Mist kind mij?

Hoe oud is je zoon en hoe lang zijn jullie al gescheiden?

Ook bij mij is mijn ex-partner geneigd (zeker toen de kinderen nog wat jonger waren) om af en toe te bellen in de vakantie om even met de kinderen te praten. Kennelijk aan haar kant iets van gemis. Kinderen nemen zulke 'gewoontes' razendsnel over dus gaan ook vragen om mama even te bellen.
Andersom deed ik dat nooit, omdat ik vind/vond dat ze prima 14 dagen bij hun moeder rustig vakantie kunnen vieren, zonder dat ik er steeds tussendoor fiets.
Ik heb er nooit afspraken over gemaakt (want dat zou gegarandeerd ruzie hebben opgeleverd en dat vond ik het niet waard). Het bleef gelukkig ook binnen normale proporties.

Ze zijn nu in de pubertijd en ik zie geen verschil met binding. De binding met hun moeder is anders, dan met mij. Maar ik kan niet zeggen dat ze nu liever bij hun moeder zijn, dan bij mij. Missen ze mij als ze bij hun moeder zijn? Ze zeggen van niet; andersom ook niet.

je bent blijkbaar een fijne en stabiele factor in het leven van zoon. Jij bent zijn vader en hij hoeft zich geen zorgen te maken of jij alleen bent of eenzaam. Hij hoeft niet voor je te zorgen.  Daar mag je juist trots op zijn dat jullie band zo goed is dat er niet continu bevestiging nodig is.  

absor schreef op 08-08-2023 om 12:44:

je bent blijkbaar een fijne en stabiele factor in het leven van zoon. Jij bent zijn vader en hij hoeft zich geen zorgen te maken of jij alleen bent of eenzaam. Hij hoeft niet voor je te zorgen. Daar mag je juist trots op zijn dat jullie band zo goed is dat er niet continu bevestiging nodig is.

Ja dat zou kunnen maar dat weten we niet, is in feite een aanname. Net als het een aanname is dat het kind minder verbinding met vader zou voelen. Je weet gewoon niet hoe het zit. 

MRI schreef op 08-08-2023 om 13:20:

[..]

Ja dat zou kunnen maar dat weten we niet, is in feite een aanname. Net als het een aanname is dat het kind minder verbinding met vader zou voelen. Je weet gewoon niet hoe het zit.

Dat de vader geen bijzonderheden ervaart in het contact met kind en zich alleen afvraagt of het kind hem mist omdat er met de moeder wel contact is in periodes dat hij niet bij haar is, is misschien wel een teken. Mij geeft dat in ieder geval wel een aanwijzing dat het waarschijnlijk goed zit tussen vader en kind. Tenzij het contact met moeder wordt gewenst vanwege spanningen bij vader. Maar dat vertelt het verhaal niet.

Mijn wedervraag zou zijn: ‘Zou je willen dat je kind je mist?’ En als je kind je zou missen, hoe kun je het dan het best helpen? Ik heb zelden contact gehad met mijn kinderen als ze bij hun vader waren en vice versa. Ik heb altijd gedacht: Ik hoop dat ze het gewoon fijn hebben, dat ze in het ‘nu’ zijn, het fijn hebben bij hun vader, van hem krijgen wat ze nodig hebben, en mij niet missen. Want waarom zou je je kind ‘gemis wensen’? Ik vermaak me ook heus wel in de tijd dat ze niet bij me zijn, ik ben meer dan alleen hun moeder. En ik miste ze dus ook zelden, alleen als ze drie weken op vakantie waren, ging ik in de laatste week wel weer uitzien naar hun terugkomst en dan waren we alledrie heel blij om elkaar weer te zien. We hadden dan vaak een paar hele fijne, blije dagen, zoals je die ook kunt hebben met een LAT-partner die je een tijdje niet gezien hebt. Ik belde ze nooit vanuit mijn eigen behoefte. Nu zijn ze jongvolwassen en wonen ze uit huis en doe ik dat wel, maar dat is ook een heel andere dynamiek. Nu is het contact gelijkwaardiger.

Mijn jongste heeft als kind wel af en toe periodes gehad dat hij mij belde als hij zich niet fijn voelde maar dat pakte zelden goed uit. Hij ging zich dan eerder ellendiger voelen dan beter omdat hij zich dan terugtrok uit het contact met vader en vriendin en mij alleen maar meer ging missen. Het missen kon effectiever opgelost worden juist door even echt contact te hebben met vader. Dus samen met vader hebben we dat contact opnemen met mij ‘niet aangemoedigd’; het was niet ‘verboden’ maar vader probeerde eerst zelf het contact weer te leggen en dat lukte in de meeste gevallen. En als hij mij zelfstandig belde (toen hij ouder was, met zijn eigen mobiel), liet ik vader daarna even weten dat hij gebeld had en dat hij misschien even contact met hem kon leggen. En dat deed hij dan ook. 

Je hebt er geen invloed op hoe de andere ouder hiermee omgaat dus ik zou proberen te stoppen met dat vergelijken en ook niet vanuit ‘corrigeren’ proberen er invloed op uit te oefenen. Je kunt alleen maar proberen samen een veilige, plezierige en steunende omgeving voor je kind te zijn en daarvoor moet je laten zien dat je je eigenbelang opzij zet. Het idee: ‘als zij kind mag bellen, mag ik dat toch ook’ draait niet om het kind maar om jou en je onzekerheid of ‘rechten’ als ouder. Maar hard gezegd: daar is je kind niet voor, om je te voorzien van bevestiging en bestaansrecht. Los dat dus zelf op en vraag je echt alleen af: wat heeft mijn kind nodig van mij? En als dat ‘niks’ is in de tijd dat het bij de andere ouder is? Ik zou zeggen: des te beter! Dan ben jij in die tijd helemaal vrij van verantwoordelijkheid 🥳. Wat mij betreft was dat het enige voordeel van gescheiden zijn van de vader van mijn kinderen!

