De band met je moeder
Naar aanleiding van het draadje "word je blij van contact met je volwassen kinderen" blijkt dat er veel emoties opkomen over de eigen opvoeding.
Hoe was en is de band met je moeder? Wat heeft ze prima gedaan, wat had je liever anders gezien, hoe sta je nu tegenover haar, wat doe jij anders met jouw kinderen (als je kinderen hebt), kan je met haar praten over wat je niet fijn vond/ vindt?
Om af te trappen: De band met mijn moeder was moeizaam. Soms had ze iets liefs maar voor het merendeel heeft ze alleen in verwijten tegen me gepraat, geprobeerd me te manipuleren, te gaslighten (zelfs als je met bewijs voor haar stond van iets dat niet leuk was, betekende dat dit ik gek was) en me het idee te geven dat ik een heel slecht kind was. Ook jarenlang gestalkt: kwam ze op mijn werk langs, of ging ze op het bankje voor mijn huis zitten. Maar... het was tragisch want ik hield best van haar, maar ze kon mijn liefde niet ontvangen. Het was nooit genoeg en alles wat ik deed was verkeerd. Heel raar allemaal. Ze leeft niet meer en wat overblijft is een spijt en zelfs verdriet dat ik haar niet meer kon geven in haar eenzaamheid omdat ze me helemaal opgeslokt zou hebben en ik toch mijn eigen leven moest leiden.
Hoe is dat voor jullie?
De band met mijn moeder was altijd heel goed. Ze stond altijd voor me klaar. Toen ik volwassen werd is de band alleen maar hechter geworden. We deelde gezamelijke interesses en ik appte/belde haar om elk wisse wasje. Gewoon als excuus om even lekker te kletsen. Helaas is ze twee jaar geleden overleden. Ik mis haar nog steeds enorm. Hopelijk doe ik het bij mijn eigen dochters net zo goed als haar.
Mijn band met mijn moeder is altijd heel heel goed geweest, maar is wel wat veranderd nu we allebei ouder worden.
In mijn jeugd heeft mijn moeder er, samen met mijn vader, voor gezorgd dat we opgroeiden in een warm gezin. Ze hebben ons gemaakt tot de geslaagde volwassenen die we nu zijn en ik profiteer tot op de dag van vandaag van de fijne opvoeding die we gehad hebben. Mijn moeder was er altijd en ik vertrouwde haar alles toe. Het enige minpuntje aan mijn opvoeding is dat mijn ouders mij nooit goed geleerd hebben om voor mezelf op te komen en om altijd respect te hebben voor anderen. Hoewel dat laatste geen minpunt hoeft te zijn resulteert dat er wel in dat ik soms niet hard durf te zijn en ondanks mijn persoonlijke groei van de afgelopen jaren tóch over me heen laat lopen.
Toen onze oudste geboren werd maakte haar dat tot een trotse oma en ze genoot met volle teugen van onze oudste en later ook van de 2e.
Nu ook zij ouder wordt en ziet dat wij ons leven prima voor elkaar hebben en het redden zonder moederlijke 'bemoeienis, merk ik dat ze altijd graag een vinger in de pap wil hebben. Net altijd even dat ongevraagde (en daardoor soms irritante) advies willen geven en dat stoort me. 9 van de 10 keer gaat het er links in en rechts uit, maar die ene keer kan ik het flink zat zijn. Daarnaast kan ze van een mug een olifant maken en blijven terugkomen op het schaafwondje dat een van de kinderen heeft opgelopen: gaat het goed met de wond van kind2? Heeft zij nog steeds last van de hoofdpijn van 3 dagen terug? Schiet van het minste geringste in de paniek. Bel je op, dan vuurt ze een enorme lijst met vragen op je af over het hele gezin. Heel goed bedoeld en gezien de relatie met mijn schoonouders (die niet omkijken naar de kinderen) denk ik dat zij misschien wil overcompenseren, maar soms weleens irritant. Erg genoeg kan ik haar soms ook niet om me heen velen en wat me dan irriteert kan ik vaak niet eens benoemen. Ik spreek haar nagenoeg elke dag, zij het met een appje. Maar los van dat alles is ze een geweldig mooi mens en had ik me geen betere en lievere moeder / schoonmoeder / oma kunnen wensen. Zij is het voorbeeld van de moeder die ik zelf ook graag wil zijn voor onze kinderen.
