"Gevaar" geweken maar nog niet opgelucht.
Door allerlei gedoe binnen mijn familie en met mijn ex heb ik 15 jaar gezwegen omdat het zwaard van jeugdzorg boven mijn hoofd hing. ( teveel valse beschuldigingen naar mij en jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding) Ik heb jeugdzorg buiten de deur weten te houden, heb mezelf staande weten te houden en de kinderen opgevoed en begeleid tot fijne jong volwassenen.
Nu pas komt er ruimte voor mij, heb voor het eerst bij de huisarts mijn verhaal gedaan, nu pas kan ik vrijuit spreken zonder dat dat een nadelig gevolg voor de kinderen zou kunnen hebben ( een zorgmelding met alle ellende erbij).
Ik dacht al die jaren dat ik me opgelucht zou voelen bij dit moment maar merk nu dat het wel een dingetje is waar ik doorheen moet.
Er komt veel los nu, hier had ik geen rekening mee gehouden voor mezelf. Continu speelt nu door mijn hoofd "ik had mijn kinderen kwijt kunnen raken" door frustraties, leugens en valse beschuldigingen van anderen.
Ik krijg eigenlijk nu pas de bibbers ervan en voel me op dit moment minder opgelucht dan ik dacht. Ben blij dat ik voor nu bij de POH terecht kan.
Ik vergelijk het voor mezelf als dat je een bijna ongeluk hebt gehad wat goed is afgelopen maar je achteraf toch met de bibbers zit zo van "wat heb ik nu meegemaakt met" "wat als...."
Nou ja zoiets dan......
Herkent iemand zoiets?
ja, pas instorten wanneer je je niet meer sterk hoeft te houden, is iets waar ik ook wel last van heb.
Maar jij hebt het echt jarenlang vastgehouden!
Super dat je dat hebt volgehouden.
Het is voorbij.
Zeg dat eens hardop tegen jezelf, op een moment dat je de tijd en de ruimte hebt, voor de bijbehorende emoties.
En ga het even vieren. Gun jezelf een verwennerij.
Dankje voor je bericht, ja 15 jaar is lange tijd.....
Wat goed dat je
Het is voorbij
zo neerzet en niet tussen de zinnen laat opgaan.
Het moet op een of andere manier nog landen bij mij, dit helpt wel denk ik.
Het vieren had ik nog niet aan gedacht.
Dat echt laten landen gaat in kleine stukjes over een bepaalde tijd en daar komen allerlei emoties bij kijken.
Het lijkt mij volkomen normaal dat je tijd nodig hebt om weer te 'landen'. Je hebt zo lang een overschot aan adrenaline en cortisol in je lijf gehad, dat is echt niet in een paar dagen weer in balans.
En het is ook logisch dat je nu pas aan verwerken toekomt. Tot nu toe heb je 'aan gestaan' en was daar geen tijd en ruimte voor. Je was aan het overleven. Ik denk dat je jezelf vooral veel tijd moet gunnen en erg lief moet zijn voor jezelf.
Goede tip inderdaad van Zeespiegel. Herhaal die woorden voor jezelf, laat ze inzinken, maak er een mantra van. En gesprekken met de POH gaan je vast ook helpen om het allemaal te verwerken. En daar hoort denk ik ook bij dat je je nu pas goed gaat realiseren wat er mis had kunnen gaan. Een soort rouwproces, ook al is het uiteindelijk goedgekomen.
Misschien kun je wat met jezelf bewust belonen? Gun jezelf iedere week (bijvoorbeeld) een lekker stukje chocola, een warm bad, een tijdschrift, een manicure of waar je ook maar blij van wordt en doe dat bewust met het gevoel dat je jezelf beloont voor je doorzettingsvermogen. Je bent echt een kanjer dat je onder deze omstandigheden je kinderen hebt grootgebracht en dat het nu fijne jongvolwassenen zijn. Dat is een prestatie van formaat! Sta daar bewust bij stil, zo vaak als je kan. En ga er maar vanuit dat het allemaal nog wel even zal duren voordat je hier klaar mee bent.
Ik kom zelf ook uit een twaalfjarig slopend gebeuren waar continue mijn grenzen zijn overschreden, er angst was en stress. Ik kreeg depressieve klachten, was overprikkeld, overvraagd. Nu ben ik met de diagnose ptss aan de gang met traumatherapie en o.a. EMDR. Gun je zelf hulp bij de verwerking!
normale reactie, lief zijn voor jezelf....
