Puberzoon wil niet mee met klassenuitje

troelahoep schreef op 06-09-2022 om 10:53:

[..]

Nou ehh..... dan is er toch heel wat anders aan de hand??? Kom zeg, wat overtrokken. Wat jij omschrijft is wat er gebeurt met mijn neefje van 14 met ASS die op speciaal onderwijs zit. Maar op een VSO pakken ze schooluitjes dan ook echt wel anders aan.

Mocht je echt een kind hebben waarvan je wéét dat die 3 dagen van slag is en moet kotsen van ellende, dan ben je op school in gesprek met mentor en/of zorgteam en zit je kind hopelijk in een hulpverleningstraject. Anders vind ik het weer een vorm van verwaarlozing (ook mishandeling) dat je geen gerichte hulp zoekt voor je kind met mentale problemen.

Ik kan een berichtje gemist hebben maar ik lees (in de openingspost) niet dat de zoon van TS een uitzonderingspositie heeft behalve dat hij nieuw is.

Ik wist dat dus niet: dat mijn zoon zo zou reageren. Pas toen de situatie zich voordeed. Halsoverkop mee aan de slag gegaan.

felija schreef op 06-09-2022 om 10:37:

[..]

Laat me raden: jij hebt zelf geen kinderen. Ik zou dat dan zelf ook geroepen hebben. Nu weet ik wel beter.

Nou, ik zeg dat ook gewoon tegen mijn kind hoor!

Ook hier een 15-jarige dochter die moet gaan poldersporten en ‘s avonds huilend in bed ligt. Ze vindt het starten van het jaar sociaal ingewikkeld (is niet alleen, maar het loopt ook nog niet zoals ze wil en had gehoopt, en voelt veel ongemak), is a-sportief en wat te zwaar. Daar is ze mbv training en diëtist hard mee bezig, maar maakt dat fysiek gedoe in de modder echt haar nachtmerrie is.
Wij hadden dus hetzelfde dilemma en ik vind het echt een dilemma omdat ik beide kanten van de zaak goed begrijp: enerzijds; dit is zo ongemakkelijk voor je, dit hoeft niet, anderzijds mis je juist een moment in de groepsvorming en moet je soms ook doorzetten - dingen vallen vaak mee. Maar dat zeg ik wel vanuit de wetenschap dat ze sociaal net genoeg aansluiting heeft om niet alleen aan de rand te staan.
Onze oplossing is nu, ik zag m volgens mij al langskomen, wel gaan maar ruimte nemen om niet mee te doen op onderdelen door een oude blessure ietsje uit te vergroten. (Ik vind het overigens echt niet helemaal verantwoord om met die oude ernstige blessure hele gekke dingen te doen). Ik denk dat ze dan haar weg wel vindt.

Ysenda schreef op 06-09-2022 om 10:41:

[..]

Maar waarom zou je je kind 1 dag aan deze ellende blootstellen als hij/zij daar nog 3 dagen mentaal van moet bij komen, wat niet kan want ze moeten naar school?

Wat als je kind 's morgens kotsend van ellende voor zo'n dag z'n bed uit komt?

Dat noem ik mentale mishandeling als je ze dan toch stuurt. 

troelahoep schreef op 06-09-2022 om 10:53:

[..]

Nou ehh..... dan is er toch heel wat anders aan de hand??? Kom zeg, wat overtrokken. Wat jij omschrijft is wat er gebeurt met mijn neefje van 14 met ASS die op speciaal onderwijs zit. Maar op een VSO pakken ze schooluitjes dan ook echt wel anders aan.

Mocht je echt een kind hebben waarvan je wéét dat die 3 dagen van slag is en moet kotsen van ellende, dan ben je op school in gesprek met mentor en/of zorgteam en zit je kind hopelijk in een hulpverleningstraject. Anders vind ik het weer een vorm van verwaarlozing (ook mishandeling) dat je geen gerichte hulp zoekt voor je kind met mentale problemen.

Ik kan een berichtje gemist hebben maar ik lees (in de openingspost) niet dat de zoon van TS een uitzonderingspositie heeft behalve dat hij nieuw is.

Kotsen van ellende kunnen ook kinderen waar door het jaar heen niet zoveel mee aan de hand is dat een hulpverleningstraject noodzakelijk is. Echt dat is niet overtrokken.

