Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Thursday schreef op 22-07-2022 om 18:33:

[..]

Ja, echt afschuwelijk. Ik heb dit meegemaakt in mijn nabije omgeving. Zo ontzettend frustrerend al als bijstander, laat staan als direct betrokkene. Niet om je valse hoop te geven, maar in het geval dat ik heb meegemaakt kwam er een ommekeer toen de zoon in kwestie een relatie kreeg en zijn partner vraagtekens ging zetten. Ik hoop dat je een lotgenoot vindt.

Precies zo ging het hier. Ik ben de partner. Man heeft vlak na het begin van onze relatie weer contact gezocht en dat is al weer ruim 25 jaar prima. 

MamaE schreef op 23-07-2022 om 08:20:

Pubers zijn niet altijd even rationeel in hun overwegingen. Ik lees hier geen dingen die TS echt fundamenteel verkeerd heeft gedaan. Ziek zijn en daardoor in de bijstand zitten is niet fijn, maar ook niet een keuze waar je iets aan kunt doen. Dat kan en mag een kind best vervelend vinden, maar ik vind het absoluut niet fair om om die reden het contact te verbreken.
Of je er echt iets aan kunt doen? Ik denk het niet. Zeker niet nu hij meerderjarig is. Je kunt iemand niet dwingen om contact te hebben met wie dan ook. Ik hoop wel voor jullie allebei dat hij tot inzicht komt en ondanks de schaamte en verdriet die er misschien zullen zijn over zijn eigen gedrag, weer contact zoekt.
Het is dan wel goed om vooral dat contact te koesteren en niet alleen maar het te hebben over het waarom.

Het gaat niet om fair of niet. Je zult vd zoon een heel ander verhaal horen. Een andere reden vh contract verbreken. Is ook enigszins genoemd maar ook hier weten we niet of dat klopt. 

Ik merk dat de reden van geen contact in twijfel wordt getrokken. Zoon heeft vast  , wat is jouw aandeel, we weten niet alles  enz 

Dat mag, maar ik ga nu wel stoppen met verdedigen. 
Het is ouderverstoting en ja ik heb  aan zelfreflectie gedaan, honderden uren , ik heb alle mogelijke opties eindeloos uitgedacht. 
Er zijn flink wat deskundigen aan te pas gekomen. En de eindconclusie is dat het ouderverstoting is . Dat is het en daar zullen jullie en vooral ik het mee moeten doen. 
Ik laat hem met rust, alleen op uitdrukkelijk advies van jeugdzorg stuur ik 2 keer per jaar een kaartje. Met als voornaamste doel dat mocht zoon ooit contact willen zoeken hij iig weet dat hij nog in mijn gedachten is en niet vergeten. ( wat ik als zou ik het willen niet zou kunnen ) 

Mijn reden van openen van topic was vooral omdat ik hoopte dat er mensen zijn met zelfde situatie en hoe die hun leven weer opgepakt hebben. Daar loop ik op vast. Hoe ze met hun omgeving omgaan. Misschien wat her en erkenning. 

Mocht je je twijfels hebben over de redenen van geen contact,  aan mijn kwaliteiten als moeder, dat mag. Ik ga alleen niet meer mijn best doen om te overtuigen. Ik zou het wel fijn vinden als mensen het aannemen als waar. Als ik met een diagnose kom en daarna de vraag hoe gaan jullie hiermee om dan hoef ik ook niet " te bewijzen " dat de diagnose wel juist is. 

Zo voelt het namelijk wel een beetje. 

Ik heb natuurlijk ook de lieve berichtjes gelezen en ook bij de wat kritischere ook de lieve teksten . 

Dus , samenvatting, ik kom hier niet om ouderverstoting ter discussie te stellen. Dat is al vastgesteld ( niet alleen door mij,) 
Maar steun hoe nu verder. 

Overigens heb ik echt wel begrip voor de vragen ! Als je het niet meemaakt is het ook een absurd verhaal. Dat doe je toch niet als ouder, over de rug van je kind ? Helaas doen sommige ouders dit wel. 

