Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?
Mijn vader is een klasse apart. Hij is nooit uit huis gegaan en woonde altijd in het ouderlijk huis, waar zijn moeder, dus mijn oma hem altijd verzorgde. Opa van vaderskant heb ik nooit gekend omdat hij eerder was overleden. Ik hoorde via kennissen uit het dorp dat hij ook geen fijne man in omgang was. Op een gegeven moment was zij 80 en heeft ze besloten om een zogeheten importbruid naar Nederland te halen, voor de seks en zorg van mijn vader.
Mijn moeder kon geen Engels en uiteraard ook geen Nederlands en is in the middle of nowhere gedumpt, kwam in een zeer kwetsbare en afhankelijke positie. Een boerderij op een platteland waar een auto onmisbaar is, in de jaren 80 zonder internet of contact met buiten. Ze wilde wel graag naar Nederland komen om een nieuw leven te kunnen opbouwen, ook om hier te werken om familie en dochter uit eerdere relatie in buitenland te kunnen onderhouden. Dus er was wederzijds voordeel. Hij de zorg en seks, zij kon hier geld verdienen voor familie.
De relatie toen was al niet zoals het hoorde, want beiden konden niet met elkaar communiceren en mijn moeder kon geen kant op. Teruggaan werd onmogelijk gemaakt omdat familie dan opnieuw in armoede zou komen. De bruidsschat was bovendien al betaalt. De relatie was niet gebaseerd op liefde maar op wederzijds voordeel.
Ze zei dat hij 'erg op de centen' was, zo ver dat er nauwelijks eten en kleding was en dat er maximaal op alles werd beknibbeld. Dat terwijl hij één van de rijkste mensen uit het dorp was.
Op een gegeven moment werd mijn moeder zwanger. Ze dacht dat wanneer hij vader zou worden zou veranderen in een lieve zorgzame man. Dat bleek niet het geval te zijn, heeft zich nimmer om onze gezondheid bekommert. Mede door de taalbarrière is het e.e.a. misgegaan tijdens de zwangerschap maar ben ik uiteindelijk toch gezond te wereld gekomen. Wel heb ik een tijdje in het ziekenhuis moeten verblijven om aan te sterken.
Hoe het daarna ging weet ik niet, ook mijn moeder is er best vaag over. Wel lees ik in het dossier, toen ik een jaar of 3 was en naar de peuterspeelzaal ging dat er toen al hulpverlening betrokken was. Er was sprake van een taalachterstand. Niet zo gek, want moeder kon geen Nederlands en vader bekommerde zich totaal niet om het gezin en was compleet onzichtbaar. Met de nodige logopedie heb ik de taalachterstand grotendeels weten in te halen.
De jaren erna op de basisschool waren moeizaam en leerkrachten zagen al gauw dat er thuis geen normale gezinssituatie was. Door een gebrek aan sociale vaardigheden en angstklachten (er was thuis veel huiselijk geweld) is wederom hulpverlening ingeschakeld.
De hulpverleners konden moeilijk thuis voet tussen de deur krijgen. We woonden afgelegen en oma had thuis de broek aan en probeerde zoveel mogelijk pottenkijkers buiten de deur houden. Ondertussen terroriseerde vader het gezin. In eerste instantie moest mijn oma het vooral ontgelden maar toen zij naar een verzorgingshuis moest kreeg mijn moeder de volle laag. Mijn moeder moest dit alles maar incasseren, want ze durfde niet te scheiden en wist niet waar ze naar toe moest. Ze heeft hier nooit een netwerk kunnen opbouwen.
In 2005 heeft ze een nieuwe vriend gekregen en ik kon in 2006 met haar meevluchten. Even verderop in een nieuwe stad nieuw begin gemaakt. Ze is toen ook gescheiden van mijn vader en hertrouwd. Sinds dien hadden we het een stuk beter, iig niet meer moeten meemaken dat mijn vader het gezin terroriseerde. Wel had ik het op school niet gemakkelijk, zat door alle ellende op speciaal onderwijs, werd gepest en had leerproblemen.
Nooit een vaderfiguur gehad want ook mijn stiefvader kon ik niet echt mee opschieten maar zorgde wel voor veiligheid.
