Dochter van 17 leren loslaten (?)
Hallo,
mijn dochter is 17 wordt dit jaar nog 18 en al sinds de lagere school heb ik nog geen enkel schooljaar gehad die vlot verlopen is.Vroeg beginnen puberen,niet luisteren,weglopen,liegen,…op een gegeven moment escaleert het om daarna weer wat rustiger te worden en dan begint het weer opnieuw.
Nu ze wat ouder wordt dacht ik op een gegeven moment,we zijn er het gaat beter maar de laatste tijd heb ik weer geen vat meer op haar.Ze komt binnen en buiten als een wervelwind,eet nooit met ons samen en zegt allemaal samen 10 woorden op een dag.Dinsdag heb ik een gesprek op school.Haar punten zijn eigenlijk redelijk goed maar ze is met veel taken te laat,ze zet een grote mond op,liegt,…Ze zegt dat ze haar behandelen als een klein kind op school en dat ik al blij mag zijn dat ze nog naar school gaat en niet aan de drugs zit…Ze ziet haar vader al jaren niet meer en naar mijn man luistert ze ook niet altijd maar ze heeft wel respect voor hem…maar alles komt meestal wel naar mij toe en dat legt veel druk op mij en ik ben dit na 7 jaar puberen echt wel grondig beu aan het worden.Herkenbaar ?
Wat bedoel je met 'loslaten' in de titel?
Wil je zelf wat meer emotioneel afstand nemen omdat je je ergert of denk je dat je dochter er baat bij heeft als jij je minder met haar bemoeit?
Als ze wil dat mensen haar niet als een kind behandelen, moet ze zich niet als een onverantwoordelijke tiener gedragen. Toch?
Jazeker . Andere situatie maar dat je het zat bent is herkenbaar. Uiteindelijk is het door ademen en hopen dat het goed komt En dat komt het ook … meestal
Ik zou het naar haar toe omdraaien: als je wilt dat mensen je als een volwassene behandelen, moet je je volwassen gedragen. Bij rechten horen ook plichten, dus je moet je aan je afspraken en verplichtingen houden.
Maar sowieso zou ik haar op meer vlakken loslaten.
Als jij niet aangeeft dat je komt eten, prima, maar dan wordt er ook niet voor je gekookt. Ben je er onaangekondigd toch, gezellig, maar dan haal je maar een restje uit de vriezer of eet je een boterham.
Als jij je opdrachten voor school niet op tijd inlevert, dan moet je niet verwachten dat ik een goed woordje voor je ga doen bij je leerkrachten. Dat mag je zelf oplossen (daar heeft ze inmiddels toch al de leeftijd voor).
En verder zou ik erop aansturen dat ze volgend jaar op kot gaat, dat is voor iedereen beter. Geef haar een (bescheiden) toelage waarmee ze alles zelf moet betalen, dat zet aan tot verantwoordelijk gedrag. Na 2x te heftig feesten merkt ze dan vanzelf dat de boodschappen toch wel behoorlijk duur zijn.
Inderdaad, als ze wil dat mensen haar volwassen behandelen, dan zal ze zich volwassen moeten gedragen. School is haar verantwoordelijkheid. Zij moet zorgen dat ze gaat, dat ze doet wat ze moet doen en dat ze tijdig zaken inlevert. Ze heeft geen leeftijd meer dat jij dat nog zou moeten regelen. Laat staan grote mond en liegen...daarmee creëert ze geen goodwill bij docenten.
Als je normaal altijd braaf bent, goed meedoet, op tijd bent, dingen inlevert etc. dan kun je je, als het een keer nodig is, wat meer speling krijgen qua tijd of een keer een les missen. Dat is ook een levensles. Laat haar de gevolgen maar ervaren.
Blij zijn dat ze naar school gaat omdat ze niet aan de drugs zit...tja, dan ligt de lat wel erg laag. Dan moet je alles maar accepteren zo lang een kind niet aan de drugs zit?
ok doe wat zij wil. Vanaf nu ben je blij dat ze naar school gaat en niet aan de drugs.
jammer dat ze naar nu niet mee eet en ie eigenlijk amper echt contact heb
Misschien vind ze het leuk om een keertje samen te lunchen oid? En probeer dat dan af en toe eens te doen
en verder loslaten dan maar
Ja,met loslaten in de titel wil ik idd zeggen moet ik me minder moeien en haar dan met haar neus tegen de lamp laten lopen … want dat zal zeker zo zijn.Ik los teveel dingen op voor haar ze vindt dat dan normaal…zoals haar ‘smorgens wakker maken als ze door 2 wekkers is geslapen,geld storten als ze geen eten meeneemt naar school,…Haar herrineren aan taken die ze moet doen voor school terwijl ze ze dan uiteindelijk nog niet doet blijkbaar.Ik wil haar behoeden dat ze problemen krijgt op school maar die heeft ze nu toch.
