Omgangsregeling jongvolwassen kinderen

Moirmel schreef op 30-12-2023 om 20:01:

[..]

Als jij ergens bent tijdens het weekend en soms tijdens de vakantie, dan ben je plots deel van het huishouden?
Neen, in mijn ogen ben je dan nog steeds een gast.
(Wil trouwens nog wel eens van TO lezen dat ze er elk weekend zijn, en niet om de twee weken zoals vaak een regeling hier is.)

In jouw ogen ja. Maar jij hebt (gelukkig) de waarheid niet in pacht. Wat een rigide manier van denken heb jij. 

Moirmel schreef op 30-12-2023 om 20:01:

[..]

Als jij ergens bent tijdens het weekend en soms tijdens de vakantie, dan ben je plots deel van het huishouden?
Neen, in mijn ogen ben je dan nog steeds een gast.
(Wil trouwens nog wel eens van TO lezen dat ze er elk weekend zijn, en niet om de twee weken zoals vaak een regeling hier is.)

Ik geloof mijn ogen niet bij het lezen van deze reactie. Ik mag toch hopen dat je kinderen nooit een gast zijn, maar altijd deel van je leven/huishouden zolang ze nog niet zelfstandig wonen? 
Moirmel, ik vermoed dat je zelf geen kinderen hebt ? Anders kun je het toch niet over je hart verkrijgen om zo te denken? 

Moirmel schreef op 30-12-2023 om 20:01:

[..]

Als jij ergens bent tijdens het weekend en soms tijdens de vakantie, dan ben je plots deel van het huishouden?
Neen, in mijn ogen ben je dan nog steeds een gast.
(Wil trouwens nog wel eens van TO lezen dat ze er elk weekend zijn, en niet om de twee weken zoals vaak een regeling hier is.)

Bizar om te lezen dit. Natuurlijk zijn je bloedeigen kinderen die om het weekend (en in vakanties) bij je zijn, geen 'gast' maar onderdeel van het huishouden. Dat ze een hoofdverblijfplaats elders hebben, is niet iets dat ze 'gekozen' hebben, zelfs al was het wel hun keuze. Want ze móesten wel kiezen. Niemand heeft hen gevraagd of ze wilden dat hun ouders gingen scheiden en dat ze dan óf bij mama óf bij papa gingen wonen. Dat was gewoon een feit. Dus dat ze 'een kant' moesten kiezen, is hen opgelegd. Geen keuze. En ja, toevallig zijn ze (om welke reden dan ook) bij moeder komen te wonen. Maar ze blijven onderdeel van het gezin en van het huishouden.

Egel. schreef op 29-12-2023 om 21:03:

Best wel herkenbaar KimdeKim. Ik heb ook de sleutel van mijn moeders huis. Eerst gewoon mogen houden, later kregen zij nieuwe sloten en kreeg ik opnieuw een sleutel. Ik bel wel eerst aan als ik (aangekondigd of spontaan) langs ga. Ik gebruik hem dus nauwelijks, het is 'voor het geval dat', of als ze me niet hebben gehoord.
Bij mijn vader had ik als puber een sleutel van hun huis. Ze zijn toen ik begin 20 was verhuisd en later nog een keer, daar heb ik geen sleutels meer van gekregen.
Mijn sibling en ik zijn daar inderdaad op bezoek. Met kerst zijn alleen de twee kinderen + aanhang van hun samen welkom, mijn sibling & ik + aanhang + kleinkinderen dus niet. Ik moet zeggen, dat zou ook wel flink vol zijn, maar wel te doen. Ik vind het erg raar dat we er dan weer niet bij horen. Terwijl mijn hele basisschooltijd er co-ouderschap was. Voor mij voelt vader evengoed en gelijkwaardig mijn ouder, als mijn moeder.

Ik vind dit zo verdrietig om te lezen. Hoe kunnen ze dit voor zichzelf goedpraten. De eigen kinderen wel, maar de kinderen van man niet uitnodigen?? Heb je hier weleens wat over gezegd en wat gaven ze toen als verklaring? Dit moet zo ontzettend pijnlijk zijn en het gevoel geven dat je opzij geschoven wordt als kind

BritgetJones007 schreef op 30-12-2023 om 20:53:

[..]