Sinds ik verhuist ben heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we om de 2 weken mijn vader bij hem thuis even bezoeken. Elk initiatief moest van ons uit komen. We mochten wel binnenkomen maar werden nooit fijn ontvangen. Elke keer ging het weer over hem, klaagzang over alles en iedereen, en dat hij zoveel belasting moest betalen. Naar mij heeft hij nooit gevraagd, altijd ongeïnteresseerde houding aangenomen. Bij een kind komen kosten, maar elke keer toen dit ter sprake kwam of er een rekening betaald moest worden kon hij helemaal uit zijn plaat schieten. Dat terwijl hij multimiljonair is en een simpele rekening voor een schoolreis of vereniging prima kan betalen. Wat hij letterlijk deed was de rekening verscheuren en ons het huis uit schelden. Dus ik heb mijn jeugd in armoede moeten doorbrengen omdat mijn moeder er alleen voor stond en alle kosten voor mij moest dragen. Pas later is via een advocaat wel kinderalimentatie geregeld maar dit was iets in de 100 euro, daarvan dek je niet alle kosten. Op mijn 18e jaar is dit ook gestopt. Later pas begrepen dat hij eigenlijk tot mijn 21e dit door had moeten betalen.
Toen ik later door mijn stiefvader uit zijn huis gezet werd wou ik onderdak vinden bij mijn vader. Hij had immers alleen een grote woning tot zijn beschikking en meerdere huizen van hem die leegstaan. Zijn antwoord was resoluut NEE. Omdat ik nergens terecht kon heb ik uit de schuur de sleutel te pakken weten te krijgen en ben in één van zijn leegstaande woningen gaan bivakkeren omdat ik anders op straat moest slapen. Week later kwam hij er achter. Scheldend en tierend heeft hij de deur proberen open te breken en omdat de situatie zeer dreigend was heb ik 112 moeten bellen en had mijzelf opgesloten in de badkamer. Was daarom ook opgelucht toen de politie ter plaatse kwam en hadden hem kunnen kalmeren. Ook zij vonden het vreemd dat hij mij geen onderdak wou verlenen maar hadden geen andere keus dan de wet te volgen. Ik moest er uit.
In overleg met mijn stiefvader kon ik weer tijdelijk bij hem terecht, later heb ik via de woningcorporatie een woning toegewezen gekregen met urgentie.
Wat mij nog het meest dwarszit is de ongeïnteresseerdheid en de constante afwijzing van hem. Hij heeft nooit één cent in zijn kind willen investeren, terwijl hij zelf meer dan geld zat heeft en dit kennelijk liever aan de belastingdienst betaalt. In die 30 jaar heeft mij nimmer maar dan ook nimmer gefeliciteerd, hij weet niet eens hoe oud ik ben. Ook heeft hij nooit contact opgenomen, nooit gebeld of langsgekomen. Elk contact moest vanuit ons komen en werd je alsnog als een hoopje stront behandeld. Ik ben hier best boos over en wil het contact verbreken. Omdat hij nu in een verzorgingshuis zit en helemaal dement is krijg ik het verwijt dat ik niet betrokken ben. Ook mijn moeder zegt dat ik contact moet houden en moet incasseren, dat God straft.
Veel informatie vanuit de kindertijd komen uit de dossiers van Jeugdzorg, BC, AMK en GGZ.
Wat denken jullie? Heb ik voldoende reden om het contact te verbreken? Ik merk dat veel mensen uit het dorp dit moeilijk
Wat een verdriet.
Je hoeft aan helemaal niemand verantwoording af te leggen als het voor jou beter aanvoelt om te breken met je vader.
Denk aan jezelf.
(Met zo'n horrorjeugd heb ik geen ervaring, met breken met mijn ouders wel... het gemis van een vader en moeder is er, soms heel sterk en soms eigenlijk niet, maar ik mis mijn vader en moeder niet...en wat anderen ervan vinden boeit me niet, als ze zo'n sterke mening hadden gehad toen ik ze als kind nodig had, was mijn leven heel anders geweest...)
Kies voor jezelf♥️
In wat een liefdeloze, giftige omgeving ben jij opgegroeid zeg. Deze man verdient het predicaat vader niet. Verwekker of dna-donateur komt meer in de buurt.
Ik zou met iemand die mij zo behandeld heeft en waar je nog elke de gevolgen van ondervindt geen contact meer willen. Ongeacht wat het dorp denkt. Die zijn daar niet opgegroeid en weten niet wat voor vreselijke jeugd je hebt gehad. Hij voegt niks toe aan je leven, voor jezelf heb je er niks aan. Kindsdeel van de erfenis zou ik zeker wel opeisen. Dan heb je tenminste nog iets van hem waar je wel wat aan hebt om een toekomst op te bouwen.
Die erfenis zou ik inderdaad als een soort schrale goedmaker zien van je verleden. Verder schrijf je dat je vader nu ander gedrag laat zien, misschien is het goed om wel af en toe naar hem toe te gaan om uiteindelijk als hij er niet meer is wat betere herinneringen aan hem te hebben?
