kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Omnik schreef op 18-04-2022 om 23:42:
[..]
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Je bent te hard voor jezelf. Er is geen ‘boekje’ volgens welk je het had moeten doen, waarin staat wat een ideale dochter of moeder is. Er is alleen het leven en we tobben er allemaal maar wat mee aan. Zorg goed voor jezelf. Dat verdien jij ook, echt!
Dankjewel. Ik merk dat het me raakt dat er wordt ingezoomd op mijn falen. Ik ben me nl. hyperbewust van mijn onvermogens en ik lees dat dit inzoomen gedaan wordt door vrouwen die een verwijt voelen naar hun eigen ouders (moeder) en waar deze gefaald hebben. En ik snap die pijn, omdat ik 'm zelf ook heb meegemaakt. Maar het is vooral zo niet helpend. Omdat ik er hoe dan ook vanuit ga dat ook die moeders (en vaders) op het moment wel ontzettend hun best hebben gedaan. En ook daarbij voorbij gaan aan het feit dat er -helaas maar waar- een bepaalde dynamiek kan zijn tussen kinderen en ouders. Waarbij uiteraard de ouders altijd eindverantwoordelijk zijn. Maar zoals zo vaak merk je in een gezin dat het ene kind makkelijker door de opvoeding fietst dan het andere kind. En dat dit meestal komt door een combinatie van factoren. Ouderfactoren, kindfactoren, maar bijv. ook omgevingsfactoren. Ik lees uit die reacties (Eleanor, Hanke) vooral verwijten naar waar hun moeder vooral vreselijk hard tekort geschoten is en waar zij als kind zo onbegrepen zijn. Dat mag en dat kan, maar dat is wel heel erg vanuit de positie van het gekwetste kind die behoefte voelt om een schuldvraag ergens neer te leggen.
Dus ja, ik heb veel fout gedaan en heb tekortkomingen EN mijn kind is niet de makkelijkste. Die combinatie samen maakt het lastig.
Dat vind ik jammer dat je dat zo leest Diyer want ik heb hier geprobeerd te schrijven met empathie voor jou én mijn moeder, vanuit de wens om jou te wijzen op een dynamiek die mogelijk zou kunnen spelen zonder dat jij je daarvan bewust was. Al heen en weer schrijvende bleek dat je je daar al veel bewuster van was dan ik in eerste instantie dacht. Dat kan, dan was mijn ervaring achteraf misschien niet zo waardevol. Maar mijn intentie is altijd helpen geweest. Niet 'als gekwetst kind ergens een schuldvraag neerleggen.'
Maar goed, ik zal dit topic dan verder laten voor wat het is en hopelijk vind je steun bij andere ouders.
Diyer schreef op 19-04-2022 om 16:48:
[..]
Dankjewel. Ik merk dat het me raakt dat er wordt ingezoomd op mijn falen. Ik ben me nl. hyperbewust van mijn onvermogens en ik lees dat dit inzoomen gedaan wordt door vrouwen die een verwijt voelen naar hun eigen ouders (moeder) en waar deze gefaald hebben. En ik snap die pijn, omdat ik 'm zelf ook heb meegemaakt. Maar het is vooral zo niet helpend. Omdat ik er hoe dan ook vanuit ga dat ook die moeders (en vaders) op het moment wel ontzettend hun best hebben gedaan. En ook daarbij voorbij gaan aan het feit dat er -helaas maar waar- een bepaalde dynamiek kan zijn tussen kinderen en ouders. Waarbij uiteraard de ouders altijd eindverantwoordelijk zijn. Maar zoals zo vaak merk je in een gezin dat het ene kind makkelijker door de opvoeding fietst dan het andere kind. En dat dit meestal komt door een combinatie van factoren. Ouderfactoren, kindfactoren, maar bijv. ook omgevingsfactoren. Ik lees uit die reacties (Eleanor, Hanke) vooral verwijten naar waar hun moeder vooral vreselijk hard tekort geschoten is en waar zij als kind zo onbegrepen zijn. Dat mag en dat kan, maar dat is wel heel erg vanuit de positie van het gekwetste kind die behoefte voelt om een schuldvraag ergens neer te leggen.