Lieve mym, Je hoeft je niet te verdedigen en te verantwoorden, dat doe je wsl al jaren en is inmiddels ook een deel van je pijn en frustratie geworden denk ik zo. De meeste mensen zijn nu eenmaal geneigd het leven als maakbaar te zien dus zoeken ze naar een verklaring, er zullen wel 2 kanten aan het verhaal zijn. Vaak is dat zo maar soms ook niet, bij ouderverstoting bijvoorbeeld.

Dat heeft in principe niks tot weinig te maken met het tekort schieten als vader/moeder zijnde in die mate dat een kind terecht kiest voor het verbreken van het contact. Ouderverstoting is iets afschuwelijks, iets wat je bewust aangedaan wordt door anderen die nauw betrokken zijn met je kind en hun invloed gebruiken om jou te demoniseren en te elimineren uit het leven van jouw kind. Uit eigenbelang of macht, (vaak door instanties), wraak en wrok (vaak de andere ouder of familie) of om geldkwesties door beidde partijen.

Het kind wordt daarbij bewust en stelselmatig, vanaf jonge leeftijd vaak, gemanipuleerd. Dit richt grote schade aan bij betreffende ouder maar zeker ook en vooral bij je kind. Ik snap dat je hem en deze situatie niet los kunt laten omdat je weet wat erachter zit en je in een verstoord rouwproces zit, heen en weer geslingerd door hoop en wanhoop, gevoel en verstand.

En toch, lief mens, is dat juist wat je moet gaan doen. Je eigen leven oppakken, aan jezelf werken, doen wat jou gelukkig maakt. Daarmee leg je iig ook de beste basis voor de toekomst mocht je zoon ooit weer contact willen. Als je tegen die tijd in de kreukels ligt start je al met een instabiele basis. Voor wat het waard is; ik las je struggels op een ander forum toen dit ging spelen (3 jaar geleden?) en je kwam over als een liefdevolle moeder die alles voor haar zoon over had.

Een moeder met zelfreflectie, een moeder die openstond voor hulp, een moeder die hoe dan ook ontzettend veel van haar zoon hield. Maar ook (heel begrijpelijk!) wat instabiel en emotioneel aan het wankelen doordat je meer op je bord kreeg dan je aankon in je eentje in jouw omstandigheden.

Kom op meid, ga eindelijk goed voor jezelf zorgen, van jezelf leren houden, jezelf vergeven. Je hebt al zoveel op je bordje gehad, maak:  en nu ik!! tot je mantra. Voor de rest ben je nu even vleugellam, you can't love him out off this...

Lieve groet van een moeder die door eigen ervaring met een andere achtergrond weet waar je doorheen gaat. 

Wat een mooie post, Kadushi 

sorry als mijn posts overkomen als twijfel over het waarom. Wat mijzelf betreft kan ik je verzekeren dat het vragen waren voor verduidelijking omdat je initiële verhaal voor mij niet zo duidelijk was. 
Heel veel sterkte! 

Missingyoumuch schreef op 23-07-2022 om 14:10:

Kadushi,

Dank je wel voor je post!
En idd, ik denk dat je me herkent hebt, knap! Tot zover mijn expres wat vager blijven hahaha!

Mijn leven weer oppakken. Dat is zeker het beste! En wil ik dus ook. Het lukt me dusver niet alleen. En nou ja, wachtlijsten enz is waar veel tegenaan lopen momenteel.
Ik heb 3 maanden geleden een hond van nu net 1 jaar geadopteerd. Enorm goede keuze geweest ! Heerlijke hond, al moet ik soms ook ff zuchten om weer eens een puberstreek, haha.

Saga,
Ik begrijp de vragen. Als je het fenomeen ouderverstoting niet kent is het een niet te volgen iets.
Ik heb inmiddels wat meer theoretische kennis dus mijn verstand weet hoe dingen werken.
Maar mijn emotionele kant hobbelt er een flink stuk achteraan.
Je kind bewust bij de andere ouder weghouden staat zo mijlenver van hoe ik zelf voel en denk en normen en waarden heb dat ik vaak niet verder kom dan... hoe kun je dit doen ?
En naar zoon... je weet toch dat ik van je hou? Dat zei ik dagelijks. Je was er toch zelf bij ?