Ik moet denken aan de kinderen van Ruinerwold... Wat een vreselijk triest verhaal TO 
. Zo'n herkomst en jeugd gun je niemand...
Ik lees een verhaal met alleen maar verliezers. Geen schuldigen, maar allemaal mensen die vanuit onmacht elkaars en hun eigen leven verpest hebben. Ga er maar aan staan om als kind in zo'n situatie een normaal leven op te bouwen. Daar heb je (veel) hulp bij nodig. Ik wens je een enorm goede en betrokken hulpverlener toe!
Ik denk dat het jou zelf enorm kan helpen als je je ouders en oma kunt zien als onmachtig. Ik geloof niet dat iemand er specifiek op uit was om jouw leven te verzieken, zelfs je vader niet. Want een man die tot na zijn 40e bij mama blijft wonen, dat klopt niet. Je oma vond het nodig om in te grijpen en zelf een vrouw voor hem te zoeken, dat klopt ook niet maar is uit haar optiek - ik wil graag een 'gewone' zoon, hoe kan ik hem daarbij helpen? - wel te begrijpen. Autisme werd al genoemd als mogelijkheid, maar ik denk aan homofilie. In een klein bekrompen denkend dorp kón dat natuurlijk niet. Als dat echt zo is, was voor hem natuurlijk het gedwongen samenzijn met een vrouw en geen mogelijkheid hebben tot een liefdesrelatie met een man ook een enorme ellende.
Als je het zo kunt zien, dat ze niet slecht zijn/waren, maar vooral zelf verknipt, dan kun je er ook met wat meer afstand en mededogen naar kijken. Dat maakt niet dat jouw verhaal minder triest wordt, maar het zorgt er wel voor dat je afstand kunt nemen van de boosheid. Want die vergiftigt jou uiteindelijk, waardoor de kans groot is dat je je problemen doorgeeft aan een volgende generatie. Boosheid is een negatieve emotie, daar heb je vooral zelf veel last van.
Naast mededogen voor je familie, is ook mededogen met jezelf heel belangrijk. Je hebt echt een hele nare start in het leven gehad. Je zult nog vele jaren nodig hebben om hiermee om te leren gaan. Heb geduld met jezelf, en wees naar je omgeving open over je ervaringen. Je collega's, vrienden, overige familie? Het is fijn als mensen een beetje weten hoe je in elkaar steekt. En inderdaad geldt dat ook de mensen in het verpleeghuis. Een korte uitleg volstaat, ze hakken vaker met dit bijltje. Inderdaad zijn veel mensen met dementie heel anders dan ze vroeger waren. In positieve en negatieve zin. Maar het is voor hen wel fijn om te weten wat ze wel en niet van jou kunnen verwachten. En dan is het verder aan jou om al dan niet bij je vader langs te gaan. In jouw situatie zou ik daar ook geen trek in hebben. En je bent het zeker niet verplicht. Is er geen verder familie van je vader die de verantwoordelijkheid op zich kan nemen? Je kunt ook nog een mentor aanvragen via het verpleeghuis. Die wordt dan wettelijk vertegenwoordiger zorg, en kan besluiten nemen die je vader niet meer zelf kan nemen. Dit staat los van financieel beheer. Er zijn vrijwilligers en professionele bureaus. Als je interesse hebt kan ik je daar meer over vertellen (stuur dan maar een pb).
En tot slot: het is ontzettend lastig om echt ten diepste te accepteren dat je vader en moeder, de enige mensen op aarde die onvoorwaardelijk van je zouden moeten houden, je zo hebben behandeld. Dat zegt niets over jou. Jij bent een mooi mens, je had (veel) beter verdiend. Mijn motto in het leven is, behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden. Dat helpt mij om mijn erfenis (want ik heb ook een rugzakje, al is dat vele malen kleiner dan jouw last) niet door te geven. Van hieruit daarom een hele dikke warme virtuele omhelzing voor dat kleine meisje dat gewoon een vader en moeder wil die van haar houden en goed voor haar zorgen.
Wat een heftig verhaal zeg. Wat zou voor jou nog een reden zijn om naar hem toe te gaan? hij beleeft er kennelijk zelf geen plezier aan en als hij dement is, is hij weer vergeten dat je er was zodra je de deur uitstapt.
Ben je wel eens op zoek gegaan naar familie van je moeders kant? Misschien is dat toch een manier om iets van familie-gevoel te krijgen.
