Heftige nieuwsberichten, hoe verwerk jij ze?
In een week tijd kwamen er vreselijke nieuwsberichten voorbij over ongelukken (Nieuw Beijerland, Terschelling, Biddinghuizen....) Voor mij zijn het gelukkig 'slechts' nieuwsberichten, waarmee ik bedoel dat ik geen van de betrokkenen ken. Als mens, vrouw, moeder zijnde vind ik het echter zo ontzettend tragisch wat er is gebeurd....en dan komt niet eens alles in het nieuws. Hoe gaan jullie met dit soort dingen om? Ik ben er erg gevoelig voor. Ik voel me machteloos tegen dit soort dingen. Wat kun je meer doen dan een hogere macht aanroepen voor troost en hulp voor de nabestaanden, en je eigen kinderen nog maar eens extra knuffelen en beseffen hoe het maar zo ineens anders kan zijn?
Ik vind het erg voor de nabestaanden op het moment dat ik het lees of hoor, en ben het daarna eigenlijk alweer vergeten.
Je kunt niet het leed van de wereld op je schouders nemen.
Als je het je zo erg aantrekt, kan ik je alleen maar aanraden om (veel) minder nieuws te gaan volgen.
Jippox schreef op 01-09-2022 om 14:29:
Als je het je zo erg aantrekt, kan ik je alleen maar aanraden om (veel) minder nieuws te gaan volgen.
Dit dus.
In de vakantie kijken wij eigenlijk nooit het 20.00 uur journaal. Ene kind heeft nog vakantie, andere is naar school maar nieuws kijken is er nog niet van gekomen, kijk af en toe op nos.nl en als ik het dan zie dan heb ik het even te doen met de nabestaanden maar daarna wordt ik weer opgeslokt door het, op dit moment zeer intensief, mantelzorgen voor ouder wordende ouders. Nieuw Beijerland had ik meegekregen, Biddinghuizen en Terschelling niet en dan ga ik nu ook niet actief zoeken.
Bij ons eigen leed kan ik ook niet nog al het leed van de wereld op mijn schouders nemen. Misschien over een poosje weer als het intensieve mantelzorgen voorbij is.
Ik lees en kijk heel bewust geen nieuws. Echt belangrijke dingen hoor ik van mijn man wel.
het lijkt wel of de zomertijd een soort dodentijd is. Zoveel mensen die verongelukken, levend verbranden in de auto, van een clif vallen, in een leeg zwembad springen, verdrinken. Bah, bah, bah. Ze gaan erop uit, dus er gebeuren meer nare dingen. Maar thuis kun je ook van de trap vallen. En in andere seizoenen gebeurt het helaas ook
Ik lees wel nieuws, maar soms ook gewoon alleen koppen. Soms kan ik best relativeren en denken 'ongelukken gebeuren nu eenmaal, dat is inherent aan mens zijn en je kunt moeilijk alleen maar thuis gaan zitten uit angst' maar op momenten dat ik al genoeg heb aan mijn eigen shit lees ik gewoon niet alles of even geen nieuws. Van sommige dingen word ik ook té boos, is het slecht voor mijn gemoedsrust.
Ik herken het wel een beetje. Sinds ik moeder ben geworden kunnen dingen me echt aangrijpen, waar ik vroeger veel meer afstand voelde. Ik neem het waar, count my blessings en probeer het van me af te schudden.
Ik volg het de eerste dag/dagen wel maar daarna probeer ik me bewust af te sluiten voor dit soort nieuws. Al is dat niet altijd even makkelijk uiteraard.
Ik volg juist we het nieuws, omdat ik me niet afsluiten wil voor de wereld. Omdat ik op mijn eigen schaal, in mijn eigen omgeving, wel iets kan doen aan de ellende. Maar hoe ernstig het ongeluk bij Nieuw Beijerland ook was, trek ik me veel meer de ellende in Ter Apel aan. Een stom ongeluk zoals tijdens die picknick op de dijk zal je altijd overhouden, maar de politieke onkunde dat deels oorzaak is van de ellende in Ter Apel moet je bestrijden door het nieuws te volgen en de mensen te straffen die ervoor verantwoordlijk zijn, door niet meer voor ze te stemmen onder andere.
Sini
Ik merk dat het me vooral aangrijpt als de slachtoffers een vergelijkbare leeftijd hebben van mijn kinderen. Heel egoïstisch eigenlijk, maar dan komt het harder aan. Dus toen de kinderen klein waren had ik het veel moeilijker met leed van kinderen in dezelfde leeftijd. Nu staat dat weer wat verder van me af.
Maar goed, ik vind het even heel zielig voor de slachtoffers en de nabestaanden maar kan het wel snel weer naast me neerleggen. Ik kan er toch niets meer aan veranderen.
@Sini: daarom kan ik dus de ongelukken ook niet ontwijken, bij het volgen van dat andere nieuws kom je ook dit tegen. Het andere nieuws raakt me ook hoor, zoals opvang vluchtelingen, de oorlogen zelf, onrecht in allerlei soorten en maten. Toch heb ik daarbij iets meer het gevoel dat ik daar iets aan kan doen dmv stemrecht, doneren en acties/petities etc. Maar soms is een nieuwsdieet van een paar dagen misschien wel een goed idee, om weer even afstand te kunnen nemen, zoals sommigen hier opperen. Ik luister ook liever geen radio omdat je dan elk half uur nieuws met voor en na schreeuwende reclame hebt, en vaak een paar uur hetzelfde dus ook niet te ontwijken.
Liara schreef op 01-09-2022 om 14:24:
Ik vind het erg voor de nabestaanden op het moment dat ik het lees of hoor, en ben het daarna eigenlijk alweer vergeten.
Je kunt niet het leed van de wereld op je schouders nemen.
Dit. Ik blijf daar eigenlijk nooit verder aan denken. Ik ken niemand van de betrokkenen en kan het dan heel makkelijk naast me neerleggen gelukkig. Lijkt me heel lastig als je hier zo mee bezig blijft dan. Zou inderdaad veel minder nieuws kijken en lezen in zo’n geval.
Irregular_Choice schreef op 01-09-2022 om 17:47:
[..]
Dit. Ik blijf daar eigenlijk nooit verder aan denken. Ik ken niemand van de betrokkenen en kan het dan heel makkelijk naast me neerleggen gelukkig. Lijkt me heel lastig als je hier zo mee bezig blijft dan. Zou inderdaad veel minder nieuws kijken en lezen in zo’n geval.
+1
Soms vraag ik me wel eens af of ik niet heel ongevoelig ben, maar ben gelukkig niet de enige zie ik.
Netherfield schreef op 01-09-2022 om 17:51:
[..]
+1
Soms vraag ik me wel eens af of ik niet heel ongevoelig ben, maar ben gelukkig niet de enige zie ik.
Dat denk ik soms ook hoor 
maar ik kan me gewoon heel goed afsluiten voor leed van mensen die ik niet ken. Het is zo ver van me af, dat ik me daar eigenlijk niet verdrietig ofzo bij voel. Ik vind het erg voor de nabestaanden enz. Maar voel me zelf niet verdrietig bij zulk nieuws verder.
Netherfield schreef op 01-09-2022 om 17:51:
[..]
+1
Soms vraag ik me wel eens af of ik niet heel ongevoelig ben, maar ben gelukkig niet de enige zie ik.
Dat heb ik me ook weleens afgevraagd, maar ik denk het toch van niet. Als er iets dichtbij gebeurd, met 1 van mijn dierbaren, ben ik niet zo koeltjes 