Dus ja, ik heb veel fout gedaan en heb tekortkomingen EN mijn kind is niet de makkelijkste. Die combinatie samen maakt het lastig.
Het begint met bewustwording. Daarna kun je (met veel moeite en vallen en opstaan) je gedrag wijzigen. En hopelijk verandert daardoor in de toekomst de dynamiek in de relatie. Het verleden kun je niet overdoen, maar je kunt hopelijk wel je dochter duidelijk maken dat je ziet wat er niet goed ging en dat zij daar niet verantwoordelijk voor is. En je kunt haar zeggen dat je hoopt dat jullie alsnog wat moois op kunnen bouwen samen. Maar dat is aan haar. Gezien haar karakter en problematiek zal dat zeker niet van vandaag op morgen gaan. En misschien lukt het wel nooit. Maar het begint met bewustwording/bewustzijn. Zover komen heel veel mensen al nooit. Dus wat dat betreft kun je alvast trots zijn op jezelf.
Ik zou wat minder focussen op je eigen falen. Dat helpt jou niet, en je dochter ook niet. Soms zijn problemen te groot om in de gezinssituatie op te lossen. Zelf zitten jullie in lang ontstane patronen die niet gemakkelijk meer te doorbreken zijn. Vergeet niet dat het bij haar vader net zo goed niet ging.
Bij het stukje trouwens wat je schreef over een pastic zak als geïmproviseerd regenhoedje vroeg ik me trouwens af of er niet ook iets van autisme meespeelt. Als dat niet herkend is, kan dat in de jaren heel veel stress opgebouwd hebben, omdat er dan telkens een mismatch is tussen begrijpen aan beide kanten.
Overigens zou ik niet rekenen op heel snel duidelijkheid. Hier zat tussen het besluit dat we er thuis niet meer uit gingen komen, en de plaatsing in een geschikte behandelsetting meer dan een jaar. Dat wil zeggen, een paar maanden om een goede plek te vinden en om de doorverwijzing en de aanmelding te regelen, en vervolgens nog bijna een jaar op de wachtlijst.
Diyer, zelf heb ik twee kinderen jongen en meisje van begin 20. Allebei dyslexie dus veel begeleiding van mij gekregen als het om oefenen en huiswerk ging. En zoals Omnik al de stelling van van Gaal schreef; wijze van opvoeding met de beste intenties.
Maar de twee verschillen onderling; de ene kind A kon die hulp wel waarderen en is er ‘ver’ mee gekomen, de andere kind B had sterk de behoefte dingen op eigen manier te doen en wilde in de puberteit los komen van mij; eigenwijs en best bot mij afwijzen. Voor jou lijkt mij dit herkenbaar.
Ik heb mij ook afgevraagd hoe A en B zo verschillend op mij reageren. Toch snap ik die behoefte aan op eigen benen willen staan, de behoefte aan zelfredzaamheid, zelf dingen willen oplossen en dat ervaren als eigen waarde.
Het automutileren past niet hierbij, maar het is ook niet eenvoudig om het groeiproces ook wel ontwikkelingsproces direct in de smiezen te hebben. Normaal ga je als kind dan naar je ouders om raad. Maar kinderen die iets hebben meegemaakt ( dit kan variëren van ruzies met ouders of conflicten op school etc) willen/kunnen alleen maar op zichzelf vertrouwen.
Kind A die nagenoeg iedereen wantrouwde, dus ook ouders terwijl daar geen reden voor was, hebben we de vrije hand gegeven om op eigen wijze weer vertrouwen op te bouwen. Doordat kind A ging werken, en op de werkvloer complimenten te horen kreeg, die in de oren oprecht klonken, is er meer rust in dit kind ontstaan.
Je dochter is diverse hulpverleners tegen gekomen; dus veel gepraat. Soms is praten ook zo vermoeiend. Helemaal al het niets oplevert. Werken kan meer bieden. Je dochter heeft haar startkwalificatie al gehaald. Dat is mooi want zo geen lpa die aanbelt.