Biebel schreef op 15-03-2022 om 09:43:
ALs het dorp zich zo vraag wil bemoeien met jullie relatie zijn ze 20-30 jaar te laat. Zij hebben niets gedaan om je jeugd fijner te maken, anders dan ongetwijfeld over jullie gepraat. Dat zullen ze nu nog steeds doen- al is er vast wel een aantal roddelbejaarden dat er achter aan fluistert ‘en het is zijn eigen schuld’.
Met andere woorden; maak je druk om jezelf en je eigen herstel van deze klote start van je leven. Probeer met hulp een manier te vinden om deze slechte jeugd achter je te laten en juist in het heden een goed leven te leiden. Gedachtes over de miljoenenerfenis (mocht die er al zijn) helpen je niet om nú goed voor jezelf te zorgen.
Daar hoort volgens mij ook bij dat je de zorg inlicht. ‘Hij was niet de fijnste vader, mijn moeder en ik zijn voor hem gevlucht. Ik wil doen wat administratief nodig is om jullie te helpen maar daar houdt het voor mij echt mee op’, is eigenlijk genoeg. Dat dan iemand denkt dat je vader nu anders is dat kan, maar voor jou is er te veel kapot gemaakt en je hebt het al druk genoeg om daarmee te leren leven.
Inderdaad.
Feitelijk heb je helemaal geen excuus of reden nodig om niet meer om te willen gaan. Maar als je dat graag wel wilt... eh... ik weet niet wat in jouw verhaal als hoofdreden zou kiezen, want man, want heb jij veel rots meegemaakt.
Ja, hij is dement en nee dat betekent niet dat je langs moet. Wat jij zegt, hij heeft nooit in jou geïnvesteerd. Het gaat niet om geld, maar om aandacht. Dat is er nooit geweest. Dus kies voor jezelf en laat hem lekker. Want als ouder ben je verplicht om goed voor jouw kind te zorgen, dat heeft hij nooit gedaan. Blijkbaar hebben jouw leerkrachten en de zorgverleners zich meer zorgen om jou gemaakt dan hij, want zij hebben geprobeerd jou zoveel mogelijk te helpen!!! Niet jouw vader.
Neem contact op met de instelling dat hij jouw probleem niet is. Je moeder en alle andere mensen die vinden dat jij je om hem moet bekommeren, die zijn blijkbaar de aangewezen personen om voor hem te zorgen, want blijkbaar vinden zij hem om een of andere reden heel belangrijk en prima persoon. Ook al is het een eikel.
Jij hebt recht op een leuk leven, daar past deze man gewoon niet in.
Natuurlijk kan je elke dag het contact verbreken naar behoefte. Niemand zegt dat je contact moet hebben als je andere dingen wil doen (of wil rusten). Je kan het ook morgen of volgend jaar of over tien jaar weer oppakken. Je bent helemaal vrij. Op dezelfde manier besluit ook de tegenpartij wat hij wil.
Het strand is wit en de hemel blauw. De hond zegt waf en de poes zegt mauw.
Ik zou zeggen: neem het ervan vandaag. 
MRI schreef op 15-03-2022 om 10:37:
Wat een heftig verhaal zeg. Wat zou voor jou nog een reden zijn om naar hem toe te gaan? hij beleeft er kennelijk zelf geen plezier aan en als hij dement is, is hij weer vergeten dat je er was zodra je de deur uitstapt.
Ben je wel eens op zoek gegaan naar familie van je moeders kant? Misschien is dat toch een manier om iets van familie-gevoel te krijgen.
Familie van moeders kant maakt het allemaal nog complexer; nóg meer om mee te dealen voor TO want die familie zijn geen ‘gevers’, dat zijn ‘ontvangers’! Moeder heeft een dochter en dus heeft TO een halfzus en het laatste dat ze nu nodig heeft is zich verantwoordelijk gaan voelen voor een familie die haar moeder aan haar oma heeft verkocht. Ik denk niet dat ze daar iets van terugkrijgt in de zin van familiewarmte en dat baseer ik op het feit dat de eerdere dochter nooit is overgekomen en moeder ook niet terug is gegaan. Daar zit (ook) iets scheef.
ToetieToover schreef op 15-03-2022 om 11:29:
[..]
Familie van moeders kant maakt het allemaal nog complexer; nóg meer om mee te dealen voor TO want die familie zijn geen ‘gevers’, dat zijn ‘ontvangers’! Moeder heeft een dochter en dus heeft TO een halfzus en het laatste dat ze nu nodig heeft is zich verantwoordelijk gaan voelen voor een familie die haar moeder aan haar oma heeft verkocht. Ik denk niet dat ze daar iets van terugkrijgt in de zin van familiewarmte en dat baseer ik op het feit dat de eerdere dochter nooit is overgekomen en moeder ook niet terug is gegaan. Daar zit (ook) iets scheef.