Als ouder kan je dan zeggen dat hij toch maar moet gaan, dat het allemaal niet zo erg is en dat er vast iets leuks te doen is die dag maar als het dan toch doffe ellende is dan krijg je als ouders de schuld, want jij zei dat het toch best leuk zou zijn.

Zeker in die puberperiode, waarin onzekerheid de boventoon voert moet je naast je kind staan en soms voor hem/haar opkomen en dus ziekmelden als de ellende zo groot is. Als je gaat dwingen dat je kind toch maar moet gaan dan weet de puber 1 ding zeker: Bij mijn ouders hoef ik niet aan te kloppen als er iets is, want ze geloven me toch niet/zeggen dat het niet zo erg is. Dat is niet lekker voor het vertrouwen binnen het gezin.

Je kind dingen laten doen die het spannend/niet leuk/vindt of waar hij geen zin in heeft moet al genoeg, dat kan je ook leren met naar de tandarts, opa's klassieke concert, helpen met het snoeien van de heg. Zeker kind van to die al een keer poldersport heeft gedaan en weet dat hij het vreselijk vindt zou ik het voordeel geven van een dagje thuis, zodat hij ervaart dat hij op zijn ouders kan vertrouwen, ziet dat hij altijd met problemen bij ze terecht kan.

Iemand vroeg: "Meld je je op je werk ook ziek als er iets tegenzit?"

Nee. Maar mijn werk heb ik zelf uitgekozen en past bij mij. En we ruilen wel eens iets uit met collega's als dat zo uitkomt.

Fiorah schreef op 06-09-2022 om 12:41:

Iemand vroeg: "Meld je je op je werk ook ziek als er iets tegenzit?"

Ik meld me niet ziek, ik meld me af en ga gewoon aan mijn werk.

Op school heb je die mogelijkheid niet en zul je je minderjarige leerplichtige kind ziek moeten melden om de hoeveelheid gedoe voor SCHOOL en jezelf te beperken.

Wat jammer dat je zoon zich niet genoeg op zijn gemak voelt om mee te gaan. Denkt hij dat hij, omdat hij niet sportief is, sowieso af gaat? Kan hij het niet zien als informele setting waarin hij door spel en sport zijn klasgenoten wat beter (en op een andere manier) kan leren kennen?

troelahoep schreef op 06-09-2022 om 10:18:

Oh jongens, ik ben ook erg verbaasd over het kamp ziekmelden. Een hoop sociale angst hier, stel dat mijn kind gepest wordt omdat ie niet kan sporten, dat ie gepest wordt, dat ie het niet leuk vindt.

Het kind zal heus niet de enige zijn die sport niet leuk vindt en zo'n dag is dé kans om te leren iets te maken van je dag als je er geen zin in hebt, cursus omgaan met teleurstellingen. Zelfs een dag alleen lopen, hoe ontzettend sneu ook, is niet het eind van de wereld uiteindelijk.

Hier zou ziekmelden voor kamp puur zijn voor zijn veiligheid, ik denk niet dat ik het zou doen als het zo gaat op school zoals het nu gaat met de nieuwe juf die de klas en het pesten vanaf dag 1 in de greep lijkt te hebben. Maar als de klas net zo was als vorig jaar dan had ik hem met een eventueel kamp thuis gehouden.

Mijn ouders vonden sportdagen, cultuurdagen, gymles, tekenen etc. niet belangrijk, maar we moesten wel gewoon gaan.
Als een kind daadwerkelijk kotsend boven de wc hangt die betreffende ochtend, ja, dan meld ik mijn kind ziek want dan is het ook echt ziek. Als mijn kind bij elk ding dat niet leuk of spannend is daar last van heeft, zou ik daar wel hulp voor zoeken.
Bij pestgedrag zou ik afwegen of de veiligheid van mijn kind (fysiek dan wel sociaal) gewaarborgd kan worden. Als ik daar grote zorgen over heb, dan snap ik een afmelding wel. Maar dat is dus geen reden om dat dan 'nooit meer' te doen, ook niet in een andere klas, andere school, bij sport, of weet ik welke situatie.
Minder leuke dingen horen erbij in het leven. Voor kinderen die niet goed zijn in sport is een sportdag niet leuk. Voor kinderen die niet goed mee kunnen komen met lezen of rekenen of leren in het algemeen is dat dagelijks moeten doen ook niet leuk en dan kun je ze ook niet om de haverklap ziek melden. 