Mijn ouders leven allang niet meer (ik ben zelf al 66) maar de band met mijn moeder was goed. Ze heeft mij een ouderwetse, maar lieve opvoeding gegeven en was er altijd voor me. Dol op mijn kinderen later (ofschoon ze een hekel had aan oppassen, dat deed ze zo weinig mogelijk) . Later, toen ze oud was en mijn vader niet meer leefde kwam ze hier elke week eten op vrijdag en zag en hoorde hierdoor ook veel van mijn studerende kinderen die op vrijdagavond naar huis kwamen.
Diepgaande gesprekken vond ze moeilijk, waarschijnlijk door haar eigen opvoeding.
Overigens merk ik (hoor ik ook van vriendinnen en lees het ook hier) dat ouders vaak veel milder zijn naar hun kinderen dan kinderen naar hun ouders.
Herfstappeltaart schreef op 31-10-2023 om 16:06:
Overigens merk ik (hoor ik ook van vriendinnen en lees het ook hier) dat ouders vaak veel milder zijn naar hun kinderen dan kinderen naar hun ouders.
Dat lijkt me ook wel logisch, aangezien de liefde van ouders voor hun kinderen (uitzonderingen daargelaten) onvoorwaardelijk is en ik denk dat dat andersom veel minder geldt.
Persephone schreef op 31-10-2023 om 16:30:
[..]
Dat lijkt me ook wel logisch, aangezien de liefde van ouders voor hun kinderen (uitzonderingen daargelaten) onvoorwaardelijk is en ik denk dat dat andersom veel minder geldt.
Hm die zou ik wel in twijfel durven trekken. Liefde van ouders voor hun kinderen is, denk ik, in veel gevallen helemaal niet onvoorwaardelijk. Hoe vaak komt het wel niet voor dat seksuele geaardheid, geloof, levensstijl, partnerkeuze etc. bepalend is of een kind nog welkom is thuis?
En tegelijkertijd geloof ik dat de loyaliteit (liefde?) van kinderen aan hun ouders in ongezonde relaties vaak problematisch groot is/kan zijn.
Lieveheersbeest schreef op 31-10-2023 om 16:35:
[..]
Hm die zou ik wel in twijfel durven trekken. Liefde van ouders voor hun kinderen is, denk ik, in veel gevallen helemaal niet onvoorwaardelijk. Hoe vaak komt het wel niet voor dat seksuele geaardheid, geloof, levensstijl, partnerkeuze etc. bepalend is of een kind nog welkom is thuis?
En tegelijkertijd geloof ik dat de loyaliteit (liefde?) van kinderen aan hun ouders in ongezonde relaties vaak problematisch groot is/kan zijn.
Ja, dat denk ik ook.
Lieveheersbeest schreef op 31-10-2023 om 16:35:
[..]
Hm die zou ik wel in twijfel durven trekken. Liefde van ouders voor hun kinderen is, denk ik, in veel gevallen helemaal niet onvoorwaardelijk. Hoe vaak komt het wel niet voor dat seksuele geaardheid, geloof, levensstijl, partnerkeuze etc. bepalend is of een kind nog welkom is thuis?
En tegelijkertijd geloof ik dat de loyaliteit (liefde?) van kinderen aan hun ouders in ongezonde relaties vaak problematisch groot is/kan zijn.
Daar heb je ook weer gelijk in. Ik was misschien, helaas, te stellig in mijn vorige post.
Alleen maar interessant 
Beetje stelligheid maakt ons scherp.
Mijn relatie met mijn moeder was altijd pijnlijk.
Ze was zwanger geraakt en heeft me bij mijn oma gedumpt.
Ze heeft een nieuw gezin gesticht en hier 3 zonen gekregen.
Naar mij keek ze niet om.
Af en toe moest ik dan van oma bij haar logeren wat ik verschrikkelijk vond.
Als kind voel je je zo ongewenst...
Als volwassene heb ik er ook last van gehad dat niet gewenst zijn door je moeder.
Het is altijd pijnlijk gebleven.
Vier jaar geleden is ze overleden en eigenlijk was dat een opluchting voor mij.
We hebben er nooit over gesproken over het waarom.
Voor haar zonen was ze schijnbaar wel een goede moeder.
Ik ben zelf moeder en oma en geniet hier echt zo van.
Wij hebben een sterke band en ben zo blij dat me dit gelukt is.
De band met mijn moeder is nu beter dan ik vroeger had durven hopen. Vooral oppervlakkig, dat wel.