Als je dochter straks een tijd (1jr) in een begeleid wonen-huis gaat wonen, hoop ik dat ze daar inzetten op een baan in een een leuk bedrijf, puur voor de vorming van eigen waarde.
Als ouder zul je dan een stap opzij moeten zetten, voor gezonde verstandhouding. Dat laatste is best kwetsend, maar je weet waarvoor je dat doet. Je hebt vroeger een basis aangelegd, waar zij nu op kan bouwen. Je kan alleen aangeven dat jullie deur voor haar open blijft staan.
Sterkte met deze onrust en twijfels.
Lieve Diyer,
Allereerst vind ik het best spannend om hier te reageren als allereerste berichtje. Ik hou mij graag bij enkel bij meelezen. Maar dit topic raakte me. Naast de liefde die je hier laat blijken wat me raakt, en waar ik enorm veel respect voor heb, raakt het mij ook op een andere manier. Ik ben ondertussen z'n 12 jaar verder, maar heb precies in de andere schoenen gestaan, de schoenen van een dochter.
Het raakt me om te lezen hoeveel frustraties de situatie niet alleen een kind doet, maar ook een gezin, en een moeder. Want ik weet, ik ben geen makkelijk kind, en heb mij zeker ook niet zo gedragen.
Niet kunnen hechten, anders reageren als baby al, blijkt nu dat het mijn moeder enorm veel onzekerheid heeft gegeven. Dat weet ik nu. En deze onzekerheid is gewoon mijn hele jeugd doorstraalt, en daar kon ik als kind niet mee om gaan. Ik betrok het op mijzelf. Ik deed het niet goed genoeg, anders maakte mijn moeder zich niet extra zorgen om mij. Daarom ging ik steeds minder delen, want hoe minder je moeder weet, hoe minder ze heeft om zich zorgen om te maken, toch? Nu blijkt dat voor mijn moeders zelfvertrouwen weinig goeds te doen. En ging ze me dan nog meer "klein houden" om zo de controle te behouden. Goede reden om mij totaal af te sluiten bij vlagen voor hun. Want ik had het zwaar, met mijn eigen scores. En daardoor kon ik ook echt zeker de ene dag wel aanspreekbaar zijn, en de andere dag geen woord meer tegen iemand zeggen.
Ik ben uit huis gegaan, massa's diagnoses verzameld, massa's therapie gehad, en kan zeggen dat het goed met mij gaat. Mijn ouders spreek ik soms, al merk ik wel, als zij in hun "controle" rol schieten, ik totaal dichtklap en ze me kwijt zijn. En dat is voor mij in mijn dagelijkse leven hele fikse stappen terug, en voor mijn ouders een knauw aan hun zelfvertrouwen.
Nogmaals, ik vind het knap dat je zo eerlijk, duidelijk en helder naar de situatie kijkt. Ik wou dat mijn moeder dat ook zo helder kon verwoorden (naar mij). Mijn advies in deze precaire situatie, is een goed kamertraject, en laat haar los. Maar sta haar met open armen op te wachten als ze toenadering zoekt. Maar zet zelf even niet de eerste stappen, maar let ook op dat je haar daarin niet afwijst. De stabiele basis. Een zo helder en liefdevolle moeder als jou kan dat!
Veel van mijn therapiegenoten hebben bij Home - Step up now gezeten. Een kamertraining die veel doet in zorg, en zich niet enkel richt op jongeren met forensisch problematisch gedrag.
Lieve Diyer, dit was niet om met de vinger te wijzen met "jij doet alles fout". Lieve Diyer, dit was hoop ik een sprankeltje hoop, dat er ook echt wel mensen zijn met een lastig karakter en uitdagende jeugd, die over het algemeen best wel redelijk terecht zijn gekomen.
Wat een ontzettend lief bericht Florisante. Ik vind het knap dat je je verhaal wilt delen, ook al vind je het spannend. Ik merkte dat ik geraakt was door wat je vertelde, dus vind het heel fijn.