Familie van moederskant hadden altijd wel het beste met ons voor, alleen straatarm dus moesten soms pijnlijke beslissingen maken. Halfzus werd verzorgd door oma.
Wel hadden ze altijd geld te kort, mijn moeder was de hele dag geld aan het bijverdienen voor hun.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 16:36:
[..]
Familie van moederskant hadden altijd wel het beste met ons voor, alleen straatarm dus moesten soms pijnlijke beslissingen maken. Halfzus werd verzorgd door oma.
Wel hadden ze altijd geld te kort, mijn moeder was de hele dag geld aan het bijverdienen voor hun.
Dus jullie leefden onder bijstandsniveau en toch werd er geld aan de familie overgemaakt?
ToetieToover schreef op 15-03-2022 om 18:06:
[..]
Dus jullie leefden onder bijstandsniveau en toch werd er geld aan de familie overgemaakt?
Ja, anders zouden zij zonder eten komen te zitten. Mijn moeder is erg loyaal naar familie.
Als bijstandsgezin zou natuurlijk recht hebben op allerlei potjes en regelingen maar omdat het gezin vermogend was hadden wij nergens recht op. Dus iemand die uit een vermogend gezin komt kan ook in bittere armoede opgroeien. Gemeente houdt hier geen rekening mee.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 18:49:
[..]
Ja, anders zouden zij zonder eten komen te zitten. Mijn moeder is erg loyaal naar familie.
Als bijstandsgezin zou natuurlijk recht hebben op allerlei potjes en regelingen maar omdat het gezin vermogend was hadden wij nergens recht op. Dus iemand die uit een vermogend gezin komt kan ook in bittere armoede opgroeien. Gemeente houdt hier geen rekening mee.
Tja, het geld was er waarschijnlijk wel.
Je verwekker had het alleen vastzitten in bakstenen.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 18:49:
[..]
Ja, anders zouden zij zonder eten komen te zitten. Mijn moeder is erg loyaal naar familie.
Als bijstandsgezin zou natuurlijk recht hebben op allerlei potjes en regelingen maar omdat het gezin vermogend was hadden wij nergens recht op. Dus iemand die uit een vermogend gezin komt kan ook in bittere armoede opgroeien. Gemeente houdt hier geen rekening mee.
En nu zaten jullie zonder eten. Of moest de gemeente het gat opvullen.
Je hebt echt een hele nare jeugd gehad. Alle mensen die voor je hadden kunnen zorgen hebben dat niet gedaan, en daar heb jij last van. Als buitenstaander denk ik echter dat dat niet alleen je vader was maar ook keuzes die je moeder heeft gemaakt.
Zij is niet heilig, en haar familie ook niet. Het kan je echt helpen om dat in te zien, want misschien zorgt dat ervoor dat je hun mening over ‘het is toch je vader’ iets meer naast je neer kunt leggen.
Het was je verwekker, maar hij heeft zich nooit als een vader gedragen. Je helpt de zorg om hun werk te doen als dat nodig is, en dat is meer dan genoeg.
Biebel schreef op 15-03-2022 om 19:12:
[..]
En nu zaten jullie zonder eten. Of moest de gemeente het gat opvullen.
Je hebt echt een hele nare jeugd gehad. Alle mensen die voor je hadden kunnen zorgen hebben dat niet gedaan, en daar heb jij last van. Als buitenstaander denk ik echter dat dat niet alleen je vader was maar ook keuzes die je moeder heeft gemaakt.
Zij is niet heilig, en haar familie ook niet. Het kan je echt helpen om dat in te zien, want misschien zorgt dat ervoor dat je hun mening over ‘het is toch je vader’ iets meer naast je neer kunt leggen.
Het was je verwekker, maar hij heeft zich nooit als een vader gedragen. Je helpt de zorg om hun werk te doen als dat nodig is, en dat is meer dan genoeg.
Dit is precies wat ik bedoel: je moeder is loyaal naar familie schreef je, en jij dan? Jij bent toch ook haar familie? En wat deed je moeder toen je stiefvader je uit huis zette?
Je bent in een enorm verwrongen situatie ter wereld gekomen en geen van je ouders was eigenlijk een echte ouder. Dat vreet, dat is pijnlijk. Kijk, hoe moeilijk ook, of je nog wat stukje kunt oprapen. Een compleet beeld zal het nooit worden, ook geen vergoeding, maar wellicht een begrip voor. Sterkte.