Angststoornis en depressie tips
Dochter van 16 is extreem onzeker en faalangstig. Ze denkt bij voorbaat dat ze iets niet kan, anderen kunnen het altijd beter en gaat er bij voorbaat vanuit dat dingen mis zullen gaan. Ze heeft hierdoor ook erg veel moeite met assertiviteit en laat makkelijk over zich heenlopen. Ze geeft aan de hele dag angstig te zijn en zich ook nutteloos te voelen. Soms zegt ze niet te weten wat ze op deze wereld doet. Dochter trekt zich erg terug en vertelt over het algemeen weinig over wat haar dwars zit.
Ze heeft na lang op de wachtlijst gestaan te hebben eindelijk hulp. Maar zelfs hier lijkt ze druk te ervaren. Ze wil eigenlijk ook voor de psycholoog niets fout doen en nog de perfecte cliënt zijn. Hierdoor dreigt het met de hulp ook vast te lopen.
Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om hier mee om te gaan. Ik wil dit gedrag niet voeden. Aan de andere kant lijkt dochter zelf ook te beseffen dat haar gedachten, gevoelens en gedrag niet gezond zijn. Te veel benadrukken dat ze iets moet veranderen lijkt ook een tegengestelde werking te hebben. Gevoelens dat ze inderdaad stom is. Het gevolg is nog meer terugtrekken.
Verder gaat het eigenlijk gewoon goed met dochter. Ze heeft een baantje, sport, genoeg leuke vrienden en vriendinnen, heeft haar mavo examen gewoon gehaald en gaat naar de vakantie naar 4 Havo en verder geen problemen op school. Dus er is op dit moment geen directe aanleiding of trigger. Ze is vroeger in groep 8 en de brugklas wel gepest en heeft geen goede relatie met vader eventueel zou het daar van kunnen komen.
Herkennen andere ouders dit? Hebben jullie tips?
Misschien heeft ze gewoon een serotoninetekort en zijn er in haar leven geen oorzaken aan te wijzen? Soms is het ook de aard van het beestje.
Ik was ook extreem faalangstig op school. Voelde me altijd dom enz. Later bleek ik gewoon op een andere manier te leren dan de meeste mensen.
Ik zou haar in ieder geval meegeven dat ze bij de psycholoog eerlijk kan en ook moet zijn. Als ze dat niet doet, kan die psycholoog haar niet helpen. Als je bij een arts voor lichamelijke zaken niet eerlijk bent over je klachten, kan die jou ook niet goed helpen.
Het pestverleden en de gebrekkige relatie met haar vader kunnen een verklaring zijn. Het zijn echter geen dingen die zomaar opgelost of ongedaan gemaakt kunnen worden, dus zal ze een manier moeten vinden om daarmee om te gaan. Daar kan en wil die psycholoog haar bij helpen, maar dan moet zij wel openheid geven over wat ze denkt, voelt, doet, wat haar triggert etc. Ze hoeft sowieso niet perfect te zijn, maar daar sowieso niet. Dat is een plek om kwetsbaar te zijn, waar je geholpen kan worden.
Die stap zetten is wel iets wat ze zichzelf ook moet gunnen.
Je dochter is minderjarig. Ik zou de psycholoog informeren over jouw zorg. Dat ze niet daar laat zien hoe moeilijk ze het heeft. De perfecte cliënt speelt. Een goede kan hier doorheen breken.
En verder is ze een puber met alle onzekerheden daarbij. Boek Puberbrein misschien idee om te lezen?