Maar het brein van een kind kan niet anders dan kiezen.

Naast mijn eigen verdriet heb ik ook verdriet en zorgen om mijn zoon. Dit heeft voor zijn toekomst gevolgen. Zelfbeeld, relaties, faalangst. En dat heeft hij niet verdiend !!!

Helaas heb ik juist veel kennis van ouderverstoting. Vanuit ervaring heel dichtbij, maar ook professioneel. Laatst ook nog een seminar gevolgd specifiek over dit onderwerp. Het is een heel complex iets en heel belangrijk dat er meer kennis komt bij hulpverleners, want het is heel moeilijk om van buitenaf de juiste conclusies te trekken als je niet weet waar je mee te maken hebt. Vandaar ook mijn vragen ter verduidelijking. 

Missingyoumuch schreef op 23-07-2022 om 14:10:

Kadushi,

Dank je wel voor je post!
En idd, ik denk dat je me herkent hebt, knap! Tot zover mijn expres wat vager blijven hahaha!

Mijn leven weer oppakken. Dat is zeker het beste! En wil ik dus ook. Het lukt me dusver niet alleen. En nou ja, wachtlijsten enz is waar veel tegenaan lopen momenteel.
Ik heb 3 maanden geleden een hond van nu net 1 jaar geadopteerd. Enorm goede keuze geweest ! Heerlijke hond, al moet ik soms ook ff zuchten om weer eens een puberstreek, haha.

Saga,
Ik begrijp de vragen. Als je het fenomeen ouderverstoting niet kent is het een niet te volgen iets.
Ik heb inmiddels wat meer theoretische kennis dus mijn verstand weet hoe dingen werken.
Maar mijn emotionele kant hobbelt er een flink stuk achteraan.
Je kind bewust bij de andere ouder weghouden staat zo mijlenver van hoe ik zelf voel en denk en normen en waarden heb dat ik vaak niet verder kom dan... hoe kun je dit doen ?
En naar zoon... je weet toch dat ik van je hou? Dat zei ik dagelijks. Je was er toch zelf bij ?

Maar het brein van een kind kan niet anders dan kiezen.

Naast mijn eigen verdriet heb ik ook verdriet en zorgen om mijn zoon. Dit heeft voor zijn toekomst gevolgen. Zelfbeeld, relaties, faalangst. En dat heeft hij niet verdiend !!!

Dat hoeft niet hoor, ik heb sinds mn 15e geen contact meer met mijn moeder en ik ben best redelijk opgedroogd vind ik zelf. 

Goed bezig mym! Lijkt me heerlijk om een hond(je) in huis te hebben als je je door groot verdriet moet zien te worstelen. Houdt je letterlijk en figuurlijk op de been. Probeer niet passief af te gaan zitten wachten tot er hulp is. Er is zo ontzettend veel wat jezelf kan doen in die tijd. Beetje Amerikaans maar ik had veel aan Mel Gibson en soms ook aan Dr Phill  (stop watering dead plants). 

Ik gaf de dagen een kleur bij het opstaan, dat werkte voor mij beter dan to-do lijstjes. Een groene dag was bv de natuur in, een tomatenplantje zaaien, iets in de tuin doen, bij intratuin neuzen of me verdiepen in (balkon) tuinieren. Een roze dag was zelfzorg, lekker maskertje, zoeken naar goede zelfzorgaanbiedingen, lezen over gezondheid/verzorging etc. Een blauwe dag was opruimen, schoonmaken en alles erom heen. 

Blanco was ik zie wel wat de dag brengt en rood was bewust bezig zijn met mijn verdriet, rouwen etc. Klinkt wellicht een beetje vaag maar je snapt vast de bedoeling. Ik stond op, koos een kleur die mijn dag zou bepalen nadat ik het hoogst noodzakelijke gedaan had. Anders verdronk ik in mijn verdriet en gedachten en deed de hele dag niks of juist de dingen die mij niet verder hielpen zoals overmatig eten, drinken en passief op de computer.