Ik heb zelf ASS en ik was vroeger volgens mijn dossier kampioen in smoesjes verzinnen als ik ergens geen zin in had. Als mijn ouders daar steeds in mee waren gegaan en mij overal onder het mom van autisme onderuit hadden laten komen, had me dat niet verder gebracht in het leven. Ik had af en toe een zetje nodig om toch dingen te proberen. De eerste keer kamp was huilen dat ik niet wilde. Bij het ophalen was het huilen omdat ik niet naar huis wilde omdat ik het zo leuk vond.
En ook dingen als carnavalsviering op school. Ik vond daar niks aan, maar achteraf gezien kan ik niet zeggen dat ik daar trauma's van heb opgelopen.

Soms zijn er ook gewoon dingen die moeten in het leven. De tandarts bijvoorbeeld.
Je bewijst je kind geen dienst om dan te zeggen dat dingen niet hoeven. Maar goed, misschien is mijn beeld ook wel gekleurd doordat mijn kind op medisch gebied al best veel dingen heeft gemoeten die ze niet wilde maar waarin geen keuze was. Ik kan overigens niets bedenken wat ze op school heeft gemoeten wat erger was dan acht kiezen laten trekken of een blindedarmoperatie ondergaan. Dat helpt ook wel relativeren denk ik.

Ik heb het overigens vorig jaar wel een keer omgekeerd aan de hand gehad. De juf kondigde op een ochtend aan dat ze die middag naar het bos gingen voor een kleine activiteit. Die middag moest mijn dochter naar de oogarts en ze had het liefst gewild dat ik het ziekenhuis had gebeld dat ze buikgriep had zodat ze mee kon. Heb ik niet gedaan, zo werkt het leven niet. Zat wel de hele middag met een bloedchagrijnig kind in het ziekenhuis en thuis was het ook niet bepaald gezellig, maar dat was dan maar zo.

voor een keertje kan het wel ziek malden ja

MamaE schreef op 06-09-2022 om 15:55:

Mijn ouders vonden sportdagen, cultuurdagen, gymles, tekenen etc. niet belangrijk, maar we moesten wel gewoon gaan.
Als een kind daadwerkelijk kotsend boven de wc hangt die betreffende ochtend, ja, dan meld ik mijn kind ziek want dan is het ook echt ziek. Als mijn kind bij elk ding dat niet leuk of spannend is daar last van heeft, zou ik daar wel hulp voor zoeken.
Bij pestgedrag zou ik afwegen of de veiligheid van mijn kind (fysiek dan wel sociaal) gewaarborgd kan worden. Als ik daar grote zorgen over heb, dan snap ik een afmelding wel. Maar dat is dus geen reden om dat dan 'nooit meer' te doen, ook niet in een andere klas, andere school, bij sport, of weet ik welke situatie.
Minder leuke dingen horen erbij in het leven. Voor kinderen die niet goed zijn in sport is een sportdag niet leuk. Voor kinderen die niet goed mee kunnen komen met lezen of rekenen of leren in het algemeen is dat dagelijks moeten doen ook niet leuk en dan kun je ze ook niet om de haverklap ziek melden.

Ik heb zelf ASS en ik was vroeger volgens mijn dossier kampioen in smoesjes verzinnen als ik ergens geen zin in had. Als mijn ouders daar steeds in mee waren gegaan en mij overal onder het mom van autisme onderuit hadden laten komen, had me dat niet verder gebracht in het leven. Ik had af en toe een zetje nodig om toch dingen te proberen. De eerste keer kamp was huilen dat ik niet wilde. Bij het ophalen was het huilen omdat ik niet naar huis wilde omdat ik het zo leuk vond.
En ook dingen als carnavalsviering op school. Ik vond daar niks aan, maar achteraf gezien kan ik niet zeggen dat ik daar trauma's van heb opgelopen.

Soms zijn er ook gewoon dingen die moeten in het leven. De tandarts bijvoorbeeld.
Je bewijst je kind geen dienst om dan te zeggen dat dingen niet hoeven. Maar goed, misschien is mijn beeld ook wel gekleurd doordat mijn kind op medisch gebied al best veel dingen heeft gemoeten die ze niet wilde maar waarin geen keuze was. Ik kan overigens niets bedenken wat ze op school heeft gemoeten wat erger was dan acht kiezen laten trekken of een blindedarmoperatie ondergaan. Dat helpt ook wel relativeren denk ik.