Ik vind dit zo verdrietig om te lezen. Hoe kunnen ze dit voor zichzelf goedpraten. De eigen kinderen wel, maar de kinderen van man niet uitnodigen?? Heb je hier weleens wat over gezegd en wat gaven ze toen als verklaring? Dit moet zo ontzettend pijnlijk zijn en het gevoel geven dat je opzij geschoven wordt als kind

Wat ontzettend lief dat je dit schrijft, BritgetJones... ik moest even slikken! Tsja, de dynamiek is...heel interessant. Mijn stiefmoeder (die ik - zeker in mijn basisschooltijd- heel erg lief vond) zal nooit zeggen dat ze iets niet goed heeft gedaan of toegeven dat ze haar kinderen anders behandelt. Integendeel: telkens zegt ze spontaan dat het voor haar gelijk is. Het is heel raar, want ik vind het echt wel normaal dat het anders voelt, en het is ook de praktijk. Ze is ook duidelijk wat verbitterd, ook over het contact met ons in relatie tot wat ze wel niet allemaal voor ons gedaan heeft in onze vroegere jeugd. Naar mijn idee onnodig, want met een andere houding later, hadden we gemakkelijk een beter contact kunnen hebben.   Mijn vader -dat kost teveel werk om hier een karakterschets neer te zetten. Hij heeft een paar lastige eigenschappen (zaken die hij niet aankan, te veel beloven, de verantwoordelijkheid wegschuiven, 'uit het oog uit het hart'), maar ook veel heel leuke, mooie, lieve. Ik hou erg van mijn vader, maar er heeft veel pijn gedaan in het verleden. Ik ben bijna 50 maar als ik eerlijk ben, blijft het ongelooflijk vervelend dat mijn ouders gescheiden zijn (al is dat al zo sinds mijn kleutertijd). Zoveel extra ingewikkelde dingen waar wij maar mee moeten dealen.

Heb ik het wel eens gezegd...ja en nee. Ik schreef vroeger wel eens een brief. Misschien heeft dat destijd eerder kwaad dan goed gedaan. Kritiek geven, of zeggen wat ik moeilijk vind, is van twee kanten erg lastig (ik omdat ik vermijdend ben en erg bang voor ruzie, zij omdat kritiek onmogelijk is, niet geaccepteerd wordt, of ontkend wordt. En niet voor iets positiefs zorgt). Ik heb wel eens overwogen het contact te verbreken, maar dat was alleen maar omdat ik dan wilde dat ze wakker schrokken en spijt hadden en mij zouden smeken of we gewoon deel van elkaars leven konden uitmaken. Dan verminderde ik alleen contact (omdat ook mijn kinderen blijkbaar niet zo belangrijk waren, zogenaamd alleen maar omdat ze op een uur rijden afstand woonden). 

Het contact is momenteel wat beter, ook omdat zij sinds enige tijd ook oma/opa zijn geworden van hun samen-kinderen (mijn half-sibling heeft dus een kind gekregen). Maar rond de kerstperiode is altijd weer even een extra pijn-moment.

Zo, even off topic dus! Bedankt Bridget

Moirmel schreef op 30-12-2023 om 20:01:

[..]

Als jij ergens bent tijdens het weekend en soms tijdens de vakantie, dan ben je plots deel van het huishouden?
Neen, in mijn ogen ben je dan nog steeds een gast.
(Wil trouwens nog wel eens van TO lezen dat ze er elk weekend zijn, en niet om de twee weken zoals vaak een regeling hier is.)

Ja natuurlijk zijn ze dan onderdeel van het huishouden. Ze zijn namelijk niet zo maar " ergens", ze zijn dan bij een van hun ouders. Echt bizar hoe jij redeneert. Ik ben moeder en stiefmoeder en ik kan me gewoon niet voorstellen dat je zo over je stiefkinderen ( of die van een ander) praat. Om te janken dit!!

Omdat ik kennelijk een gevoelige snaar raak, wil ik wel enkele zaken ophelderen.
A) Ik heb inderdaad geen eigen kinderen zover ik weet, nooit gewild en alles gedaan om dit te vermijden.
Ik heb wel een stiefzoon en voor mij is het onze allergrootste verantwoordelijkheid om hem op te voeden en ervoor te zorgen dat hij niets te kort komt.
C) Ja ik ben "hard" tegenover mijn stiefzoon, in die mate dat wanneer hij hier is (co-ouderschap) de regels van dit huis tellen.
D) En tot slot kan ik To heel goed begrijpen. Ondertussen volwassen kinderen die je daarvoor slechts sporadisch zag die zich plots je thuis toe eigenen? Neen, absoluut neen.  

@Dweedledee:
Mijn reactie over een huisuitzetting was in een ander topic waarbij een ontspoorde zoon het leven van zijn moeder onmogelijk maakte.

