Alleenstaand met pubers
Wat vind ik het soms moeilijk, mijn pubers opvoeden. Het is altijd best zwaar geweest. Al 12 jaar gescheiden, de kinderen waren 3 en 4 jaar. Hun vader is nooit echt emotioneel betrokken geweest bij ze. Heeft snel nog 2 andere kinderen gekregen. Mijn kinderen mogen 4 dagen in de maand komen maar vader is nergens bij betrokken, vergeet de verjaardag van zijn dochter, de diploma uitreiking van zijn zoon,is nooit bij een gesprek voor school, de kinderen krijgen geen huissleutel van hun huis, krijgen de oude bedden van hun jonge broertjes en ga zo maar door. Dat maakt het nu ook heel moeilijk. Haar vader en ik hebben al
Jaren geen contact meer, wil hij maar vooral zijn vriendin niet. Mijn dochter van 15 voelt zich enorm afgewezen door haar vader en reageert alles op mij af. Ze durft het gesprek met haar vader niet aan te gaan (heeft ook geen zin denk ik, hij is heel narcistisch) maar praat ook niet met mij. Is heel gesloten over haar gevoel en wil ook geen hulp. Ze vindt dat ik haar niet begrijp. Ze scheldt me uit, schreeuwt en slaat met deuren. Ik wil haar zo graag helpen, vind het zo sneu voor haar. Maar ik kan het niet voor haar oplossen. Wat kan ik doen? Haar vader vond het allemaal onzin, wil niet eens tekenen voor hulp. Mijn zoon vind het niet meer gezellig thuis wat ik ook snap , er is zo veel spanning.
Ik voel me ook niet gerespecteerd door mijn kinderen hoewel ik een sterke vrouw ben. Maar zo gauw ik me kwetsbaar opstel
en eerlijk vertel hoe ik me voel, wordt het me verweten dat ik ‘zielig’ loop te doen……
Carian schreef op 07-01-2024 om 06:32:
Dat afzetten en veilige haven bij jou is ook psychologie van de koude grond. Noem het liever respectloos.
Daar heb je toch geen zin in de rest van je leven. Tuurlijk kun je een keer luisteren maar je gaat toch niet het onderdeel worden van een afweermechanisme.
Problemen moeten liggen waar ze horen. Als ze problemen heeft met vader moet ze daar zijn afreageren op jou is een no go.
Ik neem aan dat jij ruime ervaring hebt in het omgaan pubers? En met enorm veel positief effect ook nog? *Sarcasme uit*
Wat een wereldvreemde reactie dit. Doet me denken aan de ‘vaders wil is wet’ van, wat was het, begin vorige eeuw? Gelukkig zijn de meeste puberouders wat beter op de hoogte van hoe het wel en niet werkt met pubers….!
Nou ben niet jaloers op een groot deel van de puberouders in deze tijd. De wachttijden in de GGZ zijn nog nooit zo lang geweest.
Carian schreef op 07-01-2024 om 10:12:
Nou ben niet jaloers op een groot deel van de puberouders in deze tijd. De wachttijden in de GGZ zijn nog nooit zo lang geweest.
Gisteren hoorde ik zo'n jongere zeggen die mentale problemen had, wat zij nodig had. Dat was een ouder iemand, met levenservaring en stevig geaard, zodat die kon incasseren en niet bang was voor heftige emoties. Dus wat jij zegt om die emoties bij voorbaat de kop in te drukken, zorgt voor meer mensen op de GGZ wachtlijst.
Alleen is dat niet wat ik zeg maar wat jij als essentie eruit wil halen.
Carian schreef op 07-01-2024 om 10:12:
Nou ben niet jaloers op een groot deel van de puberouders in deze tijd. De wachttijden in de GGZ zijn nog nooit zo lang geweest.
Klopt, en dan ook nog de kastjes en de muren die je allemaal langsgestuurd kan worden. Blijft bijzonder dat de wachtlijsten zo lang zijn, wat toch moet betekenen dat veel mensen hier direct of indirect mee in aanraking komen, en dat er zo weinig aan gebeurt. Ja, kleine ophefjes. Maar niks dat tot verandering leidt behalve bewindslieden die beginnen over “ach een beetje somber zijn we allemaal wel eens”.
Ik ben blij dat wij tot nu redelijk mazzel hebben gehad met de GGZ maar daar hebben we dan ook wel soms een aardig bedragje zelf voor neer moeten leggen. Gelukkig is het, hoewel het soms wel scherp aan de wind varen was, gelukt om ze zonder al te erge kleerscheuren door de puberteit te loodsen. Wij prijzen ons gelukkig dat het relatief meeviel en al zijn we er nog niet helemaal met iedereen, het vaarwater lijkt toch een rustiger nu.