Bezorgde oma
Mijn dochter is 12 jaar gehuwd, woont reeds 6,5 jaar in Japan en is ondertussen aan het scheiden. Wij wonen in België en voelen ons zo machteloos dat we van hieruit niets kunnen doen voor haar en de kinderen. Hun vader is een narcist en heeft mijn dochter jarenlang gecontroleerd, gemanipuleerd en afgezonderd van iedereen. Zelf had ze geen contacten of vrienden uitgezonderd zijn contacten en vrienden. Dit doet hij nu ook met hun 3 dochters, één van 8 jaar en een tweeling van 6,5 jaar zijn. De meisjes weten niet meer wie ze kunnen en mogen geloven door zijn manipulatief gedrag tegenover hen. Ook wanneer ze 5 weken hier waren met het groot verlof kreeg ik nooit de kans om één dag met mijn dochter alleen te zijn. Nu is het zover gekomen dat hij een no-fly order opdracht heeft gegeven zodat de meisje niet meer naar België kunnen komen. Hij wil ook niet tekenen voor hun paspoorten. Mijn dochter zit daar vast en kan niet meer terugkomen.
Onlangs vertelde ze dat haar oudste dochter doet vreemde uitspraken waar ik me zorgen over maak. Zoals: mama, mijn intuïtie zegt me dat ik van een heuvel moet springen zonder een parachute te gebruiken … of mijn intuïtie zegt me dat ik mijn hoofd onder water moet houden maar mijn verstand zegt dat dit niet mag.
Is er iemand die mij hierbij kan helpen of tot wie ik mij moet richten om wat meer te weten over zo een uitspraken?
Een bezorgde oma!!
Peiling
Kan iemand mij hieromtrent informeren aub?
Maximaal 10 antwoorden.
Japan en België hebben beide het Haags Adoptieverdrag ondertekent.
Beide landen zijn het er over eens dat het gezag/voogdij over het kind wordt bepaald in het rechtssysteem waar het kind zijn "habitual residence" heeft. Japan dus. De plaats waar het huwelijk voltrokken is, heeft geen invloed op welk rechtssysteem over het gezag gaat. Ook huwelijkse voorwaarden hebben hier geen enkele invloed op. Het draait om de rechten van het kind, en in een contract tussen twee volwassenen kun je geen afstand doen van de rechten van een kind.
Hoogstens kan een huwelijkscontract ondersteunend bewijs zijn voor de "intenties" van de volwassenen om terug te keren naar het land van herkomst, en kan dat meewegen bij bepalen welk land de "habitual residence" is. Maar een huwelijkscontract alleen zal niet voldoende zijn als je niet handelt naar die intenties: een baan en woning aanhouden in het land van herkomst, het organiseren van internationaal onderwijs en thuistaalonderwijs, etc. Zelfs met zeer sterk bewijs voor intenties tot terugkeer, kun je de boel hoogstens een paar jaar rekken. Uiteindelijk wordt het verblijfsland van het kind zijn "habitual residence". En zonder bewijsbare terugkeerintenties is dat eerder een kwestie van maanden, niet jaren.
Wat een lastige situatie. Temeer we altijd 'maar een kant van het verhaal' leren kennen. Als moeder ben ik ook snel geneigd de kant van mijn kind te belichten. En in een aantal situaties was de andere kant te onderbelicht. Stel dat de situatie is zoals de oma beschrijft, denk ik dat wij niet zo snel een oplossing kunnen bieden.
Is het wel mogelijk via de Nederlandse ambassade eea aan te kaarten?
Oma raad ik aan een gesprek met een goede psycholoog aan te gaan, want dit is echt heel zwaar. Veel liefs en hopelijk geeft de tijd raad.