst zo weinig mogelijk prikkels en dat is best te begrijpen.
Tegelijk zal hij toch ook in een maatschappij moeten zien te overleven die meer van hem verwacht. Hij zal daar nooit helemaal aan kunnen voldoen en dat is ook niet erg maar het is wel belangrijk dat hij dingen blijft doen en blijft oefenen zodat hij later zich beter en zelfstandig kan redden.
Dus we stimuleren hem wel degelijk om dingen te ondernemen en te doen en soms moeten bepaalde dingen ook gewoon. We kijken wel naar hoe bepaalde dingen makkelijker kunnen gaan. Met het hele gezin bij oma op bezoek is best wel druk voor hem en eigenlijk blijft hij dan liever alleen thuis (tiener) maar oma hier op bezoek kan wel goed en hij alleen bij oma op bezoek is ook een groot succes. Dus dat doen we vaker. Hij gaat regelmatig alleen naar oma toe en dat is voor allebei heel leuk. Als we met het hele gezin gaat dan blijft hij vaker thuis. Oma woont in de buurt dus dat kan.
Als we bij mensen ver weg op bezoek gaan dan moet hij vaak wel mee maar afhankelijk van waar we heen gaan is het soms wel mogelijk om daar een plek te hebben waar hij zich even kan terugtrekken of we gaan halverwege de dag even rustig wandelen of zo.
Nu hij ouder is en zichzelf ook beter begrijpt kunnen we vaak goed overleggen en een compromis sluiten. Toen hij jonger was moest ik vaker regels stellen. Ik merk wel dat het sowieso bij de kinderen belangrijk is om duidelijk te zijn wanneer er wel of geen overleg mogelijk is. Mijn kind is verbaal sterk en om eindeloze discussies te vermijden ben ik altijd heel duidelijk geweest wanneer ik open sta voor overleg en wanneer niet.
Mija schreef op 02-11-2022 om 19:50:
[..]
Maar ook ASS-ers zullen toch hun grenzen gaandeweg wat willen (kunnen) verleggen? Moet je een kind met ASS dan nooit een zetje geven om een risico te nemen? Ik snap wel dat je goed moet observeren, steun moet bieden en goed moet luisteren maar net als bij alle kinderen kun je soms toch wel eens wat aandringen op het opdoen van nieuwe of ongemakkelijke ervaringen, omdat dat nou eenmaal mogelijkheden biedt in het leven, als je ook lastige dingen kunt aangaan. Het is toch vrijwel onmogelijk om te groeien als je kind angstig is aangelegd en je je daar als ouder altijd direct bij neerlegt? Of begrijp ik je nou gewoon verkeerd?
Uiteraard hoop je dat je kind steeds een stukje verder komt, maar dat gaat lastiger en kost meer tijd dan bij gemiddelde kinderen/tieners/volwassenen. Mijn dochter is een heel eind gekomen, van niet zelfstandig naar een winkel durven, tot in haar eentje de wereld over reizen. Alleen is dat wel nog steeds makkelijker dan dingen in sociaal verband. De beperkingen zitten nu vooral in het drukke en overprikkeling, waar het vroeger meer met angst te maken had.
Maar met 10 was ze echt nog niet zo ver, en vond ze verplichte groepsdingen vooral heel belastend en overweldigend. En het moeten heeft haar altijd tegen gestaan, al denk ik dat dat eerder een karakterdingetje is (dat ze niet van een vreemde heeft).
Mija schreef op 02-11-2022 om 19:50:
[..]
Maar ook ASS-ers zullen toch hun grenzen gaandeweg wat willen (kunnen) verleggen? Moet je een kind met ASS dan nooit een zetje geven om een risico te nemen? Ik snap wel dat je goed moet observeren, steun moet bieden en goed moet luisteren maar net als bij alle kinderen kun je soms toch wel eens wat aandringen op het opdoen van nieuwe of ongemakkelijke ervaringen, omdat dat nou eenmaal mogelijkheden biedt in het leven, als je ook lastige dingen kunt aangaan. Het is toch vrijwel onmogelijk om te groeien als je kind angstig is aangelegd en je je daar als ouder altijd direct bij neerlegt? Of begrijp ik je nou gewoon verkeerd?
Niet een zetje, wel een helpende hand.
Een zetje is over hun grens duwen, een helpende hand is uitnodigen om die stap zelf te zetten.
Ysenda schreef op 02-11-2022 om 22:18:
[..]
Niet een zetje, wel een helpende hand.
Een zetje is over hun grens duwen, een helpende hand is uitnodigen om die stap zelf te zetten.