Ik heb hele gelukkige jonge jaren gehad. Een echt warm nest. Op een paar kleine dingetjes na, zoals dat ik als oudste van de 3 verantwoordelijk was voor de jongere kinderen. Zo heb ik eens 's avonds mijn spugende broertje naar het café gedragen waar mijn ouders aan de sherry (denk ik, in die tijd) zaten. Ik was 5, hij 2. Dat vonden ze heel gewoon. Ik heb dan ook een overontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel.
Toen ik ging puberen viel dat samen met het verslechteren van de relatie van mijn ouders. Ik kreeg van mijn moeder de schuld hiervan, want ze hadden ruzie over mij. Het zat íets anders, ze waren het niet eens over de opvoeding. En ja, dat merk je bij de oudste het eerst. Zij wilde me kort houden, was erg pusherig omdat ik goed kon leren en zij nooit heeft mogen studeren (haar broers wel. Maar eerlijk is eerlijk, ze had er ook niet de capaciteiten voor gehad. Denkt ze zelf anders over) en was tegen make-up en vriendjes, terwijl ik al vanaf mijn 12e met make-up experimenteerde en op mijn 14e mijn eerste vriendje had. Ik lijk veel op mijn vader, ben heel anders dan mijn moeder. Dat hielp niet. Maar als je 14-15-jarige keer op keer hoort dat jij de oorzaak bent van hun huwelijksproblemen, dan geloof je dat. Ik heb dan ook een overontwikkeld schuldgevoel.
Mijn moeder had en heeft het moeilijk met het feit dat haar broers dus wel mochten studeren en het ver geschopt hebben in het leven. Haar zussen hebben succesvolle mannen. Mijn vader is een simpele ambtenaar, had geen ambities. Zij heeft zich dus altijd het jongste, niets betekenende zusje gevoeld. Ze wilde veel kinderen, liefst jongens, mijn vader wilde er geen. Compromis was 3, en ik was de oudste. Ik was dus een teleurstelling. En het is nooit goed gekomen. Ik heb geen universitaire opleiding, want ik heb ADD en geen ambitie. Ben wel behoorlijk slim. Hoewel ik intussen toch best een leuke carrière heb opgebouwd, en ze is nu wel trots op me.
Mijn moeder heeft hele depressieve periodes gehad, waarbij ze dagen in bed bleef liggen en dreigde met zelfmoord. Maar aan haar mankeerde niets hoor, dus hulp heeft ze daarvoor nooit gezocht. Het lag allemaal aan ons, kinderen, en vooral aan mij. Doordat ze dat ook vaak zei werd de relatie met mijn brussen er niet beter op, die gaven mij ook de schuld van de sfeer in huis en de ruzies. Mijn huidige man was niet welkom bij ons thuis. Maar toen ik haar daar op een dag mee wilde confronteren was dat allemaal niet waar of nooit gebeurd. Gelukkig weten mijn brussen en vader het wel, anders was ik nog aan mezelf gaan twijfelen.
Ik snap wel hoe ze is geworden wie ze is, ik weet ook dat ze van ons alle drie houdt, dat ze altijd voor ons klaarstaat (nog steeds, ze wordt binnenkort 80 en is nog hartstikke vief), maar ze heeft echt wel een heel negatief stempel op mijn jeugd gedrukt. Ze is wel een leuke oma voor de kleinkinderen, en die kennen haar intussen ook wel, dus die nemen haar buien met een korreltje zout en dienen haar van repliek zoals wij kinderen dat nooit konden doen zonder haar over de rooie te krijgen. Maar innig zal de band nooit worden, daarvoor zijn we te verschillend. Dat ze geen zelfinzicht heeft maakt het ook niet gemakkelijker, maar ik weet wel dat ik niks van haar hoef te verwachten op dat vlak. Ze ziet het niet, en zal dus nooit excuses maken of zoiets. We houden het dus luchtig, dan gaat het goed.
Voor degenen met een ingewikkelde relatie met hun moeder: wat hebben jullie er (zowel in positieve als negatieve zin) aan overgehouden?
Voor mij geldt het volgende: omdat ik al vanaf klein meisje verantwoordelijk was voor mijn moeder's levensgeluk, heb ik al mijn hele leven een enorm strak afgestelde radar voor de gevoelens van mensen om mij heen. En heel lang heb ik me er ook verantwoordelijk voor gevoeld om die gevoelens van anderen te fixen. Dat zag ik ook heel duidelijk in de relaties die ik in mijn leven gehad heb: op de een of andere manier word ik aangetrokken tot mannen met wie "iets" is, en dat ga ik dan fixen. Met mijn laatste partner was ogenschijnlijk niets mis (daarom koos ik hem ook uit), tot er opeens wel iets was en ik direct weer in de redderen-stand ging staan (en daarmee uiteraard de relatie ongelijkwaardig trok).