Ivm eten ik kook niet meer voor haar in het weekend omdat ze er toch nooit is,ik zorg wel altijd dat er iets in huis is zoals lasagne of pizza dat ze kan opwarmen.In mijn achterhoofd hou ik toch altijd rekening met haar…
Ze is ook gewoon nog steeds brutaal tegen me…dat maakt me nog het meest verdrietig.
Als dit altijd al speelt zit er wellicht meer achter? Heb je een idee waar haar gedrag vandaan komt?
Verder geen goede tips, het lijkt me heel lastig voor jullie om er op een goede manier mee om te gaan. Sterkte.
Natje1812 schreef op 24-02-2023 om 11:45:
Ja,met loslaten in de titel wil ik idd zeggen moet ik me minder moeien en haar dan met haar neus tegen de lamp laten lopen … want dat zal zeker zo zijn.Ik los teveel dingen op voor haar ze vindt dat dan normaal…zoals haar ‘smorgens wakker maken als ze door 2 wekkers is geslapen,geld storten als ze geen eten meeneemt naar school,…Haar herrineren aan taken die ze moet doen voor school terwijl ze ze dan uiteindelijk nog niet doet blijkbaar.Ik wil haar behoeden dat ze problemen krijgt op school maar die heeft ze nu toch.
Ivm eten ik kook niet meer voor haar in het weekend omdat ze er toch nooit is,ik zorg wel altijd dat er iets in huis is zoals lasagne of pizza dat ze kan opwarmen.In mijn achterhoofd hou ik toch altijd rekening met haar…
Ze is ook gewoon nog steeds brutaal tegen me…dat maakt me nog het meest verdrietig.
Het klinkt alsof je haar erg uit de wind houdt, het lijkt me goed om haar meer haar eigen boontjes te laten doppen maar volgens mij weet je dat zelf ook wel.
Ik heb ervoor gekozen om wel te helpen opstaan en dat soort dingen omdat ik zie dat het vaak nog onmacht is en geen onwil. Maar de wil die ik graag zou zien die zie ik ook nog niet . . . en ik denk dat ik me daar vooral aan 'erger'. Wanneer komt die 'wil' er wel, inclusief zijn eigen oplossingen . . .? Terwijl ik ook tot de conclusie ben gekomen dat ik van m'n kind houd zoals ie is.
Ik probeer heel zuiver na te denken waarom ik 'iets' wil van hem/waarom ik vind dat hij iets zou moeten doen. En als ik loslaat dat het 'persoonlijk' is en ik beschouw het vanaf een liefdevolle afstand dan:
- maak ik 'm wakker
- zeur ik niet dat hij het weer niet zelf is gelukt
- zeg ik niet: hij zou toch . . hij had toch beloofd dat . . .
Oftewel: ik weet diep in mijn hart dat hij niet in de sloot gaat eindigen maar dat het een stuk langzamer en anders gaat dan 'gemiddeld' of dan ik zou 'willen'. Maar dat is dus vooral mijn probleem.
En als dat in 65% van de tijd 'goed' gaat tussen ons dan is die 35% dat ik echt boos ben om iets wat hij niet of wel heeft gedaan, omdat we bijvoorbeeld met elkaar in 1 huis wonen en hij niet alleen op de wereld is etc. Dus boosheid zonder dat eronder ligt dat ik me 'zorgen' maak of dat ik vind dat hij zo niet de wereld in zou kunnen . ..
gr Angela
Er staat dat jij een gesprek op school hebt, is zij daar bij, althans het gaat om haar, jij hebt een diploma en een baan, en dit gaat over haar.
Is ze al eerder bij gesprekken over haar erbij geweest?
Op de school van mijn zoon was dit standaard dat ze mee gaan naar de tafeltjesavond / 10 minuten gesprekken.