Ik heb mijn kinderen echt wel eens een zetje moeten geven. Huilend gaat dochter vaak de eerste dag van het nieuwe schooljaar naar school, huilend heb ik haar naar school gebracht voor haar examens, huilend ging ze naar haar eerste sollicitatiegesprek, huilend ging ze de eerste keer naar haar nieuwe bijbaantje en zo zijn er nog een heleboel dingen meer die ze zo spannend vindt dat ze het echt niet wil doen. Vooral nieuwe dingen vindt ze echt heel erg spannend en moeilijk. Een helpende hand is helaas niet altijd genoeg. Soms moet ik haar echt duwen, over haar grens heen want anders zou ze echt heel veel dingen niet gaan doen. En ik weet dat als ze uiteindelijk is gegaan het bijna altijd heel erg mee blijkt te vallen. School is altijd wennen maar minder erg dan gedacht, haar sollicitatiegesprek ging prima en haar bijbaantje vindt ze inmiddels super leuk.
Ik ben overigens wel echt heel geduldig en liefdevol naar haar toe. Ik praat heel veel met haar over alles wat ze spannend vindt. Ik zorg dat ze echt goed is voorbereid. Ik breng haar met de auto, spreek op het laatste moment nog wat moed toe en wacht op haar/haal haar weerop. Dus het is zeker geen harde duw maar een liefdevol zetje over die grens heen heeft ze echt nodig.
Kinderen hebben soms een zetje nodig. Ik had dat ook. Al noemden mijn ouders dat een duw, maar dat klinkt zo hard. Soms zijn er dingen die gewoon nodig zijn. Als je bij alles wat een kind niet wil zegt dat het niet hoeft, dan gaat een kind geen nieuwe dingen proberen en daar help je een kind ook niet mee.
Over bezoekjes; als dat vooraf uitgebreid is besproken en gecommuniceerd, dan zou ik ook verwachten dat hij mee gaat. Als je er namelijk aan begint om hem daarin af en toe zijn zin te geven, dan biedt dat daarna elke keer ruimte voor discussie. Je kunt dan wel besluiten dat hij in een drukke week waarin er sowieso al veel prikkels zijn hij dan een keer niet mee hoeft.
Duidelijkheid in communicatie en verwachtingen lijkt me voor hem het belangrijkste.
Het ding met niks hoeven waar je geen zin in hebt of wat lastig is, betekent ook dat die drempel steeds hoger wordt. En sommige dingen zijn nu eenmaal onvermijdelijk.
MMcGonagall schreef op 02-11-2022 om 19:38:
[..]
Mijn dochter heeft ook ASS. Ik heb heel lang gedacht dat ze maar wat eelt op haar tere zieltje moest kweken, toen had ze overigens nog geen diagnose, of zich over dingen heen zetten. Soms moet je nu eenmaal iets voor een ander over hebben, toch?
Ik weet niet hoe dat bij jou werkt, je hebt dezelfde diagnose, maar bij mijn dochter betekent zich over dingen heen zetten, heel ver interen op haar eigen belastbaarheid. Met best wel ernstige gevolgen, helaas. Dat moet je niet te lang en te vaak doen.
Ik herken dit (ook ASS).
Het heeft voor mij vooral betekent dat ik langer over volwassen worden heb gedaan dan mijn leeftijdsgenoten. Wat ik nu doe (werken en gezin combineren), had ik als 25-jarige, en zelfs als 30-jarige gewoon nog niet gekund. Zeker als 20-er ging ik van burnout naar burnout terwijl ik mijn eigen grenzen en beperkingen ontdekten (toen had ik nog geen diagnose). Mijn omgeving probeerde dan vaak een zetje te geven - "hoe erg is het nou als je toch gaat terwijl je geen zin hebt / moe bent?". Ondertussen heb ik geleerd dat als ik weerstand ervaar en er dan toch overheen stap, dat ik er altijd een prijs voor betaal. Als ik weerstand voel om te gaan werken, en dan toch ga, dan weet ik dat ik mijn avondje uit eten met vriendinnen waar ik erg naar uit heb gekeken af moet zeggen om te ontprikkelen. Als ik weerstand ervaar en ik ga toch werken, is dat de dag dat ik op een onverstandige manier uitval tegen een leerling. Dus ik neem dat gevoel van weerstand heel serieus, want bij mij betekent weerstand eigenlijk dat ik mijn grenzen al overschreden heb maar dat niet door heb gehad.
Dat betekent niet dat ik me nooit ergens overheen zet, maar wel alleen "on my terms". Externe druk, zetjes van goedbedoelende ouders hebben voor mij altijd negatief uitgepakt. Ik snap dat dat voor iedereen met ASS anders is (ik was als kind juist helemaal niet angstig, maar dat kwam ook omdat ik mijn emoties niet voelde of kon duiden totdat ze overweldigend waren).