Ik zit er nog midden in, moeilijke ex, jeugdzorg, meer rechtszaken in een jaar dan ik bij kan houden en de adrenaline blijft dus torenhoog.
Merkte juist gister tegen vriend op, dat wanneer dit voorbij is, ik vast in een enorm gat ga vallen...
Ik kan me niks beters voorstellen dan rust te hebben van deze ellende, maar ik denk ook dat er dan nog veel tijd nodig is om te herstellen.
Je lichaam heeft zoveel te verduren gehad. Neem de tijd, je hebt het gedaan, je kan trots zijn op jezelf. Ik heb trouwens brainspotting gedaan, vond dat wel heel effectief. Traumabehandeling, maar dan over wat breder vlak, intuitiver.
Heel normaal om te gaan trillen! Het wordt zelfs gebruikt bij traumatherapie. Hier staat meer uitleg:
https://liberi.nl/shake-it-off-zo-schud-je-opgeslagen-spanning-los-uit-je-lijf/
En traumatherapie lijkt mij sowieso goed, hopelijk kan de POH samen met jou zoeken naar de juiste therapie en bijbehorende therapeut.
Dank jullie wel voor alle reacties,ik lees jullie en laat alles op me inwerken. Ik neem hier de tijd voor want het is veel en ga in stapjes.
Voor mij is nu de vraag, hoe krijg ik de regie weer terug zonder overweldigend te raken door verdriet en pijn.
Heb het eerst maar eens gevierd zoals hier geschreven werd, dat vond ik wel een hele mooie. Voel me daardoor wel gesterkt in het pad wat ik nog te gaan heb.
Ook dat shake it off is een goeie, neem van alles mee in wat jullie schrijven, dank daarvoor.
Vandaag voor het eerst bij de POH.
Geen idee of ik daar op de goede plek zit,en of ik me daar veilig genoeg voel om mijn verhaal te delen, moet daar eerst door "lijstjes" heen maar mijn verhaal laat zich niet vangen in een lijstjes dus ben nog op mijn hoede. Volgende week volgende gesprek.
Ik ga dapper voorwaarts zal ik maar zeggen.
linn19 schreef op 06-03-2024 om 12:44:
Dank jullie wel voor alle reacties,ik lees jullie en laat alles op me inwerken. Ik neem hier de tijd voor want het is veel en ga in stapjes.
Voor mij is nu de vraag, hoe krijg ik de regie weer terug zonder overweldigend te raken door verdriet en pijn.
Heb het eerst maar eens gevierd zoals hier geschreven werd, dat vond ik wel een hele mooie. Voel me daardoor wel gesterkt in het pad wat ik nog te gaan heb.
Ook dat shake it off is een goeie, neem van alles mee in wat jullie schrijven, dank daarvoor.
Vandaag voor het eerst bij de POH.
Geen idee of ik daar op de goede plek zit,en of ik me daar veilig genoeg voel om mijn verhaal te delen, moet daar eerst door "lijstjes" heen maar mijn verhaal laat zich niet vangen in een lijstjes dus ben nog op mijn hoede. Volgende week volgende gesprek.
Ik ga dapper voorwaarts zal ik maar zeggen.
- Naim de tijd.
- Lijstjes zijn slechts hulpmiddelen
- Op je hoede zijn kan ook een kracht zijn
- Je bent goed zoals je bent.
- Dapper is nog geen snapper
Ik zit er momenteel ook nog middenin, en het begint zijn tol te eisen. Ik hoop dat ik mij staande kan houden in alles wat komen gaat.
Maar denk ook zeker dat de echte ontspanning na de"klap" moet komen
Succes, zet 'm op.
Wyko schreef op 07-03-2024 om 09:26:
Ik zit er momenteel ook nog middenin, en het begint zijn tol te eisen. Ik hoop dat ik mij staande kan houden in alles wat komen gaat.
Maar denk ook zeker dat de echte ontspanning na de"klap" moet komen
Succes, zet 'm op.
Zorg dat je je eigen momentjes van ontspanning blijft opzoeken, wat dat dan voor jou ook is, naar buiten, fietsen, lopen, sport, vriendinnen,lezen noem maar op, wat voor jou werkt om vol te houden.Goed blijven eten en slapen zijn het belangrijkste.