Het is moeilijk om je afgeschreven te voelen als moeder, dat weet ik als geen ander. Maar het biedt je ook ontzettend veel mogelijkheden om te groeien en uiteindelijk te bloeien als je zo op jezelf teruggeworpen wordt. Je hebt een heel nieuw pallet aan kleuren om je leven en je toekomst in te kleuren, ik gun je zo dat je ze leert te gebruiken om je wereld mooier te maken voor jezelf en daarmee uiteindelijk wellicht voor je zoon.

Wat je ook doet, doe het in de eerste plaats voor jezelf! Uiteindelijk heb je alleen jezelf, kinderen heb je te leen tot ze volwassen zijn. 

Saga schreef op 23-07-2022 om 14:18:

[..]

Helaas heb ik juist veel kennis van ouderverstoting. Vanuit ervaring heel dichtbij, maar ook professioneel. Laatst ook nog een seminar gevolgd specifiek over dit onderwerp. Het is een heel complex iets en heel belangrijk dat er meer kennis komt bij hulpverleners, want het is heel moeilijk om van buitenaf de juiste conclusies te trekken als je niet weet waar je mee te maken hebt. Vandaar ook mijn vragen ter verduidelijking.

Het is zeker complex! 

En in hulpverleners land en bij rechters is nog te weinig kennis over ouderverstoting.  

Missingyoumuch schreef op 23-07-2022 om 15:12:

[..]

Ook door ouderverstoting?

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was, wij bleven bij ons pap want zij vond ons teveel werk en te beperkend, twee weekenden per maand vond ze al teveel en op mn 15e besloot ik om er gewoon helemaal niet meer heen te gaan, mn zus hield het vol tot ze zich niet meer verplicht voelde. En we zijn allebei heel aardig terecht gekomen, ook zonder haar. 

Battle-Royale schreef op 23-07-2022 om 14:22:

[..]

Dat hoeft niet hoor, ik heb sinds mn 15e geen contact meer met mijn moeder en ik ben best redelijk opgedroogd vind ik zelf.

Ah, dat verklaart een hoop! Ik neem aan dat jij vindt dat dat volkomen terecht is? Dat is ook niet veranderd blijkbaar sinds je zelf kinderen hebt?

Je mag dan zelf vinden dat je leuk bent opgedroogd, ik bemerk hier toch vaak een gebrek aan empathie van jouw kant. Ik zal nog maar eens zeggen wat ik al eerder tegen je zei (in mijn draadje over alimentatie): het is NIET in het belang van een jong kind om het weg te houden /toe te staan weg te blijven bij de andere ouder. Uiteraard tenzij er sprake is van misbruik of mishandeling. In alle andere gevallen is dat gewoon NIET zo.

Dat jij vindt dat je er niet onder lijdt of geleden hebt is ontzettend fijn voor jou, maar dat is natuurlijk ook maar n=1.

Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het geen effect op je heeft of heeft gehad. Het zou zomaar zo kunnen zijn (ik geef direct toe, psychologie van de koude grond) dat jij vindt dat je leuk bent opgedroogd omdat het alternatief natuurlijk een stuk minder prettig is. Dat je in je jeugdige egocentrisme je moeder onrecht hebt aangedaan en jezelf beschadigd. Dat is best een lastige conclusie om over jezelf te (moeten) trekken… Ik zou het dus goed snappen als je die confrontatie niet aangaat en jezelf blijft vertellen dat het allemaal echt beter was en is zo.

@Mym: ik voel met je mee. Heb er zelf ook mee te maken. Mijn zoon van 14 wil geen contact meer en ex vindt dat hij zoon niet kan ‘dwingen’. Wat hij verwart met stimuleren. Het speelt hier sinds januari. Ga sinds kort zelf naar een psycholoog, maar dat brengt nog geen verlichting van de pijn en het verdriet. Dat ik een lieve oudste zoon heb en hele lieve nieuwe vriend met kinderen die gek op me zijn is heel fijn en leidt af, maar maakt het niet beter.