In het algemeen ben ik geen voorstander van de opvoedingsmethode waarbij kinderen opgehemeld worden, waarbij men met kinderen overlegt wat ze zullen eten, waarbij kinderen inspraak krijgen in de regels, etc. etc. , maar hier is genoeg inkt gevloeid over mij dus kunnen we het misschien weer over de situatie van To hebben? 

Ah ja. Dat klopt. Excuses! 
Desalniettemin denk ik wel dat er met jou niet fatsoenlijk valt te discussiëren. Je blijft maar doorgaan over jouw eigen interpretatie van de situatie. Een interpretatie die anderen overduidelijk NIET hebben. Doet het je niets, dat meerdere mensen hierboven vallen over de inhoud en toonzetting van jouw posts? 

Laat maar. Onbegonnen werk dit. 

Dweedledee schreef op 31-12-2023 om 01:10:

Laat maar. Onbegonnen werk dit.

Nou idd, krijg nu al medelijden met stiefzoon, zo'n houding van je stiefvader gun je geen enkel kind.

Moirmel schreef op 31-12-2023 om 00:39:

Omdat ik kennelijk een gevoelige snaar raak, wil ik wel enkele zaken ophelderen.
A) Ik heb inderdaad geen eigen kinderen zover ik weet, nooit gewild en alles gedaan om dit te vermijden.
Ik heb wel een stiefzoon en voor mij is het onze allergrootste verantwoordelijkheid om hem op te voeden en ervoor te zorgen dat hij niets te kort komt.
C) Ja ik ben "hard" tegenover mijn stiefzoon, in die mate dat wanneer hij hier is (co-ouderschap) de regels van dit huis tellen.
D) En tot slot kan ik To heel goed begrijpen. Ondertussen volwassen kinderen die je daarvoor slechts sporadisch zag die zich plots je thuis toe eigenen? Neen, absoluut neen.

@Dweedledee:
Mijn reactie over een huisuitzetting was in een ander topic waarbij een ontspoorde zoon het leven van zijn moeder onmogelijk maakte.

In het algemeen ben ik geen voorstander van de opvoedingsmethode waarbij kinderen opgehemeld worden, waarbij men met kinderen overlegt wat ze zullen eten, waarbij kinderen inspraak krijgen in de regels, etc. etc. , maar hier is genoeg inkt gevloeid over mij dus kunnen we het misschien weer over de situatie van To hebben?

Zit hier niet de miscommunicatie. Jij leest dat de kinderen (bijna) nooit bij pa en stiefma waren en nu als volwassenen ineens steeds langs komen en onhebbelijk zijn. Maar dat staat nergens. Ze kwamen al van kinds af aan. En ze komen nu niet vaker dan toen. Ze eigenen zich ook niet plots het huis toe. Ze kwamen altijd al, alleen kan TO dat nu niet meer goed verdragem ivm een ziekte. Dat TO graag wil dat ze meer bijdragen vind ik heel begrijpelijk. Maar ze komen dus niet 'plots' en hub gedrag is ook niet 'plots'. De ziekte van TO mogelijk wel. 

Ik denk dat je een goede schets van de situatie geeft, Mees. De ziekte van TO maakt, dat zij een bepaald patroon niet meer vol kan houden. Dat patroon is dat zij de verzorgende en oplossende ouder is in een ingewikkelde situatie van een vorige scheiding.
Nu leek de oplossing van TO te zijn dat de kinderen dan maar 'weg' moesten, zich gaan gedragen als gast. Terwijl er voor de kinderen in feite niets veranderd is, zij wonen nog steeds bij de gescheiden ouders en hebben geen eigen huishouden. Kinderen veranderen van (volwassen) kind in gast is pijnlijk en niet echt adequaat.
Wat TO zal moeten doen is toch duidelijk aangeven wat zij nu niet meer kan en voor zichzelf daar ook consequenties aan verbinden, dus bepaalde dingen ook echt anders aanpakken. Dat kan en zal moeten zonder dat anderen dat goedkeuren of zo. Het kan gewoon niet anders, de ziekte maakt dat er veranderingen komen. Een gesprek hierover kan geen kwaad, maar dan gaat het niet om samen afspraken maken. De duidelijkheid zal eerst van TO moeten komen en die duidelijkheid zal moeten gaan over haar eigen gedrag: wat gaat zij voortaan niet meer of anders doen. Eerder gaf TO aan dat zijn 'respect' wilde van de twee volwassen kinderen, maar dat is zo vaag en zo lastig concreet te maken. Het zal toch duidelijker moeten zijn en beginnen met het aangeven van TO wat voor plek dat zij vanaf nu zal innemen.

Tsjor