Ik heb het overigens vorig jaar wel een keer omgekeerd aan de hand gehad. De juf kondigde op een ochtend aan dat ze die middag naar het bos gingen voor een kleine activiteit. Die middag moest mijn dochter naar de oogarts en ze had het liefst gewild dat ik het ziekenhuis had gebeld dat ze buikgriep had zodat ze mee kon. Heb ik niet gedaan, zo werkt het leven niet. Zat wel de hele middag met een bloedchagrijnig kind in het ziekenhuis en thuis was het ook niet bepaald gezellig, maar dat was dan maar zo.

Helemaal mee eens! 

MamaE schreef op 06-09-2022 om 15:55:

Mijn ouders vonden sportdagen, cultuurdagen, gymles, tekenen etc. niet belangrijk, maar we moesten wel gewoon gaan.
Als een kind daadwerkelijk kotsend boven de wc hangt die betreffende ochtend, ja, dan meld ik mijn kind ziek want dan is het ook echt ziek. Als mijn kind bij elk ding dat niet leuk of spannend is daar last van heeft, zou ik daar wel hulp voor zoeken.
Bij pestgedrag zou ik afwegen of de veiligheid van mijn kind (fysiek dan wel sociaal) gewaarborgd kan worden. Als ik daar grote zorgen over heb, dan snap ik een afmelding wel. Maar dat is dus geen reden om dat dan 'nooit meer' te doen, ook niet in een andere klas, andere school, bij sport, of weet ik welke situatie.
Minder leuke dingen horen erbij in het leven. Voor kinderen die niet goed zijn in sport is een sportdag niet leuk. Voor kinderen die niet goed mee kunnen komen met lezen of rekenen of leren in het algemeen is dat dagelijks moeten doen ook niet leuk en dan kun je ze ook niet om de haverklap ziek melden.

Ik heb zelf ASS en ik was vroeger volgens mijn dossier kampioen in smoesjes verzinnen als ik ergens geen zin in had. Als mijn ouders daar steeds in mee waren gegaan en mij overal onder het mom van autisme onderuit hadden laten komen, had me dat niet verder gebracht in het leven. Ik had af en toe een zetje nodig om toch dingen te proberen. De eerste keer kamp was huilen dat ik niet wilde. Bij het ophalen was het huilen omdat ik niet naar huis wilde omdat ik het zo leuk vond.
En ook dingen als carnavalsviering op school. Ik vond daar niks aan, maar achteraf gezien kan ik niet zeggen dat ik daar trauma's van heb opgelopen.

Soms zijn er ook gewoon dingen die moeten in het leven. De tandarts bijvoorbeeld.
Je bewijst je kind geen dienst om dan te zeggen dat dingen niet hoeven. Maar goed, misschien is mijn beeld ook wel gekleurd doordat mijn kind op medisch gebied al best veel dingen heeft gemoeten die ze niet wilde maar waarin geen keuze was. Ik kan overigens niets bedenken wat ze op school heeft gemoeten wat erger was dan acht kiezen laten trekken of een blindedarmoperatie ondergaan. Dat helpt ook wel relativeren denk ik.

Ik heb het overigens vorig jaar wel een keer omgekeerd aan de hand gehad. De juf kondigde op een ochtend aan dat ze die middag naar het bos gingen voor een kleine activiteit. Die middag moest mijn dochter naar de oogarts en ze had het liefst gewild dat ik het ziekenhuis had gebeld dat ze buikgriep had zodat ze mee kon. Heb ik niet gedaan, zo werkt het leven niet. Zat wel de hele middag met een bloedchagrijnig kind in het ziekenhuis en thuis was het ook niet bepaald gezellig, maar dat was dan maar zo.

Behalve een like geven wil ik ook nog zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben.
Alleen afmelden bij pestgedrag als veiligheid niet gewaarborgd kan worden.

De reden geen zin in, ik kan het niet straks word ik uitgelachen... tjsa de kans bestaat dat de anderen hem juist kinderachtig vinden dat hij niet komt, want de leeftijdsgenoten hebben echt wel door dat die ziekmelding fake is. 

Bovendien de klassen zijn bijna allemaal tussen de 25 en 30 leerlingen het is gewoon onzin om te denken dat iedereen goed is met sport, dat is gewoon niet zo. Er zitten er altijd bij die ook niet goed kunnen sporten.En bij het poldersportuitje wat ik heb meegemaakt ging het meer om de samenwerking dan wat anders. Dat is echt niet keihard beulen en zo hard mogelijk rennen of weet ik het wat.