Ik vind het ook verdrietig om te lezen dat je een lange weg hebt afgelegd om eindelijk te zijn wie je bent en daar blij mee te zijn. Mag ik vragen waarom je jezelf omschrijft als iemand die niet kan hechten of dat moeilijk vindt? Dit is best persoonlijk, dus als je dat niet wil delen, snap ik dat.
Wat ik verdrietig vind om te lezen, maar ook herkenbaar, is dat je over jezelf schrijft: ik ben geen makkelijk kind. Dat zegt mijn dochter nl. ook over zichzelf. En dat vind ik verdrietig dat ze zo tegen zichzelf aankijkt (en jij ook tegen jouzelf). Maar ik zou liegen als ik niet ook zou vinden dat ik haar inderdaad ook niet makkelijk vind. Mezelf overigens ook niet. Maar liever zit je gewoon vol overtuiging en kracht in je leven en dat je ook geen reserves hebt in het contact met andere mensen.
Autisme is wel eens op tafel gekomen, maar er ook weer snel vanaf geveegd. Er werd gezegd dat dit gedrag komt door hechtingsproblematiek en dat deze een sterke overlap qua kenmerken heeft met autisme.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:56:
[..]
Pffff, eerlijk? Ja en nee. Vandaag heb ik vooral iets geroepen dat niet in dat rijtje past, nl. ik wéét simpelweg niet wat wij zo verkeerd doen. Omdat ze gisteren nog blij en gezellig was en lekker bij mij in de kamer bij het vuur zat paaseitjes te eten en te kletsen over komend weekend en vanochtend ineens geen woord meer tegen me zei en de deur achter zich dichtsloeg. En het enige wat ik zei was goedemorgen schat
.
Maar in eerdere situaties hebben we/ik dat zeker wel gedaan.
Soms hebben kinderen veel moeite met de woordkeuze die een beroep doen op hun vertrouwen. ‘Schat’ is zo’n woord. Als ik dat woord tegen kind B zou zeggen, is dat prima. Als ik dat woord tegen kind A zou zeggen, zou die mij aankijken met een blik van’ waarom wordt ik aangesproken met schat?
Vermijd dergelijke voor hen nietszeggende en beladen woorden. Zeg gewoon ‘goedemorgen, wil je thee?’
——
Ik vroeg ook nooit hoe het op school was geweest. Tijdens avondeten kwamen wel de onderwerpen voorbij die een beeld gaven van hoe de dag geweest was. Maar dan kwamen die onderwerpen wel van kind zelf uit. Het leert je geduld te hebben en te accepteren dat kind ook iets voor zichzelf wilt houden. Beetje in lijn met Florisante.
Flanagan schreef op 19-04-2022 om 20:19:
[..]
Soms hebben kinderen veel moeite met de woordkeuze die een beroep doen op hun vertrouwen. ‘Schat’ is zo’n woord. Als ik dat woord tegen kind B zou zeggen, is dat prima. Als ik dat woord tegen kind A zou zeggen, zou die mij aankijken met een blik van’ waarom wordt ik aangesproken met schat?
Vermijd dergelijke voor hen nietszeggende en beladen woorden. Zeg gewoon ‘goedemorgen, wil je thee?’
——
Ik vroeg ook nooit hoe het op school was geweest. Tijdens avondeten kwamen wel de onderwerpen voorbij die een beeld gaven van hoe de dag geweest was. Maar dan kwamen die onderwerpen wel van kind zelf uit. Het leert je geduld te hebben en te accepteren dat kind ook iets voor zichzelf wilt houden. Beetje in lijn met Florisante.
Wat een eyeopener deze post! Mijn zoon (8) reageert ook altijd zo “apart “ als ik “schat/lieverd of whatever” zeg en ook als ik vraag hoe het waar dan ook was is het antwoord “leuk” 🙈🧐. Ik vind dat wel lastig om een tussenweg te vinden in interesse tonen en niet zeuren (overvragen?). Hoe doe je dat??
Diyer schreef op 19-04-2022 om 20:04:
Autisme is wel eens op tafel gekomen, maar er ook weer snel vanaf geveegd. Er werd gezegd dat dit gedrag komt door hechtingsproblematiek en dat deze een sterke overlap qua kenmerken heeft met autisme.