Kijk ook eens de Beentjes van St Hildegard over hoe verstikkend goedbedoelde liefde kan zijn.
Zit haar niet zo op de huid, laat haar gewoon fouten maken en dingen goed doen zonder steeds alles om haar heen te redderen. Hoe zou jij rijles vinden waarbij de instructeur steeds ingrijpt, of tekenles waarbij de docent steeds het potlood afpakt om je schets te verbeteren?
Dan zal ze eens geen lunch hebben, of een onvoldoende halen of van school moeten. Het is haar leven. Blijf eraf, zij is geen project van jou.
Natje1812 schreef op 24-02-2023 om 11:45:
Ja,met loslaten in de titel wil ik idd zeggen moet ik me minder moeien en haar dan met haar neus tegen de lamp laten lopen … want dat zal zeker zo zijn.Ik los teveel dingen op voor haar ze vindt dat dan normaal…zoals haar ‘smorgens wakker maken als ze door 2 wekkers is geslapen,geld storten als ze geen eten meeneemt naar school,…Haar herrineren aan taken die ze moet doen voor school terwijl ze ze dan uiteindelijk nog niet doet.
Stop hiermee, en snel. Zeg het gewoon tegen haar: je hebt gelijk. Ik heb je als een kleuter behandeld en ik stop daar nu mee. Een volwassene staat zelf op (zo niet, kom je te laat), zorgt zelf voor lunch (zo niet, heb je honger) en houdt zelf de planning in de gaten (zo niet, gaat school zeuren).
En doe dat dan ook!
Geef haar de ruimte om eerst fouten te maken, dan de gevolgen te ervaren en dan ervan te leren. Het gaat in die volgorde. Ze mag bij jou komen voor advies, maar je gaat de dingen niet meer voor haar oplossen. Blijkbaar heb je haar nog nooit de ruimte gegeven om het zelf te doen en darvan te leren, en het is nu wel hoogdringend tijd daarvoor.
Edit: dit vraag dus vooral zelfbeheersing van jou! Grijp niet in als je het fout ziet gaan, ga niet zeuren of klagen. Gun haar haar eigen leerproces. En los niets op voir haar, geef alleen maar advies:
Je zou eens met die persoon kunnen gaan praten. Je kunt ook 's avonds jeblunch klaarmaken. Als je op tijd naar bed gaat, is opstaan minder moeilijk. Als je je telefoon beneden laat, val je makkelijker in slaap. Maar dan weer: het is aan haar of ze jouw advies opvolgt of niet, zeur daar niet over. Ze moet het zelf doen.
En, wat ik hier geleerd heb, pick your battles. Iets wat jij belangrijk vindt, bv lunch meenemen, daar blijf je op hameren en verder laat je de boel los.
Hier vraag ik elke avond aan mijn kind hoe laat hij er uit moet. 1, omdat ik graag weet hoeveel tijd ik voor mezelf heb, 2 om te zorgen dat hij op tijd komt. En als hij weet dat hij het alleen moet doen komt het ook goed, dat weet ik. Maar het brengen van de telefoon is zo'n moeder dingetje voor mij en dat weet mijn kind.
En verder inderdaad, wil je als volwassene behandeld worden dan gedraag je daar maar naar.
Ik ben zelf nogal van het verantwoordelijkheid neerleggen waar die hoort. Als zij geen brood smeert voor school, dan heeft ze honger. Als je haar dan telkens geld overmaakt voor iets uit de kantine of de supermarkt, leert ze het nooit.
Opstaan kun je eigen verantwoordelijkheid maken. Communiceer dat ook naar haar.
Het is haar leven, haar toekomst en haar verantwoordelijkheid.
Als ze zelf aangeeft dat ze iets (nog) niet kan, bijvoorbeeld op tijd opstaan, dan kun je daarbij helpen. Ook daar aan zitten grenzen. Na twee keer roepen is het wel klaar.
Hulp vragen kan altijd, maar dat kan wel vriendelijk. Niet 'doe dit, doe dat, jouw schuld'.
"
Ze is ook gewoon nog steeds brutaal tegen me…dat maakt me nog het meest verdrietig."
Ik ben het eens met alle bovenstaande opmerkingen. Maar dan lees ik in TO deze opmerking en dát zou ik dus écht niet pikken. Ze heeft jou met respect te behandelen en dan krijgt ze respect terug.