En als je ex daar anders mee omgaat, zou ik daar niet te zwaar aan tillen. Het wordt voor je kind alleen maar lastig als daar heel veel spanning omheen komt te hangen. En kijk uit met interpretaties als dat ze het jou niet zou gunnen. Het lijkt me veel waarschijnlijker dat het om haar eigen behoeften gaat. Daar kun je ook wat van vinden maar het heeft in ieder geval niks met jou te maken. Laat dat bij haar en probeer het niet zo persoonlijk op te nemen. 

Ben je bang dat moeder het kind belemmert om jou te bellen? Je kunt zelf ook met je kind bellen, in plaats van lijdzaam te zitten wachten tot kind jou belt...

Wij hebben overigens 2 vaste belmomenten per week afgesproken, die zowel binnen als buiten vakanties 'gelden' en voor verblijf bij welke van de ouders ook maar. Is er op dat moment geen behoefte of zin, dan is het een kort momentje maar heb je elkaar wel even gezien/gesproken. En is er tussendoor behoefte, dan wordt het kind nooit belemmerd door de ouder waar het verblijft. En komt het echt niet uit omdat ze op een verjaardag of onderweg zijn o.i.d. dan kun je een ander moment afspreken.

Zo zadel je een kind niet op met loyaliteitsconflicten of een gevoel waar ze zich van bewust moeten worden. Dat is erg moeilijk voor een kind. 

Hier zijn het inmiddels pubers met eigen telefoon en WhatsApp, de andere ouder komt er niet meer aan te pas. Vrije toegang voor en van iedereen tot iedereen.

Hier ook de andere kant. Vader heeft afgedwongen op een heel vervelende manier dat er iedere 4e dag gebeld moet worden. Hij belt dan en door het dwingende karakter van deze afspraak heeft kind er een enorme hekel aan.
Tel daarbij op dat er nooit met werkelijke belangstelling gevraagd wordt naar de belevenissen van kind en je begrijpt de hekel van kind eraan.( nee, voor het geval dat je denkt dat het invulling van mij is, na 5 jaar weet vader nog steeds de namen van de beste vrienden niet) Het bellen ging dus alleen om de macht, om het bepalen en afdwingen.
Maar, alles heeft 2 kanten, ik volg in vakanties de wensen van mijn kind. Wil die dat ik bel? Dan bel ik. Is het niet gewenst? Dan doen we dat niet. dit spreken we van te voren af. Afgelopen vakantie was dat dus eens per week en kind gaf aan welke dag. Dus heb ik dat zo gedaan.

En wonder boven wonder, vader zag dat kind zo wel graag wil bellen en deze vakantie kan het andersom ook. Een kind dat graag met je wilt praten is wel zo leuk uiteindelijk. 

Mijn kinderen bellen elke dag met hun moeder. Dat zijn ze zo gewend.  

In het begin na de scheiding was dat bellen wel altijd een drama. Was een verplicht nummertje voor de kinderen en soms hield ze ze heel lang aan de lijn. 

Dat doet ze niet meer, waardoor kinderen het iets minder vervelend vinden dat bellen. 

Dat een kind ouders (beiden) mist is normaal. Maar dan is de vraag:hoe ga je daarmee om? Mijn zoon gaf op een gegeven moment ook aan, dat bellen (wat ik graag deed toen hij niet thuis woonde dor de week) hem juist heimwee opleverde. Je kunt aandacht besteden aan het gevoel van gemis, oh dit is erg, nu moet er contact komen, maar je kunt het ook accepteren als gevoel en integreren in het leven dat gewoon doorgaat. Met afleiding gaat het meestal over en kan je kind de aandacht richten op andere dingen om zich heen. En op andere mensen. Zo verrijk je het leven van je kind: kijk eens om je heen, er is meer dan alleen mama en dat is ook goed. Ik vind het belangrijk dat het kind die kans krijgt.

Tsjor

BritgetJones007 schreef op 08-08-2023 om 23:25:

[..]

Ik vind uit dit bericht vooral de ergernis en irritatie de boventoon voeren van de gescheiden ouders onderling.

Het is toch normaal dat een kind zijn ouder mist? Maar omdat je gescheiden bent moet dit gevoel onderdrukt worden en mag er niet zijn?

Er zit wel een verschil tussen een kind dat zijn ouder mist en een ouder die steeds contact zoekt omdat ze haar kind mist.

 Het gevoel hoeft niet onderdrukt te worden, maar je hoeft er ook niet volledig aan toe te geven. Gevoelens kun je ook gewoon hebben. Niks mis met missen, maar wel met niet los willen laten. Vergelijk het eens met kamp, dan wordt de leiding ook tureluurs als de ouders steeds bellen. Zit je steeds met die ouders aan de lijn of met verdrietige kinderen want na contact is het gemis meestal groter. Kinderen op laten groeien is ook ze leren dat ze zelfstandig kunnen zijn. En zelf het goede voorbeeld geven.

Als het kind op school zit gaat ma toch ook niet steeds voor het raam staan zwaaien.

Mist hij jullie of mist hij zijn vertrouwde slaapkamer, speelgoed of bepaalde vriendjes?
Zie het niet als een wedstrijdje van wie hij het meeste houdt; het is gewoon een kind die daar niet mee bezig is.