Dit klopt inderdaad. Het is vrij lastig om daar goed in te differentiëren.
Veel sterkte Diyer.
Hechtingsproblematiek vanaf babytijd vind ik een moeilijk begrip en tegelijk zo vol verwijt naar vader en/of moeder. Alsof ze te weinig gedaan hebben hun kind gevoel van welkom te heten. Hechtingsproblematiek vind ik ook meer een woord van de huidige tijd; vroeger werd het woord amper genoemd.
Verlatingsangst kan ik beter begrijpen; baby/ kindje is zo aan moeder of vader gebonden dat het bang is hen kwijt te raken, zo kwetsbaar als het is. Verlatingsangst kan ook op latere leeftijd ontwikkeld worden, door gebeurtenissen in het leven van het kind. Voorvallen die het begrijpelijk maken dat een kind angst kent. Ook die zijn niet weg te vegen en behoren tot het verleden. Maar het maakt het wel behapbaar zodat een ouder er in de toekomst beter mee kan omgaan.
Ik heb geleerd niet in problemen te denken maar te denken in oplossingen.
Caramelzeezoutchocola schreef op 19-04-2022 om 20:27:
[..]
Wat een eyeopener deze post! Mijn zoon (8) reageert ook altijd zo “apart “ als ik “schat/lieverd of whatever” zeg en ook als ik vraag hoe het waar dan ook was is het antwoord “leuk” 🙈🧐. Ik vind dat wel lastig om een tussenweg te vinden in interesse tonen en niet zeuren (overvragen?). Hoe doe je dat??
Timing! Niet vragen als kind net uit school komt, maar tijdens avondeten of later (als kind nog niet uit zichzelf iets verteld heeft.)
Als een kind er moe uit ziet en na avondeten nog steeds kribbig, kan je vragen of hem iets scheelt. Maar geef hem de tijd om er zelf over te beginnen.
Diyer, alle ouders maken fouten, groot en klein. Echt, allemaal. Onderdeel van volwassen worden is ook om in te leren zien dat het lang niet altijd onwil is, maar ook grotendeels onmacht en onwetendheid. Alleen jouw dochter is op dit moment nog niet aangekomen op dit punt.
Het gegeven dat voor sommige mensen woorden als schat of lieverd heel gevoelig liggen, dat wist ik niet. Ik noem mijn kind heel vaak liefje. Omdat ik het ook echt meen. Ik had echt geen idee dat dit voor andere mensen heel voorwaardelijk kan klinken.
Zelf hield ik als kind helemaal niet van knuffelen met mijn ouders. Eigenlijk nog steeds niet. Wel met mijn eigen kind en daardoor voel ik nu wel dat ik daarmee als kind mijn ouders pijn heb gedaan, ook al deed ik het onbewust.
Je schrijft dat zowel je kind als jij zelf niet de makkelijkste zijn. Ik snap dat ergens wel. Jullie matchen niet en zouden nooit bevriend zijn geraakt als jullie geen familie waren geweest. Je eigen tekortkomingen en daardoor je 'moeilijk' zijn erkennen is al een hele stap. Je kunt immers pas naar een oplossing toe werken als je het probleem helder hebt.
Diyer, ik krijg bij je berichten ook een sterk ass-gevoel.
Neem diagnoses overigens niet al te zwart-wit aan, er wordt gekeken naar wat op dat moment het beste past bij gedrag dat gezien wordt door die specifieke hulpverlener. Diagnoses wisselen nogal.
Zelf vind ik een diagnose ook niet zo heel spannend. Maar wellicht dat het voor jou, omdat je graag wil begrijpen, toch flink wat toe kan voegen.
En misschien voor je dochter ook, zeker zolang ze ‘moeilijk kind’ in een negatief licht blijft zien.
Maar ass lijkt natuurlijk ook op add en ook vanuit add valt er heel veel te verklaren. Ook vanuit add is prikkelverwerking verstoord en kan ‘afwijzing’ duiden op een overprikkeling. En verstoring van executieve functies is natuurlijk ook in beide gevallen aanwezig en kan eea voor haar heel moeilijk maken.