Mensen die mij goed kennen, roepen altijd dat ik zo sterk ben. Dat is denk ik ook wel zo. Maar ik heb er lang naar verlangd om even niks meer te hoeven fixen, om niet altijd maar te hoeven redderen, om niet altijd de sterkste in de relatie te hoeven zijn. Om eens tegen iemand aan te kunnen leunen zonder bang te hoeven zijn dat die ander dan omvalt.
Tegenwoordig ben ik zeer bewust en gelukkig single. Voor het eerst in mijn leven hoef ik maar alleen aan mezelf te denken, want mijn kinderen zijn allemaal volwassen en mijn zorgtaken zitten erop. Ik voel me rustiger, evenwichtiger en gelukkiger dan ik me in tijden gevoeld heb en ik geloof dat dat met name te maken heeft met het feit dat ik geen relatie meer heb of nastreef. Want in een relatie verval ik toch altijd weer in dat oude patroon van redderen, en dat wil ik niet meer. Je kan zeggen: "dan doe je het toch gewoon niet", maar dat betekent dat ik voortdurend naar mijn rol in die relatie moet kijken en daar heb ik geen zin meer in.
En zo is die strak afgestelde radar eigenlijk iets geworden waar ik geen last meer van heb, maar soms zelfs als een pluspunt zie. Ik ben een betrokken vriendin voor mijn vrienden, volgens mijn kinderen ben ik een fijne moeder en ik vind mezelf leuk gezelschap zodat ik me, als ik alleen thuis ben, niet eenzaam voel maar me juist kan opladen omdat mijn sociale balkje dan wel vol is (vanwege die radar dus 
.
Hoe is dat voor jullie?
Ik heb geen klagen over mijn moeder, nou ja, hooguit in de puberteit. Maar vanaf m'n 15e tot 29e begrepen we elkaar beter en was ze mijn klankbord. Ze liet me vrij om eigen keuzes en fouten te maken zolang ik er maar van leerde. Vond buigen, tot op zekere hoogte, acceptabel en behoedde me vaak voor het barsten. Ze herkende de gebreken van haar eigen opvoeding en erkende dat ze dit niet in 1 generatie op kon lossen, maar wel haar best deed. De eerste jaren na haar dood heb ik haar heel lang vreselijk gemist, ik kon nog zoveel van haar leren. Maar ja, het gaat zoals het gaat.
Erg, zoveel mensen met een slechte band met de ouders. Kan het even niet meer terug vinden, iemand schreef zal nooit tegen mijn kinderen zeggen dat ik voor ze leef en onvoorwaardelijk van ze hou, alles voor je is. Dat ik voor ze leef zal ik niet zeggen, maar wel dat ze alles voor me is, is dat niet zo goed dus?
Mijn moeder leeft niet meer. De relatie met haar was soms best wel lastig. Ze hield van me, maar de andere kinderen vroegen en kregen veel meer aandacht dan ik. Als kind kon ik mezelf goed zelf redden, ik was behoorlijk zelfstandig, maar dat had als keerzijde dat er vaak automatisch vanuit werd gegaan dat ik mezelf wel zou redden. Ook als ik wel graag (1-op-1) aandacht wilde. Ik voelde me vaak eenzaam en niet gezien als kind.
Dit patroon bleef in stand toen we ouder werden en op onszelf gingen wonen. Ik heb het wel ter sprake gebracht, maar het werd ontkend. Daar heb ik het destijds erg moeilijk mee gehad.
Een paar weken voordat mijn moeder overleed (ze was ongeneeslijk ziek) hebben we nog een goed gesprek gehad en daar ben ik achteraf heel blij mee. Het verleden konden we beide niet meer veranderen, maar het was tijd om het los te laten. Mijn moeder is overleden in de wetenschap dat het goed was tussen ons en ik kan vrij verder leven.
Kikki39 schreef op 31-10-2023 om 18:14:
Erg, zoveel mensen met een slechte band met de ouders. Kan het even niet meer terug vinden, iemand schreef zal nooit tegen mijn kinderen zeggen dat ik voor ze leef en onvoorwaardelijk van ze hou, alles voor je is. Dat ik voor ze leef zal ik niet zeggen, maar wel dat ze alles voor me is, is dat niet zo goed dus?
Zo'n uitspraak kan erg beklemmend overkomen. Met de nadruk op KAN, want of jouw dochter het zo zal ervaren weten wij natuurlijk niet.